Δύο πολιτικές στρατηγικές συγκρούονται στην Ελλάδα και στον ευρωπαϊκό χώρο. Οικονομολόγοι μιλάνε για τα οικονομικά της προσφοράς από τη μια μεριά και από την άλλη μεριά για τα οικονομικά της ζήτησης. Τα οικονομικά της προσφοράς επιχειρούν με μοναδική αξία τη βελτίωση των κερδών και όταν με το καλό γίνει αυτό, όπως λέει και η Νέα Δημοκρατία, τότε θα μοιράσουμε την πίτα. Έλα ντε όμως που η ίδια η πραγματικότητα τούς διαψεύδει. Γι’ αυτό ακριβώς βλέπουμε όλη αυτήν την περίοδο να αναπτύσσονται αγώνες που έξω από την αρχική πρόθεση, στην πραγματικότητα δείχνουν αυτό το τεράστιο έλλειμμα κοινωνικής πολιτικής που υπάρχει και την αύξηση των ανισοτήτων.
Από την άλλη μεριά, η δική μας πολιτική στηρίζεται σ’ αυτό που λέμε αύξηση της ζήτησης. Γνωρίζουμε, δηλαδή, και θεωρητικά αλλά και εμπειρικά ότι χωρίς αύξηση της λαϊκής κατανάλωσης δεν υπάρχουν δουλειές, δεν υπάρχουν επενδύσεις. Την ίδια στιγμή που η προσπάθειά μας στοχεύει στη ζήτηση, προσπαθεί εξίσου να καλύψει ένα κενό δεκαετιών, την απουσία κράτους πρόνοιας.
