Αναδημοσιεύσεις

Η Αριστερά και η οικολογία έχουν εγκλωβιστεί ανάμεσα σε τρία ναρκοπέδια: Α) Έχουν αποδεχτεί σιωπηρά την πατέντα και τώρα δεν υπάρχει ο συσχετισμός δύναμης να την ανατρέψουν. Εκτός από το οικονομικό κόστος, και την αύξηση της πολιτικής ισχύος του κεφαλαίου, η εργασία πληρώνει με εκατομμύρια ανθρώπινες ζωές, πράγμα που συνειδητοποιήσαμε ήδη με τις πατέντες για τα εμβόλια. Πλήρης απελευθέρωση από κάθε πατέντα πρέπει να είναι σύνθημα της Αριστεράς και της οικολογίας παγκόσμια. Προσωπικά θα αποδεχόμουν την ηλεκτρική ενέργεια από σύντηξη δευτερίου – τριτίου, μόνο εάν δεν υπήρχε καμία περίπτωση εμπορευματοποίησης της τεχνολογίας αυτής. Αλλά με τον υπάρχοντα συσχετισμό δεν τολμώ καν να το θέσω. Β) Αποδέχτηκε την συζήτηση για ανανεώσιμες πηγές ενέργειας. ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΜΙΑ ΑΝΑΝΕΩΣΙΜΗ ΠΗΓΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ. Η αιολική και η ηλιακή, περιορίζονται από τις σπάνιες γαίες, που απαιτούν οι τεχνολογίες παραγωγής και αποθήκευσης ηλεκτρικής ενέργειας. Μέσα σε 100 χρόνια, όλα τα αποθέματα σπανίων γαιών θα εξαντληθούν. Άρα δεν θα είναι δυνατή η συντήρηση τους. Η εξοικονόμηση και η μείωση της κατανάλωσης ενέργειας είναι μονόδρομος. Γ) Αποδέχτηκε το πλαίσιο που επιβλήθηκε με την συνθήκη του Κιότο, την ενδιάμεση συμφωνία της Ντόχα και την τελική συμφωνία του Παρισιού. Υποτίθεται ότι ο στόχος είναι να μην αυξηθεί η θερμοκρασία του πλανήτη περισσότερο από 1,5 βαθμούς Κελσίου, σε σχέση με τα προβιομηχανικά επίπεδα έως το 2050 και 2 βαθμούς έως το 2100. Η πραγματικότητα όμως είναι ότι (τουλάχιστον στην συμφωνία του Κιότο) μιλάει καθαρά για οικονομίες της αγοράς, και προσπαθεί να συμβιβάσει την εμπορευματοποίηση της ενέργειας με την «αειφόρο ανάπτυξη» και την εμπορευματοποίηση των ρύπων, μετατοπίζοντας το οικονομικό κόστος της ρύπανσης από τις αναπτυγμένες στις αναπτυσσόμενες χώρες. Το όλο πλαίσιο είναι σε λάθος κατεύθυνση. Ενισχύει την ασυδοσία του κεφαλαίου και επιβάλλει με μαθηματική ακρίβεια την κλιματική καταστροφή. Η εκτίμηση Αριστεράς και Οικολογίας ότι, είναι στην σωστή κατεύθυνση, αλλά, πρέπει να βελτιωθεί, μόνο ως κρύο ανέκδοτο μπορεί να εκληφθεί, για όποιον κάνει τον κόπο, να διαβάσει τα 20 πρώτα άρθρα της συμφωνίας. Φαίνεται γελοίο να πληρώνει η Ελλάδα πρόστιμα και να μην πληρώνει η Γερμανία που είναι ασύλληπτα μεγαλύτερος ρυπαντής. Αλλά δεν είναι καθόλου έτσι. Οι συμφωνίες το επέβαλλαν και φυσικά αιτία είναι η πολιτική ισχύς του Βορρά έναντι του Νότου.

Η στεγαστική κρίση είναι ήδη εδώ και χτυπάει δυνατά την πόρτα ευρύτερων κοινωνικών στρωμάτων. Η κυβέρνηση δια στόματος του υπουργού επικρατείας έχει μιλήσει για τη δημιουργία κοινωνικών κατοικιών στο κέντρο της Αθήνας, ενώ σύμφωνα με δημοσιεύματα σχεδιάζει να διαθέσει έως και 10.000 ακίνητα σε νέα ζευγάρια εντός του 2022. Η χώρα μας ωστόσο αξιοποιεί μόλις 1,3 εκ Ευρώ από τα διαθέσιμα κονδύλια του ταμείου ανάκαμψης για την οικονομικά προσιτή κατοικία τη στιγμή που τουλάχιστον δέκα άλλες χώρες μέλη της ΕΕ δαπανούν 5 δις εκατομμύρια για την χρηματοδότηση στεγαστικής πολιτικής από τους διαθέσιμους ευρωπαϊκούς πόρους. Το ζήτημα της κατοικίας δεν είναι ένα ακόμα από τα πολλά προβλήματα, που αντιμετωπίζουν οι πολίτες. Είναι χώρος συμπύκνωσης των ανισοτήτων που διαπερνούν τον ελληνικό κοινωνικό σχηματισμού στον 21 αιώνα αλλά και απομεινάρι ενός συγκεκριμένου μοντέλου οικοδόμησης κοινωνικής συνοχής. Για την άμεση αντιμετώπιση της στεγαστικής κρίσης, απαιτείται η θέσπιση φορολογικών κινήτρων για όσους διαθέτουν το ακίνητό τους μακροχρόνια μίσθωση. Χρειάζεται η θεσμοθέτηση μεροληπτικών προς την μικρή ιδιοκτησία μέτρων περιορισμού του Airbnb και η αυστηροποίηση του πλαισίου χορήγησης Golden Visa, πάντα με σκοπό την αύξηση του διαθέσιμου προς μακροχρόνια μίσθωση οικιστικού αποθέματος. Και είναι επιτακτική ανάγκη να βρεθούν μέτρα για να αποτραπεί η μεταφορά τίτλων ιδιοκτησίας από μεσαία και χαμηλά κοινωνικά στρώματα σε μεγάλους ιδιωτικούς ομίλους, πριν αρχίσουν οι φιέστες καλωσορίσματος σωτήρων επενδυτών. Για να αποτραπεί η ολοκλήρωση της νεοφιλελεύθερης αναδιοργάνωσης του τομέα της κατοικίας, απαιτείται η συγκρότηση ενός ταξικά μεροληπτικού, πολυεπίπεδου σχεδίου ανάδειξης της στέγης σε βασικό πυλώνα ενός σύγχρονου κοινωνικού κράτους. Οι πολιτικοί εγγυητές της νεοφιλελεύθερης επαγγελίας κάθονται σήμερα στα έδρανα της κυβέρνησης. Όποια πολιτική δύναμη επιθυμεί να εκφράσει και οργανώσει τις πληττόμενες κοινωνικές τάξεις σε δύναμη πολιτικής διεκδίκησης, οφείλει να αντιληφθεί την οξύτητα της στεγαστικής κρίσης. Να εκπονήσει ένα πρωτοπόρο και κοινωνικά γειωμένο σχέδιο στεγαστικής πολιτικής. Να μιλήσει για τη δίκαιη οργάνωση της κοινωνίας και της οικονομίας ως ρεαλιστικό ριζοσπαστικό σχέδιο στο σήμερα.

Θα πρέπει να αντιταχθούμε. Παγκόσμια αλλά και τοπικά. Αν τα τελευταία δύο χρόνια έχουν δείξει κάτι είναι ότι η τριπλή κρίση (υγειονομική, κλιματική, οικονομική) ήρθε για να μείνει, και ότι η προσέγγιση στη χάραξη πολιτικής θα πρέπει να την λάβει σοβαρά υπόψη. Έτσι θα πρέπει να υπάρξει μια αναθεώρηση του παραγωγικού μοντέλου και οι δημόσιες πολιτικές να ενθαρρύνουν τις επενδύσεις που αυξάνουν την παραγωγικότητα και δεν στηρίζονται στους χαμηλούς μισθούς. Ένα από τα εργαλεία που πρέπει να χρησιμοποιηθούν είναι η αύξηση των κατώτατων μισθών που θα δώσει και επενδυτική αλλά και γενικότερα αναπτυξιακή ώθηση (μέσω της αύξησης της κατανάλωσης). Ταυτόχρονα θα πρέπει το παραγωγικό μοντέλο να λάβει σοβαρά υπόψη τις προκλήσεις που θέτει η κλιματική αλλαγή αλλά και την συνεχώς διευρυνόμενη ανεπάρκεια πρώτων υλών ως αποτέλεσμα της υπερκατανάλωση αλλά και τις ανεπαρκούς ανακύκλωσης και επαναχρησιμοποίησης. Τέλος θα πρέπει να έχουμε ένα ισχυρό κοινωνικό κράτος που θα έχει τα εργαλεία να εφαρμόσει πολιτικές που μειώνουν τις ανισότητες (στέγαση – δημόσια υγεία – παιδεία). Όλα αυτά χρειάζονται σχεδιασμό, προγραμματισμό, ενεργοποίηση όλων των κοινωνικών φορέων και της Τοπικής Αυτοδικοίκησης τόσο στο σχεδιασμό όσο και στην υλοποίηση, αλλά και τη σοφή διαχείριση της γνώσης που είναι διάχυτη στην κοινωνία. Όλα εκείνα δηλαδή που η ΝΔ έχει αλλεργία. Γιατί η έλλειψη προγραμματισμού ενισχύει την αδιαφάνεια, αδυνατίζει την λογοδοσία και δίνει την δυνατότητα στην κυβέρνηση να κάνει ότι θέλει όποτε θέλει για όποιους θέλει. Γιατί όταν δεν δεσμεύεσαι από ένα συγκεκριμένο προγραμματισμό είναι ευκολότερο να κάνεις συμφωνίες με συμφέροντα, και να αντιμετωπίζεις τα προβλήματα όπως προκύπτουν με βασικό γνώμονα όχι τα συμφέροντα της κοινωνίας αλλά αυτά της παράταξης και του κοινωνικού μπλοκ που πραγματικά υποστηρίζει. Το όποιο σε καμία περίπτωση δεν είναι αυτό που ευαγγελίζεται. Γιατί όταν η ΝΔ μιλάει για ανάπτυξη για όλους θα έπρεπε να το κάνει με προγραμματισμό και διαφάνεια. Η ανάπτυξη για λίγους όμως δεν έχει τέτοια προαπαιτούμενα. Τουναντίον. Για όλους αυτούς τους λόγους λέμε ότι το καλύτερο που μπορεί να κάνει αυτή η κυβέρνηση το 2022, είναι να παραιτηθεί και να προκηρύξει εκλογές. Όσο νωρίτερα, τόσο το καλύτερο.

Κάθε χώρα το «δικό της» Σύμφωνο Σταθερότητας. Αυτήν την ιδέα αναμένεται να προωθήσει η Γαλλία…

"Αη - Στράτης Νοέμβρης 1950 Αγαπημένε μου Ζολιό, σου γράφω από τον Αη - Στράτη. Βρισκόμαστε δω πέρα, κάπου τρεις χιλιάδες άνθρωποι απλοί, δουλευτάδες, γραμματιζούμενοι με μια τρύπια κουβέρτα στον ώμο μας μ' ένα κρεμμύδι, πέντε ελιές κ' ένα ξεροκόμματο φως στο ταγάρι μας άνθρωποι απλοί σαν τα δέντρα μπροστά στον ήλιο άνθρωποι που δεν έχουμε άλλο κρίμα στο λαιμό μας εξόν μονάχα που αγαπάμε όπως και συ τη λευτεριά και την ειρήνη. (...) Ξεμάθαμε πολλά, Ζολιό, ξεμάθαμε πώς γλιστράει το ψάρι της γαλήνης στα ρηχά της σιγαλιάς πώς μπλέκονται οι γαλάζιες φλέβες στα χέρια της άνοιξης - ξεμάθαμε μάθαμε τώρα κάτι πράματα απλά πολύ απλά πολύ σίγουρα πως ο ουρανός αρχίζει απ' το ψωμί πως δεν είναι δίκιο άλλοι να βγάζουν το ψωμί κι άλλοι να τρώνε το ψωμί πως δεν είναι δίκιο να φτιάχνουν κανόνια και να λείπουν τ' αλέτρια, - απλά πράματα, μπορεί κ' ένα παιδί να τα πει σε μια φυσαρμόνικα της τσέπης μπορεί κ' ένας καλός φαντάρος που ονειρεύτηκε τη μάνα του να τιναχτεί απ' τον ύπνο του και να τα πει σε μια σάλπιγγα κ' οι νεκροί μας τα ξέρουν πιο καλά - κάθε νύχτα η σιωπή τους τα φωνάζει - απλά πράματα - δεν είμαστε σοφοί, Ζολιό, απλά πράματα λέμε πολύ απλά τα λέμε πως αξίζει κανένας να ζει και να πεθαίνει για τη λευτεριά και την ειρήνη. (...) Ζολιό, πες και στους άλλους αδελφούς μας στον Ερεμπουργκ, στον Αραγκόν και στο Νερούντα, στον Ελυάρ, στον Πικασσό και σ' όλα μας τ' αδέρφια πως είμαστε δω πέρα τρεις χιλιάδες εξόριστοι όχι για τίποτ' άλλο, αδέρφια μου, παρά μονάχα, να, γιατί και 'μεις όπως και 'σεις σηκώνουμε στη ράχη μας ένα αγκωνάρι απ' το καμένο σπίτι μας να χτίσουμε για κείνους που θα 'ρθούν ένα καινούργιο σπίτι με πολλά παράθυρα πολλά φαρδιά παράθυρα προς την ανατολή να μη νυχτώνει από νωρίς η καρδιά των μανάδων να μην κοιμούνται κάθε βράδυ τα παιδιά δίπλα στο θάνατο. Και πού θα πάει, Ζολιό; - θα λιώσουμε μια μέρα τις οβίδες να φτιάξουμε σφυριά κι αλέτρια και μπαλκόνια και φτερά κ' ένα άγαλμα Αφτερης Χαράς στη στάση, εκεί, των λεωφορείων, στη φτωχογειτονιά μας στη γειτονιά μας που θα μερμηγκιάζει απ' τα γιαπιά κάτου απ' τ' ασίγαστο χωνί του χεροδύναμου μεγάφωνου των συνδικάτων που όλο θα λέει, θα λέει σταράτα και με νούμερα για τις τεράστιες καταχτήσεις των λαών στο πλάνο της ανοικοδόμησης και θ' απαγγέλλει ποιήματα των νέων προλετάριων ποιητών για το χαρούμενο έρωτα για τους υδατοφράχτες και για τον εξηλεκτρισμό του κόσμου. Αχ, έτσι, αδέρφια μου, να μην υπάρχουν πια καμένα σπίτια μα να 'ναι όλος ο κόσμος ένα σπίτι ασβεστωμένο με τη βούρτσα του ήλιου κι αχ, έτσι, αδέρφια μου, τούτο το σπίτι να το συγυρνάει μονάχα η μάνα μας η Λευτεριά κ' η πρωτοθυγατέρα της η Ειρήνη."

Το «Βελούδινο γάντι» (Εκδόσεις των Συναδέλφων) σε μετάφραση Γιάννη Καυκιά -ένα απ’ τα μεγαλύτερα σε έκταση μυθιστορήματα του εμβληματικού Φρεντερίκ Α. Φαζαρντί- εκδόθηκε το 1994. Βασικός χαρακτήρας, ο αναρχίζων αστυνομικός διευθυντής στη Δίωξη Εγκλήματος Παντοβάνι, βετεράνος πλέον, καθώς μετρά είκοσι συναπτά έτη ενεργού υπηρεσίας. Μαζί του ο σπουδαγμένος υποδιευθυντής Οτζετίντ και ο ιδιότυπος αρχιφύλακας Πριμρόζ. Ό,τι έχει απομείνει από τη φιλοσοφημένη πεντάδα των σέβεντις, τότε που φρέσκοι στους καπνούς του Μάη του ’68 πίστευαν πως θα πολεμούσαν την κοινωνική αδικία μέσα από την οργανωμένη πάταξη των εγκληματιών.

Επανάληψη του ουκρανικού σεναρίου ή απόηχος της αφγανικής περιπέτειας; Η εξεύρεση ιστορικών αναλογιών για τρέχουσες…

Επισκεπτόμενος τον Αη Στρατή ο Πρωθυπουργός μίλησε για «έναν τόπο με βαριά ιστορία, ένα τοπόσημο…

Αυτό που συμβαίνει στο Καζακστάν μπορεί να φαντάζει πολύ μακρινό και είναι. Για ποιο όμως…

Μας διαβεβαίωσε ότι σε ένα μήνα η πανδημία θα έχει τελειώσει. Τον Σεπτέμβριο μας έλεγε ότι η ακρίβεια θα έχει τελειώσει μέχρι τα Χριστούγεννα. Τον Οκτώβριο έλεγε ότι οι ανατιμήσεις είναι φαινόμενο που προκαλείται από τη μεγάλη ανάπτυξη. Και είχε προαναγγείλει και πολύ δραστικές παρεμβάσεις για την αντιμετώπισή τους. Και τον Δεκέμβριο έλεγε ότι, εκτός από την ενέργεια, δεν υπάρχει καμία πραγματική αύξηση σε προϊόν. Τώρα ότι η πανδημία τελειώνει σε έναν μήνα. Γενικά έχει αποκτήσει το δικαίωμα να λέει ό,τι θέλει, χωρίς να τον παίρνει κανένας στα σοβαρά. Και αυτό είναι πλεονέκτημα για την κυβέρνηση. Είπε και κάτι ακόμα ο Άδωνις: ότι μέχρι στιγμής το ΕΣΥ αντέχει. Και εκεί χτύπησε ξύλο και έφτυσε τον κόρφο του. Και όλοι ασχολήθηκαν με αυτό. Αλλά το ζήτημα δεν είναι το ότι χτύπησε ξύλο. Το ζήτημα είναι, χτυπώντας ξύλο, το ότι «το ΕΣΥ αντέχει» το πέρασε στην κουβέντα ως δεδομένο. Ενώ το κατά πόσον αντέχει το ΕΣΥ είναι θέμα προς συζήτηση και μάλιστα πάρα πολύ. Δεν το προσπερνάμε φτύνοντας τον κόρφο μας. Η έκθεση Τσιόδρα, για παράδειγμα, που την έχει διαβάσει πλέον όλος ο κόσμος εκτός από την κυβέρνηση, λέει ότι με περισσότερους από 400 διασωληνωμένους, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Με εκατό και εκατόν πενήντα διασωληνωμένους εκτός ΜΕΘ, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Χωρίς προσωπικό και με το προσωπικό που υπάρχει ήδη να ταλαιπωρείται από την κούραση και την πανδημία, το ΕΣΥ δεν αντέχει. Αλλά η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούει για ενίσχυση του ΕΣΥ. Προτιμάει αντ' αυτού να φτύνει τον κόρφο της και να λέει δόξα τω Θεώ, το ΕΣΥ αντέχει. Τι ωραία που τα έχουμε καταφέρει! Σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε, με 40.000 κρούσματα τη μέρα: Το ΕΣΥ αντέχει και η πανδημία σε έναν μήνα τελειώνει.