Συνεντεύξεις

Νομίζω σωστά το είπε ο Πρωθυπουργός ότι δεν χρειάζεται μαθήματα διαπραγμάτευσης γιατί από ότι φαίνεται δεν έχει κανένα σκοπό να κάνει διαπραγμάτευση. Δεν είναι σαφές σε εμένα γιατί απέρριψε το σχέδιό μας για τη μείωση των στόχων του πρωτογενούς πλεονάσματος για το 2020 χρησιμοποιώντας ένα κομμάτι του μαξιλαριού. Σωστά είπε ο Αλέξης ότι η αρχή μιας κυβέρνησης είναι η καλύτερη στιγμή να τεθούν τέτοια ζητήματα. Πόσο μάλλον όταν δεν βλέπω να υπάρχει ο δημοσιονομικός χώρος το 2020 για εντυπωσιακές μειώσεις φόρων. Πολύ φοβάμαι ότι οι φονταμενταλιστές του νεοφιλελευθερισμού έχουν πείσει τον Πρωθυπουργό ότι μια μεγάλη μείωση των φόρων συγχρόνως θα αυξήσει τα έσοδα και θα δώσει σημαντική ώθηση στους ρυθμούς ανάπτυξης. Ελπίζω να υπάρχουν κάποιοι πιο ρεαλιστές εντός κυβέρνησης που έχουν μελετήσει παρόμοιες προσεγγίσεις στην Ευρώπη και την Αμερική που αποτύχαν παταγωδώς. Εξάλλου μπορούν να συμβουλευθούν και τον κ. Αλογοσκούφη για το πόσο επιτυχημένο ήταν και εδώ ένα παρόμοιο πείραμα πριν το 2009.

Η εικόνα του ΟΑΕΔ σήμερα έχει αλλάξει άρδην. «Ξεκινήσαμε με το μότο “ο ΟΑΕΔ αλλάζει” και εφόσον καταφέραμε να τον αλλάξουμε, τον τελευταίο χρόνο το σύνθημά μας έγινε πια το ”ο δικός σου ΟΑΕΔ”», λέει η Μαρία Καραμεσίνη. «Τα τρία πρώτα χρόνια υλοποιήσαμε δομικού τύπου αλλαγές, οι οποίες αποσκοπούσαν στο να μετατρέψουν έναν Οργανισμό, που δίνει και παροχές όχι μόνο σε χρήμα αλλά και σε είδος, δηλαδή υπηρεσίες. Και τι είδους υπηρεσίες είναι αυτές; Υπηρεσίες πληροφόρησης και συμβουλευτικής και προς τους ανέργους, αλλά και προς τις επιχειρήσεις. Στους μεν ανέργους για να έχουν μια υποστήριξη για την εργασιακή τους ένταξη, στις δε επιχειρήσεις για να μπορέσουν να διευρύνουν τη δεξαμενή των θέσεων εργασίας στις οποίες ο ΟΑΕΔ θα μπορεί να τοποθετεί ανέργους», σημειώνει η κ. Καραμεσίνη και τονίζει πως «όλες οι δομικές αλλαγές που κάναμε είχαν έναν και μοναδικό σκοπό: να μετατρέψουν τον ΟΑΕΔ σε έναν σύγχρονο ευρωπαϊκό οργανισμό απασχόλησης».

Ο Κωστής Καρπόζηλος που είναι συγγραφέας, ιστορικός, διευθυντής των Αρχείων Σύγχρονης Κοινωνικής Ιστορίας, μιλάει για τα 45 χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα.

Η σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι μια ελκτική προοπτική. Αυτά που επιδιώκουμε είναι η ενδυνάμωση και η αποκατάσταση της παρουσίας του κόμματός μας στους κοινωνικούς και μαζικούς χώρους, στην αυτοδιοίκηση και στα συνδικάτα. Έτσι προσεγγίζουμε τη νέα κοινωνική του γείωση. Μην ξεχνάμε πως τα προηγούμενα χρόνια το κόμμα μας, δυστυχώς, είχε εγκαταλειφθεί στην τύχη του. Η υπέρβαση όλων αυτών των αδυναμιών προϋποθέτει και τη μαζικοποίησή του. Το πρώτο που πρέπει να κάνουμε είναι να συνδεθούμε οργανικά με όσους μας παρακολουθούν ήδη από το 2012 και το 2015. Ξεχωριστό θέμα είναι οι σχέσεις με τις νεότερες ηλικίες. Εδώ να επισημάνουμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ στις νεότερες ηλικίες αναδείχθηκε πρώτο κόμμα με διαφορά στις εθνικές εκλογές. Βεβαίως, αυτό δεν μπορεί να γίνει με παλιές συνταγές ή μέσα από διαδικασίες που δεν αγγίζουν τους νέους ανθρώπους..

Στο νέο τοπίο εμείς έχουμε την κύρια ευθύνη και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη να διαμορφώσουμε ένα προωθητικό αλλά και ρεαλιστικό σχέδιο κοινών στόχων, που να ευνοεί συνεργασίες ή και συμμαχίες με ένα ευρύ φάσμα πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που προφανώς θα μπορεί να συμπεριλάβει και την Αριστερή Σοσιαλδημοκρατία και τους Οικολόγους Πράσινους και την κομμουνιστογενή Αριστερά και την εναλλακτική Αριστερά. Ξεχωριστή, τέλος, και ίσως πιο δύσκολη και περίπλοκη, είναι η διαδικασία για τις κοινωνικές συμμαχίες. Αυτές θέλουν προγραμματική, αλλά και καθημερινή εξειδικευμένη δουλειά, με στράτευση και μετρήσιμους στόχους.

Γιατί να πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να κάνει στροφή σε πολιτικές οικογένειες που είναι σε αποδρομή; Τόσο η κεντροαριστερά όσο και η σοσιαλδημοκρατία είναι σε αποδρομή κι όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να αφήσει ένα πολιτικό στίγμα μέσα από κοινωνικές αντιπροσωπεύσεις και ποιότητα πολιτικής, κι όχι επειδή μετακόμισε ιδεολογικά, πολιτικά ή θεωρητικά σε άλλες πολιτικές οικογένειες. Πράγματι, είναι μεγάλο στοίχημα να μπορέσεις να φτιάξεις στις μέρες μας ένα μαζικό αριστερό πολιτικό κόμμα, γιατί η κρίση του κομματικού φαινομένου δεν είναι πολύ εύκολα αντιμετωπίσιμη. Η σημερινή εποχή διαφέρει από το παρελθόν, όπου ο κόσμος οργανωνόταν σε σωματεία, στις ομάδες πρωτοβουλίας, στις επιτροπές αλληλεγγύης και στα κόμματα. Υπάρχει μία δυστοπία σε αυτό το μέτωπο και χρειάζεται πολύ μεγάλη προσπάθεια στο να επινοείς τρόπους πολιτικής συμμετοχής. Δεν έχει νόημα, δηλαδή, να καλείς τον άλλο μια φορά στο τόσο να συμμετέχει σε μια διαδικασία, αντιθέτως πρέπει να βρεις τρόπους να εκφράζεται και να ψηφίζει αυτό που κατά την άποψή του είναι το σωστό. Άρα πρέπει να επινοήσεις εκ νέου στην πραγματικότητα την πολιτική και το ενδιαφέρον για την πολιτική. Και αυτό είναι ένα από τα μεγάλα στοιχήματα των ημερών μας σε όλο τον κόσμο.

Το θέμα με την κατάργηση του ασύλου είναι ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να μπει η Αστυνομία στα Πανεπιστήμια π.χ. για τα ναρκωτικά. Είχε μπει η Αστυνομία και το 2018 αλλά το φαινόμενο μεταφέρθηκε απέναντι γιατί το φαινόμενο της παραβατικότητας πρέπει να αντιμετωπιστεί συνολικά. Με την καταστολή δεν μπορούμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα.

Ακριβώς επειδή η Ν.Δ. είναι αποφασισμένη να ξηλώσει κάθε κοινωνική κατάκτηση, αυτό είναι κάτι που δεν μπορούμε να το αφήσουμε να συμβεί. Και δεν μπορούμε να το αφήσουμε ούτε ως ΣΥΡΙΖΑ, δεν μπορούμε να το αφήσουμε ούτε ως ένα μέτωπο ευρύτερων προοδευτικών και αριστερών δυνάμεων. Πρέπει να σταθούμε εμπόδιο σε κάθε αντιλαϊκή μεταρρύθμιση, σε κάθε σχέδιο συρρίκνωσης των κοινωνικών κεκτημένων. Και για να μπορέσει ο ΣΥΡΙΖΑ να απαντήσει αποτελεσματικά στις νέες προκλήσεις, για να μπορέσει να είναι αποτελεσματικός στη νέα συνθήκη μιας δεξιάς επίθεσης στα κοινωνικά δικαιώματα θα πρέπει να ισχυροποιηθεί. Είναι ιστορική ανάγκη η ισχυροποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, είναι ιστορική ανάγκη να αντιστοιχηθεί η πολιτική του εμβέλεια και η οργανωτική του εμβέλεια με την εκλογική του δυναμική, να αντιστοιχηθεί δηλαδή με τους ψηφοφόρους του από τη νεολαία, με τους ψηφοφόρους στα λαϊκά στρώματα.. Άρα χρειαζόμαστε έναν ΣΥΡΙΖΑ πιο μαζικό, πιο γειωμένο στους κοινωνικούς χώρους, άρα και πιο αποτελεσματικό για τις μάχες που έρχονται. Και θα σας έλεγα ότι τα προηγούμενα χρόνια η επιρροή που είχε που βλέπαμε σε εκλογικές μάχες σε συνδικάτα, στα επιμελητήρια, σε επιστημονικούς φορείς, στην αυτοδιοίκηση στις φοιτητικές εκλογές, όλα αυτά ήταν καμπανάκια αρνητικά για τον ΣΥΡΙΖΑ και σήμερα πρέπει να αναλύσουμε γιατί η επιρροή του ΣΥΡΙΖΑ σ’ αυτούς τους χώρους δεν είναι όπως θα θέλαμε να είναι, αντίστοιχη δηλαδή με την εκλογική του δύναμη. ¨Όπως επίσης θα πρέπει να δούμε γιατί τα οργανωμένα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ είναι κατά πολύ λιγότερα απ’ αυτούς που τον ψηφίζουν. Άρα, αφού τα συζητήσουμε όλα αυτά, το άνοιγμα πρέπει να γίνει -δεν είναι κάτι το οποίο πρέπει να το φοβηθούμε, είναι κάτι το οποίο πρέπει να το επιδιώξουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Και θα σας έλεγα επίσης ότι είναι ακριβώς αυτή η σχέση με την κοινωνία που διαμορφώνει ένα ριζοσπαστικό και αριστερό κόμμα το οποίο συναντιέται με τα κινήματα, το οποίο απαντά στις αγωνίες των λαϊκών ανθρώπων και το οποίο είναι χρήσιμο για την επόμενη μέρα που η χώρα μας χρειάζεται μια μαχητική αντιπολίτευση, μια αντιπολίτευση προγραμματική, αλλά και μια αντιπολίτευση η οποία θα δώσει αγώνες και θα καταφέρει να σταθεί εμπόδιο σε μια σειρά αντιλαϊκών επιδιώξεων που έχει η Ν.Δ.

Δεν νομίζω ότι η συγκατάθεση για μαζικό κόμμα συνεπάγεται τη μετακόμισή του στη σοσιαλδημοκρατία, μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, με τα εμπειρικά δεδομένα τουλάχιστον της τελευταίας εικοσιπενταετίας. Τα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα μετατράπηκαν σε κόμματα καρτέλ, σε κλειστά κλαμπ αναπαραγωγής των ηγεσιών και σε θαμώνες της κυβερνητικής εξουσίας πάση θυσία. Νομίζω ότι ο Κόρμπιν στο Ηνωμένο Βασίλειο και ο Σάντερς στις ΗΠΑ ήταν αυτοί που έσπασαν την παράδοση των εργατικών και δημοκρατικών κομμάτων για «κλειστά συστήματα κομματικών βαρονιών» και απευθύνθηκαν στην κοινωνική πλειοψηφία. Γι αυτό εξάλλου ακόμα και σήμερα αντιμετωπίζουν την υπονόμευση των μπλερικών ο Κόρμπιν και των οπαδών της Κλίντον ο Σάντερς. Σας απαντάω λοιπόν ευθέως, είμαι υπέρ του ανοικτού πλειοψηφικού αριστερού κόμματος, το οποίο δεν ζητά ιδεολογικά διαβατήρια για να γράψει κάποιον ή κάποια στις γραμμές του. Δεν «κολλάω» με τις διαδικασίες, ούτε είμαι αντίθετος με το διαδίκτυο, ένα πράγμα μόνο απαιτώ, τα νέα μέλη να έχουν πλήρη πολιτικά δικαιώματα, δηλαδή να λαμβάνουν αποφάσεις. Δεν θεωρώ πολιτική συμμετοχή την ανά τέσσερα χρόνια δυνατότητα να εκλέγεις τον πρόεδρο του κόμματος και όλη την επόμενη περίοδο να είσαι στην απέξω. Την ίδια στιγμή θεωρώ επιπόλαιους όσους προτείνουν ο ΣΥΡΙΖΑ να μετατραπεί σε ένα ακόμα κόμμα της κεντροαριστεράς ή της σοσιαλδημοκρατίας, δηλαδή σε ένα ακόμα κόμμα σε αποδρομή, χωρίς κοινωνικές αναφορές, ένα κόμμα από αυτά που η πολιτική κρίση καταδικάζει σε μαρασμό.