Μεταναστευτικό

Ο σεβασμός των ιδιαίτερων πολιτισμικών χαρακτηριστικών, της θρησκείας και της γλώσσας των ανθρώπων από άλλες χώρες και ηπείρους, δηλαδή η πολυπολιτισμικότητα, είναι αναγκαίος όχι μόνο για τις γενικές αρχές της Αριστεράς και του πολιτισμού. Εάν δεν υπάρχει αυτός ο σεβασμός και δεν υποστηρίζεται από την κρατική πολιτική, δημιουργείται και αναπαράγεται μια κάστα πολιτισμικά ανισότιμων ανθρώπων στις εργαζόμενες τάξεις των κοινωνιών μας και καλλιεργούνται σε ένα τμήμα της εργατικής τάξης, στους μετανάστες και τις μετανάστριες, συμπλέγματα κατωτερότητας για τη γλώσσα, την καταγωγή, τον πολιτισμό και τις πολιτισμικές τους συνήθειες, με αποτέλεσμα να παράγεται εξ αντιδράσεως εγκληματικότητα, αλλά και να κατακερματίζονται και να υποβαθμίζονται συνολικά οι εργαζόμενες τάξεις και να διευκολύνεται η αστική κυριαρχία. Αυτό δεν μπορεί να αντικρουστεί με παραδείγματα απεχθών συνηθειών και πεποιθήσεων (όπως είναι η υποδεέστερη θέση της γυναίκας στο Ισλάμ ή ο θρησκευτικός φανατισμός), γιατί και αυτά – δηλαδή η καταπολέμησή τους – χρειάζεται να γίνουν αντικείμενο πολιτικής. Στο κάτω κάτω και στον Χριστιανισμό έτσι ήταν και σε σημαντικό βαθμό εξακολουθεί να είναι. Επομένως, η πολιτική του σεβασμού και της καλλιέργειας των ιδιαίτερων πολιτισμικών χαρακτηριστικών, της θρησκείας και της γλώσσας των ανθρώπων από άλλες χώρες και ηπείρους δεν είναι «κοινοτισμός», αλλά προϋπόθεση για την ανθρώπινη συμβίωση.

Τον Ιούνιο του 2015, εν μέσω μιας δύσκολης περιόδου για τη χώρα μας, ψηφίστηκε με ευρεία διακομματική αποδοχή το νομοσχέδιο που επιτυχώς κατάφερε να ισορροπήσει ανάμεσα στην απόφαση του ΣτΕ που είχε κρίνει αντισυνταγματικές τις σχετικές διατάξεις του λεγόμενου «νόμου Ραγκούση» και την επικρατούσα αντίληψη στην Ευρώπη ότι η απόδοση ιθαγένειας σε όσο το δυνατόν πιο νεαρή ηλικία στα παιδιά που γεννιούνται και μεγαλώνουν σε μια χώρα πολλαπλασιάζει τους δεσμούς τους με τη χώρα αυτή. Υπενθυμίζω ότι εκείνο το νομοσχέδιο αποτέλεσε και την πρώτη ιδεολογική διαφωνία μας με τους ΑΝ.ΕΛΛ., οι οποίοι και το καταψήφισαν. Από το 2016 που άρχισε η εφαρμογή της σχετικής νομοθεσίας μέχρι και σήμερα 66 χιλιάδες νέοι και νέες έχουν αποκτήσει την ελληνική ιθαγένεια. Μάλιστα είναι ενδιαφέρον, έως και συγκινητικό, ότι οι ίδιες οι υπηρεσίες, τα στελέχη της διοίκησης, ανεξάρτητα από τις πολιτικές τους πεποιθήσεις με ενθουσιασμό προχωρούσαν στην εφαρμογή του νόμου: μπροστά τους είχαν τους συμμαθητές, τους φίλους, τους συμφοιτητές των παιδιών τους. Είμαστε λοιπόν περήφανοι για αυτή τη «σκανδαλώδη αύξηση κατά 136% στις ιθαγένειες» κατά τα δημοσιεύματα, την απόδοση δηλαδή ιθαγένειας στα παιδιά που γεννήθηκαν και μεγαλώνουν στην Ελλάδα, και μάλιστα όχι μόνο για λόγους αρχής, αλλά γιατί σε όλες τις σύγχρονες Δημοκρατίες το μέτρο αυτό θεωρείται απαραίτητο για την κοινωνική συνοχή και την πρόοδο, ακόμη και την οικονομική, των κοινωνιών.

Η πολιτική του σεβασμού και της καλλιέργειας των ιδιαίτερων πολιτισμικών χαρακτηριστικών, της θρησκείας και της γλώσσας των ανθρώπων από άλλες χώρες και ηπείρους δεν είναι «κοινοτισμός», αλλά προϋπόθεση για την ανθρώπινη συμβίωση. Για το εργατικό κίνημα και την Αριστερά είναι ζωτική ανάγκη για να πετύχει το δικό της σχέδιο και όχι των άλλων. Όλα αυτά, τα ιδιαίτερα πολιτισμικά χαρακτηριστικά, η σχέση με τη θρησκεία, ακόμα και η γλώσσα θα αλλάξουν –με βραδείς ρυθμούς, με εντάσεις, αλλά θα αλλάξουν. Σε πολλές χώρες της Ευρώπης, τούρκους, άραβες, αφρικανούς εργάτες, καταστηματάρχες, τραπεζίτες, ποιητές, ζωγράφους, πολιτικούς τους ξεχωρίζεις μονάχα από την όψη και το όνομα. Βέβαια είναι λίγοι σε σύγκριση με τη μεγάλη μάζα των μεταναστών και των μεταναστριών –αλλά όχι πια αμελητέα ποσότητα. Η γενική τάση προς τα εκεί δείχνει. Και το ζητούμενο είναι πώς αυτή η εξέλιξη μπορεί να υπάρξει με τις λιγότερες συγκρούσεις και το λιγότερο πόνο –κι αυτό είναι άκρως πολιτικό ζήτημα.

Είναι αναγκαίο η Ελλάδα να συνεχίσει να διεκδικεί από τους εταίρους της να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά παράλληλα να διασφαλίσει το σεβασμό του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου στο έδαφός της χωρίς εκπτώσεις, που και δικαιοπολιτικά αλλά και επί της ουσίας μας γυρίζουν «πίσω».

Είναι αναγκαίο η Ελλάδα να συνεχίσει να διεκδικεί από τους εταίρους της να εκπληρώσουν τις υποχρεώσεις τους, αλλά παράλληλα να διασφαλίσει το σεβασμό του Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου στο έδαφός της χωρίς εκπτώσεις, όπως αυτές που αποτυπώνονται παραπάνω, που και δικαιοπολιτικά αλλά και επί της ουσίας μας γυρίζουν «πίσω».