Κάτω από την επιφάνεια του εφιάλτη, μια άδεια μνήμη
«Κάποιο πρωινό ένας άντρας ξύπνησε μέσα στο αυτοκίνητό του δίχως να ξέρει πώς είχε βρεθεί εκεί». Έτσι ξεκινά ο Ιάκωβος, το πρώτο μυθιστόρημα του Κωνσταντίνου Χατζηνικολάου, που πρόσφατα κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Αντίποδες. Έτσι ξεκινά κι η ιστορία του άντρα σ’ αυτόν τον παράξενο τόπο, έναν ζοφερό, παρηκμασμένο οικισμό, μια σκοτεινή δυστοπία, στην οποία δεσπόζει ο χαρακτήρας του Ιάκωβου, του οικοδεσπότη του άνδρα, αφού στο σπίτι του θα βρει καταφύγιο και εκεί θα φιλοξενηθεί, ακολουθώντας τη ζωή της αλλόκοτης κοινότητας και υπακούοντας στις εντολές του Ιάκωβου, ο οποίος ορίζει με όρους απόλυτους την καθημερινότητά του. Μια ιστορία που δεν έχει πριν, ούτε μετά. Σ’ αυτόν τον κόσμο των εξαντλητικών φωτοσκιάσεων ο άντρας θα μείνει ως το τέλος δίχως όνομα, στο τέλος μάλιστα θα νιώσει πως έχει πια ξεχάσει το όνομά του, και μαζί μ’ αυτό την προηγούμενη ζωή του, σαν ο Ιάκωβος, η οικογένειά του και ο υπόλοιπος οικισμός να είναι ο μόνος τόπος στον οποίο ανήκε ποτέ, σαν να μην υπήρξε ποτέ κάποιος άλλος.
