Η Αυγή

Τα Εξάρχεια έχουν αναχθεί σε πεδίο επικοινωνιακής πολιτικής της Κυβέρνησης για να εδραιώσουν το αφήγημά περί “νόμου και τάξης”. Προφανώς το δικαίωμα της ασφάλειας πρέπει να είναι σεβαστό. Εδώ όμως έχουμε μια υπέρμετρη επίδειξη δύναμης απέναντι σε πρακτικές που προφανώς δεν επικροτούμε αλλά δεν είναι το επίδικο της ασφάλειας. (...) Εμείς προχωρήσαμε όσο ήμασταν στην κυβέρνηση στην καταπολέμηση του εμπορίου ναρκωτικών και της βαριάς εγκληματικότητας. Οι δείκτες εγκληματικότητας έπεσαν όχι με μαγικό τρόπο αλλά επειδή προτεραιότητά μας ήταν η μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων που αποτελούν βασικό παράγοντα εγκληματικότητας. (...) Ο καλύτερος δρόμος για να αλλάξει η καθημερινότητα των κατοίκων των Εξαρχείων και να αποκατασταθεί το αίσθημα ασφάλειας είναι η καταπολέμηση της βαριάς εγκληματικότητας και η ποιοτική αναβάθμιση της περιοχής (...) το 2012-2014 η τότε Κυβέρνηση προέταξε την καταστολή ως το μέσο καταπολέμησης της εγκληματικότητας και απέτυχε παταγωδώς. Κατέληξε με οφειλέτες να βρίσκονται στα κρατητήρια για 500 ευρώ, δυνάμεις των ΜΑΤ να επιτίθενται στις απολυμένες καθαρίστριες που διαδήλωναν ειρηνικά.

Δεν χρειάζεται να είναι κανείς συστηματικός πολιτικός αναλυτής για να εντοπίσει ότι η Ν.Δ. στην επικοινωνιακή ρητορική της δεν χρησιμοποιεί ποτέ για παράδειγμα, τον όρο ανεργία. Αρέσκεται στον όρο απασχόληση και στα συναφή. Το ίδιο συμβαίνει με το κράτος πρόνοιας, με το κοινωνικό κράτος ή με το κράτος δικαίου. Ποτέ επίσης δεν νοηματοδοτεί και δεν συνδέει άρρηκτα την ανάπτυξη με την πρόοδο, δηλαδή με τη μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων, με τα εργασιακά δικαιώματα, με την προστασία του περιβάλλοντος και γενικά με την υπεράσπιση κοινωνικών κατακτήσεων. Ούτε βέβαια συνδέει την ανάπτυξη με τη δημοκρατία. Προφανώς, επομένως, η Δεξιά καταπιέζεται από την αδιαμφισβήτητη υπεροχή και πληρότητα του ιδεολογικού λόγου της Αριστεράς. Αυτό δεν μπορεί να το αντέξει, πολύ περισσότερο τώρα, που διακατέχεται από το άγχος να προσδώσει στην εκλογική νίκη της χαρακτηριστικά στρατηγικής νίκης. Θα έλεγε κανείς ότι τώρα, περισσότερο από ποτέ άλλοτε, αισθάνονται ότι είναι γι’ αυτούς ευκαιρία να κατοχυρώσουν άπαξ διά παντός, την ιδιοκτησία τους στο κράτος, κάτι που αμφισβητήθηκε έμπρακτα μέσα στην οικονομική κρίση και ιδιαίτερα με την Αριστερή διακυβέρνηση. Κυρίως αυτό δεν το άντεξαν με τίποτα! Όλα αυτά έχουν τεράστιο ενδιαφέρον και είναι ακριβώς αυτά που μας υποχρεώνουν και μας δεσμεύουν να συγκροτήσουμε τη δομική και προγραμματική μας αντιπολίτευση όχι μόνο με όρους εκλογικής τακτικής, αλλά κυρίως με όρους στρατηγικής προοπτικής. Δεν έχουμε χρόνο. Αυτόν τον αντιπολιτευτικό λόγο μας τον χτίζουμε τώρα και καθημερινά, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να τον αναδείξουμε ως πρώτη προτεραιότητα στην προσυνεδριακή συλλογική διαδικασία και στις αποφάσεις του συνεδρίου. Έχουμε πλέον τις θετικές και αρνητικές εμπειρίες από όλη την τελευταία δεκαετία, κυρίως όμως από την άσκηση της κυβερνητικής ευθύνης. Γι’ αυτό και η εμβάθυνση της αξιολόγησης όλης αυτής της εμπειρίας, η λογοδοσία και ο αναστοχασμός πρέπει να γίνουν τα ισχυρότερα όπλα μας και να μην τα φοβηθούμε.

Η σύντομη προεκλογική εκστρατεία ξεκίνησε την Πέμπτη και θα διαρκέσει μία μόνο εβδομάδα. Το Σοσιαλιστικό Κόμμα στοχεύει να έχει ένα αποτέλεσμα που θα του επιτρέψει να κυβερνήσει από μόνο του, κάτι το οποίο είναι αδύνατον. Μας φαίνεται ότι θα καταλήξει να συνεργαστεί με τη Δεξιά - με τους Πολίτες, το εθνικιστικό κόμμα της ισπανικής Κεντροδεξιάς ή ακόμη χειρότερα με το Λαϊκό Κόμμα. Στο Unidas Podemos έχουμε θέσει ως πρωταρχικό μας στόχο να μπλοκάρουμε με οποιοδήποτε τρόπο τον σχηματισμό μια δεξιάς κυβέρνησης, γιατί θα εφαρμόσει μια νεοφιλελεύθερη πολιτική, και φιλοδοξούμε, με την ψήφο των πολιτών, να πιέσουμε το Σοσιαλιστικό Κόμμα να αποδεχθεί τον σχηματισμό μιας προοδευτικής κυβέρνησης συνασπισμού. Πρέπει να βλέπουμε την πραγματικότητα. Έρχεται μια νέα κρίση. Τις τελευταίες εβδομάδες έχουμε θέσει σε όλους το μεγάλο ερώτημα: Ποιος θα πληρώσει τη νέα κρίση; Θα την πληρώσουν πάλι τα λαϊκά και μεσαία στρώματα, οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι μετανάστες, οι νέοι μας που μετανάστευσαν σε τρίτες χώρες; Θα την πληρώσουν αυτοί που δεν έχουν κλείσει ακόμη τα τραύματά τους μετά από δέκα χρόνια φτωχοποίησης, από το 2008 έως σήμερα; Το Unidas Podemos υποστηρίζει ότι πρέπει να την πληρώσουν αυτοί που πλούτισαν την τελευταία δεκαετία όταν οι υπόλοιποι αντιμετώπιζαν τις απολύσεις. Στην Ισπανία από το 2008 μέχρι σήμερα αυξήθηκε κατακόρυφα ο αριθμός των πολυεκατομμυριούχων, οι αποδοχές των εργαζομένων αυξήθηκαν κατά 1,5% και τα κέρδη των επιχειρήσεων κατά 60%, ενώ μειώθηκε η φορολόγηση των κερδών των επιχειρήσεων και του μεγάλου κεφαλαίου. Το Unidas Podemos αγωνίζεται για να διασφαλίσει τα οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των εργαζομένων που αμφισβητούνται εκ νέου και να τα διευρύνει, σε αντιπαράθεση με τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές.

Το παρελθόν και η ενεργός κοινωνική μνήμη μας θυμίζουν με τρόπο παραδειγματικό, μέσα από αυτά που δεν πρέπει να ξεχνάμε, τα σημερινά επίδικα: την αλληλεγγύη στα δισεκατομμύρια ανθρώπων που ο καπιταλισμός έχει εξωθήσει πέρα από τα όρια της επιβίωσης, τις σύγχρονες ανοιχτές πληγές του φασισμού και του ρατσισμού που επιτίθενται με εγκληματικούς τρόπους στους σύγχρονους κολασμένους της γης, τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, και φυσικά τη σχετικά πρόσφατη πληγή της οικολογικής καταστροφής και της κλιματικής αλλαγής.

Η ΝΔ, δηλητηριάζοντας για ψηφοθηρικούς σκοπούς τον λαό με μισαλλόδοξα και ξενοφοβικά μηνύματα, επιχειρεί να μετατρέψει τη χώρα μας από παγκόσμιο σύμβολο ανθρωπισμού σε μια φοβική, κλειστή κοινωνία. Αυτό ο λαός δεν θα το επιτρέψει.

Το 2,8% δεν είναι ο αριθμός που πραγματικά προβλέπουν, είναι αυτό που χρειάζονται για να κλείσει το δημοσιονομικό κενό, backward engineering όπως λέγεται … Λες τι χρειάζομαι για να κλείσει ο προϋπολογισμός; 2,8%. Τι πρέπει να υπάρξει για να έχω 2,8%; Αυτά. Το ίδιο ισχύει και για άλλα μέτρα. Κλείνουν το κενό με μεγαλύτερη ανάπτυξη, με τις ηλεκτρονικές συναλλαγές που υποτίθεται ότι θα φέρουν πάνω από 600 εκατ. ευρώ, μειώνουν το “ταβάνι” των δαπανών (και δεν ξέρουμε ακόμη αν είναι στην Υγεία, την Παιδεία, κτλ. κ.ά) (...) μέσα στην κυβέρνηση υπάρχουν… true believers που «έχουν δαγκώσει την λαμαρίνα του νεοφιλελευθερισμού», ότι αν μειωθεί η φορολογία θα υπάρχει φοβερή ώθηση στην οικονομία … ο κ. Σκυλακάκης π.χ. το πιστεύει ο άνθρωπος … υπάρχουν και οι ρεαλιστές … αλλά το χειρότερο είναι ότι δεν τους πολυπειράζει αν δεν τους βγει. Αν έχουν έλλειμμα, θα κόψουν το κοινωνικό κράτος … κάθε εμπόδιο σε καλό, γι’ αυτούς.

Ο ισχυρισμός του κυρίου Βρούτση περί «ηλεκτρονικού φακελώματος» των εργαζομένων είναι όχι μόνο ψευδής αλλά και επικίνδυνος. Είναι ψευδής διότι ο εργοδότης δεν έχει πρόσβαση στα στοιχεία του εργαζομένου. Είναι όμως και επικίνδυνος καθώς επιχειρεί να καλλιεργήσει ένα κλίμα φόβου σε βάρος όποιου αντιδρά σε καταχρηστικές και παραβατικές εργοδοτικές πρακτικές. Η απόδειξη του βάσιμου λόγου και η αιτιολόγηση των απολύσεων ήταν μία υποχρέωση του εργοδότη, την οποία η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ θέσπισε κατ' εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κοινωνικού Χάρτη. Επομένως, δεν ήταν μια «παγκόσμια πρωτοτυπία» όπως παρουσιάστηκε από τον κύριο Βρούτση για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, αλλά ευρωπαϊκή νομική παράδοση. Η ρύθμιση έβαζε φραγμό στις αυθαίρετες και καταχρηστικές απολύσεις. Αυτόν το φραγμό η κυβέρνηση της ΝΔ τον κατήργησε, διευκολύνοντας τις απολύσεις και ενισχύοντας τα φαινόμενα εργοδοτικής αυθαιρεσίας. Πλέον, οι εργαζόμενοι όχι μόνο θα απολύονται χωρίς καμία εξήγηση αλλά δεν θα έχουν τη δυνατότητα να διεκδικήσουν την επαναπρόσληψή τους λόγω της αναιτιολόγητης και χωρίς βάσιμο λόγο απόλυσης. Το ότι η Ν.Δ. και ο κ. Βρούτσης θα καταργούσαν εργατικά δικαιώματα και μέτρα προστασίας των εργαζομένων ήταν δυστυχώς αναμενόμενο. Αυτό όμως που είναι πραγματικά επαίσχυντο είναι να χρησιμοποιούν τερατώδη ψέματα προσβάλλοντας τον κοινό νου για να δικαιολογήσουν τη στάση τους. Μία στάση που σημειωτέον χαρακτηρίζεται και από βαθιά υποκρισία, γιατί ως αντιπολίτευση η ΝΔ και ο ίδιος ο κ. Βρούτσης είχαν υπερψηφίσει τη διάταξη για τον βάσιμο λόγο. Εξάλλου, στην ίδια κατεύθυνση ήταν η υποβάθμιση του ΣΕΠΕ, η κατάργηση και μάλιστα αναδρομικά (!) των διατάξεων για την προστασία των εργαζομένων στις εργολαβίες και για τις θετικές προθεσμίες σε όσους διεκδικούν δεδουλευμένα και δικαιώματα μέσω του ΣΕΠΕ. Μια τακτική βαθιά τιμωρητική για τους εργαζόμενους, την οποία η κυβέρνηση ξεκίνησε χωρίς να χάσει χρόνο και με διαδικασίες προσβλητικές για τη λειτουργία του Κοινοβουλίου και τη δημοκρατία.