Πρέπει να ξαναβρούμε το στόχο. Πρέπει να καταρρίψουμε, στην πράξη, τη λογική της «αριστερής παρένθεσης». Γιατί μπορεί εμείς να γνωρίζουμε ότι «δεν είμαστε ίδιοι με τους άλλους», αλλά αυτό πρέπει να είναι κάθε στιγμή κοινό κτήμα της ίδιας της κοινωνίας και οργανικό στοιχείο για να μείνει όρθια και να ανακτήσει την ελπίδα και τις προσδοκίες της. Σ΄αυτή την κατεύθυνση, συμπεριφορές που παραπέμπουν ευθέως σε πρακτικές του παρελθόντος – τότε που οι πελατειακές σχέσεις, οι σχέσεις διαπλοκής, ήταν το Α και το Ω για τα κόμματα εξουσίας – όχι μόνο δεν μπορούν να γίνονται αποδεκτές αλλά και όσοι/όσες τις υιοθετούν, να υφίστανται τις συνέπειες.
Δεν πρέπει συντρόφισσες και σύντροφοι να διαρραγούν οριστικά οι δεσμοί μας με την κοινωνία. Γι΄αυτό και ζητήματα όπως η επεξεργασία του παράλληλου προγράμματος, πρέπει να αποτελέσουν αντικείμενο της όσο το δυνατόν πλατύτερης εσωκομματικής διαβούλευσης. Όχι μόνο για να αισθανθούν όλοι πως έχουν λόγο στο σχεδιασμό αλλά γιατί πράγματι όλοι κάτι έχουν να συνεισφέρουν.