Για το κίνημα των Κίτρινων Γιλέκων, τη σημασία του και τις επιθέσεις που δέχονται
Αμέσως, από τη στιγμή της γέννησης αυτού του κινήματος, είδαμε στα μίντια «ειδικούς» και «πολιτικούς» να μειώνουν, να καταδικάζουν, να χλευάζουν τα κίτρινα γιλέκα και την εξέγερση που ενσαρκώνουν. Είδα να παρελαύνουν στα κοινωνικά δίκτυα οι λέξεις «βάρβαροι», «άξεστοι», «χωριάτες», «ανεύθυνοι». Τα μίντια μιλούσαν για τα «μουγκρητά» των κίτρινων γιλέκων : οι λαϊκές τάξεις δεν εξεγείρονται, όχι, μουγκρίζουν, σαν τα ζώα. Άκουγα να μιλούν για τη «βία αυτού του κινήματος» όταν καιγόταν ένα αυτοκίνητο ή έσπαγε μια βιτρίνα, βανδαλιζόταν ένα άγαλμα, Συνηθισμένο φαινόμενο αυτή η διαφορική πρόσληψη της βίας· ένα μεγάλο μέρος του πολιτικού και του μιντιακού κόσμου θέλει να μας κάνει να πιστέψουμε ότι η βία δεν είναι τα εκατομμύρια ζωές κατεστραμμένες και καταδικασμένες στη μιζέρια από την πολιτική, αλλά μερικά καμένα αυτοκίνητα. Πρέπει πράγματι να μην έχεις γνωρίσει ποτέ τη μιζέρια για να μπορείς να σκεφτείς ότι ένα γκραφίτι πάνω σε ένα ιστορικό μνημείο είναι κάτι πιο σοβαρό από την αδυναμία σου να ζήσεις, να ταΐσεις τον εαυτό σου και την οικογένειά σου, να αποκτήσεις πρόσβαση στην περίθαλψη.