Αναδημοσιεύσεις

13
05

70 χρόνια αγώνες και βία

Με τις φλόγες ενός επαπειλούμενου και πιθανόν γενικευμένου πολέμου να ξαναζώνουν τη Μέση Ανατολή, με επίκεντρο αυτή τη φορά το Ιράν, ο Αμερικανός πρόεδρος Τραμπ ετοιμάζεται να ρίξει κι άλλη... κηροζίνη στα φλεγόμενα «τόπια» της περιοχής. Τη Δευτέρα, ανήμερα της 70ής επετείου από την ανακήρυξη της ανεξαρτησίας του κράτους του Ισραήλ και παραμονή της συμπλήρωσης 70 χρόνων από τη Νάκμπα -την «Καταστροφή» όπως βίωσαν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του ισραηλινού κράτους, με αποκορύφωμα τον ξεριζωμό πάνω από 750.000 προσφύγων- οι ΗΠΑ μεταφέρουν την πρεσβεία τους από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ αλλάζοντας άρδην τα δεδομένα. Με το εν αναμονή, αλλά ήδη αμφιλεγόμενο ειρηνευτικό σχέδιο του Τραμπ για την ισραηλο-παλαιστινιακή διένεξη και το Μεσανατολικό εν γένει να παραμένει άγνωστο τόσο ως προς το ακριβές περιεχόμενο όσο και ως προς τον χρόνο δημοσιοποίησής του, οι γεωπολιτικές ισορροπίες επαναπροσδιορίζονται, προς άγνωστη κατεύθυνση και ακόμη πιο άγνωστη κατάληξη, καθώς στην περιοχή πλέον εμπλέκονται ενεργά ισχυροί (βλ. Ρωσία και Ε.Ε.) διεθνείς παίκτες.
Περισσότερα »
13
05

Έξω η Google από το Βερολίνο

Όλοι στρώνουν το κόκκινο χαλί όταν έρχεται η Google. Ο μεγιστάνας του Ίντερνετ διαθέτει ήδη γραφεία και εγκαταστάσεις στο κέντρο του Λονδίνου, της Μαδρίτης και του Σάο Πάολο, ενώ στο Τορόντο σχεδιάζει μαζί με τις δημοτικές αρχές την κατασκευή μιας ολόκληρης “πόλης του μέλλοντος”. Στο Βερολίνο, όμως, έτυχε μιας μάλλον διαφορετικής υποδοχής.
Περισσότερα »
12
05

Ο Μάης ’68 ήταν περισσότερη αυτονομία, περισσότερη ελευθερία, περισσότερη κοινότητα;

Το ‘68 ενσάρκωσε βαθιά οράματα κυρίως της σπουδάζουσας νεολαίας. Οράματα που έχουν οι νέοι και που ξεχνούν από τη στιγμή που γίνονται κτήμα της ζωής που τις ενσωματώνει μέσα στον κόσμο. Οράματα για περισσότερη ελευθερία, αυτονομία, αδελφικότητα, κοινότητα. Μια κοινωνία απόλυτης ελευθερίας, αλλά πάντα με την αδελφική ιδέα παρούσα. Συνδύασαν αυτό το διπλό ανθρωπολογικό όραμα που εκδηλώθηκε σε διάφορες στιγμές στην ανθρώπινη ιστορία. Πιστεύω πως η ιστορική σημασία του Μάη του ‘68 είναι μεγάλη, γιατί ανέδειξε αυτό το όραμα που είδαμε με πόση ευκολία έγινε κτήμα του κόσμου. Αυτό έγινε επίσης με τον κομμουνισμό. Ο Μάης του ‘68 ανήκει στη σφαίρα ανανέωσης αυτού του ανθρώπινου οράματος, που επανέρχεται κατά καιρούς και θα ξανάρθει με άλλες μορφές.
Περισσότερα »
12
05

Δεξιά Προπαγάνδα και μια Αριστερή Απάντηση

Αν η ιδεολογία που παράγουν οι μηχανισμοί είναι η φαντασιακή σχέση του ατόμου με τις πραγματικές συνθήκες της ύπαρξής του, μια χαλκευμένη δηλαδή υπόθεση, ένα παραμυθητικό ψεύδος, ότι τάχα ο καθένας μοναχός, εφόσον το αξίζει, θα ευτυχήσει, η Αριστερά οφείλει διαρκώς, σε έναν αδιάκοπο αγώνα, να βάζει τα πράγματα στη θέση τους. Να καταδείχνει, με παρρησία, πως η ιδεολογία καθεαυτή, υπόθεση κατεξοχήν αντιεξουσιαστική, πέρα από κάθε μηχανιστική αναπαραγωγή των κατεστημένων, είναι εκείνη που αντανακλά το συμφέρον των υποτελών τάξεων, διαμορφώνεται δε στις πραγματικές συνθήκες ζωής των υποκειμένων με υψηλό αγωνιστικό φρόνημα. Και, ακόμη και στις πλέον άνυδρες εποχές, τις εποχές της ήττας, της αναγκαστικής οπισθοχώρησης, η αριστερά οφείλει επίσης, συνεπής στη μεγάλη παράδοσή της, να κινητοποιεί τις μάζες, να εμπνέει και εμπνέεται, σε διαλεχτική, ανοιχτή κι έντιμη σχέση με το λαό. Να διαμορφώνει τον τύπο του ανθρώπου που δεν θα κάθεται ποτέ ήσυχος, θα συμμετέχει στα κινήματα και, αν τούτα δεν υπάρχουν, θα τα δημιουργεί.
Περισσότερα »
11
05

Ζακ Ρανσιέρ: Η επίθεση έχει παντού τον ίδιο στόχο

Νομίζω ότι πρέπει όσοι διεξάγουν τον αγώνα να υποδείξουν ποιες ακριβώς πράξεις αλληλεγγύης περιμένουν από τους υπόλοιπους, είτε αυτό σημαίνει υλική βοήθεια ή δηλώσεις υποστήριξης. Το σημαντικό είναι ότι η απόσταση μεταξύ των διαφορετικών αγώνων σήμερα μικραίνει. Στους σιδηροδρόμους, στα πανεπιστήμια και αλλού η επίθεση έχει τον ίδιο στόχο: την ύπαρξη ενός κόσμου που κυβερνάται από την αλληλεγγύη, ενός κόσμου στον οποίο όλοι έχουν πρόσβαση στη εκπαίδευση, την περίθαλψη, τις μεταφορές και άλλες υπηρεσίες, ανεξάρτητα από την κοινωνική τους θέση.
Περισσότερα »
11
05

Τόνι Νέγκρι: Οι εργαζόμενοι να ανακτήσουν τον έλεγχο της πολιτικής

Η κοινωνία στην οποία ζούμε είναι ταξική —είναι δηλαδή μια κοινωνία διαμορφωμένη από την πάλη των τάξεων. Είναι μάλλον κωμικό να βλέπει κανείς τα αφεντικά να κλαψουρίζουν επειδή ένας εργατικός αγώνας τούς «κρατά ομήρους». Οι ίδιοι αγωνίζονται για την τάξη τους καθημερινά. Κρατούν ομήρους τους εργαζόμενους όταν τους λένε «είτε δουλέψτε για το ημερομίσθιο που αποφάσισα είτε θα σας πετάξω έξω και θα σας καταδικάσω στη φτώχεια».
Περισσότερα »
11
05

Ετιέν Μπαλιμπάρ: Συλλογική αντίσταση στην κοινωνική οπισθοχώρηση

Η ίδια η ιδέα της δημοκρατίας (από τη γαλλική επανάσταση και μετά) ανέκαθεν βασιζόταν στην εξάλειψη των προνομίων —που έχουν ταξικά χαρακτηριστικά— και στην αναγνώριση των δικαιωμάτων —που από θέση αρχής είναι οικουμενικά. Τα δικαιώματα ανήκουν σε όλους. Το 19ο και περισσότερο τον 20ό, αυτά άρχισαν να περιλαμβάνουν πολιτικά δικαιώματα, κοινωνική ασφάλιση και μέτρα υπεράσπισης των εργαζομένων. Αυτό δεν ήταν αποτέλεσμα της καλής θέλησης της άρχουσας τάξης, αλλά μεγάλων και επίπονων αγώνων και δραματικών συγκυριών.
Περισσότερα »
11
05

Εκφάνσεις του σεξισμού στην πολιτική ζωή

Ο αποκλεισμός των γυναικών από το δημόσιο βίο υπήρξε καθεστώς για αιώνες και δεδομένη η αντιμετώπιση όποιας γυναίκας τολμούσε να αμφισβητήσει τον κανόνα. Ως συμμετοχή στην πολιτική ζωή θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν δραστηριότητες γυναικών, από τις απαρχές ακόμα της ίδρυσης του ελληνικού κράτους, κυρίως με τη διατήρηση πολιτικών «σαλονιών» όπου μπορούσαν να ζυμώνονται απόψεις και να δρομολογούνται εξελίξεις. Πάντα, βέβαια, επρόκειτο για μέλη οικογενειών σημαντικών ανδρών πολιτικών και άρα ανήκαν στα ψηλότερα στρώματα της κοινωνίας με χαρακτηριστικό παράδειγμα την Καλλιόπη Παπαλεξοπούλου, κόρη φιλικού και σύζυγο γερουσιαστή, που καταγράφηκε στην ιστορία ως η γυναίκα που έριξε τον Όθωνα. Καμία από αυτές τις γυναίκες δεν τόλμησε να ξεφύγει από τον παραδεδεγμένο ρόλο, προφανώς συναισθανόμενες ότι η προειδοποίηση «Όταν η όρνιθα αρχίσει να λαλεί ως πετεινός, σφάξε την» αφορούσε και τις ίδιες. Αργότερα με την ανάπτυξη του εργατικού κινήματος υπήρξε ένταξη γυναικών της εργατικής τάξης και συμμετοχή στους διεκδικητικούς αγώνες, όμως και στην περίπτωση αυτή, το φαινόμενο δεν έπαψε να είναι μειοψηφικό, εν όσω, στερούμενες του δικαιώματος του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, οι γυναίκες ήταν στην ουσία αποκλεισμένες από την κεντρική πολιτική σκηνή.
Περισσότερα »
10
05

Χρήστος Καραγιαννίδης: Ο κ. Κατσίκης είναι κι επικίνδυνος εκτός από ακροδεξιός

Ο κύριος Κατσίκης είναι ο ορισμός του ακροδεξιού, ομοφοβικού. Αν δεν κατανοεί ότι τα λεγόμενα του οπλίζουν με επιχειρήματα μισαλλόδοξους και φασίστες τότε είναι κι επικίνδυνος εκτός από ακροδεξιός. Κι επειδή μίλησε για τη δικτατορία των ετεροφοβικών να τον ενημερώσω πως αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο ίδιος δε θα μπορούσε όχι απλά να μιλήσει αλλά ούτε να κυκλοφορήσει. Φυσικά αυτά συμβαίνουν μόνο στη φαντασία του. Αυτό όμως συμβαίνει σε ανθρώπους που δεν ανήκουν στο στερεότυπο του λευκού άνδρα (που δέρνει τη γυναίκα και τα παιδιά του), χριστιανού (κατά δήλωση του όχι στην ουσία), μπατριώτη. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν το κυνήγι των Κατσίκηδων είτε είναι λεκτικό είτε είναι έμπρακτο. Το αίτημα για παραπομπή του λοιπόν στην επιτροπή δεοντολογίας έχει να κάνει με το ότι εκφράζει έναν ακραίο προσβλητικό λόγο εναντίον κοινωνικών ομάδων και κάτι τέτοιο δε μπορεί να αποσιωπηθεί. Η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα δεν ζητά την αποδοχή εκ μέρους του κυρίου Κατσίκη από την άλλη όμως δε μπορεί να υπάρξει ανοχή σε οποιαδήποτε ρατσιστική έκφραση και μάλιστα μέσα στο κοινοβούλιο. Για να μη προκύψει πάλι κάποιος έξυπνος που θα μιλήσει για συνεργασία του κυρίου Κατσίκη με τους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ απαντώ πως η συνεργασία είναι μεταξύ δύο κομμάτων κι όχι μεταξύ βουλευτών. Στη βάση αυτή προχωράμε κι όχι στο τι προσωπικά μπορεί να εκφράζουν ορισμένοι βουλευτές. Εξάλλου όπως είδαμε και χτες υπάρχουν και στο ΣΥΡΙΖΑ ορισμένοι/ες που δεν μιλούν μεν ως Κατσίκηδες αλλά δεν απέχουν από την ομοφοβία ούτε πόντο παραπάνω απ' όσο απέχει ο Κατσίκης δηλαδή καθόλου.
Περισσότερα »