Συνεντεύξεις

Mέσα σε αυτά τα τέσσερα χρόνια δεν χρειάστηκε απλά να οργανώσουμε καλύτερα και δικαιότερα την οικονομική και δημοσιονομική πολιτική - πάντα μέσα σε στενά πλαίσια και εφαρμόζοντας ορισμένα μέτρα τα οποία δεν ήταν στη δική μας ατζέντα. Προσπαθήσαμε επίσης να ανορθώσουμε το ηθικό και τον αυτοσεβασμό του λαού - να νοιώσουν ξανά οι πολίτες ότι ζουν σε ένα κράτος που τους υπολογίζει. Με μέτρα κοινωνικής πολιτικής στους τομείς της παιδείας, της υγείας, της προστασίας της εργασίας. Με την απόδοση νέων κοινωνικών δικαιωμάτων σε μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού που το κράτος μέχρι τότε αγνοούσε. Με δημοκρατικές θεσμικές τομές σε τομείς όπως η δημόσια διοίκηση και η αυτοδιοίκηση. Και παράλληλα, εργαστήκαμε συστηματικά για να γίνει η χώρα μας σοβαρός παράγοντας και συνομιλητής διεθνώς, μέσα από μια πολυδιάστατη και εξωστρεφή εξωτερική πολιτική - χωρίς μονομερείς εξαρτήσεις και με γνώμονα τα εθνικά συμφέροντα.

Είμαι ένας άνθρωπος που έχω γεννηθεί, έχω μεγαλώσει, ζω και γνωρίζω την Αθήνα. Ούτε περαστικός είμαι από την πόλη ούτε αντιμετωπίζω τον δήμο σαν εφαλτήριο για πολιτική καριέρα. Προφανώς και έχω πολιτική ταυτότητα, όπως όλοι οι υποψήφιοι. Είμαι εδώ γιατί η Αθήνα χρειάζεται μια δημοτική Αρχή που ξέρει να ακούει, που έχει ρίζες στις γειτονιές της και δεν θα είναι κλεισμένη στους τέσσερις τοίχους του δημαρχείου με την επιδίωξη να βρεθεί στους τέσσερις τοίχους της Βουλής ή του Μεγάρου Μαξίμου. Και καλώ τους συνυποψηφίους μου σε ένα ντιμπέιτ για να μπορέσουμε πρωτίστως να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας στους κατοίκους της πόλης μας. Είμαι ο πρώτος που ζήτησε δημόσια συζήτηση και καλώ ξανά τους συνυποψηφίους μου σε μια σειρά από θεματικά ντιμπέιτ για να μπορέσουμε πρώτα και κύρια να παρουσιάσουμε τις θέσεις μας στους κατοίκους της πόλης μας. Νομίζω ότι έτσι θα κατανοήσουν καλύτερα οι συμπολίτες μας ποιες ακριβώς θέσεις πρεσβεύει ο κάθε υποψήφιος, χωρίς υπεκφυγές, γενικότητες και επικοινωνιακά πυροτεχνήματα. (...) Η ανάγκη για ευρύτερες συνεργασίες, μέσα από την αυτονομία του κάθε χώρου, ενάντια στην ακροδεξιά και τον νεοφιλελευθερισμό μάς αφορά όλους. Από το επίπεδο της πόλης μέχρι την κεντρική πολιτική σκηνή και την Ευρώπη. Αντιμετωπίζουμε μια κατάσταση στην οποία ο νεοφιλελευθερισμός έχει πλέον πολύ στενές σχέσεις με αυταρχικές ακροδεξιές δυνάμεις. Βλέπουμε τις αλλαγές που συντελούνται στα συντηρητικά κόμμα και τη μετατόπισή τους. Βλέπουμε μπροστά μας την παραβίαση ατομικών και εργασιακών δικαιωμάτων από ένα «μαύρο μέτωπο» που ήδη έχει συγκροτηθεί. Με αυτή την έννοια, θα έλεγα ότι από τη σκοπιά της προστασίας του κόσμου της εργασίας και της δημοκρατίας έχουμε ήδη αργήσει.

Η κριτική που ασκείται από την αξιωματική αντιπολίτευση είναι βαθιά προσβλητική για τους ανθρώπους του μόχθου είναι όμως και αλλοπρόσαλλη. Είναι προσβλητική γιατί υποβαθμίζει τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας σε υποτιθέμενους προεκλογικούς τακτικισμούς που η ίδια φαντασιώνεται. Είναι παροχολογία η αύξηση του κατώτατου μισθού, η ρύθμιση οφειλών για τους επαγγελματίες που λόγω οικονομικών δυσχερειών σώρευσαν χρέη την περίοδο της κρίσης; Είναι παροχολογία η αύξηση συντάξεων για 620.000 χαμηλοσυνταξιούχους που είδαν το εισόδημά τους να συρρικνώνεται την περίοδο 2010- 2014; Είναι παροχολογία η θέσπιση ενός ολοκληρωμένου πλαισίου προστασίας της πρώτης κατοικίας και ενίσχυσης των χαμηλών και μεσαίων εισοδηματιών για να ανταποκριθούν στις ανάγκες του στεγαστικού τους δανείου ή ενοικίου; Είναι λοιπόν προσβλητική για τους ανθρώπους του μόχθου αυτή η κριτική. Είναι όμως και αλλοπρόσαλλη. Σχεδόν για κάθε θέμα η ΝΔ καταστροφολογεί ασύστολα επενδύοντας συνήθως σε ψευδείς ειδήσεις και όταν φτάσει στο απώτατο σημείο της διάψευσης, τότε μιλά για παροχολογία. Η πλέον χαρακτηριστική ήταν η στάση της για το θέμα του ασφαλιστικού: την ώρα που ανατάσσαμε το δημόσιο σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, μετατρέπαμε το έλλειμμα του σε πλεόνασμα, και ελαφραίναμε τη συντριπτική πλειοψηφία των ελευθέρων επαγγελματιών από τις εισφορές τους, η ΝΔ καταστροφολογούσε ακατάπαυστα μιλώντας για κατάρρευση του ΕΦΚΑ, αφαίμαξη των επαγγελματιών και συρρίκνωση των συντάξεων. Τώρα που καταφέραμε όχι απλώς να ακυρώσουμε το μέτρο της περικοπής των συντάξεων αλλά να προχωρήσουμε και σε αυξήσεις στις συντάξεις, μιλά για παροχολογία. Και δείτε, την ίδια γραμμή της καταστροφολογίας και υποτιθέμενης κατάρρευσης υποστήριζε επί μακρόν και για τη δημόσια υγεία και τη δημόσια εκπαίδευση. Τώρα που η κυβέρνηση προκειμένου να καλύψει τα κενά σε προσωπικό, επαναφέρει το καθεστώς της μίας πρόσληψης για κάθε αποχώρηση και υλοποιεί ένα καλά σχεδιασμένο πλάνο προσλήψεων, πάντοτε μέσω της αδιάβλητης διαδικασίας του ΑΣΕΠ, η αντιπολίτευση μιλά για προεκλογική άγρα ψήφων. Η μόνη εξήγηση που μπορεί να δοθεί στη στάση αυτή της ΝΔ είναι ότι έχει πλήρως εγκλωβιστεί σε ένα καταστροφολογικό αφήγημα το οποίο δεν λέει να αναθεωρήσει, όσες φορές και αν διαψεύδεται, και τελικά καταλήγει σε ένα λόγο ανερμάτιστο και αλλοπρόσαλλο που υποβαθμίζει την πολιτική συζήτηση και το Κοινοβούλιο.

Για το Κίνημα Αλλαγής είναι προφανές ότι δεν υπάρχει το αναγκαίο πολιτικό θάρρος για να σταθούν συνεπείς στη θέση που υποστήριζαν τόσα χρόνια. Τηρούν στάση μάλλον καιροσκοπική, η οποία δεν αντιπροσωπεύει πολλά από τα στελέχη τους, γι’ αυτό και εκφράζεται δυσφορία για τον τρόπο που χειρίστηκε το ζήτημα η ηγεσία του κόμματος. Από την άλλη, η Νέα Δημοκρατία, όμηρος της διολίσθησής της σε σκληρές δεξιές θέσεις, καταψηφίζει αλλά εύχεται να κλείσει η συμφωνία ώστε να μην κληθεί η ίδια να χειριστεί το ζήτημα. Η αξιωματική αντιπολίτευση δυστυχώς εκπέμπει λόγο υποκριτικής μισαλλόδοξης εθνικοφροσύνης. Το κόμμα που χειρίστηκε το Μακεδονικό από την αρχή και εν ολίγοις δημιούργησε το αδιέξοδο. Πληρώνουμε το εθνικιστικό παραλήρημα, την κρίση μεγαλείου ενός τότε νέου, φιλόδοξου κι αδίσταχτου υπουργού εξωτερικών. Εκείνος που αποπέμφθηκε ως αποτυχημένος κι εθνικά επικίνδυνος καβάλησε το Μακεδονικό κι έγινε πρωθυπουργός. Τώρα ο κ. Σαμαράς επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος, τολμά να γίνεται κατήγορος και η ΝΔ κι ο αρχηγός της σύρονται σε αυτόν το κατήφορο. Αντί να ευχαριστούν τον θεό που άλλος καθαρίζει τον τραγέλαφο που δημιούργησαν, έρχονται να γίνουν τιμητές. Οι «κήρυκες του αντιλαϊκισμού» γίνονται φορείς του πιο αγοραίου λαϊκισμού. Εν κατακλείδι, έχουμε το καινοφανές φαινόμενο, δύο παραδοσιακοί σχηματισμοί που αντανακλούν στην Ελλάδα τη σοσιαλδημοκρατία και τη χριστιανοδημοκρατία, στο ζήτημα του μακεδονικού να αφίστανται από τις θέσεις των ευρωπαϊκών πολιτικών τους ομάδων. Φυσικά κατώτερο των περιστάσεων αποδεικνύεται και το ΚΚΕ, αναιρώντας την ίδια του την ιστορία και μάλιστα την πιο δύσκολη και οδυνηρή της φάση.