Αναδημοσιεύσεις

Διότι το μπορεί, είναι η απλούστερη απάντηση. Με άλλα λόγια, διότι η όποια απάντηση της Ε.Ε. δεν τον πτοεί. Αντιθέτως, η προοπτική επιβολής κυρώσεων εις βάρος της χώρας του μάλλον του είναι καλοδεχούμενη, στον βαθμό που η απομόνωση προφυλάσσει τη Λευκορωσία από "επικίνδυνες” πολιτικές επιρροές και συσπειρώνει τον πληθυσμό σε ένα αφήγημα έξωθεν εχθρικής επιβουλής. Από την δική του οπτική της κατοχύρωσής του στην εξουσία, ο Λουκασένκο έχει περισσότερα να κερδίσει από την αδρανοποίηση και ανάκριση του Προτάσεβιτς, απ' όσα θα χάσει από τις κυρώσεις των "27”. Άλλωστε ο 26χρονος συλληφθείς (ή μάλλον απαχθείς, παρά την νομιμοφανή τήρηση των προσχημάτων ως προς την αναγκαστική προσγείωση της πτήσης του) αποτελεί πρόσωπο-κλειδί στην διοργάνωση των περσινών διαδηλώσεων κατά του Λουκασένκο, έχει συμμετάσχει στο "Μαϊντάν” του Κιέβου το 2014, συνεργάζεται με μέσα που χρηματοδοτούν η Πολωνία και η Λιθουανία και έχει γίνει δεκτός στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ. Υπενθυμίζεται ότι πρόσφατα Ρωσία και Λευκορωσία ανακοίνωσαν από κοινού την εξάρθρωση στη Μόσχα δικτύου της λευκορωσικής αντιπολίτευσης το οποίο φέρεται να σχεδίαζε πράξεις σαμποτάζ, καθώς και τη δολοφονία του Λουκασένκο. Οι αποκαλύψεις αυτές αξιοποιήθηκαν καταλλήλως στο ετήσιο διάγγελμα Πούτιν προς το κοινοβούλιο και αποτέλεσαν τρόπον τινά την απάντηση του Ρώσου ηγέτη στις κατηγορίες Μπάιντεν περί ρωσικής ανάμιξης στα εσωτερικά των ΗΠΑ και άλλων χωρών. Σε κάθε περίπτωση, τα φιλοκυβερνητικά μέσα ενημέρωσης της Ρωσίας προτιμούν το τελευταίο 24ωρο να επισημαίνουν ότι το προβληματικό ως προς την πολιτική αεροπορία προηγούμενο, το οποίο τώρα μιμείται ο Λουκασένκο, δημιουργήθηκε από την ίδια την Ε.Ε. όταν κράτη-μέλη της καθήλωσαν το 2013 την εκ της Μόσχας προερχόμενη πτήση του προέδρου της Βολιβίας Έβο Μοράλες, για να ερευνήσουν εάν στο προεδρικό αεροσκάφος είχε βρει καταφύγιο ο Αμερικανός whistleblower Έντουαρντ Σνόουντεν.

Ο όρος οργανωμένο έγκλημα στη μέση κοινωνική αντίληψη παραπέμπει συνήθως στο λεγόμενο «υπόκοσμο», σε ομάδες αλλοδαπών που ελέγχουν παράνομες αγορές αλλά και σε στερεότυπα τύπου «μαφίας» που έχει καλλιεργήσει το Χόλιγουντ. Στην περίπτωση της Ελλάδας, η τάση αυτή αντανακλάται στο δημόσιο λόγο ειδικά κατά τη δεκαετία του ’90. Τότε αρχίζει να αναγνωρίζεται και να καταγράφεται το οργανωμένο έγκλημα ως πρόβλημα και κυρίως να προσλαμβάνεται ως κατεξοχήν έγκλημα των αλλοδαπών. Στην προώθηση αυτής της αντίληψης συνέβαλε και η τάση να μην ταυτοποιούνται ως υποθέσεις οργανωμένου εγκλήματος λοιπές μορφές οικονομικών εγκλημάτων καθώς και σκάνδαλα σχετιζόμενα με το δημόσιο τομέα και με τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της ελληνικής επιχειρηματικής ελίτ. Η τάση αυτή αντανακλάται  και στην αντιμετώπιση του φαινομένου, που  εστιάζει αυστηρά στα μορφολογικά χαρακτηριστικά των εγκληματικών οργανώσεων. (...) Σε επιστημονική έρευνα (που περιελάμβανε τη διεξαγωγή συνεντεύξεων με φορείς του ποινικο-κατασταλτικού συστήματος) επιβεβαιώθηκε η θεώρηση ότι το οργανωμένο έγκλημα αποτελεί μια παράλληλη κοινωνία, στην οποία «συμβιώνουν» διαφορετικά κοινωνικά στρώματα.2 Πρόκειται για μια σύνθεση «υποκόσμου» και «καλής κοινωνίας», (under- world και upper –world). Η συμμετοχή ατόμων από όλο το φάσμα των κοινωνικών στρωμάτων φαίνεται να είναι συστατική για την ίδια  λειτουργία των εγκληματικών οργανώσεων. Άτομα που προέρχονται από ανώτερα οικονομικο- κοινωνικά στρώματα καταλαμβάνουν και το αντίστοιχο «υψηλό» επίπεδο στην εγκληματική οργάνωση, ο δε ρόλος τους είναι καθοριστικός για την επανατοποθέτηση των παράνομων εσόδων στη νόμιμη οικονομία. Από την άλλη, οι κατώτερες βαθμίδες των εγκληματικών οργανώσεων στελεχώνονται από άτομα που προέρχονται από τα χαμηλότερα κοινωνικά στρώματα, «κοινωνικά περιθωριοποιημένα» που βλέπουν στο έγκλημα μία αναγκαστική λύση επιβίωσης, ένα «μεροκάματο». Το είδος της εγκληματικής δραστηριότητας καθορίζει τις ανάγκες σε προσωπικό και τα απαιτούμενα προσόντα: από ανειδίκευτους εργάτες μέχρι εξειδικευμένο επιστημονικό προσωπικό, από άτομα «αμόρφωτα» για να ασκούν βία μέχρι «επιχειρηματίες και πλοιοκτήτες».

Η ελληνική πολιτεία υλοποιεί το σύνθημα, που ισχύει και επί Πακιστανών, Αιγύπτιων κ.ά. Οπλο, η απόφαση του υπουργείου Εσωτερικών, που την υπογράφει ο κεντροδεξιοποιηθείς κ. Βορίδης αλλά θα την προσυπέγραφε ασμένως και ο Βορίδης-γενικός γραμματέας της Νεολαίας της ΕΠΕΝ, διορισμένος από τον Γεώργιο Παπαδόπουλο, και ο Βορίδης-πρόεδρος του Ελληνικού Μετώπου, και ο Βορίδης-στέλεχος του ΛΑΟΣ, ο Βορίδης-λάτρης του Ζαν-Μαρί Λεπέν εν ολίγοις. Δεν είναι μόνο τα γνωσιακά και γλωσσικά κριτήρια απαγορευτικά, ένα υψηλότατο εμπόδιο. Είναι και τα οικονομικά. «Το συνολικό πλέγμα των διατάξεων για την ιθαγένεια», υπογράμμιζε με ανακοίνωσή της στις 7 Μαΐου η Ελληνική Ενωση για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, «απέχει από τα μορφωτικά, κοινωνικά και οικονομικά χαρακτηριστικά του μεγαλύτερου μέρους των αλλοδαπών που διαμένουν νόμιμα στη Ελλάδα και θα πρέπει να θεωρείται μάλλον αναμενόμενο ότι τα ποσοστά επιτυχίας στη διαδικασία πολιτογράφησης θα είναι πολύ μικρά, ενώ, πιθανότατα, θα περιοριστεί και το ενδιαφέρον των ίδιων των αλλοδαπών. Εάν αυτός είναι ο στόχος, τότε θα επιτευχθεί». Πράγματι. Ο σκοπός επετεύχθη. Στον πρώτο διαγωνισμό προσήλθαν μόνο 2.176 μετανάστες, όταν εκκρεμούν 30.000 αιτήματα για πολιτογράφηση. Οι υπόλοιποι, ακόμα κι αν αγόρασαν έναντι 45 ευρώ τα λυσάρια που έσπευσε να κατασκευάσει η ιδιωτική πρωτοβουλία, δεν θα πρόλαβαν να αποστηθίσουν σε πολύ λίγο χρόνο τις απαντήσεις σε έναν τεράστιο όγκο θεμάτων, πάνω από 900 σελίδες. Και ίσως να σκέφτονται τώρα στη γλώσσα τους ότι κάποια πράγματα δεν τα αποστηθίζεις. Τα ενστερνίζεσαι. Εχει και το υπουργείο πάντως να δώσει τις δικές του απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα. Τα έθεσε το ΚΙΝΑΛΛ: «Οι σαδιστικοί αυτοσχεδιασμοί της κυβέρνησης στοίχισαν πάνω από μισό εκατομμύριο ευρώ που ξοδεύτηκε με απευθείας αναθέσεις, συγκρότηση αμειβόμενων επιτροπών και αδιαφανείς διαδικασίες επιλογής επιτηρητών και βαθμολογητών(!)». Για γνωρίσματα της πατροπαράδοτης ελληνικότητας ο λόγος.

Ακόμα μια γενιά Παλαιστινίων μεγαλώνει μέσα στους βομβαρδισμούς, στο αίμα και στην απόγνωση. Τη «σκυτάλη» από την Αχέντ της Δυτικής Όχθης πήρε η 10χρονη Ναντίν Αμπντουλατίφ της Γάζας. Με μοναδικό όπλο το κινητό της, με το οποίο κατέγραφε προηγουμένως μια έτσι και αλλιώς δύσκολη καθημερινότητα, η Ναντίν έγινε ένα από τα πιο επιδραστικά άτομα στο Διαδίκτυο αποτυπώνοντας τη νέα σκληρή πραγματικότητα. Σε ένα από τα βίντεο πύραυλοι περνούν πάνω από το κεφάλι της ενώ εκείνη προσπαθεί να δώσει κουράγιο στον μικρό αδελφό της που κλαίει. Σε άλλο βίντεο, μπροστά στα ερείπια σπιτιών που ισοπεδώθηκαν από τις βόμβες του Ισραήλ, η Ναντίν ξεσπά: «Τα βλέπετε αυτά; Τι περιμένετε να κάνω εγώ; Να τα διορθώσω; Είμαι μόνο 10 ετών. Δεν μπορώ να το αντιμετωπίσω όλο αυτό. Θέλω μόνο να γίνω γιατρός ή κάτι τέτοιο για να βοηθήσω τον λαό μου, αλλά δεν μπορώ. Είμαι απλώς ένα παιδί». Με τον αφοπλιστικά απλό, αυθόρμητο και υποτίθεται α-πολιτικό λόγο της η Ναντίν μετέφερε τη φρίκη τη Γάζας στα σαλόνια και στους καναπέδες όχι μόνο της Μέσης Ανατολής, αλλά και της Ευρώπης και της Αμερικής. Χωρίς βαρύγδουπες διακηρύξεις, χωρίς αφορισμούς, με κουράγιο και επιμονή, ένα 10χρονο κορίτσι ανέδειξε με τον τρόπο και τα μέσα της δικής της γενιάς το δράμα ενός ολόκληρου λαού. Μέσα από τις εικόνες της οικογένειάς της, που κοιμούνται όλοι μαζί στην ίδια γωνιά του σπιτιού. Όχι γιατί δεν έχουν άλλα δωμάτια, αλλά -ο μη γένοιτο- για να πεθάνουν όλοι μαζί αν πέσει πύραυλος στο σπίτι τους, όπως εξήγησε η Ναντίν.

Στις 25 Μαΐου 1911 ξεκίνησε η αγροτική Μεξικανική Επανάσταση με ηγέτη τον Εμιλιάνο Ζαπάτα, ο οποίος μαζί με τους Φρανσίσκο Μαντέρο, Πάσκουαλ Ορόζκο και Πάντσο Βίγια ανέτρεψαν το δικτάτορα της χώρας Πορφίριο Ντίαζ. Ο μεγαλύτερος επαναστάτης του Μεξικού αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα των ανταρτών της Επανάστασης, που μαχόταν εναντίον του στρατηγού Ντίαζ. Οργάνωσε και διοικούσε σημαντική επαναστατική δύναμη, ονομαζόμενη «Απελευθερωτικός Στρατός του Νότου». Ο Εμιλιάνο Ζαπάτα Σαλαζάρ  (8 Αυγούστου 1879-10 Απριλίου 1919), αναδείχθηκε σε σπουδαία ηγετική προσωπικότητα στην αγροτική Μεξικανική Επανάσταση του 1910 κατά του προέδρου της χώρας Πορφίριο Ντίαζ και κατά την περίοδο που ακολούθησε (1911-1917) - Το σύνθημα "Γη και Ελευθερία"  εξακολουθεί να είναι οδηγός δράσης για τους Ζαπατίστας σήμερα στο Μεξικό αλλά και για πολλά από τα σημερινά κινήματα της Λ. Αμερικής 

Οι ιστορικοί (και ιστορικοί της λογοτεχνίας) έχουν παρατηρήσει πολλές φορές την αμφίθυμη (και αμφίσημη – από τη σιωπηρή ανοχή έως την ενθουσιώδη υποδοχή) στάση της γενιάς του ’30 –η οποία αποτελεί ακόμη και σήμερα τη ραχοκοκαλιά της νεοελληνικής λογοτεχνίας και της λογοτεχνικής παιδείας των νεοελλήνων– απέναντι στον ναζισμό κατά τον Μεσοπόλεμο και την αποστράτευσή της κατά τα πρώτα χρόνια της Κατοχής στη συνέχεια. Σύμφωνα με τον Τάσο Βουρνά, η γενιά του Τριάντα αποτελεί «τη διασταύρωση της φθοράς του εθνικιστικού ιδανικού στην Ελλάδα που τροφοδοτούσε για πολύ καιρό τη λογοτεχνία, με τις μεταπολεμικές συνθήκες μιας λογοτεχνίας που άνθισε στα μεγάλα κοσμοπολίτικα κέντρα της δύσης με εντελώς διαφορετικό μηχανισμό ροπών, λειτουργίας και επιτεύξεων απ’ ό,τι η διασταύρωση του κοινωνικού ιδανικού στην Ελλάδα με το συνταρακτικό γεγονός της Οκτωβριανής Επανάστασης». Στην αντίπερα όχθη από τους λογοτέχνες αυτούς, εμφανίζεται ήδη από τα χρόνια της Κατοχής μια ταξική εργατική λογοτεχνία που εκπροσωπούσε ο Κώστας Βάρναλης με τους μαρξιστικούς του στίχους, ο Κώστας Παρορίτης με τα προλεταριακά του μυθιστορήματα και η ομάδα των αριστερών λογοτεχνών που έγραφαν στο περιοδικό Νέοι Πρωτοπόροι (Καρβούνης, Γαλάτεια Καζαντζάκη, Ασημάκης Πανσέληνος, Δημήτρης Γληνός, Γιάννης Κορδάτος, Βασίλης Ρώτας και λοιποί). Ίσως η πιο χαρακτηριστική συμπερίληψη αυτού του ρήγματος, που δημιουργείται μεταξύ των Ελλήνων λογοτεχνών κατά το Μεσοπόλεμο, αποτελεί ο περίφημος διάλογος ανάμεσα στον Νίκο και τη Γαλάτεια Καζαντζάκη μέσα από τις σελίδες της «Καθημερινής». Εκεί, ο Καζαντζάκης υπερασπίζεται το δικαίωμα της Ιταλίας του Μουσολίνι στο ζωτικό χώρο («να μην πνιγεί μέσα στα στενά σύνορα που δεν τη χωρούν»), για να λάβει την οργισμένη απάντηση της Γαλάτειας, που κατέληγε: «Η ζωή για τον κ. Καζαντζάκη είναι γεμάτη νεκρά και αφηρημένα σχήματα που καμιά πνοή αισθήματος δεν μπορεί να ζωντανέψει. Γι’ αυτό είναι πέραν της αγάπης και του μίσους, όπως καυχιέται. Είναι πέραν του φασισμού και του κομμουνισμού (είναι μετακομμουνιστής). Είναι πέρα από τα ανθρώπινα (είναι απάνθρωπος), είναι έξω τόπου και χρόνου. Ανήκει κοντολογίς στη χώρα των παραμυθιών και των κολοκυθοκορφάδων!». Δεν μπορούμε να παίζουμε εν ου παικτοίς, φαίνεται να επεσήμαινε με δηκτικότητα η Γαλάτεια Καζαντζάκη.