Εφημερίδα των Συντακτών

Οι επιστολές του Κώστα Καραμανλή προς τον Τζορτζ Μπους και άλλους ηγέτες συνιστούν μείζον πρόβλημα. Αποκαλύπτουν την πρωτοφανή σκευωρία που στήθηκε από τη Ν.Δ. και τον κ. Μητσοτάκη, με αφορμή το Μακεδονικό, κατηγορώντας την κυβέρνηση και προσωπικά τον πρωθυπουργό και τον υπουργό Εξωτερικών ως εθνικούς μειοδότες και ενθαρρύνοντας, μαζί με την Ακροδεξιά και τη Χρυσή Αυγή, πάσης φύσεως αθλιότητες και τραμπουκισμούς σε βάρος βουλευτών και του ίδιου του Κοινοβουλίου. Μια απλή σύγκριση της Συνθήκης των Πρεσπών με τα διαλαμβανόμενα στην επιστολή Καραμανλή πείθει και τον πλέον αδαή ότι με τη συμφωνία Τσίπρα - Ζάεφ κατοχυρώθηκαν με τον πλέον ασφαλή τρόπο τα εθνικά μας συμφέροντα, ενώ, αντίθετα, η Ν.Δ. δεν διασφάλιζε τίποτα απολύτως, αφού η πρόταση που είχε αποδεχτεί περιλάμβανε διπλή ονομασία, δεν είχε πρόβλεψη για «erga omnes», ούτε προϋπέθετε συνταγματικές αλλαγές. Εν όψει των εκλογών της 7ης Ιουλίου, ειδικά στον χώρο της Βόρειας Ελλάδας, θα πρέπει οι πολίτες να αντιληφθούν το μέγεθος της εξαπάτησης και της διαστρέβλωσης που επιχειρήθηκε σε βάρος τους και να τιμωρήσουν με την ψήφο τους τον κυνισμό, την υποκρισία και την πατριδοκαπηλία της Ν.Δ.

Σε κάθε γωνιά της Ελλάδας οι πολίτες έχουν κοινά ερωτήματα και αγωνίες για την επόμενη μέρα, για τις δουλειές τους και το εισόδημά τους, για την καθημερινότητά τους. Και αυτά είναι τα κυρίαρχα ερωτήματα που απευθύνουν και σε όσους διεκδικούν την ψήφο των πολιτών στην Α’ Αθήνας.  Ταυτόχρονα, όμως, μεγάλωσα και ζω σε μια πόλη,  από την  οποία  η κρίση πέρασε σαν οδοστρωτήρας. Έκλεισαν καταστήματα, ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα ερημώθηκαν. Έπειτα, ήρθε η βραχυχρόνια μίσθωση ακινήτων, και πολλοί αναγκάστηκαν να μετακομίσουν, μακριά από τις γειτονιές τους, από τον τόπο εργασίας τους.  Η κατάσταση έχει αρχίσει να αλλάζει, αλλά έχουμε ακόμα πολλά να κάνουμε.  Πρέπει να δώσουμε αγώνα, κατά της άναρχης οικιστικής ανάπτυξης και της άγριας τουριστικής εκμετάλλευσης. Πρέπει να εργαστούμε για την ανάπλαση της πόλης, να δώσουμε κίνητρα για δημιουργία στους νέους και τις νέες, να στηρίξουμε τον πολιτισμό, να προστατεύσουμε τους κατοίκους από τη βία του ρατσισμού και της ξενοφοβίας, να φτιάξουμε περισσότερες  δομές υγείας και πρόνοιας. Διότι, η  Α’ Αθήνας είναι η περιφέρεια στην οποία συνυπάρχουν μεν οι μεγαλύτερες ανισότητες, ανοίγονται δε οι πιο συναρπαστικές δυνατότητες. Από τον Κολωνό, μέχρι το Κολωνάκι, πολλές φορές τα προβλήματα είναι κοινά, ακόμα κι αν αυτό δεν φαίνεται διά γυμνού οφθαλμού. Αλλά, μόνο με μια προοδευτική, αριστερή κυβέρνηση, μπορούν, πράγματι, να επιλυθούν. 

Υπάρχουν σημαντικές κατακτήσεις, π.χ. διευρυμένο σύμφωνο συμβίωσης, ιθαγένεια για τα παιδιά της δεύτερης γενιάς μεταναστών, ταυτότητα φύλου, νόμος Παρασκευόπουλου για τον εξανθρωπισμό των φυλακών, πρόσβαση όλων στην υγεία, ένταξη των προσφύγων. Υπάρχουν όμως και υστερήσεις και σημεία όπου υπήρξε ατολμία· κατ’ εξοχήν παραδείγματα, οι σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας, ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας. Υπάρχουν και μελανά σημεία και αποτυχίες, όπως οι συνθήκες σε κέντρα υποδοχής και ταυτοποίησης, π.χ. Μόρια. Είναι πολλά ή λίγα όσα έγιναν; Θα απαντήσω με ένα παράδειγμα, που κατ’ αναλογία ισχύει και σε άλλα: Το σύμφωνο συμβίωσης ήταν λίγο (με κριτήριο τις διακηρύξεις και προσδοκίες), αλλά ταυτόχρονα πολύ (με κριτήριο την πραγματικότητα: έδωσε ανάσα σε χιλιάδες ανθρώπους). Και είναι κρίσιμη η συνέχεια: Θα αποτελέσει μοναχική αναλαμπή ή σκαλοπάτι για το παραπέρα, τον πολιτικό γάμο; Αξίζει να παλέψουμε για την προοπτική αυτή.

Χάρη στα ιντερνετικά μέσα, υπάρχουν πολλές ομάδες εικαστικές, χορευτικές, μουσικές, κινηματογραφικές που λειτουργούν με διάθεση να υπάρξουν και να συνομολογήσουν πράγματα. Και ενώ υπάρχει μεγάλη δραστηριότητα, ταυτόχρονα αυτά τα σχήματα δεν έχουν καταφέρει να επικοινωνήσουν μεταξύ τους, ώστε να παράξουν μια κουλτούρα. Ολα ολοκληρώνονται σαν μικρές ιδιωτικές υποθέσεις, δεν κατορθώνουν να υπερβούν την ατομικότητά τους και να ενωθούν για να δημιουργήσουν ένα κυρίαρχο πολιτιστικό πεδίο. Και γιατί συμβαίνει; Υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό που αφορά την κοινωνία συνολικά. Εχουν χαθεί οι κοινοί κώδικες. Ο διάλογος δεν είναι δυνατόν να συντελεστεί, γιατί δεν καταλαβαίνουμε τι λέει ο ένας και τι εννοεί ο άλλος. Μια χρόνια έλλειψη κουλτούρας και παιδείας οδήγησε σε μια τεράστια σύγχυση, η οποία επιτείνεται στον βαθμό που κάποιοι την καλλιεργούν ακόμα περισσότερο. Και εδώ ανοίγω μια παρένθεση, για να πω ότι ποτέ άλλοτε στην Ελλάδα δεν είχαμε χειρότερη αντιπολίτευση. Με την ευρεία έννοια, όχι στενά πολιτικά. Ο αντιπολιτευτικός λόγος έχει φτάσει στα χειρότερα σημεία της ευτέλειας. Εχει χαθεί το επιχείρημα αλλά και -το σημαντικότερο όλων- ο ορθός λόγος. Υπάρχει ανικανότητα να οριστεί η αλήθεια ως κοινός τόπος αφετηρίας για να δούμε πού διαφωνούμε και πού συμφωνούμε. Και από την άλλη, συνειδητά, υπάρχει έντονη τάση να καλλιεργηθεί η σύγχυση που αφήνει χώρο να γεννηθούν τα τέρατα, αφού δεν υπάρχει η αντίσταση και ο ορθός λόγος για να ελεγχθεί το φίδι που επωάζεται.

Θέματα βρίσκονται πάντα, όμως η κατάσταση της εποχής του ’70, αν και κρίσιμη, είχε τουλάχιστον μια σοβαρότητα. Τώρα είναι κρίσιμη, αλλά ελάχιστα σοβαρή.

Εχουν δίκιο οι άνθρωποι που διαμαρτύρονται γιατί δεν καταφέραμε να βελτιώσουμε τις ζωές τους όσο θα θέλαμε, να τους πείσουμε ότι δεν αδιαφορήσαμε για την ποιότητα της ζωής των μεσαίων στρωμάτων. Ημασταν όμως αναγκασμένοι να κινηθούμε σε ένα ασφυκτικό δημοσιονομικό πλαίσιο με ανόητους καταναγκασμούς που μας επιβλήθηκαν. Τα πρώτα χρόνια έπρεπε να αντιμετωπίσουμε την ανθρωπιστική κρίση, τη διάλυση του συστήματος υγείας και παιδείας, την προσφυγική κρίση και κυρίως την έξοδο από τα μνημόνια. Να κριθούμε με αντικειμενικότητα για τα πρώτα χρόνια και με αυστηρότητα για τις προτεραιότητές μας και τον τρόπο που τις υλοποιήσαμε με βάση τον διαθέσιμο δημοσιονομικό χώρο μετά την έξοδο τον Αύγουστο 2018. Να κριθούμε για τη μείωση των εισφορών των ελεύθερων επαγγελματιών, του ΕΝΦΙΑ, το επίδομα στέγασης, την προστασία της πρώτης κατοικίας, τις 120 δόσεις, τη μείωση της φορολογίας στα τρόφιμα, την ενέργεια, τον επισιτισμό. Με αυτό το δείγμα γραφής θα καλέσουμε τους πολίτες να μας κρίνουν για το πρόγραμμά μας για την περίοδο 2019-2023. Μια ισορροπία ανάμεσα σε μέτρα για την ανάπτυξη και στήριξης της κοινωνίας.

Το νόημα που θεωρώ ότι έχει η λέξη «καταπίεση» είναι αυτό που συνδέεται άμεσα με τους αποικιοκρατούμενους ανθρώπους, αυτούς που έχουν δημιουργηθεί κατ’ εικόνα του «άλλου» αντί του εαυτού τους. Αυτοί είναι οι εξ ορισμού καταπιεσμένοι. Σε αυτούς αναφερόταν ο Φραντς Φανόν πριν από μισό αιώνα. Αυτοί είναι της Γης οι κολασμένοι, αυτοί που έχουν βιώσει σκλαβιά. Αυτή είναι η ισχυρή έννοια της λέξη «καταπίεση». Οι γυναίκες είναι οι κατεξοχήν «άλλοι» σε αντιδιαστολή με τον άντρα. Αυτό στην ψυχανάλυση εκφράζεται στη θεωρία του Φρόιντ ότι οι γυναίκες στην αρχή γεννιούνται ίδιες με τους άνδρες, αλλά μετά πρέπει να αποκτήσουν οιδιπόδειο σύνδρομο. Αυτή είναι η ισχυρή έννοια της καταπίεσης. Εν τω μεταξύ, επειδή ο φεμινισμός δεν είναι στατικός, αλλά πότε κάνει δυο βήματα μπροστά κι ένα πίσω, πότε δυο πίσω κι ένα μπροστά -είχαμε μια περίοδο που ο φεμινισμός ήταν σε υποχώρηση και τώρα δυναμώνει ξανά-, μπορούμε να επιστρέψουμε στην έννοια της καταπίεσης με την αρχική της μορφή, όχι ως έλλειψη προνομίου. Είναι πολλές οι γυναίκες που είναι προνομιούχες, η βασίλισσα της Αγγλίας είναι προνομιούχα. Ωστόσο οι γυναίκες παραμένουν ως συλλογικότητα καταπιεσμένες - ως «άλλες» σε αντιδιαστολή με τον άντρα, ως «μη ίδιες».

Καλώ για ακόμα μία φορά τον Γιάννη Μώραλη να ανεξαρτητοποιηθεί από την επιρροή του Βαγγέλη Μαρινάκη. Αλλά και τον Νίκο Βλαχάκο να μην είναι τόσο ευκολόπιστος απέναντι σε εκείνους που φέρνουν δώρα. Δεν είναι πάντα αθώοι. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης μόνο αθώος δεν είναι. Οι προθέσεις του δεν είναι αθώες. Χρησιμοποιεί τον Πειραιά για να επιβάλει τη δική του πολιτική ατζέντα, για να αλλοιώσει τη δημοκρατία, να εξυπηρετήσει αλλότριους σκοπούς. Και ο Βαγγέλης Μαρινάκης αυτά δεν τα κρύβει. Σήμερα τρέμει στο ενδεχόμενο να μην είναι ο πρώτος σε ψήφους. Εστησε ολόκληρο «εργαστήριο» σταυροδοσίας στο «Καραϊσκάκη»! Σε όλα τα ψηφοδέλτια που διακινούνται είναι σταυρωμένο το όνομά του. Γι’ αυτό λοιπόν είπα από την πρώτη στιγμή πως αντίπαλός μου είναι ο Μαρινάκης. Και, στην απίθανη περίπτωση που χάσω, δεν θα χάσω από τον Μώραλη αλλά από τα εκατομμύρια ευρώ του Μαρινάκη. Νίκη μας όμως θα είναι να μη βρίσκεται στο επόμενο δημοτικό συμβούλιο. Αυτή θα είναι η νίκη της δημοκρατίας στον Πειραιά.

Ασφαλώς και δεν είμαστε όλοι και όλες ίδιοι. Υπάρχουν διαφορές, διαφορετικές διαδρομές και πορείες. Διάβασα κάπου ότι είμαι το «αριστερό άλλοθι». Δεν είμαι «άλλοθι», είμαι αριστερός. Μήπως, άλλωστε, είναι αριστερό άλλοθι και η Λουτσιάνα Καστελίνα; Μήπως είναι αριστερό άλλοθι και η Γιώτα από τους ενοικιαζόμενους εργαζόμενους, η Στέλλα από τις Οικογένειες Ουράνιο Τόξο, ο Γιονούς, η Ουφούκ, ο Μιχάλης, ο Γιώργος, η Μαρία, ο Μάριος, η Ελευθερία, η Κυριακή, ο Αλέξανδρος, ο Αντώνης, ο Δημήτρης, ο Νίκος, η Αννα, η Κωνσταντίνα, ο Στέλιος; Ανθρωποι των κοινωνικών κινημάτων, αγωνιστές και αγωνίστριες της Αριστεράς... Εμείς έχουμε μάθει να ζούμε μέσα στην κοινωνία γιατί είμαστε μέρος της, σάρκα από τη σάρκα της. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο είμαι βέβαιος πως οι πολίτες θα στοιχηθούν με το μεγάλο ρεύμα του ΣΥΡΙΖΑ διότι στην πραγματικότητα είμαστε αντανάκλαση αυτής της κοινωνίας: της κοινωνίας της προκοπής, της δουλειάς, των εναλλακτικών κινημάτων, του αγώνα. Αν δείτε το ψηφοδέλτιο της Ν.Δ., θα καταλάβετε κι εσείς και όλοι τις τεράστιες πολιτικές διαφορές μας.