Συνεντεύξεις

Πάγια θέση του ΣΕΒ είναι να κοιτά μόνο τα συμφέροντα των μελών του. Επιδιώκει πάση θυσία να μην αλλάξει τίποτα στην αγορά εργασίας και γι’ αυτό θεωρεί «παροχές» την αύξηση του κατώτατου μισθού. Όταν υπάρχει ένα υπερπλεόνασμα, έστω κακώς παραγόμενο μέσα από την υπερφορολόγηση, πρέπει να επιστρέψει στην οικονομία με κάποιο τρόπο. Και επιστρέφει σε αυτούς που έχουν μεγαλύτερη ανάγκη, κατά την άποψη της κυβέρνησης. Αν ήταν μια άλλη κυβέρνηση διαφορετικού ιδεολογικού προσανατολισμού θα είχε άλλες επιλογές όπως αυτές που υποστηρίζει ο ΣΕΒ.

Εμείς επιδιώκουμε τη δίκαιη ανάπτυξη, δηλαδή την ανάπτυξη με προστασία της εργασίας και με αυξήσεις μισθών. Κάποια πράγματα ήδη τα ξεκινήσαμε: αμέσως μετά τη λήξη του Μνημονίου προχωρήσαμε στην αποκατάσταση των συλλογικών συμβάσεων, που οδηγεί σε αυξήσεις μισθών. Παράλληλα, βάλαμε μπροστά τη διαδικασία για τη σταδιακή αύξηση του κατώτατου μισθού με κατάργηση του υποκατώτατου για τη νεολαία, που θα τεθεί σε ισχύ από τον Ιανουάριο του 2019. Προχωράμε, ακόμη, στη μείωση του ΕΝΦΙΑ, με προτεραιότητα στη λαϊκή κατοικία. Και εμβαθύνουμε τα μέτρα για την προστασία των πολιτών που ζουν χαμηλότερα από το όριο της φτώχειας, για την αντιμετώπιση της παιδικής φτώχειας κ.λπ. Όλα αυτά θεωρώ ότι δίνουν ένα επιπλέον στίγμα αριστερής πολιτικής. Χρειαζόμαστε όμως ακόμη πολλή προσπάθεια για να αντιμετωπίσουμε περαιτέρω τη μεγάλη πληγή της κρίσης, την ανεργία, με ενεργητικά προγράμματα απασχόλησης, όπως αυτά που ήδη ανακοινώθηκαν, αλλά και για να προχωρήσουμε σε αποφασιστικότερες τομές από τα υπουργεία για τη βελτίωση της λειτουργίας της δημόσιας διοίκησης και την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης. Αυτά απαιτούν σχέδιο, τόλμη, αποφασιστικότητα. Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ανάταξη του κόμματος και η ενεργοποίηση των μελών και των στελεχών του, που ήδη μπαίνει στις ράγες.

Η πιο σημαντική όμως υποχρέωση της κυβέρνησης, μετά τη λήξη των μνημονίων, ήταν η υποχρέωση να καταθέσει έναν προϋπολογισμό που να είναι όσο το δυνατόν πιο δίκαιος, δηλαδή έναν προϋπολογισμό που θα έχει ως προτεραιότητα τον κόσμο της εργασίας και, ιδιαιτέρως, όσους επλήγησαν περισσότερο στα χρόνια της κρίσης. Πρέπει λοιπόν εμβληματικά να αναφέρουμε πως, επιτέλους, αυξάνεται ο κατώτατος μισθός, επαναφέρονται οι συλλογικές συμβάσεις, δηλώνεται με σαφήνεια ότι το μέτρο της περικοπής των συντάξεων δεν είναι αναγκαίο, προβλέπεται η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 10% μεσοσταθμικά, η μείωση των ασφαλιστικών εισφορών ελεύθερων επαγγελματιών, αυτοαπασχολούμενων και αγροτών, η μείωση φορολογίας διανεμόμενων κερδών, η σταδιακή μείωση του φόρου εισοδήματος νομικών προσώπων από 29% σε 25% με μείωση κατά 1% κατ’ έτος, η επιδότηση των ασφαλιστικών εισφορών για νέους κάτω των 25 ετών, η εισαγωγή ενός νέου προγράμματος επιδότησης ενοικίου με οικονομικά και οικογενειακά κριτήρια, η ενίσχυση των σχολικών μονάδων Ειδικής Αγωγής και Εκπαίδευσης, η ενίσχυση του προγράμματος «Βοήθεια στο Σπίτι» και πολλά άλλα ακόμα.

Σε γενικές γραμμές, κάθε μορφή δημοκρατίας θα πρέπει να δίνει χώρο, έστω και ελάχιστο, σε αυτές που αποκαλώ «ισχυρές συλλογικότητες», δηλαδή σε κάθε είδους ομάδα που μπορεί να παίρνει συλλογικές αποφάσεις και με κάποιο τρόπο να τις εφαρμόζει. Αυτό μπορεί να ακούγεται κοινότοπο, ίσως και να είναι. Ωστόσο, κάθε νεοφιλελεύθερη κοινωνία προσπαθεί με κάθε μέσο να αποτρέψει αυτή την εμπειρία από τους πολίτες. Επομένως, όποτε κάποιος θεσμός ή κίνημα επιτρέπει σε αυτές τις συλλογικότητες να αναπτύξουν τη δράση τους, τότε ωφελείται και εξελίσσεται η δημοκρατία. Ακόμα, πιστεύω ότι τα αυτοδιοικητικά κινήματα ενισχύουν σημαντικά την δημοκρατία, όταν λειτουργούν τους τοπικούς θεσμούς με γνώμονα τη δημοκρατία και την πρωτοπορία.

Πολλοί από εμάς που δεν ταυτιστήκαμε ποτέ με το αφήγημα της μακεδονικής αρχαιότητας, αλλά γεννηθήκαμε με την μακεδονική ταυτότητα όπως αναπτύχθηκε μέσα στο πλαίσιο της Γιουγκοσλαβίας, και ως εκ τούτου έχουμε μεγαλώσει ως Μακεδόνες με την έννοια ενός από τα πολλά νότιο-σλαβικά έθνη, είμαστε Μακεδόνες με την εθνική και εθνοτική έννοια. Αλλά αυτή η αίσθηση του εθνοτικού ανήκειν, δεν έχει καμία σχέση με την αρχαία Μακεδονία και την ελληνική αρχαιότητα. Πιστεύω ότι η κυρίαρχη πλειοψηφία των εθνοτικά Μακεδόνων προσδιορίζεται με αυτή την έννοια.

Είδατε να υπάρχει έρευνα για παρόμοια περιστατικά - ή σε αυτό αν δεν υπήρχε το βίντεο; Παρατηρήσατε π.χ. ότι πολλά ΜΜΕ αποφεύγουν συστηματικά να απευθύνονται στους ειδικούς για τα θέματα που καλύπτουν; Αυτή η πρακτική από τη μία ισχυροποιεί τους στερεότυπους τρόπους κάλυψης και από την άλλη τους στερεότυπους τρόπους αντίληψης του κοινού. Εν τέλει, ευνοεί τα κυρίαρχα στερεότυπα αφηγήματα των ΜΜΕ, τα οποία κάποιοι τα έχουν έτοιμα στους υπολογιστές τους και απλώς τα «γεμίζουν» με τα επίκαιρα κάθε φορά γεγονότα.

Η λογική ‘δεν πρέπει να σπάσουμε αβγά’ έχει χρεοκοπήσει. Δεν έφερε κανένα αποτέλεσμα η ιδέα ότι θα μπορούσαν τα πράγματα να αλλάξουν, σιγά – σιγά, χωρίς τομές. Ότι ως εκ θαύματος να μπορούσαν να αλλάξουν οι πρακτικές όσων αστυνόμων έχουν αυτές τις αντιλήψεις. Η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, περιμένω να κάνει αυτό που δεν τόλμησε καμία, ως τώρα. Να ‘σπάσει αβγά’. Διότι όσο δεν σπάνε, οι θύλακες αυτοί αποθρασύνονται.

Ο Edward Said έφυγε σαν σήμερα πριν από 15 χρόνια. Εδώ, η τελευταία συνέντευξη που έδωσε στον Charles Glass το 2003.