Αναδημοσιεύσεις

Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ανοικτά πολλά μέτωπα. Το εξωτερικό με τους θεσμούς και τις αξιολογήσεις, το εσωτερικό με την αντιπολίτευση, την διαπλοκή και το στοίχημα του εκδημοκρατισμού. Το ανθρωπιστικό με την στήριξη των αδυνάτων και την πάλη ενάντια στο νεοναζισμό, που σηκώνει κεφάλι, εκμεταλλευόμενος το προσφυγικό. Το εσωτερικό με τον εαυτό του, να προλάβει να εκπονήσει και να εφαρμόσει το παράλληλο πρόγραμμα. Η μείωση του στελεχικού δυναμικού του εξαιτίας της διάσπασης δυσκολεύει αυτή την μάχη. Πόσο συνετό είναι στην παρούσα φάση για τον ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει ένα ακόμη απρόκλητο μέτωπο εναντίον του εαυτού του, ενώ έχει ανοικτά τόσα άλλα μέτωπα; Δεν αντέχει μια αντιπαράθεση στους κόλπους του, που πιθανόν να οδηγήσει σε νέα διάσπαση και πτώση της κυβέρνησης. Ο κερδισμένος σε αυτή την περίπτωση θα είναι ο αντίπαλος και η ιδέα της αριστερής παρένθεσης. Ας θυμηθούμε ξανά το σύνθημα κανείς δεν περισσεύει.

Η αναψηλάφηση των μέχρι σήμερα πεπραγμένων και ο αναστοχασμός πάνω στις τρέχουσες στρατηγικές δεν μπορεί παρά να αποτελούν κυρίαρχα πεδία της εσωκομματικής συζήτησης, όσο πλησιάζουμε προς το δεύτερο συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ. Μόνο έτσι θα μπορέσουμε να μιλήσουμε για το μέλλον, μόνο έτσι η κορυφαία αυτή κομματική διαδικασία δύναται να αποτελέσει σημαντικό εφαλτήριο για τα επόμενα βήματα μιας μαραθώνιας διαδρομής -που δεν ξεκίνησε, βεβαίως, στις 25 Ιανουαρίου 2015, ημέρα της πρώτης εκλογικής νίκης του ΣΥΡΙΖΑ (και της Αριστεράς στην Ευρώπη), αλλά η αφετηρία της συναντάται πολύ πιο πίσω: σε αγώνες και προσπάθειες, που διέτρεξαν όλο τον προηγούμενο αιώνα. Μόνο έτσι το συνέδριο δεν θα αποδειχθεί μια χαμένη ευκαιρία -και οι ευκαιρίες δεν προσφέρονται αφειδώς.