Αναδημοσιεύσεις

Η παράταση του περιορισμού της κυκλοφορίας αιτούντων άσυλο που διαμένουν στους καταυλισμούς των Κέντρων Υποδοχής και Ταυτοποίησης συνιστά διάκριση, καλλιεργεί τον ρατσισμό και ταυτόχρονα αποτελεί πρόβα για κλειστά κέντρα κράτησης. Οι πρόσφυγες βρίσκονται σε περιορισμό κυκλοφορίας από τον Μάρτη και σύμφωνα με την τελευταία ανακοίνωση τα μέτρα περιορισμού παίρνουν παράταση μέχρι τέλος Αυγούστου. Ο περιορισμός αυτός γίνεται την ώρα που η χώρα ανοίγει τα σύνορά της σε χώρες με πολύ χειρότερο επιδημιολογικό προφίλ, ανοίγει τις κρουαζιέρες, έχει 80% πληρότητα στα πλοία. Είναι η μόνη ομάδα που είναι σε διαρκές lockdown. Αυτό αποτελεί διάκριση, ενισχύει τον ρατσισμό, ισοδυναμεί έως και με κράτηση γιατί διαρκεί έξι μήνες. Άνθρωποι που πρέπει να βγουν έξω από τα καμπ δε τα καταφέρνουν γιατί χρειάζεται πολύ χρόνο, το κυριότερο, όμως, είναι ότι δεν προστατεύονται. Οι συνθήκες είναι άθλιες σε πολλά ΚΥΤ, συνωστίζονται στις ουρές, δεν υπάρχουν τουαλέτες, υγιεινή και ιατροφαρμακευτική περίθαλψη.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ξαναβρεί και να εδραιώσει τον πολιτικό του βηματισμό. Έχει και τη δυνατότητα αλλά και την υποχρέωση να προχωρήσει αμέσως μετά το καλοκαίρι σε μια συγκροτημένη πολιτική αντεπίθεση μέσα από ένα νέο πολιτικό σχέδιο που θα αφορά τις ανάγκες και τις αγωνίες της κοινωνικής πλειοψηφίας. Με έμφαση σε πολιτικές ισότητας, κοινωνικής δικαιοσύνης και αναδιανομής, που είναι όρος για βιώσιμη και δίκαιη ανάπτυξη. Αυτή είναι η πρόκληση για μια πραγματικά μαχητική, αιχμηρή, κοινωνικά αναγνωρίσιμη και αποτελεσματική αντιπολίτευση. Το κρίσιμο δίλημμα όμως είναι με ποιο πολιτικό αφήγημα κάνουμε restart; Με τη γραμμή της «ασπίδας προστασίας της κοινωνίας» και της κατάθεσης ρεαλιστικού εναλλακτικού σχεδίου για την έξοδο από την κρίση, για τη στήριξη του κόσμου της εργασίας, της μικρομεσαίας επιχείρησης, του Δημόσιου Συστήματος Υγείας και του Κοινωνικού Κράτους ή με τη γραμμή της ανάδειξης της φαυλότητας των αντιπάλων; Και με ποιο ύφος και ήθος διακυβέρνησης; Με τη λογική «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» ή με επιμονή στη διαφάνεια, στην αξιοκρατία, στη δημόσια λογοδοσία και στην αναβαθμισμένη λειτουργία των δημοκρατικών θεσμών;

Η κρίση του 2009, όσο και η σημερινή, προέρχονται από συστατικά μέρη του συστήματος. Το βασικό ζήτημα που τίθεται είναι αν σε πολιτικό, αλλά και επιστημονικό επίπεδο, θα συνεχίσουμε να προσποιούμαστε ότι δεν συμβαίνει τίποτα. Ο αντίπαλος επιχειρεί να σκοτώσει τις ιδέες της αριστεράς και ταυτόχρονα μπολιάζει τους ιδεολογικούς μηχανισμούς του κράτους με την ακροδεξιά ιδεολογία, με τις μισαλλόδοξες, ρατσιστικές, σεξιστικές, σκοταδιστικές αξίες. Θα αποτύχει. Χρειαζόμαστε ένα κόμμα που υπερασπίζεται αξίες, ακόμα και στις πιο αντίξοες συνθήκες, αγκυρωμένο στην κοινωνική υποκειμενικότητα, χρήσιμο και συμμετοχικό στην κίνηση της κοινωνίας. Για να γίνουν τα παραπάνω, προϋπόθεση είναι η εσωκομματική δημοκρατία και τα πολιτικά δικαιώματα των μελών να μην εκχωρούνται στην ηγετική ομάδα, όσο φωτισμένη και αν είναι.

Το ανησυχητικό είναι ότι η κυβέρνηση μιλάει για την Επιτροπή Πισσαρίδη που, με βάση όσα έχουν διαρρεύσει, εισηγείται ένα εκούσιο μνημόνιο χωρίς να είμαστε σε μνημόνια. Η εμμονή να ιδιωτικοποιήσεις την επικουρική ασφάλιση, να ιδιωτικοποιήσεις τα Δίκτυα ηλεκτρικής ενέργειας, φυσικού αερίου και νερού, το να αποδιαρθρώσεις πλήρως τις εργασιακές σχέσεις καταργώντας στην πράξη της συλλογικές διαπραγματεύσεις, όλα αυτά είναι βαριές, σκληρές μνημονιακές μεταρρυθμίσεις, τις οποίες εκούσια η κυβέρνηση θέλει να υιοθετήσει μέσω της περίφημης Επιτροπής Πισσαρίδη. Αν οι προϋποθέσεις για την αξιοποίηση αυτών των χρημάτων (σ.σ. του Ταμείου Ανάκαμψης) είναι τέτοιες, σαν και αυτές που σας ανέφερα ή αν, από την άλλη, οι ισχυρές οικονομίες θέλουν να χρησιμοποιήσουν αυτά τα χρήματα για να επιδοτήσουν τα εξαγώγιμα προϊόντα που έχουν και τις εξαγώγιμες υπηρεσίες, αυτό θα αποτελέσει μία χαμένη ευκαιρία για την Ελλάδα. Δεν μπορούμε να είμαστε ικανοποιημένοι από τη λογική των μέτρων που έχει πάρει η κυβέρνηση. […] Απαιτείται ένα σχέδιο το οποίο θα προβλέπει παρεμβάσεις σε αυτό που ονομάζουμε παραγωγικό μοντέλο που, ταυτόχρονα, για να στηριχθεί, προϋποθέτει ότι δεν θα έχεις μείωση της εσωτερικής ζήτησης. Θα έχεις θέσεις εργασίας εν ζωή, δεν θα έχεις απολύσεις, θα υπάρχει διαθέσιμο εισόδημα που θα στηρίζει την κατανάλωση και όλες τις αλλαγές στο παραγωγικό μοντέλο. […] Η κυβέρνηση δεν εκμεταλλεύτηκε τους μήνες που πέρασαν για να φτιάξουμε ένα ισχυρό, δημόσιο σύστημα υγείας. Πρέπει να καταλάβουμε,μετά από αυτή την κρίση, ότι η υγεία είναι δημόσιο αγαθό και δεν είναι εμπόρευμα. […] Ωστόσο η ανάπτυξη περνά μέσα και από την ενίσχυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Θυμάμαι ότι στις αρχές της κρίσης είχαν καταγραφεί 32 χιλιάδες κενά στα δημόσια νοσοκομεία, που αφορούσανείτε διοικητικό προσωπικό, είτε γιατρούς. Θα μπορέσουμε να αξιοποιήσουμε ένα μέρος των χρημάτων από το περιβόητο ευρωπαϊκό Ταμείο σε αυτή την κατεύθυνση;Θα μπορέσουμε στον πρωτογενή τομέα να βαδίσουμε σε ένα μοντέλο ώστε να μην εισάγουμε αποκλειστικά φυτοφάρμακα, λιπάσματα και φυτικό κεφάλαιο, αλλά να μπορέσουμε να έχουμε εδώ μονάδες που θα τροφοδοτούν τον πρωτογενή τομέα, έτσι ώστε ό,τι πουλάμε να μην το επανεισάγουμε;