Γιώργος Μπουγελέκας

H εικόνα που εισπράττουν τα ελληνόπουλα για το έθνος τους μέσα από τα σχολικά εγχειρίδια διαμορφώνεται από ανακριβείς και αντιφατικές πληροφορίες. Μαθαίνουν ότι οι σχέσεις του ελληνικού έθνους με τους εθνικούς άλλους ήταν πάντα συγκρουσιακές και ότι απ' αυτούς τίποτα θετικό δεν αξίζει να αντλήσουμε. Το μόνο καθήκον που έχουμε απέναντί τους είναι να αμυνθούμε. Διαμορφώνουν την άποψη ότι οι Έλληνες δεν έχουν -ή τουλάχιστον δεν πρέπει να έχουν- κοινωνικές, θρησκευτικές, φυλετικές ή ακόμα και ταξικές διαφορές. Σύμφωνα με τα εγχειρίδια όποτε συνέβη κάτι τέτοιο το έθνος ζημιώθηκε. Αποτέλεσμα όλων αυτών είναι να μη καλλιεργείται η ιστορική κριτική σκέψη. Να εμποδίζονται να συνειδητοποιήσουν ότι η ιστορία είναι διαρκής ανασύνθεση του παρελθόντος. Να αδυνατούν να αντιληφθούν θετικά τις ομοιότητες, αλλά και τις διαφορές με τους γειτονικούς κυρίως λαούς. (Φραγκουδάκη, 1997, σ. 400). Συμπερασματικά, ο Κλωντ Λέβι Στρως υποστηρίζει πως η τάση να απορρίπτουμε ό,τι δεν ταυτίζεται με αυτά που ταυτιζόμαστε έχει γερά ψυχολογικά θεμέλια. Μας θυμίζει πως «η αρχαιότητα συνέχεε στο ίδιο όνομα 'βάρβαρος' ό,τι δεν μετείχε στον ελληνικό (και κατόπιν ελληνορωμαϊκό) πολιτισμό». Σημειώνει πως «η ανθρωπότητα» συνηθίζει πολλές φορές να «σταματά στα όρια της φυλής, της γλωσσικής ομάδας, μερικές φορές ακόμα και του χωριού» και καταλήγει με καυστικότητα: «βάρβαρος είναι πρώτα πρώτα ο άνθρωπος που πιστεύει στη βαρβαρότητα» (Levi-Strauss, 2003, σ. 40).

Τα τελευταία χρόνια, οι δυνατότητες παρέμβασης των εκπαιδευτικών και οι βαθμοί ελευθερίας που τους δόθηκαν πολλαπλασιάστηκαν. Πριν από όλα με τα σχολικά γεύματα για όλα τα παιδιά, αντιμετωπίζοντας την υπαρκτή φτώχια. Στη συνέχεια με τις θεματικές εβδομάδες, με τα προγράμματα της Βουλής σε συνεργασία με την περιφέρεια Αττικής για επισκέψεις σε τόπους μαρτυρίου και αντίστασης ενάντια στο φασισμό, με την ημέρα του Ολοκαυτώματος που έδιναν και τις θεσμοθετημένες αφορμές να μιλήσει ο δάσκαλος και η δασκάλα κάθε βαθμίδας στις πολύχρωμες πια τάξεις του ελληνικού σχολείου για όλα εκείνα που θέλουν να διχάσουν τα παιδιά τους αλλά και ολόκληρη την ανθρωπότητα. Όλα τα παραπάνω πρέπει να συνεχιστούν μέσα από τη συνέχεια του κυβερνητικού έργου της Αριστεράς. Γιατί σε διαφορετική περίπτωση το θηρίο θα πάρει πια και κρατική υπόσταση. Είναι δυνατόν να μιλούμε για απαγορευτικές συνθήκες ανάμεσα σε παιδιά; Μπορούμε να ξεχωρίζουμε τα παιδιά που μεγαλώνουν στη χώρα μας σε ελληνόπουλα και ξένα και να τους μοιράζουμε κατά δοκούν επιδόματα; Και όμως αυτό είναι το όραμα του Κυρανάκη και του κόμματος του. Αλλά εμείς θα ψηφίσουμε για τη ζωή μας. Θα ψηφίσουμε ΣΥΡΙΖΑ – Προοδευτική Συμμαχία.

Σήμερα, λοιπόν, στην Ελλάδα, με δεδομένη την οικονομική κρίση, το τεράστιο μεταναστευτικό ρεύμα προς την Ευρώπη, την εξαιρετικά υψηλή ανεργία, το brain drain και τις οξυμμένες κοινωνικές ανάγκες, η διαμόρφωση ενός αποτελεσματικού σχεδιασμού με στόχο την περαιτέρω ανακούφιση των αδύναμων και τη διασφάλιση της αναπτυξιακής πορείας του τόπου θα πρέπει να έχει ως βασικές πτυχές της την προστασία της πρώτης κατοικίας, την ανάγκη διαφύλαξης του δημόσιου και δωρεάν χαρακτήρα της Τριτοβάθμιας Εκπαίδευσης -όπως περιγράφεται με επάρκεια στο άρθρο 16 του Συντάγματος-, τον ιστορικά και κοινωνικά επιβεβλημένο διαχωρισμό Εκκλησίας και κράτους, τη χωρίς επιστροφή εξασφάλιση του ύψους των συντάξεων, την ακόμα μεγαλύτερη ενίσχυση του δημόσιου συστήματος Υγείας, την απαραίτητη αλλαγή του νόμου περί ευθύνης υπουργών, την επιβεβλημένη κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου, τη διατήρηση της κατοχύρωσης του αυτοδιοίκητου χαρακτήρα των ΑΕΙ, τη διασφάλιση του δημόσιου χαρακτήρα του νερού και της ενέργειας, την απαγόρευση διορισμού εξωκοινοβουλευτικών πρωθυπουργών, την καθιέρωση ορίου θητειών για τους βουλευτές, την αντιμετώπιση του προσφυγικού ζητήματος και τη διαρκή διεύρυνση των δικαιωμάτων και των ελευθεριών στη βάση της φιλοξενίας και της βοήθειας προς τόσους κατατρεγμένους ανθρώπους, τη στόχευση για μια ευρωπαϊκή διάσκεψη για το χρέος, τη βούληση ενίσχυσης των εξουσιών ελέγχου του Ευρωκοινοβουλίου και την επιδίωξη αποδυνάμωσης των εξωθεσμικών οργάνων της Ε.Ε.

Διαμορφώνεται ένα πλαίσιο καυτών κοινωνικών και πολιτικών αναγκών και αιτημάτων, το οποίο -οι όποιες πολιτικές δυνάμεις επιθυμούν να συμπράξουν με τον ΣΥΡΙΖΑ- θα πρέπει να συνομολογήσουν, ώστε η νέα αυτή πολιτική και κοινωνική συμμαχία να έχει στέρεες βάσεις και να αποτελέσει ένα σχέδιο μακράς πνοής.

«Ο Εβραίος δεν είναι παρά ένα πρόσχημα: αλλού θα χρησιμοποιήσουν τον νέγρο, αλλού τον Κινέζο», o αντισημιτισμός δεν είναι πρόβλημα μόνο των Εβραίων: είναι και δικό μας!

Ακούγεται συχνά από μερίδα συντρόφων μας πως το κύριο επίδικο στις επόμενες αυτοδιοικητικές εκλογές είναι η πάση θυσία τοποθέτησή μας με την πλευρά των νικητών. Λες και η χωρίς -ελάχιστες έστω- προϋποθέσεις στήριξη του ΣΥΡΙΖΑ σε οποιονδήποτε νικητή των δημοτικών εκλογών, πού δεν είναι διαπλεκόμενος και ακροδεξιός, θα τον βοηθήσει στη βασική του αποστολή, που είναι να ανακουφίσει τον επί εννέα χρόνια δοκιμαζόμενο από τα Μνημόνια ελληνικό λαό. Ας προβάλουμε το σημαντικό έργο όλων αυτών των στελεχών της Αυτοδιοίκησης ως δείγμα γραφής του έργου και εκείνων που επιπλέον θα εκλέξουμε στις προσεχείς αυτοδιοικητικές εκλογές. Ας συναντηθούμε -έστω και καθυστερημένα- με τους κατοίκους των πόλεων, ας καταγράψουμε τα προβλήματά τους, ας καταστρώσουμε τοπικά προγράμματα, ας ξαναζωντανέψουμε τις δημοτικές μας κινήσεις και με λάβαρο ιδεολογικό, ηθικό και πολιτικό την απλή αναλογική, αλλά και τις αξίες της Αριστεράς, ας δώσουμε με αισιοδοξία και αυτοπεποίθηση και αυτή τη μάχη στο νέο τοπίο που με τόλμη ο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνει στην Τοπική Αυτοδιοίκηση.