Συνεντεύξεις

Σκεφτόμαστε, μέχρι το Πάσχα, να έχουμε ετοιμάσει το δικό μας σχέδιο που θα περιλαμβάνει κοινωνικές και αναπτυξιακές πολιτικές, για να δείξουμε τόσο στους θεσμούς, όσο και στις αγορές ότι αυτό είναι το δικό μας πρόγραμμα, ότι έχουμε την ιδιοκτησία του... δεν μας έχει επιβληθεί, δεν πρόκειται για συμβιβασμό. Πρόκειται για αυτά που θέλουμε να κάνουμε

Ενας υπαρξιστής μπορεί να επιλέξει την αίσθηση νοήματος και αξιών, αλλά κανείς δεν μπορεί να επιλέξει το αποτέλεσμα των επιλογών του. Οπως λέει ο Σέξπιρ, «για τους θεούς είμαστε ό,τι οι μύγες για τα άτακτα παιδιά: τις σκοτώνουν για πλάκα».

Η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης τα τελευταία χρόνια και κυρίως τα χρόνια της κρίσης –και της ελληνικής κρίσης– ενίσχυσε τις φυγόκεντρες δυνάμεις. Δηλαδή εκείνες τις δυνάμεις που σε κάποιο σημείο μπορεί να οδηγήσουν την Ε.Ε. σε κατάρρευση.

Προέκυψε ένα πλούσιο υλικό προτάσεων από τα προγραμματικά συνέδρια, που αποτυπώνει παραστατικά τις ανάγκες και τις δυνατότητες κάθε περιφέρειας. Αυτό πρέπει να το επεξεργαστεί και να θέσει προτεραιότητες μια ομάδα, στην κατεύθυνση ενός νέου παραγωγικού σχεδίου. Αυτή η δουλειά πρέπει να γίνει από επιστημονικά επιτελεία, που θα έχουν όμως μια πολιτική αίσθηση για τα πράγματα. Το ιδανικό θα ήταν να μπορούσε να παίξει αυτό το ρόλο το κόμμα, ώστε να οργανώσει αυτή τη δουλειά. Και πιστεύω ότι μπορεί και πρέπει να το κάνει. Με αυτό το τρόπο θα αναδειχθούν και τα νέα πεδία συγκρούσεων. Εκτιμώ πως αυτομάτως θα υπάρξουν αντιδράσεις από την Ευρώπη, διότι θα κατηγορηθούμε ότι πάμε να ανατρέψουμε διάφορες μεταρρυθμίσεις, όπως και από οικονομικές δυνάμεις. Ήδη, ο ΣΕΒ εξέδωσε ανακοίνωση όπου χαρακτηρίζει «επιτακτική ανάγκη» τη συνέχιση των πολιτικών λιτότητας.

Με τίποτε η κατάσταση σήμερα δεν μπορεί να συγκριθεί με την κατάσταση ως το φθινόπωρο του 2013. Ας θυμηθούμε μόνο το ζοφερό κλίμα με τις καθημερινές σχεδόν επιθέσεις σε μετανάστες, την εισβολή των Ταγμάτων Εφόδου στον Μελιγαλά, τις δολοφονίες του Σ. Λουκμάν και του Παύλου Φύσσα, τα ποσοστά της ΧΑ να ανεβαίνουν στις δημοσκοπήσεις, δημοσιογράφους σε μεγάλες εφημερίδες να είναι ευνοϊκοί απέναντί της. Σήμερα, ευτυχώς, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Και σε αυτή την εξέλιξη καθοριστικό ρόλο έπαιξε η ποινική δίωξη και η δίκη. Αυτό πρέπει να βάλουμε ως τίτλο. Από κει κι ύστερα, φυσικά η Χρυσή Αυγή θα πρέπει να δείχνει στον σκληρό της πυρήνα ότι συνεχίζει να υπάρχει. Και αυτός είναι ο μόνος πρόσφορος τρόπος. Πρόκειται για τη δύσκολη ισορροπία για την οποία έκανα λόγο προηγουμένως. Επομένως, δεν βλέπω “στροφή”, αλλά καταφυγή στην αναγκαία ποσότητα βίας που επιτρέπει στην εγκληματική οργάνωση να συνεχίσει να αναπνέει στο κώμα που βρίσκεται, αναμένοντας την απόφαση.

Η τυποποιημένη κριτική του σοσιαλισμού του 20ου αιώνα είναι ότι ήταν η ενοποίηση του κόμματος και του κράτους. Στην ΕΣΣΔ όλα ανήκαν στο κράτος, με μια εξαίρεση, το Κομμουνιστικό Κόμμα, το οποίο λειτουργούσε σε μια σαφή απόσταση από το κράτος. Σήμερα, όταν η οικονομία της αγοράς και το κράτος (όπως το γνωρίζουμε) δεν είναι οι απαντήσεις στην αύξηση και ριζοσπαστικοποίηση των αντιφάσεων του παγκόσμιου καπιταλισμού, πρέπει να προτείνουμε την τρίτη λύση: το κράτος – κόμμα που δεν χαρακτηρίζεται καλύτερα ούτε ως αφαίρεση από το κράτος, ούτε ως ανάληψη της κυβέρνησης μαζί με την αποδοχή της ημερήσιας διάταξης που έθεσαν οι εχθροί (όπως στην περίπτωση της Ελλάδας με τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία, για παράδειγμα). Πρέπει να αναδυθεί μια νέα μορφή οργάνωσης, η οποία να παίρνει τη μορφή άνθρωπος-κίνημα-ηγέτης-κόμμα. Στον αγώνα ενάντια στον παγκόσμιο καπιταλισμό, αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να προχωρήσουμε πέρα από την αστική κρατική μορφή.