Αναδημοσιεύσεις

Τα πολύ θετικά για την ανθρωπότητα αποτελέσματα των ερευνών της παγκόσμιας επιστημονικής κοινότητας δημιουργούν και μια σοβαρή πρόκληση. Είναι η διασφάλιση της ισότιμης πρόσβασης σε αυτά όλων των πολιτών κάθε χώρας. Αυτό εξασφαλίζεται μόνο μέσα από ένα καθολικά αναπτυγμένο σύστημα Π.Φ.Υ., στο πλαίσιο ενός δημόσιου Εθνικού Συστήματος Υγείας, όπου το κράτος έχει τον άμεσο έλεγχο της παραγωγής και διανομής των υπηρεσιών υγείας με ελεύθερη πρόσβαση και χρήση όλων, και όχι μέσα από ένα (νέο)φιλελεύθερο σύστημα υγείας το οποίο στηρίζει το οργανωτικό πλαίσιο της παροχής υπηρεσιών υγείας στο σύστημα τιμών, λειτουργώντας με τις δυνάμεις της αγοράς και με ελάχιστη κρατική παρέμβαση πιστεύοντας στη λογική του κέρδους που θεωρεί ότι δεν είναι επικερδές να επενδύεις στην πρόληψη ούτε να προετοιμάζεσαι για μελλοντικές καταστροφές. Πλέον δεν υπάρχουν δικαιολογίες, οφείλουμε να είμαστε προετοιμασμένοι για την επόμενη φορά. Αυτό σημαίνει ότι οι χαράσσοντες την πολιτική της υγείας πρέπει να λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψη τα επιστημονικά δεδομένα, διαφορετικά θα επιβεβαιώνουν συνεχώς τον αρχαίο σοφό Ανάχαρση: «Στους Έλληνες μιλούν οι σοφοί αλλά αποφασίζουν οι ανίδεοι», πράγμα που δεν περιποιεί τιμή για τη λειτουργία της Δημοκρατίας και αντικατοπτρίζει το χάσμα μεταξύ επιστήμης και πολιτικής.

Η συγκρότηση της προανακριτικής επιτροπής για την υπόθεση Novartis και η παραπομπή του πρώην αρμόδιου…

Αναγκάστηκαν, εκ των πραγμάτων, να πάρουν τολμηρές αποφάσεις, όπως η αναστολή του Συμφώνου Σταθερότητας, η…

Ας ασχοληθούμε πάλι με.... μη πολιτικά ζητήματα. Η δολοφονία του 19χρονου Άλκη στην Θεσσαλονίκη από οπαδούς αντίπαλης ομάδας δεν ανήκει στη σφαίρα της πολιτικής, όπως αυτή καταγράφεται στα έδρανα της Βουλής ή στο ενδιαφέρον των πολιτικών κομμάτων. Όπως δεν καταγραφόταν για χρόνια πολλά, στο ίδιο πεδίο, η βία κατά των γυναικών, η βία κατά ΛΟΑΤΚΙ ανθρώπων, οι διακρίσεις και ο κοινωνικός αποκλεισμός των ρομά, των μεταναστών και των προσφύγων, των φυλακισμένων, αλλά και των ανάπηρων πολιτών φυσικά. Εκτός πολιτικής, καθώς η κυρίαρχη συντηρητική πολιτική εστίαζε τη ματιά της, το δημόσιο λόγο της, τη δράση της, στα λεγόμενα μεγάλα ζητήματα, κυρίως στην οικονομία. Τα άλλα εκτός. Εχθρικά εκτός.... Ισχυρίζομαι ότι η δολοφονία του 19χρονου Άλκη είναι άκρως κοινωνικό και συνεπώς πολιτικό ζήτημα. Γιατί αν η πολιτική αδιαφορήσει για όσα συμβαίνουν δίπλα μας, δεν απαντήσει στη βαναυσότητα και το φανατισμό, θα είναι συνυπεύθυνη, θα είναι αυτή, που εντέλει, θα έχει την κύρια ευθύνη για όσα θα ζήσουμε στη συνέχεια. Ωστόσο, γνωρίζουμε ότι η πολιτική δεν έχει μια μορφή, δεν είναι και δεν πρέπει να είναι μονοπρόσωπη. Μιλάω, λοιπόν, από τη σκοπιά της αριστεράς, της ριζοσπαστικής, της ανανεωτικής, της κινηματικής αριστεράς, αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι το προσωπικό είναι και πολιτικό, ότι η λεγόμενη οπαδική βία έχει σχέση με συμφέροντα, την παιδεία και την κουλτούρα. Αυτής, που αντιλαμβάνεται ότι ο ρατσισμός, η πατριαρχία, ο σεξισμός, η ομοφοβία\τρανσοφοβία, η ξενοφοβία, η αποθέωση του "κανονικού", δεν έρχεται ως φυσικό φαινόμενο από τον ουρανό, αλλά είναι αποτέλεσμα πολιτικών πρακτικών, γλώσσας, ιδεών, στερεοτύπων, που ασφαλώς καλλιεργούνται και δηλητηριάζουν συνειδήσεις. Η αυτοκτονία ενός μικρού παιδιού, που έφτασε σε αυτό το ακραίο σημείο, γιατί δεχόταν κακοποιητικό λόγο για τα "παραπανίσια" κιλά του, δεν είναι εκτός πολιτικής σφαίρας. Η αυτοκτονία ενός παιδιού κάτω από την αφόρητη πίεση της τρανσφοβίας, δεν είναι μη πολιτικό ζήτημα. Οι γυναικοκτονίες θα έπρεπε να είναι στην κορυφή της πολιτικής ατζέντας. Οι μαζικές δολοφονίες προσφύγων στη θάλασσα του Αιγαίου -γιατί περί αυτού πρόκειται-, αφορούν αναμφίβολα τις πολιτικές που εφαρμόζουν οι κυρίαρχες νεοφιλελεύθερες δυνάμεις σε Ελλάδα και Ευρώπη. Ποιος λέει όχι; Οι δολοφονίες του Νίκου Σαμπάνη και της 8χρονης Όλγας, είναι στην καρδιά του κοινωνικού και πολιτικού ζητήματος, γιατί έχει άμεση σχέση με τις κοινωνικές διακρίσεις και τις ανισότητες, τον απόλυτο κοινωνικό αποκλεισμό. Αλλά το θέμα, όπως είπα, είναι η ματιά. Πως βλέπεις τον κόσμο και τι θέλεις να αλλάξεις. Και εμείς πρέπει να θέλουμε να τα αλλάξουμε όλα. Τα βήματά μας σε αυτή την προοπτική, σε αυτόν τον ορίζοντα. Στον ορίζοντα της καθολική κοινωνικής απελευθέρωσης.

ΑΓΓΕΛΟΣ ΤΣΕΚΕΡΗΣ, Λίγος εμφύλιος ακόμα. Η Καραμανλική τρομοκρατία, η Δημοκρατική αντίσταση και η Αριστερά, 1958- 1963, εκδόσεις Θεμέλιο, σελ. 540 Βασισμένο στο αρχείο της Αυγής, το βιβλίο που καταθέτει ο Τσέκερης αποτελεί μια πλήρη καταγραφή των γεγονότων μιας περιόδου που ήδη ο τίτλος και οι υπότιτλοι του βιβλίου ιδιαίτερα εύστοχα αναδεικνύουν. Με λόγο ευκολοδιάβαστο, οι εντυπωσιακές λεπτομέρειες που καταθέτει, ορισμένες φορές με καθημερινή καταγραφή περιστατικών απ’ όλη την χώρα, αναδεικνύουν όλο το πλέγμα ενός τοξικού πνιγηρού μετεμφυλιακού κλίματος. Ενός νομικού πλέγματος κρατικών και παρακρατικών ενεργειών το οποίο, ενώ έβαινε μειούμενο μετά τις εκλογές του 1956, αναβίωσε έντονα και πάλι μετά τις εκλογές του 1958 και την ανάδειξη της ΕΔΑ σε αξιωματική αντιπολίτευση, για να φτάσει σε νέα εμφυλιοπολεμική όξυνση-όπως εύστοχα την χαρακτηρίζει ο Τσέκερης- στην προεκλογική περίοδο των εκλογών του 1961, που έμειναν στην ιστορία ως εκλογές «Βίας και Νοθείας». Εκλογές οι οποίες οργανώθηκαν συστηματικά από την κυβέρνηση Καραμανλή με βάση το Σχέδιο «Περικλής», όπως αποδείχτηκε στα 1965, με όλες τις λεπτομέρειες ενεργούς ανάμειξης του Στρατού, της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, των ΤΕΑ, καθώς και τις ευλογίες του Στέμματος και της Αμερικανικής Αποστολής, που είχε και τον έλεγχο, ακόμη και την μισθοδοσία της ΚΥΠ.

Η διαφθορά και η διαπλοκή δεν γίνεται, αντικειμενικά, να παραμείνουν παρενθέσεις εκτός των οποίων η δημοκρατική ζωή και η λειτουργία των θεσμών συνεχίζεται κανονικά. Ο χειρισμός της υπόθεσης Novartis, που κορυφώθηκε με την ποινική δίωξη δημοσιογράφων και τη δια στόματος του πρωθυπουργού μέσα στη βουλή στοχοποίησή τους ως "υπόκοσμου", αλλά και με την αδιανόητη φίμωση του βουλευτή Παύλου Πολάκη ενώ βρισκόταν στο βήμα της βουλής χθες, το αποδεικνύουν και (θα έπρεπε να) ενεργοποιούν τα αντανακλαστικά όλων μας. Ο στόχος δεν είναι απλώς το να κλείσει η δικαστική διερεύνηση της συγκεκριμένης υπόθεσης, αλλά το να αποτραπεί οποιοσδήποτε -ακόμα και αυτοί που είναι κατεξοχήν η δουλειά τους αυτό, όπως οι δημοσιογράφοι και οι βουλευτές- από το να θέτει ερωτήσεις και να ελέγχει την εξουσία στο μέλλον.

H πορεία της Παρασκευής 21 Ιανουαρίου στο Σύνταγμα με την αφορμή της υπόθεσης του ομαδικού βιασμού της Γ.Μπ. στη Θεσσαλονίκη, ήταν το δίχως άλλο μία από τις πιο μαζικές πορείες διαμαρτυρίας που έχουν πραγματοποιηθεί στην Αθήνα την τελευταία περίοδο. Οι εκτιμήσεις σε ό,τι αφορά την προσέλευση και τη συμμετοχή ποικίλουν, ωστόσο δεν χωρά αμφιβολία ότι χιλιάδες άνθρωποι κατέκλυσαν το κέντρο της Αθήνας για να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στην καταγγέλλουσα, να διαμαρτυρηθούν για την αρχικά ευνοϊκή μεταχείριση των κατηγορούμενων από τις διωκτικές αρχές και να αποτρέψουν ενδεχόμενες απόπειρες συγκάλυψης. Υπήρξε μια στιγμή που η κεφαλή της πορείας είχε φτάσει στο Σύνταγμα ενώ ένα μέρος της βρισκόταν ακόμη στα Προπύλαια. Η πορεία, η οποία είχε καλεστεί από φεμινιστικές συλλογικότητες λίγες ημέρες πριν, χαρακτηρίστηκε από ένα πρωτόγνωρο κλίμα φεμινιστικής αλληλεγγύης και συντροφικότητας. Η πρωτοφανής ανταπόκριση σε αυτό το κάλεσμα –παρά τις χαμηλές θερμοκρασίες και τις γενικότερες δυσκολίες που χαρακτηρίζουν την τρέχουσα περίοδο– αποτύπωσε για μια ακόμη φορά την ολοένα αυξανόμενη επιδραστικότητα των αξιών του φεμινισμού στην κοινωνία. Μετά τις καταιγιστικές αποκαλύψεις σε σχέση τις κοινωνικές, έμφυλες και οικονομικές ανισότητες που διαπερνούν και συγκροτούν το υπόβαθρο αυτής της υπόθεσης ομαδικού βιασμού, η μαζική αυτή απήχηση εξέφρασε και μια κατακτημένη κοινωνική και πολιτική αντίληψη για τη σύνθετη και δομική καταγωγή της έμφυλης βίας στην πατριαρχία και στα σύνθετα δίκτυα ταξικής εκμετάλλευσης και καταπίεσης. Ταυτόχρονα, ήταν και μια καταγγελία της έλλειψης πολιτικής βούλησης με νομοθετικές πρωτοβουλίες και οργάνωσης των πολιτικών πρόληψης και εξάλειψης για την αποτελεσματική αντιμετώπιση αυτών των φαινομένων, καθώς και της τάσης αποπολιτικοποίηση της έμφυλης βίας – που συχνά επιχειρείται σε θεσμικό επίπεδο. Δεν είναι συγκυριακό ότι ένα από τα κεντρικά συνθήματα-καλέσματα στην πορεία ήταν «Ενάντια σε πατριαρχία, κράτος και κεφάλαιο, αδερφή μου εγώ σε πιστεύω».

Για την καταπολέμηση της ενεργειακής φτώχειας η κυβέρνηση έχει ανακοινώσει τέσσερα πακέτα έκτακτων μέτρων. Για τον Ιανουάριο το πακέτο περιλάμβανε μέση ενίσχυση 42 ευρώ για το ρεύμα και επιδότηση 20 ευρώ ανά θερμική μεγαβατώρα για το φυσικό αέριο. Παράλληλα, τον Σεπτέμβριο ολοκληρώθηκε το Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την καταπολέμηση της ενεργειακής ένδειας. «Εκεί βλέπουμε τους δείκτες που έχουμε αποφασίσει ότι θα παρακολουθούμε και μια σειρά μέτρων καταπολέμησης», σημειώνει η συντονίστρια των προγραμμάτων Οικολογίας, προσθέτοντας ότι «σίγουρα είναι σε μια σωστή κατεύθυνση ότι έχουμε το Εθνικό Σχέδιο για την Ενέργεια και το Κλίμα και το Σχέδιο Δράσης για την Καταπολέμηση της Ενεργειακής Φτώχειας. Είναι καλά σαν κείμενα, αλλά έχουν κάποιες αντιφάσεις. Δεν μπορούμε να μιλάμε για επιδότηση λεβήτων φυσικού αερίου στο “Εξοικονομώ”, όταν μετά το 2030 δεν θα πρέπει να χρησιμοποιούμε φυσικό αέριο στα κτίρια μας. Επίσης, πρέπει να γίνονται πιο στοχευμένα προγράμματα για την εξοικονόμηση ενέργειας για τα ευάλωτα νοικοκυριά. Γιατί δεν ενδιαφέρεται καμία τεχνική επιχείρηση να συμμετέχει. Και το τρίτο είναι η ενίσχυση των ενεργειακών κοινοτήτων. Οι ενεργειακές κοινότητες παράγουν πολύ σημαντικά οφέλη για την κοινωνία για το περιβάλλον. Υπάρχει, για παράδειγμα, στην Αττική ενεργειακή κοινότητα μέσα από την οποία μπορούν οι ίδιοι οι πολίτες να παράγουν την ενέργεια που θα καταναλώνουν και έτσι να μην έχουν μεγάλο κόστος στον λογαριασμό τους».

Το άρθρο του οικονομολόγου Κώστα Καλλωνιάτη που δημοσιεύουμε σήμερα θεωρούμε ότι εντάσσεται γενικώς σ’ αυτήν…

Ο νεοφιλελευθερισμός ως οικονομική συνταγή είναι χρεοκοπημένος, μετά την κρίση του 2008. Ζει και βασιλεύει, ωστόσο, ως κυβερνητική λογική ως καθεστώς κυβερνητικότητας. Το καθεστώς αυτό επιβάλλει τη γλώσσα του. Λέξεις που αντλεί από τον κλασικό οικονομικό φιλελευθερισμό, τις οποίες όμως επενδύει με μια νέα κανονιστικότητα. Η «ελευθεριακή» ρητορική του («ελεύθερη αγορά», «απελευθέρωση τιμών», «απελευθέρωση της εργασίας», «ευελιξία», «απελευθέρωση από τις συντεχνίες», κοκ), ενσωματώνει ισχυρές κανονιστικότητες, χωρίς τις οποίες είναι αδιανόητη η όποια λειτουργία αγοράς. Τις κανονιστικότητες αυτές διαχειρίζεται όχι η αγορά, αλλά η πολιτική εξουσία. Ο νεοφιλελευθερισμός στην πράξη κάνει αυτό, ενώ κηρύττει το ακριβώς αντίθετο: κατασκευάζει τις πολιτικές προϋποθέσεις επιβολής ενός δόγματος, μάλλον, παρά αφήνει την αυθόρμητη εξέλιξη των πραγμάτων να αναδείξει μια υποτιθέμενη φυσική και αυθόρμητη ευταξία. Η επίφαση «ουδετερότητας», «φυσικότητας» και «αυτονόητου μονόδρομου» σημαίνει την ίδια την άρνηση του δημόσιου χαρακτήρα της άσκησης εξουσίας. Άρνηση της έκθεσης της διοικητικής διαδικασίας στον δημόσιο έλεγχο. Διαφύλαξή της στο απυρόβλητο της δημόσιας δοκιμασίας και ελέγχου. Με άλλα λόγια: καταστατική άρνηση της δημοκρατίας.