Macro

Είναι γεγονός, ότι η ιστορία δεν αντιγράφεται, ούτε υπάρχουν περιθώρια μηχανιστικής αντιγραφής ενός εγχειρήματος από χώρα σε χώρα, καθώς η κάθε χώρα, και η κάθε χρονική συγκυρία έχει τις ιδιαιτερότητες της. Αν κάτι μας συνδέει με το εγχείρημα των βρετανών Εργατικών και μπορούμε να το αξιοποιήσουμε ως ΣΥΡΙΖΑ με πραγματικούς όρους και όχι ως καρικατούρα είναι αφενός να αναγνωρίσουμε και αφετέρου να επεξεργασθούμε το πλαίσιο ενός νέου ριζοσπαστικού κύματος, τοποθετώντας τον ΣΥΡΙΖΑ στο επίκεντρο μίας ευρύτερης κοινωνικής-πολιτικής συμμαχίας με ριζοσπαστικό-αριστερό πρόσημο. Αυτή είναι και η βασική προϋπόθεση για την επανεκκίνηση του ΣΥΡΙΖΑ, το άνοιγμα των οργανώσεων του και την ένταξη νέων μελών, την υπέρβαση των προβλημάτων λειτουργίας. Η νέα πραγματικότητα, μετά την έξοδο από το πρόγραμμα με δεδομένες όλες τις αντιφάσεις, τις δυσκολίες, αλλά και τη διεύρυνση του δημοσιονομικού και πολιτικού χώρου, προσφέρει αντίστοιχες ευκαιρίες στο χέρι μας είναι να τις αξιοποιήσουμε.

Να σκεφτούμε λοιπόν ότι το «Μετά» είναι αχαρτογράφητο. Οτι «τα δύσκολα είναι μπροστά», όπως υποστηρίζει ο Ν. Φίλης εντοπίζοντας τα «αγκάθια» και τους «γκρεμούς». Οτι η «ανάπτυξη» δεν θα περιορίσει αλλά θα εντείνει τις ανισότητες. Οτι οι αγορές είναι αυτές που κατά κανόνα ανακυκλώνουν τις κρίσεις. Οτι ο πολιτικός βολονταρισμός, ως αποκοπή από τα κοινωνικά του στηρίγματα, παγιδεύεται μέσα στην αυτοαναφορικότητά του· και δεν μπορεί να πετύχει τα πάντα.

Ο κ. Μητσοτάκης έχει διπλό πρόβλημα. Δεν είναι μόνο δέσμιος της στήριξης που του παρείχε η δεξιά πτέρυγα της ΝΔ, προκειμένου να εκλεγεί πρόεδρος. Είναι υποχρεωμένος, λόγω της δεξιά στροφής που απωθεί μετριοπαθείς ψηφοφόρους, να ενδιαφέρεται όλο και περισσότερο για το τι θα συμβεί στα δεξιά του: θα μπορέσει -και πώς;- να αποσπάσει ψηφοφόρους από ακροδεξιά σχήματα, και θα μπορέσει να αποτρέψει το σχηματισμό νέων κομμάτων στο χώρο της δεξιάς, που ήδη επωάζονται; Τα ερωτήματα αυτά τον κάνουν να υποβαθμίζει την κριτική του στις εθνικιστικές τάσεις και στις ακροδεξιές αποκλίσεις και να αποφεύγει το χαρακτηρισμό «φασιστικός» σε τρόπους συμπεριφοράς που τον αξίζουν, όσο κι αν κρύβονται πίσω από την αμφίεση του πατριωτισμού.

Είναι γνωστό ότι και οι δανειστές θέλουν να παρουσιάσουν μία ακόμη «επιτυχία» της εφαρμοζόμενης φιλελεύθερης πολιτικής τους. Εμείς ,εδώ, βέβαια, γνωρίζουμε από πρώτο χέρι τι κοινωνικό κόστος είχε αυτή η «επιτυχία», τι μέρος του παραγωγικού τμήματος της χώρας κατέστρεψε, τι ταπείνωση έκανε να αισθανθούν οι έλληνες πολίτες. Όμως, η έξοδος σήμερα από το τελευταίο μνημονιακό πρόγραμμα, παρά το μνημονιακό κορμό που αφήνει πίσω του, τις ουρές για το μέλλον και την αυξημένη επιτήρηση που θα καταλείπει, είναι και κάτι πολύ σημαντικό, είναι αυταξία. Αυτή η προοπτική και συγχρόνως η νέα διευρυμένη δυνατότητα να ασκηθούν πολιτικές και με την ταυτότητα της Αριστεράς, είναι πλέον ορατή από τους πολίτες, ανεξάρτητα πως, τελικά, αυτοί θα τοποθετηθούν.

Ακόμα κι αν δεν υπήρχε η επιβαρυντική συνθήκη της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης στην οποία το μετεμφυλιακό δεξιό παρακράτος είχε βρει την πιο γνήσια, κυνική και απεχθή έκφρασή του, η εικόνα που παρουσιάζει η Νέα Δημοκρατία δεν θυμίζει κόμμα που φιλοδοξεί να παίξει προωθητικό ρόλο στη μεταμνημονιακή Ελλάδα, αλλά βαλκανικό εφιάλτη από το χθες ή, με σημερινούς όρους, ένα μείγμα Τραμπ και Θάτσερ. Τελείως συμπτωματικά, και οι δύο αποτελούν εμβληματικές μορφές στο μυαλό του μέσου στελέχους της Ν.Δ.