Αναδημοσιεύσεις

29
10

Κύρκος Δοξιάδης: Μετα-πραγματικότητα

"Post" στη γλώσσα του facebook και όχι μόνο σημαίνει "ανάρτηση". Για να μην μπερδεύονται λοιπόν τα πράγματα, ο Ζούκερμπεργκ διάλεξε για νέα ονομασία του facebook την ελληνική λέξη Meta. Αλλά είναι σαφές ότι παραπέμπει σε όλα τα "post-", δηλαδή "μετα-", που είναι προσφιλή στη νεοφιλελεύθερη εποχή μας: μετα-μοντερνισμός, μετα-νεοτερικότητα, μετα-δημοκρατία, μετα-καπιταλισμός, μετα-αλήθεια... Το Meta, ως νέα εκδοχή του facebook, υποθέτω ότι φιλοδοξεί να είναι η μετα-πραγματικότητα (post-reality).
Περισσότερα »
29
10

Γιάννης Γούναρης: Η διαρκώς συρρικνούμενη Ευρώπη;

Οταν αντιμετωπίζει προκλήσεις συνοχής και αδυναμία συντονισμού στο εσωτερικό της, η Ε.Ε. είναι αδύνατον να θεωρηθεί σοβαρός συνομιλητής διεθνώς. Το ζήτημα της ισορροπίας μεταξύ της υπερεθνικής και της εθνικής συνταγματικής έννομης τάξης δεν έχει επιλυθεί, ούτε έχει βρεθεί λύση στις δομικές ελλείψεις της νομισματικής ένωσης ή στον γόρδιο δεσμό της δημιουργίας ενός πλαισίου διακυβέρνησης αρκετά στιβαρού, αλλά συγχρόνως ευέλικτου και ευπροσάρμοστου, ώστε να αποφεύγονται άτεγκτες, μονολιθικές μη-απαντήσεις στα προβλήματα, τριβές και εντάσεις μεταξύ των ευρωπαϊκών κρατών. Επειτα, η επίτευξη ενεργειακής και τεχνολογικής αυτονομίας, η επιστροφή της βιομηχανικής παραγωγής και μιας βιώσιμης αναπτυξιακής προοπτικής, η μείωση των ανισοτήτων που υπονομεύουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και ο εκσυγχρονισμός των υποδομών είναι πολύ σημαντικότερες αποστολές από την πολεμική ενδυνάμωση. Αυτά δεν είναι ούτε εύκολα ούτε απλά πράγματα, αν και για κάποιους Ευρωπαίους ιθύνοντες φαντάζουν, ίσως, δευτερεύοντα σε σχέση με την «υψηλή στρατηγική». Τέλος, στην ευρωπαϊκή περιφέρεια υπάρχει μια σωρεία διακρατικών και εμφύλιων συγκρούσεων με διαφορετικά επίπεδα έντασης και πολυπλοκότητας, όπου η διπλωματική σιωπή της Ευρώπης είναι εκκωφαντική. Εάν η Ευρώπη ήταν σε θέση να εγγυηθεί την ειρήνη στο άμεσο γεωπολιτικό της περιβάλλον, η αξίωση να γίνεται ακουστή η φωνή της –εφόσον, βέβαια, έχει φωνή– στα πέρατα της οικουμένης θα είχε κάποιο βάρος. Εως τότε έχει πολύ δρόμο μπροστά της.
Περισσότερα »
29
10

Άρης Καλαντίδης: Όταν διαφάνεια και λογοδοσία πάνε (Μεγάλο) Περίπατο

Η µεγαλύτερη απώλεια της περασµένης χρονιάς ήταν η περίφηµη διαβούλευση. Ο δήµος είχε πάνω από ένα χρόνο στη διάθεσή του για να την προετοιµάσει όπως έπρεπε, να επιλέξει τους φορείς µε τους οποίους θέλει να µπει σε διάλογο, να βρει τρόπο να στήσει ένα συνεχή και δηµόσιο διάλογο µε τους πολίτες. Η διαβούλευση εδώ δεν αφορά µόνο λεπτοµέρειες όπως αν θα βάλουµε πλατάνια ή ακακίες, αν θα βάψουµε τα παγκάκια πράσινα ή άσπρα – αν και µπορεί να περιέχονται και αυτά. Αυτό που είναι αναγκαίο είναι µια δηµόσια συζήτηση πάνω στο µέλλον του κέντρου, αλλά και το µέλλον της πόλης συνολικά. Ενώ δηλαδή είναι προφανές ότι έχουµε να κάνουµε µε συγκρουόµενα οράµατα για το «ποια πόλη θέλουµε;», αυτή η αντιπαράθεση δεν γίνεται ανοιχτά, αλλά αναγκαζόµαστε να κάνουµε ρεαλιστικές υποθέσεις για να αποφύγουµε τις θεωρίες συνωµοσίας που ακούγονται εδώ κι εκεί. Τι θέλουµε λοιπόν; Θέλουµε κατοικία στην πόλη; Κι αν ναι, για ποιους; Για τα ανώτατα εισοδήµατα; Θέλουµε το χονδρεµπόριο ή να τελειώνουµε µε αυτή την ανατολίτικη συνήθεια; Θέλουµε µια πόλη-καρτ ποστάλ; Και όλα αυτά πρέπει να αποτυπωθούν σε έναν χωρικό προγραµµατισµό και σχεδιασµό µε προβλέψεις για το µέλλον. Αντ’ αυτού, ο ∆ήµος της Αθήνας επέλεξε να παρακάµψει όλες τις θεσµικές προβλέψεις που είναι εκεί για να προστατεύσουν τη διαφάνεια και τη λογοδοσία: το δηµοτικό συµβούλιο, τον αρχιτεκτονικό διαγωνισµό και τη δηµόσια διαβούλευση. Πατάει δε σε έναν χωρικό σχεδιασµό δεκαετιών που είχε εκπονηθεί σε άλλες εποχές, σε µια άλλη Αθήνα. Είναι σίγουρο πως το βασικό αντεπιχείρηµα σε όλα αυτά είναι πως πρόκειται για κωλύµατα που καθυστερούν τη διαδικασία και δεν φέρνουν πάντα τα καλύτερα αποτελέσµατα. Ετσι είναι. Αλλά δεν παρακάµπτουµε τους δηµοκρατικούς θεσµούς γιατί έχουν προβλήµατα. Τους βελτιώνουµε.
Περισσότερα »
29
10

Αντώνης Βασιλείου: Ας μην υλοποιούμε το στρατηγικό σχέδιο του αντιπάλου

Μου κάνει εντύπωση και η ανοχή από την δική μας πλευρά του στερεότυπου ,«Τι ψηφίσατε ρε μαλάκες». Εμφανίζεται σε πολλές περιπτώσεις με το λογότυπο του ΣΥΡΙΖΑ ή με την φωτογραφία του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο ζημιογόνος είναι αυτή η ανοχή. Α. Καταρχήν υποτιμά την νοημοσύνη του Ελληνικού Λαού και δείχνει ασέβεια προς το εκλογικό αποτέλεσμα, την ίδια στιγμή που εσύ επιδιώκεις το αντίθετο και εισήγαγες της απλή αναλογική για να υπηρετήσεις τον σκοπό αυτό. Β. Η υποτίμηση αυτή, διογκώνεται συνειδητά από τους αντιπάλους σου σε τέτοιο βαθμό που τους επιτρέπει να χαρακτηρίσουν τον κόσμο της Αριστεράς και την ηγεσία του ως αλαζόνες. Προφανώς δεν κερδίζεις τίποτα έτσι. Δημιουργείς μόνος σου άλλο ένα στεγανό, που δεν επιτρέπει την διάδοση της δικής σου άποψης. Τελικά γυρνά εναντίον σου. Γ. Αντί να συζητήσεις σοβαρά για τα αίτια της νίκης του αντιπάλου και να εντοπίσεις και να διορθώσεις τα δικά σου λάθη, αν υπάρχουν τέτοια, δεν το κάνεις και δίνεις την δυνατότητα στον αντίπαλο να κυριαρχεί δημοσκοπικά, ακόμη και δυόμιση χρόνια μετά την εκλογική του νίκη. Κάτι δεν κάνεις σωστά αν συμβαίνει αυτό με τέτοια κρίση, με εμφανή φθορά της κυβέρνησης αλλά με αδυναμία δική σου να εισπράξεις την φθορά. Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να πάρει αποστάσεις από αυτές τις σελίδες και αυτούς τους λογαριασμούς. Τον εκθέτουν και περιορίζεται η δυνατότητα διεισδυτικού λόγου. Το οφείλει στα μέλη του και στην ιστορία τους ως το μοναδικό κόμμα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που κέρδισε εκλογές και αναπτέρωσε την ελπίδα σε παγκόσμια κλίμακα. Πιστεύω πως ο ΣΥΡΙΖΑ δυσκολεύεται γενικά, επειδή ως ηγεσία αλλά και συνολικά ως κόμμα, έχει υποτιμήσει το στρατηγικό σχέδιο και τα στρατηγικά όπλα των αντιπάλων. Αναφέρω μόνο ένα ακόμη από τα πολλά παραδείγματα. Δεν έχουμε συνειδητοποιήσει ότι η υπερβολή της αναφοράς ότι χάσαμε από την μεσαία τάξη, σημαίνει και τον εγκλωβισμό μας στην στρατηγική του αντιπάλου. Γιατί κανείς πια δεν μιλά για την εργατική τάξη και το πρεκαριάτο, οπότε η ίδια η εργασία αισθάνεται ότι δεν εκπροσωπείται. Τουλάχιστον δεν εκπροσωπείται από κόμμα δυνάμει κυβερνητικής εξουσίας. Απογοητεύεται, ωθείται στην αποχή και στην απόρριψη των κομμάτων συνολικά όπως και της πολιτικής. Τουλάχιστον ας έλεγε ότι τα λεφτά που δόθηκαν στο μεγάλο κεφάλαιο (Frapport , Aegean, ξενοδόχοι) θα επιστραφούν, και αν δεν υπάρχουν θα απαιτήσεις ποσοστά συνιδιοκτησίας. Έτσι για να δείξεις με ποιο είσαι. Και αυτή η διολίσθηση είναι μέρος του στρατηγικού σχεδίου του αντιπάλου. Με δύο λέξεις η υπερβολή στην συζήτηση για την μεσαία τάξη, σηματοδοτεί την ιδεολογική ήττα της Αριστεράς και την ηγεμονία της Δεξιάς. Ας φανούμε λοιπόν εξυπνότεροι από αυτήν. Τέλος υποτιμά το σχέδιο των ιδιωτικοποιήσεων. Αυτό αφαιρεί την δυνατότητα στην Αριστερά να ασκήσει αναδιανεμητική πολιτική υπέρ της εργασίας στο μέλλον. Δημιουργεί ένα τοξικό περιβάλλον, για την μέλλουσα κυβέρνηση της Αριστεράς. Ποια τιμολογιακή πολιτική όπως αυτή που ασκήθηκε στην πρώτη θητεία για το ρεύμα θα ακολουθηθεί στο μέλλον, όταν θα είναι όλα ιδιωτικά;
Περισσότερα »
29
10

Πάνος Λάμπρου: Να τους χαλάσουμε τα σχέδια

Τι είχες Γιάννη, τι είχες πάντα... Κάπως έτσι συνεχίζεται η ζωή στη χώρα μας και τον μικρόκοσμό μας.... Κάπως έτσι και τα... ανοιχτά παράθυρα λέμε τώρα) συνεχίζουν το θεάρεστο έργο τους να δίνουν οδηγίες στον ΣΥΡΙΖΑ, να αφαιρούν και να προσθέτουν ονόματα. να δίνουν δαχτυλίδια υπουργοποίησης, να ξηλώνουν στελέχη με το έτσι θέλω και να φτιάχουν τη σύνθεση της νέας Πολιτικής Γραμματείας. Να στέλνουν μηνύματα, κάθε λίγο και λιγάκι, στον Αλέξη Τσίπρα και να τον εγκαλούν λέγοντάς του πως θα έχει την ευθύνη της ήττας αν δεν διώξει το μισό, τουλάχιστον, κόμμα για να μπουν οι "άφθαρτοι" και "σοβαροί" του πολιτικού συστήματος. Και αν το πρώτο διάστημα η εμμονή τους ήταν ο Βούτσης, ο Φίλης και φυσικά ο γνωστός και μόνιμος στόχος Σκουρλέτης, ο κατάλογος των ανεπιθύμητων έχει διευρυνθεί. Να ξεκουμπιστούν οι προηγούμενοι, αλλά και οι Παππάς, Πολάκης Δούρου και αίσχος, που στην εκδήλωση για τον Γιάννη Μπανιά ήταν εκεί η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης, φυσικά και ο ομιλητής Νίκος Βούτσης και όχι ο Δημήτρης Τσοβόλας!!!! Από που και ως που; Τι δουλειά είχε ο Βούτσης με τον Μπανιά; Τι σχέση είχε η Γεροβασίλη και ο Φλαμπουράρης με τον αγαπημένο μας σύντροφο; Έπρεπε να πουν στον Γιάννη ότι τώρα έχουμε διεύρυνση. Εσύ δεν το ξέρεις Γιάννη Μπανιά, αλλά τώρα εμείς θα κάτσουμε στη γωνία για την ανανέωση. Το λόγο έχει ο ανανεωμένος Τσοβόλας και ο ανανεωμένος Χριστοδουλίδης και ο ανανεωμένος Πανούσης βρε αδελφέ.... Το αλλάζουμε το κόμμα διαρκώς και αλύπητα. Αυτό επιθυμεί το σύστημα, αυτό θέλουν ορισμένοι, αυτό επιθυμεί και επιδιώκει ο μέγας δημοσιογράφος του ανοιχτού παράθυρου. Μπορεί η όλη ιστορία να έχει το σχετικό της καλαμπούρι, ωστόσο έχει και τη σοβαρή της πλευρά. Οι εμμονές των διαφόρων, που θέλουν να εξοντώσουν ηθικά και πολιτικά τους συντρόφους και τις συντρόφισσες μας ούτε τυχαία είναι ούτε χωρίς πολιτικό δόλο. Το κόμμα μας δεν πρέπει να θυμίζει τίποτα από το παρελθόν του, δεν πρέπει να έχει καμία σχέση με τη ριζοσπαστισμό μιας ολόκληρης και μακράς περιόδου. Και κυρίως, η ανανέωση, που δήθεν θέλουν είναι η θλιβερή επιστροφή 20 και 30 χρόνια πίσω. Στα... ωραία χρόνια! Ας μην τους κάνουμε το χατίρι. Ας τους χαλάσουμε τα σχέδια.
Περισσότερα »
29
10

Τι ακριβώς συμβαίνει στο «κράτος των Εξαρχείων»;

Η ουσία είναι πως, μαγικώ τω τρόπω, η τάξις απεκαταστάθη. Τόσο σύντομα, που τρίβεις τα μάτια σου. Όχι πως έφυγαν οι πρεζέμποροι, ετούτοι όμως δεν θεωρήθηκαν ποτέ από το σύστημα ως το μεγάλο πρόβλημα. Οι “γνωστοί άγνωστοι”, όμως, έγιναν καπνός. Και η τηλοψία έπαψε να μεταδίδει τον καιόμενο κάδο. Και τα χημικά εξαντλήθηκαν. Και μένει να εκκρεμεί το ερώτημα πώς τα κατάφερε η δεξιά. Και πού, ακριβώς, κάτω από ποια σκέπη, διαμένουν τώρα οι νεαροί ταραξίες. Τώρα, λοιπόν, που ένα βίντεο, με μαινόμενο άνδρα των ΜΑΤ να σπάει, παντελώς αναίτια, βιτρίνα καταστήματος στα Εξάρχεια, τα άνωθεν ερωτήματα γίνονται, ξανά, επίκαιρα. Όπως επίσης και ο ρόλος των μηχανισμών καταστολής, με τις ρίζες στα πιο βαθιά σκοτάδια του αυταρχισμού, που έρχονται, ή δεν έρχονται, στην επιφάνεια αναλόγως των συμφερόντων της άρχουσας τάξης. Και στους οποίους μηχανισμούς οι κυβερνήσεις δεν έχουν πάντα πρόσβαση, όταν μάλιστα η ιδεολογική διαφορά είναι τέτοια που δεν το επιτρέπει. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αξίζει τον κόπο να δει κανείς/μια έναν επονομαζόμενο μπάχαλο να σπάει βιτρίνα και ευθύς αμέσως τον άνδρα των ΜΑΤ να πράττει το ίδιο. Βρείτε, εάν υπάρχουν, τις διαφορές. Ιδού μια ωραία και ενδιαφέρουσα σπαζοκεφαλιά.   
Περισσότερα »
29
10

Η Ειδική Ασφάλεια

«Το Μάρτη του 1944 η Ειδική επέδραμε στο ξενοδοχείο όπου έμενα με την οικογένειά μου. Η ομάδα Παρθενίου αποτελούμενη από 120 - 150 άνδρες εγκαταστάθηκε στο β’ πάτωμα και η ομάδα Παναγιωτοπούλουπου είχε δύναμη 100 ανδρών στο πρώτο. Μια μέρα ανέβηκα για κάποια δουλειά στο δεύτερο πάτωμα και είδα σ' ένα δωμάτιο δυο γυμνούς νέους εντελώς παραμορφωμένους. Στο αποχωρητήριο αντίκρισα τρία πτώματα γυμνά. Είδα τραυματίες να τους μεταφέρουν οι χωροφύλακες αναίσθητους από το ξύλο. Βλέπαμε να σέρνουν συνεχώς κρατουμένους. Ακούγαμε τις σπαρακτικές κραυγές τους την ώρα των βασανιστηρίων. Είδαμε πατέρες και μανάδες να φωνάζουν απ' έξω: «Αφήστε μας να μιλήσουμε για τελευταία φορά τα παιδιά μας».
Περισσότερα »
29
10

Δυστοπία

Είναι η κατάσταση εκείνη που ο μισθός είναι 650 ευρώ, το νοίκι για 50 τετραγωνικά στο κέντρο 450 ευρώ, το 12ωρο πληρώνεται με ρεπό στην καλύτερη, τα ΜΜΜ είναι ασφυκτικά γεμάτα εν μέσω πανδημίας, τα νοσοκομεία δεν έχουν μόνιμο προσωπικό, οι μαθητές ανά τμήμα αυξάνονται, τα πανεπιστήμια αδειάζουν για να γεμίσουν τα κολέγια και και η κυβέρνηση πουλάει νόμο και τάξη καλύπτοντας δολοφονίες άοπλων για να συνομιλήσει με τα πιο ταπεινά ένστικτα των ψηφοφόρων της. Δυστοπία είναι οι ξεδιάντροπες παρεμβάσεις υπουργών στην… ανεξάρτητη δικαιοσύνη υπέρ δολοφόνων, δυστοπια είναι οι θάνατοι μαρτύρων σε υποθέσεις ναρκωτικών, δυστοπια είναι το μιντιακό κατεστημένο που δεν μιλάει για όλα αυτά. Δυστοπια είναι τα εργατικά ατυχήματα για τα κέρδη, δυστοπια είναι η μείωση των δαπανών για υγεία και παιδεία και η αύξηση των εξοπλιστικών, δυστοπια είναι ότι προσλαμβάνονται αστυνομικοί αντί γιατρών και δασκάλων. Δυστοπια είναι ένας πλανήτης που φλέγεται γιατί κάποιοι θελανε υπερκέρδη. Δυστοπια είναι οι πλούσιοι να κάνουν διακοπές στο διάστημα και φτωχοί να πεθαίνουν ως ντελιβεραδες στη Καλλιθέα. Δυστοπια είναι να σε έχουν πείσει ότι αυτό το πράγμα είναι ο μόνος δυνατός κόσμος.
Περισσότερα »
29
10

Στρατής Μπουρνάζος: Πατριωτισμός μπορεί να είναι η μέριμνα για το ΕΣΥ, όχι οι φρεγάτες κι οι φράχτες

Σκέφτομαι, μέρα που 'ναι, ότι πέρα από την εντελώς αναγκαία κριτική στον εθνικισμό, τον μιλιταρισμό, τους «πατριωταράδες», αξίζει να αναδείξουμε και ένα θετικό περιεχόμενο του πατριωτισμού. Που δεν ανάγεται στη φυλή, δεν συνδέεται με το φόβο και το μίσος για τον εχθρό, αλλά με την αγάπη για τον τόπο και τους ανθρώπους του, τη φροντίδα για τον λαό. Αντλώντας από τις λαμπρές παραδόσεις του δημοκρατικού και λαϊκού κινήματος (όπως ο πάνδημος ξεσηκωμός στις 28.10.1940 και η εποποιία του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ), μπορούμε, έτσι, να μιλήσουμε για έναν πατριωτισμό που ενώνει, στον αντίποδα της εθνικοφροσύνης. Κάποιος που ασπάζεται μια τέτοια έννοια του πατριωτισμού δεν τρέχει στα συλλαλητήρια για τη Μακεδονία ούτε ομνύει στις στρατιωτικές δαπάνες και τον φράχτη του Έβρου. Αντίθετα, μπορεί να θεωρεί τη Συμφωνία των Πρεσπών σωτήρια (για την ειρήνη, για την περιοχή, για τις σχέσεις των δύο λαών, άρα και για τον ελληνικό), να αγωνίζεται για να δοθούν χρήματα και εξοπλισμός στα σχολεία και τα νοσοκομεία, όχι για φρεγάτες. Είναι απολύτως πατριωτικό αυτό. Ας μην ξεχνάμε ότι ιστορικά, ο πατριωτισμός υπήρξε έννοια εξαιρετικά διφορούμενη, καθώς έχει συνδεθεί με τις μεγαλύτερες καταστροφές αλλά και εξάρσεις της νεοελληνικής ιστορίας. Και έχει διαγράψει την πορεία ενός εκκρεμούς, καλύπτοντας όλο το φάσμα από την ακραία εθνικοφροσύνη μέχρι τον δημοκρατικό ξεσηκωμό. Ας μιλήσουμε., λοιπόν για τη δεύτερη, τη φωτεινή όψη, χωρίς να ξεχνάμε ασφαλώς την πρώτη, τη σκοτεινή, η οποία άλλωστε και κυριάρχησε.
Περισσότερα »
28
10

Πολυμέρης Βόγλης: “Η γενιά του Πολέμου ήταν άνθρωποι με βούληση για αντίσταση”

Ας μην ξεχνάμε ότι η πλειονότητα των φαντάρων, των εφέδρων αλλά και πάρα πολλοί αξιωματικοί που πολέμησαν το 1940-41 κατά των ιταλικών δυνάμεων, λίγο μετά θα αρχίσουν να πολεμούν ξανά μέσα από τις γραμμές των εθνικο-απελευθερωτικών οργανώσεων κατά των κατοχικών δυνάμεων. Το 1940-41 παρά το γεγονός ότι η επίθεση γίνεται από μια ισχυρότερη χώρα και σε μια στιγμή που η ισχύς των δυνάμεων του Άξονα φαντάζει ανίκητη, οι Έλληνες στρατιώτες και αξιωματικοί, και μαζί τους η ελληνική κοινωνία, αντιστέκονται σθεναρά στην ιταλική εισβολή και μετά προελαύνουν. Στα 1941-44 παρά την υπεροπλία και την συντριπτική αριθμητική υπεροχή των κατοχικών δυνάμεων, παρά τα αντίποινα και την τρομοκρατία, παρά τις στερήσεις, εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες, μέσα κυρίως από το ΕΑΜ, αντιστέκονται και πολεμούν. Τι είναι αυτό που τροφοδοτεί τη βούληση για αντίσταση; Η πίστη στην ανάγκη υπεράσπισης του συλλογικού, δηλαδή της πατρίδας και της ελευθερίας.
Περισσότερα »