Αναδημοσιεύσεις

08
12

Αριστερά και εσωκομματικές τάσεις

Ομάδες μελών που συγκροτούν μια πλατφόρμα κοινών πολιτικών απόψεων/προτάσεων (επιτέλους, φτάσαμε στην τάση) και την υποβάλουν ανοικτά στο σύνολο του κόμματος εν όψει ενός συνεδρίου είναι ο καλύτερος δυνατός τρόπος για αποφευχθεί ο κατακερματισμός απόψεων. Εξίσου καλό θα ήταν, εφόσον δεν υπάρξει σύγκλιση, η κάθε πλατφόρμα που θα τεθεί προς ψήφιση από τους/τις συνέδρους να εκλέξει αναλογικά με τις ψήφους της έναν αριθμό μελών στο ανώτερο όργανο. Ιδανικότερο θα ήταν η τάση να αυτοδιαλυθεί αμέσως μετά το τέλος του συνεδρίου και οι εκλεγέντες βάσει της πλατφόρμας της τάσης να συνεισφέρουν συνθετικά στην υλοποίηση των αποφάσεων της πλειοψηφίας η οποία συνηθέστατα συναποτελείται από διάφορες τάσεις. Υπάρχει κίνδυνος "σκλήρυνσης" των τάσεων και πολέμου μεταξύ τους; Φυσικά υπάρχει και διευκολύνεται πολύ από την ύπαρξη επαγγελματικών κομματικών στελεχών (και όχι μόνο τέτοιων -αλλά είναι ευρύτερη συζήτηση) που επιθυμούν τη διατήρηση του στάτους κβο εφόσον τους/τις περιλαμβάνει. Υπάρχει κίνδυνος μια τάση να επιλέξει την για κάποιο διάστημα δημόσια παρουσία ή και τη διαρκή δημόσια παρουσία (φτάσαμε και στις φράξιες), δημιουργώντας σύγχυση για τη "γραμμή του κόμματος"; Φυσικά υπάρχει. Αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως οι, για οποιοδήποτε λόγο, αποφασισμένοι/ες θα κάνουν ό,τι θεωρούν σωστό, είτε κρυφά είτε φανερά. Εναπόκειται στον πολιτικό οργανισμό να αποφασίσει αν προτιμάει έναν ανοιχτό διάλογο με κανόνες επί των διαφορών ή τη δηλητηριώδη ατμόσφαιρα των φημών, των συσκοτίσεων και των αποκλεισμών. Πρόκειται ξανά για θέμα αποτελεσματικότητας.
Περισσότερα »
08
12

Θα ένιωθα πολύ άσχημα…

Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν η μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και έβλεπα ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τους αστυνομικούς επειδή επιτελούν δύσκολο κοινωνικό έργο ενώ στην επέτειο της δολοφονίας του παιδιού μου ένας εξ αυτών διέλυσε ακόμα και τα λουλούδια που άφησαν στο σημείο της δολοφονίας. Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο Καμπαγιάννης, ο Παπαδάκης και οι υπόλοιποι αδίκως προσαχθέντες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν γιατρός ή νοσηλευτής που παίζω κάθε μέρα το κεφάλι μου κορώνα γράμματα κι έχω πάθει burn out και δεν πληρώνομαι υπερωρίες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο μέσος δημοκρατικός πολίτης που έχω πάρει είδηση ότι η ΝΔ και η κυβέρνηση έχουν μετατρέψει την υγειονομική έκτακτη ανάγκη σε ευκαιρία για να κάνουν ασκήσεις επί των δημοκρατικών ανακλαστικών μας, για να δουν πόσο πίσω θα πάμε και πόσο έδαφος θα τους αφήσουμε για να συρρικνώσουν όσο μπορούν κεκτημένα δεκαετιών, σαφώς κατοχυρωμένων στο Σύνταγμα. Παίζουν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού κι εμείς αντί να κρεμάσουμε το κουδούνι στη γάτα για να την ακούσουν όλοι και να μην τους φάει, κυνηγάμε ένα τυρί. Σε μια χώρα που η ύφεση τρέχει με διψήφιο νούμερο, από το υστέρημά της δικαιούνται να πάρουν μόνο οι υγειονομικοί και οι πληττόμενοι οικονομικά συμπολίτες μας. Κανείς άλλος. Κι αν κάπου σε δεύτερο χρόνο έδινα χρήματα θα ήταν για να ξηλώσω και να αναμορφώσω εκ βάθρων το σύστημα εκπαίδευσης όλων των σωμάτων ασφαλείας όπου ενδημεί η ακροδεξιά και φασίζουσα νοοτροπία κατι που φαίνεται άλλωστε και στην κάλπη.
Περισσότερα »
07
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ο Μητσοτάκης είναι ο ορισμός του τεχνολαϊκιστή πολιτικού

Στον κόσμο του Κέντρου και θέλουμε να απευθυνθούμε, και απευθυνόμαστε. Κανείς δεν διαφωνεί σ’ αυτό. Είναι προφανές ότι τόσο η σοβαρή μας στάση στο ζήτημα της πανδημίας όσο και όσα λέμε για το κοινωνικό κράτος, τη δημοκρατία, τα δικαιώματα βρίσκουν ευήκοα ώτα σ’ αυτόν τον κόσμο. Εμείς θέλουμε να απευθυνόμαστε και στον κόσμο του Κέντρου, κάτι που το λέει εξάλλου και η διακήρυξή μας, αλλά δεν θέλουμε να απευθυνόμαστε σε όλον τον κόσμο με κεντρώες λύσεις. Αφενός γιατί όταν απευθύνεσαι σε όλους γενικά, δεν απευθύνεσαι σε κανέναν συγκεκριμένα - ο τεχνολαικϊσμός δεν θα ήταν καλή συνταγή ούτε για την Αριστερά. Αφετέρου γιατί γνωρίζουμε ότι οι κεντρώες λύσεις δεν δουλεύουν. Αν, για παράδειγμα, δεν έχεις ως στόχο τη μείωση των ανισοτήτων, αυτό δεν θα γίνει αυτόματα, όπως υπονοεί το σχέδιο Πισσαρίδη. Παράλληλα όμως θέλουμε το κόμμα να έχει έναν εκπαιδευτικό χαρακτήρα. Πρέπει όχι απλώς να κάνουμε ηγεμονικές τις θέσεις μας για τα εργασιακά, τις ιδιωτικοποιήσεις, το περιβάλλον, αλλά και να δείξουμε τις αλληλεπιδράσεις μεταξύ αυτών των ζητημάτων. Και οι κεντρώες λύσεις αδυνατούν να φωτίσουν τις αλληλεπιδράσεις αυτές γιατί υπονοούν ότι οι πρακτικοί άνθρωποι μπορούν να βρουν πρακτικές λύσεις για όλα τα προβλήματα χωρίς πολλές «θεωρητικούρες» και αναλύσεις. Η Αριστερά έχει μια εγγενή τάση προς μια ολιστική προσέγγιση των πραγμάτων. Δηλαδή βλέπει, για παράδειγμα, ότι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής δημιουργεί και ανισότητες, και αδιαφορία για το περιβάλλον, και αδυνατεί να προβλέψει τα προβλήματα που προκύπτουν από το ακολουθούμενο μοντέλο στην αγροτοδιατροφική αλυσίδα. Στο επίπεδο των προτάσεων πολιτικής η Αριστερά θέλει να αναδείξει ότι η αντιμετώπιση της κλιματικής αλλαγής δύσκολα θα επιτευχθεί χωρίς μια σοβαρή μείωση των κοινωνικών ανισοτήτων. Και τέλος, στο επίπεδο της πολιτικής στρατηγικής και των κοινωνικών συμμαχιών επιδιώκει να εξηγήσει πώς, για παράδειγμα, όσοι παλεύουν ενάντια στην εμπορευματοποίηση της Υγείας και της Παιδείας έχουν λόγο να συμμαχήσουν με εκείνους που ανησυχούν για το νέο μοντέλο ελαστικοποίησης των εργασιακών σχέσεων.  Όμως, επειδή όλα τα παραπάνω δεν είναι αυτονόητα, η Αριστερά έχει πολλή δουλειά για να τα κάνει «πενηνταράκια».
Περισσότερα »
07
12

…με το νόημα πού ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές

Το «πνεύμα της εξέγερσης» παίρνει κάποτε το λόγο χωρίς να το καλέσεις. Απαγορεύοντάς μας την ενεργοποίηση της μνήμης του Νοέμβρη «στο σύνολο της Επικράτειας» (ακόμα και με μάσκες, ακόμα και με τήρηση αποστάσεων), η Δεξιά έφερε άθελά της πιο κοντά το ’73 στον Δεκέμβρη του 2008. Το δεκεμβριανό σκάνδαλο (πού ακούστηκε να εξεγείρεσαι απέναντι σε μια δημοκρατία;) σήμερα ξαναφαίνεται λιγότερο σκανδαλώδες: η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε με καταλύτη το Πολυτεχνείο δεν είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Η δημοκρατία αυτή –καπιταλιστική και «κυβερνώμενη», όπως την ήθελε ο «Εθνάρχης» Καραμανλής– δεν είναι απλά «κράτος δικαίου», ελευθερία του Τύπου (και σήμερα των κοινωνικών δικτύων), απρόσκοπτες εκλογές, ειρηνική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, κοινοβουλευτική λειτουργία. Η δημοκρατία αυτή –καπιταλιστική και «κυβερνώμενη»– είναι, επίσης, καθεστώς κυριαρχίας: μέχρι το 2008 (που σήμερα μας φαίνεται παραδείσιο), το είχαν βιώσει οι μετανάστες στα χρυσαυγίτικα πογκρόμ του 2004, οι φοιτητές στο όργιο αστυνομικής βίας του 2007, οι απεργοί πείνας στις φυλακές, όσες και όσοι ένιωσαν να προκαλούνται από τον κυνισμό του Βουλγαράκη, το αυταρχικό ντελίριο του Πολύδωρα, την ύβρη του «πακέτου Αλογοσκούφη». Η ύβρις έφτασε σήμερα σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ευτυχώς, τη φετινή 17 Νοέμβρη το νιώσαμε ξανά, πολλές και πολλοί μαζί.
Περισσότερα »
06
12

Πάνος Σκουρλέτης: Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

Με πρόσχημα την πανδημία, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει ένα βαθιά αντιδημοκρατικό θεσμικό ατόπημα, απαγορεύοντας τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων στις 6 Δεκεμβρίου, σε ολόκληρη τη χώρα! Προτάσσοντας ένα υγειονομικό κριτήριο, λαμβάνει μια καθαρά πολιτική απόφαση ιδεολογικού χαρακτήρα, ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, θέλοντας να επιβάλει τη δική της άποψη για το αν πρέπει και πως, να θυμόμαστε εκείνη την μέρα. Είναι φανερό ότι η πανδημία χρησιμοποιείται και πάλι, είτε για να προκαλέσει ακραία πάθη μέσω αυτών των απαγορεύσεων, ώστε να μεταθέσει την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματα διαχείρισης της πανδημίας, είτε για να δηλώσει την «κυριαρχία» της στη τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Ανεξάρτητα από τους ειδικότερους λόγους της, η κυβέρνηση προσπαθεί όχι μόνο να καταπνίξει οδυνηρές μνήμες, αλλά και αντιδράσεις που έχουν άμεση σχέση με το σήμερα και την πολιτική που ασκεί. Με τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία που διακρίνουν την «πρόληψη» και την καταστολή, εκ μέρους της. Με την πλήρη περιφρόνηση των θέσεων του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, ως προς τα θέματα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Μα ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση, να είναι σίγουρη ότι θα αποτύχει. Επειδή η δημοκρατική πλειοψηφία του λαού μας, ανεξάρτητα από τις κομματικές επιλογές της, καταδικάζει αυτές τις αντιδημοκρατικές αποφάσεις. Κι αυτό που έχει να πει, θα βρει τον τρόπο να το πει. Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, του οποίου η δολοφονία λειτούργησε ως «ηλεκτροσόκ» για το σύνολο της κοινωνίας, φέρνοντας στην επιφάνεια με πρωτόγνωρη ένταση τα μεγάλα αδιέξοδα και τα αναπάντητα ερωτήματα της νεολαίας εκείνης της εποχής, που εξακολουθούν και σήμερα να ζητούν απάντηση.
Περισσότερα »
06
12

Θανάσης Καμπαγιάννης: Το Σύνταγμα ως θερμοσίφωνας

Μεταμεσονύχτια ώρα, κατά το συνήθειο όσων μεθοδεύουν πραξικοπήματα, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ (τεύχος Β', 5344/4-12-2020) η κυβερνητική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε ολόκληρη την επικράτεια την 6η Δεκεμβρίου. Η απαγόρευση υπογράφεται από τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και αποτελεί κατ' ουσία επανάληψη της απαγόρευσης που είχε τεθεί σε ισχύ το τετραήμερο 15-18 Νοεμβρίου. Με την απαγόρευση αυτή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συνολικά αναστείλει το άρθρο 11 του Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ημέρες τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους: το Σύνταγμα προβλέπει την αναστολή ισχύος άρθρων του κατ' απόλυτη εξαίρεση, για χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνά τις 15 ημέρες, μόνον με τη διαδικασία του άρθρου 48 (Κατάσταση πολιορκίας), φυσικά με απόφαση της Βουλής και όχι του Αρχηγού της ΕΛΑΣ (δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας). (...) Το κάλεσμα για μια εκδήλωση που να τιμά τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου αγκαλιάζεται πλατιά: πάνω από δύο χιλιάδες συμπολίτισσες και συμπολίτες μας έχουν ήδη υπογράψει, ενώ με την υπογραφή της μας τίμησε και η Μάγδα Φύσσα. Οι οικείοι, οι φίλοι και οι καθηγητές του Αλέξη θα στερηθούν φέτος τη δυνατότητα να πάνε στο σημείο της δολοφονίας και να αφήσουν ένα λουλούδι. Η κρατική απαγόρευση προς αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί συνέχεια της σφαίρας του Κορκονέα.
Περισσότερα »
06
12

Δημήτρης Παπανικολόπουλος: Ο Δεκέμβρης του 2008 αποτέλεσε τον πυρήνα του κινήματος εναντίον της λιτότητας

Στο επίπεδο του κινήματος [εκείνος ο Δεκέμβρης] άφησε τη συγκρότηση ενός ευρύτατου συμμαχικού μπλοκ αριστερών και αναρχικών οργανώσεων και ομάδων, το οποίο δύο χρόνια αργότερα αποτέλεσε τον πυρήνα του κινήματος ενάντια στη λιτότητα. Μην ξεχνάμε δε ότι τα συνδικάτα που αποτέλεσαν την κύρια μάζα των αντιμνημονιακών δυνάμεων είχαν κατέβει μαζικά στο δρόμο στη διάρκεια του Δεκέμβρη. Μία άλλη παρακαταθήκη του Δεκέμβρη στο κίνημα ήταν η περιφερειακή, αλλά επιτυχής, ανανέωση του ρεπερτορίου δράσης και των οργανωτικών μορφών, που επίσης έγιναν πιο αισθητές στα χρόνια της κρίσης. Ειδικά οι οριζόντιες μορφές δράσης και δικτύωσης, καθώς και η ευρεία χρήση του διαδικτύου. Ο Δεκέμβρης έδωσε επίσης το πρωτότυπο της συγκρουσιακής διαδήλωσης, κατά την οποία η παρουσία ενός πλήθους αριστερών διαδηλωτών έδινε τη δυνατότητα στους αναρχικούς να συγκρουστούν (χωρίς καμία συνεννόηση ωστόσο με τους προηγούμενους) με την αστυνομία. Ο συγκεκριμένος τύπος δράσης παρήγαγε μεγάλα γεγονότα για τις τηλεοπτικές οθόνες τους εσωτερικού και του εξωτερικού μέχρι και το 2012, οπόταν η ρουτινοποίησή του και η αλλαγή επιχειρησιακού σχεδίου από την πλευρά των κατασταλτικών δυνάμεων απομείωσαν την προωθητική του ισχύ. Στο πολιτικό επίπεδο, ο Δεκέμβρης έφθειρε έτι περαιτέρω την κυβέρνηση της ΝΔ, ενώ πριμοδότησε το μοναδικό κόμμα που στάθηκε απροϋπόθετα στο πλευρό των διαδηλωτών, το ΣΥΡΙΖΑ. Η αδυναμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ να αντλήσουν υποστήριξη από τις νεότερες ηλικίες κατά τα επόμενα χρόνια, καθώς και η κυριαρχία του ΣΥΡΙΖΑ σε αυτές από το 2012, πρέπει να αποδοθεί σε μεγάλο βαθμό στη στάση που κράτησαν αυτά τα κόμματα απέναντι στις κινητοποιήσεις της νεολαίας. (...) Η ΝΔ δεν είναι αυτή του 2008, έχει ανανεωθεί σε στελεχιακό δυναμικό. Το νεότερο πολιτικό προσωπικό της διακατέχεται από ρεβανσισμό, θέλει να νικήσει εκεί που οι προηγούμενοι συμβιβάστηκαν με τις συνθήκες, την κοινωνία, τους θεσμούς, τη λογική, και κυρίως τους αντιπάλους. Σιχαίνονται τα κινήματα και την Αριστερά και όσους είναι φορείς τους, και δεν το κρύβουν. Θέλουν να ξαναγράψουν την ιστορία που δεν τους επιφύλαξε καμία δάφνη. Στο πλαίσιο αυτό, το 1940 είπαμε όχι στο λαϊκισμό, στο Πολυτεχνείο ήταν και δεξιοί, ο Δεκέμβρης ήταν βία και μπάχαλο, στις πλατείες ήταν οι λαϊκιστές, η απώθηση των άοπλων κατατρεγμένων προσφύγων και μεταναστών στον Έβρο ήταν το νέο ’40, κοκ. Η Νέα Δεξιά είναι ριζοσπαστική. Θέλει να χρησιμοποιήσει την εξουσία για να φτιάξει την κοινωνία σύμφωνα με τις αξίες και τα συμφέροντά της, δεν θέλει απλώς να διαχειριστεί τα πράγματα. Καθώς έχει εξασφαλίσει την τέλεια σύμπνοια μεταξύ των ελίτ δεν αναγνωρίζει κανένα εμπόδιο. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι κατανοεί τις κοινωνικές ανάγκες ή τα όρια της ανοχής της ή τη δύναμη των κινημάτων. Δε κατανοεί τους περιορισμούς μέσα στους οποίους καλείται να κινηθεί κάθε εξουσία. Μεγαλωμένοι σε πλούσια προάστια και ιδιωτικά σχολεία, αντιμετωπίζουν τη μεγάλη πλειοψηφία της κοινωνίας σαν υπηρέτες τους.
Περισσότερα »
05
12

Jacques Rancière: Περί της Ελευθερίας της έκφρασης

Είναι σαφές από τα πράγματα ότι η κοσμικότητα η οποία ορίζει την ουδετερότητα του Κράτους σε θέματα θρησκείας δεν αρκεί για να ρυθμίσει τις σχέσεις μεταξύ πιστών και μη πιστών, πόσο μάλλον μεταξύ των μελών διαφορετικών θρησκειών. Αυτό μπορεί να το επιτύχει μία αρετή που αφορά τη συμπεριφορά των ατόμων: η ανεκτικότητα (tolérance) η οποία δεν έχει νόημα παρά μόνο αν είναι αμοιβαία. Οι νέοι ιδεολόγοι της κοσμικότητας έχουν παντελώς αλλοιώσει τη σημασία της έννοιας. Την ανήγαγαν σε κανόνα συμπεριφοράς, τον οποίο το Κράτος οφείλει να επιβάλει στους μαθητές, στις μητέρες τους και εντέλει στις γυναίκες όλης της κοινωνίας. Η υποχρέωση της λαϊκότητας προσδιορίζεται έτσι ως απαγόρευση ενός τρόπου ένδυσης, απαγόρευση που συνιστά δυσμενή διάκριση, εφόσον δεν αφορά παρά τις γυναίκες και τα κορίτσια μιας συγκεκριμένης κοινότητας πιστών, εγκαθιδρύοντας έτσι μία μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κοσμική αρετή που υπαγορεύει ο νόμος της δημοκρατίας και το σύνολο ενός τρόπου ζωής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα σχετικά με την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης. Η ελευθερία αυτή, που εγκαθιδρύθηκε με τον νόμο της 29ης Ιουλίου 1881, νοείται ως ελευθερία των δημοσιογράφων απέναντι στην εξουσία του Κράτους, εξουσία που εκφραζόταν με την προληπτική ή κατασταλτική λογοκρισία. Σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί παράγοντες της δημόσιας συζήτησης μπορούν να διακινούν τα γραπτά τους χωρίς έλεγχο μιας υπέρτερης αρχής, παρά μόνο δίνοντας λόγο στη δικαιοσύνη για εγκλήματα ή παραπτώματα που ενδεχομένως να έχουν διαπράξει ασκώντας αυτή την ελευθερία – κυρίως αυτό της συκοφαντικής δυσφήμισης. Σημαίνει πως τα γραπτά μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς να χρειάζεται η άδεια του Κράτους, αλλά δεν τους προσδίδει εξ αυτού κατά κανένα τρόπο την αρετή της ενσάρκωσης της ελευθερίας της έκφρασης και δεν καθιστά επιπλέον αυτή την ελευθερία την αρχή που επιτρέπει να τα κρίνουμε.
Περισσότερα »
05
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Πώς μπορείτε και εσείς να παρουσιάσετε στατιστικά στοιχεία όπως ο Χ. Σταϊκούρας: ένας απλός οδηγός.

Βήμα 1ο: Αν γίνεις Υπουργός Οικονομικών το β’ εξάμηνο ενός έτους και η ανάπτυξη μειωθεί επί των ημερών σου κανένα πρόβλημα. Μπορείς να γράφεις για την φοβερή ανάπτυξη που είχε ολόκληρο το έτος. Βήμα 2ο: Φροντίζεις να υπάρχει κάποιος σαν τον κ. Πέτσα ώστε μην παίξει στα κανάλια η σχετική απάντηση της αντιπολίτευσης. Βήμα 3ο: Να μετατρέπεις το 7,5 σε 22. Αν τα μέτρα που έχεις πάρει για την στήριξη της οικονομίας είναι απόλυτα ανεπαρκή μπορείς να αρχίσεις να προσθέτεις μόχλευση, δάνεια, και αναβολές ώστε να μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι πολύ περισσότερα. Το ψέμα θα φανεί γρήγορα αλλά θα έχεις πει μια ωραία ιστορία. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 4ο: Αν η χώρα σου είναι προτελευταία σε δαπάνες για τον κορωνοϊό, αμφισβήτησε τον ΟΟΣΑ. Πες ότι τα στοιχεία είναι παλιά, (ακόμη και αν είναι περίπου την ίδια περίοδο για όλες της χώρες) και μετά πες πόσα πολλά έχεις δώσει από τότε. Η αντιπολίτευση θα σου απαντήσει βέβαια ότι αυτό που λες αποδεικνύει ότι έχουμε ξοδέψει σήμερα λιγότερα (κατά κεφαλήν) από όσα οι περισσότερες χώρες είχαν ξοδέψει ως το καλοκαίρι και φυσικά όλες οι χώρες συνέχισαν να ξοδεύουν από τότε. Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 5ο: Μην παρουσιάζεις άσχημους αριθμούς. Αν η χώρα σου καταγράψει την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη το 3ο τρίμηνο πάλι δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Φροντίζεις να γράψεις γρήγορα μια ανακοίνωση που θα πανηγυρίζεις γιατί «Η ελληνική οικονομία, όμως, δείχνει και αντοχές, όπως αυτές αποτυπώνονται στα στοιχεία για το 2ο και το 3ο τρίμηνο του έτους.» Το ότι η ύφεση ήταν 14,2% και 11,7% αντίστοιχα εννοείται ότι δεν το γράφεις στην ανακοίνωση. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 6ο: Whataboutism. Αν σε κατηγορούν ότι έχεις πέσει έξω στις προβλέψεις σου περίπου 10% πες ότι και οι άλλοι είχαν πέσει έξω στις προβλέψεις τους. Το ότι στη μία περίπτωση η απόκλιση ήταν της τάξης του 0,2%-0,3% ενώ τώρα είναι της τάξης του 10% δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί. Επιστρέφεις στο βήμα 2.
Περισσότερα »
05
12

Νεκροπομποί της δημοκρατίας

Με 572 εκατομμύρια δημοσίων δαπανών για την Υγεία λιγότερα στον προϋπολογισμό του 2021, βγήκε ένας αποθηριωμένος Άδωνις Γεωργιάδης να πανηγυρίσει, ότι έχουμε λιγότερους νεκρούς από το Βέλγιο. Κι ένας θανατοπόλος Γιώργος Γεραπετρίτης να εξηγεί πως αν είχαμε 5.000 κλίνες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους θανάτους από τον κορωνοϊό. Συμπληρώνοντας έτσι αυτό το ακατάγραπτο πρόσωπο εσωτερικού χώρου από αρυτίδωτο γυαλί, σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου, που εξηγούσε (25.9.2020) πως «αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια». Και τα λένε ποιοι; Αυτοί που πετούν εκατοντάδες νεκρούς στους ομαδικούς τάφους της ιδεοληπτικής αδιαφορίας για τους πολλούς.
Περισσότερα »