Macro

10
07

Θεανώ Φωτίου: Τα παιδιά είναι η ελπίδα μας…

Η προσφυγική/μεταναστευτική κρίση εξελίσσεται σε ένα από τα κρισιμότερα ζητήματα του 21ου αιώνα. Ο πλανήτης βρίσκεται αντιμέτωπος με μια άνευ προηγουμένου σύγχρονη μετακίνηση πληθυσμών. Οι γενεσιουργοί αιτίες, για τις οποίες ο «πολιτισμένος» κόσμος έχει συμβάλει (πόλεμοι, πείνα κ.λπ.), είναι γνωστές, αλλά οι προσφυγικές /μεταναστευτικές ροές σήμερα διχάζουν την ανθρωπότητα. Δεν πρόκειται για συγκυριακή κρίση, αλλά για αλυσιδωτή αντίδραση, η οποία εμφανίζει πλέον μόνιμα χαρακτηριστικά. Συνεπώς, το μεγάλο δίλημμα είναι αν θα παρουσιάσουμε συλλογικές και μόνιμες λύσεις ή μονομερείς και αποσπασματικές. Ο ελληνικός λαός απέδειξε ότι συντάσσεται με τις δυνάμεις της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης. Εμείς λέμε «όχι» στον περιορισμό του ασύλου, λέμε «όχι» στην κατάργηση της συνθήκης της Γενεύης, λέμε «ναι» στην αναθεώρηση του Δουβλίνου, λέμε «ναι» στην άμεση επανένωση των οικογενειών. Είμαστε υπέρ της δημιουργίας νόμιμων και ασφαλών διόδων για τους αιτούντες άσυλο, υπέρ της άμεσης αντιμετώπισης των ανθρωπιστικών αναγκών των προσφύγων, υπέρ της ισότιμης και ισορροπημένης κατανομής τους μεταξύ των κρατών - μελών της Ε.Ε. Η μάχη για τα δικαιώματα των προσφύγων αποτελεί για μας, αλλά και για την πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας, ζήτημα δημοκρατίας, δικαίου και αξιών.
Περισσότερα »
09
07

Αόρατη Επιτροπή, Τώρα

Να βγούμε από τα σπίτια μας, να επιδιώξουμε συναντήσεις, να πάρουμε τον δρόμο, να φτιάξουμε σχέσεις συγκρουσιακές, συνετές ή ευτυχείς ανάμεσα στις διάφορες άκρες του κόσμου. Να οργανωθούμε. Οργανώνομαι πραγματικά δε σήμαινε ποτέ κάτι άλλο εκτός από αγαπώ. […] Πρέπει να οργανωθούμε, να οργανωθούμε με βάση αυτό που μας αρέσει να κάνουμε και να βρούμε τρόπους να το πετύχουμε. Η μόνη κλίμακα μέτρησης της κρίσης του κεφαλαίου είναι το στάδιο οργάνωσης των δυνάμεων που θέλουν να το καταστρέψουν.
Περισσότερα »
08
07

Στον δρόμο της μισαλλοδοξίας και οι εκπαιδευτικοί της Ν.Δ.;

Όλοι οι δημοκρατικοί εκπαιδευτικοί αλλά και οι περισσότεροι συντηρητικοί και κεντρώοι συμπατριώτες μας κάθε επαγγέλματος επιθυμούν την επίλυση του "Μακεδονικού" ζητήματος και την αποκλιμάκωση της έντασης ανάμεσα στις δύο χώρες, γιατί, ανεξάρτητα από την πολιτική και ιδεολογική τους τοποθέτηση, προσβλέπουν σε έναν ψύχραιμο, εθνικά και πατριωτικά επωφελή διάλογο με όλες τις βαλκανικές χώρες, που θα στοχεύει στην ειρήνη και στη συνανάπτυξη στα Βαλκάνια. Και σε αυτόν τον διάλογο -παρά τις απέλπιδες προσπάθειες της ΔΑΚΕ και της σημερινής ηγετικής ομάδας της Ν.Δ.- δεν περισσεύει κανείς.
Περισσότερα »
08
07

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965

Τα Ιουλιανά και η «αποστασία» του 1965 ήταν κορυφαίες στιγμές στην ιστορία της ταξικής πάλης στην Ελλάδα. Κορυφαίες τόσο ως προς την ένταση που απέκτησε ο κοινωνικός αγώνας, όσο και ως προς τις ιστορικές δυνατότητες που διάνοιξε, τέτοιες που επέβαλαν στο αστικό καθεστώς να τις ακυρώσει μέσω της επιβολής μιας ειδεχθούς δικτατορίας. Γιατί ήταν η κορωνίδα μιας διαδικασίας «ηγεμονίας» στην πολιτική ζωή της χώρας που έφερε την Αριστερά, και μάλιστα με τη μορφή της άμεσης παρέμβασης των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο, θέτοντας ζητήματα μετασχηματισμού του συνόλου του αστικού πολιτικού μηχανισμού με άξονα την ανακίνηση του πολιτειακού αλλά και του εκδημοκρατισμού και της εκκαθάρισης των κρατικών μηχανισμών. Η αποστασία του 1965 επιτάχυνε αντί να αποτρέψει την εισβολή των μαζών στο πολιτικό προσκήνιο. Ειδικά από τον Σεπτέμβριο του 1964 όπου συγχωνεύονται η νεολαία της ΕΔΑ με τη Δημοκρατική Νεολαία Λαμπράκη μαζικοποιείται και η νεανική διαμαρτυρία, αν και δεν θέτει μια αντίστοιχα αιχμηρή στοχοθεσία. Γιατί είναι η ίδια περίοδος που εμφανίζονται στους κόλπους της επίσημης Αριστεράς η ηττοπάθεια και λεγκαλισμός, εξαιτίας του φόβου για ένα ενδεχόμενο πραξικόπημα και αυτή αρκείται να αρθρώνει την επιχειρηματολογία της στην κατεύθυνση της θεσμικής διασφάλισης της «δημοκρατίας». Δεν είναι τυχαίο ότι διατυπώνει τις κεντρικές πολιτικές της προτάσεις 5 μήνες μετά τα συγκλονιστικά γεγονότα του Ιουλίου του 1965, τον Ιανουαρίου του 1966, με τα «πέντε σημεία της δημοκρατικής διεξόδου», όπου ζητά συνεργασία του πολιτικού κόσμου για να αποκηρυχθούν οι όποιες δικτατορικές τάσεις, αλλά και για να συμπεριλάβει στο μέτωπο αυτό και τους μοναρχικούς αρνείται να θέσει πολιτειακό.
Περισσότερα »
08
07

Έφη Αχτσιόγλου: Υπάρχουν θεμελιώδεις αρχές και δικαιώματα στην Ευρώπη

Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες μπορούν να αναπτυχθούν στη βάση συγκεκριμένων αξιών που μοιραζόμαστε κι αποτελούν ακρογωνιαίο λίθο. Θεμελιώδη δικαιώματα όπως το οκτάωρο, οι συλλογικές συμβάσεις, η κοινωνική ασφάλιση και η αλληλεγγύη είναι τα θεμέλια πάνω στα οποία οφείλουμε να χτίσουμε το κοινό μας μέλλον. Η ελληνική κυβέρνηση είναι με όλη της την καρδιά προσηλωμένη στο να στηρίζει και να επεκτείνει αυτά τα δικαιώματα.
Περισσότερα »
08
07

Το μνημόνιο που έπρεπε να εφευρεθεί και η αντιμεταρρύθμιση που τελειώνει

Σε κάθε ευκαιρία, η αξιωματική αντιπολίτευση δεν ξεχνά να τονίσει το δικό της σχέδιο για την εργασία. Με κάθε τους παρέμβαση κάνουν κατανοητό ότι το πρόγραμμά τους για την εργασία έχει προνομιακό πλαίσιο αναφοράς την ύπαρξη των μνημονιακών καταναγκασμών. Η επεκτασιμότητα των κλαδικών συμβάσεων, η αρχή της ευνοϊκότερης ρύθμισης, το δικαίωμα μονομερούς προσφυγής των εργαζομένων στη διαιτησία, αποτελούν για αυτούς «αγκυλώσεις που κρατούσαν καθηλωμένη την αγορά». Το 8ωρο χαρακτηρίζεται ξεπερασμένο και η περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων αναπτυξιακή πρόταση. Μία πρόταση που οι σύμμαχοι της Ν.Δ. στην Αυστρία προσπαθούν να την υλοποιήσουν μέσω της μετατροπής του 8ωρου σε 12ωρο. Στην πραγματικότητα, δείχνουν ότι στο ζήτημα της εργασίας δεν υπήρξε επιβολή αλλά ουσιαστική ταύτιση του δικού τους σχεδίου με το μνημονιακό πλαίσιο. Το πρόγραμμα της Ν.Δ. για την εργασία θα μπορούσε να χωρέσει στη φράση: «αν δεν υπήρχε το μνημόνιο, θα έπρεπε να το εφεύρουμε».
Περισσότερα »
08
07

Ησυχα, η Αριστερά κοιμάται

Η παλιά γενιά των διανοουμένων, όπως ο θαρραλέος Χάμπερμας, εξαντλεί την ανάλυσή της στη νοσταλγία μιας ιδανικής σοσιαλδημοκρατίας, η οποία χάθηκε για πάντα στα παγωμένα νερά του νεοφιλελευθερισμού. Η νέα γενιά, όπως ο Τραβέρσο και ο Γκλικσμάν, ψηλαφούν τους νέους δρόμους που πρέπει να ακολουθήσουν οι αριστερές και προοδευτικές δυνάμεις απέναντι σε μια μεταλλαγμένη Δεξιά-Ακροδεξιά, άκρως επικίνδυνη για την Ευρώπη και τον κόσμο. Μένει στην Αριστερά να κάνει την αυτοκριτική της και να αναλάβει την πρωτοβουλία για τη διαμόρφωση ενός νέου οράματος για τον 21ο αιώνα. Μπορεί;
Περισσότερα »
07
07

Κάποτε οι άνθρωποι …

Από τον διάλογο στην Ε.Ε. απουσιάζουν ορισμένα σημαντικά. Λόγου χάριν, απουσιάζει η παραδοχή ότι από το βάθος των χιλιετιών της ανθρώπινης ιστορίας και του πολιτισμού, μετανάστευση και μετανάστης λειτούργησαν ως κινητήριες συνθήκες προόδου, όσμωσης, ειρήνης. Σήμερα, θεωρούνται μήτρα του κακού. Λες και η μεταπολεμική ανοικοδόμηση της Γερμανίας να μην οφείλεται στη γενναία συγχώρεση των Συμμάχων και στην εργασία εκατομμυρίων μεταναστών∙ όπως και του Βελγίου, της Αυστρίας ή και της Σκανδιναβίας ∙ λες και οι ΗΠΑ να μην αναγνωρίζουν την πολιτισμική ταυτότητά τους∙ λες και ο Ομπάμα ή ο Τραμπ να μην είναι απόγονοι κάποιου μετανάστη.
Περισσότερα »
07
07

Nationality, εθνότητα και ιθαγένεια: Άγνοια ή απατεωνιά

Στο δια ταύτα: ναι μεν nation σημαίνει έθνος και national εθνικός, και μπορεί για το nationality πολλά λεξικά να δίνουν *και* την ερμηνεία «εθνικότητα», και αν το μεταφράσει κανείς ως «εθνικότητα» στους υπότιτλους ενός σήριαλ δεν είναι και προς θάνατο… ΑΛΛΑ, σε νομικό κείμενο η ορθή απόδοση (και όχι μετάφραση) του όρου είναι ιθαγένεια, και καμία άλλη. Τελεία και παύλα. Κι αν στο ίδιο κείμενο βρίσκουμε δίπλα-δίπλα το nationality και το citizenship, ασφαλώς ο μεταφραστής καλείται να σπαζοκεφαλιάσει για να βρει έναν δόκιμο τρόπο να ξεπεράσει το πρόβλημα (της μη διάκρισης των δύο όρων στην ελληνική έννομη τάξη), αλλά σε καμία περίπτωση δεν αποτελεί δόκιμο τρόπο το να μεταφράσει «εθνικότητα» το μεν και «ιθαγένεια» το δε. Όποιος επιμένει ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα, κι έχει και το θράσος να μας προτρέπει να πάμε να μάθουμε λίγα αγγλικά, αν δεν το κάνει από άγνοια (συγγνωστή ή ασύγγνωστη), είναι απλώς απατεώνας.
Περισσότερα »
06
07

Οι «μακιλαδόρας» της Τιχουάνα

Η Δελφίνα απολύθηκε χωρίς εξηγήσεις το Νοέμβριο του 2008. Δεν της πλήρωσαν ούτε την τελευταία εβδομάδα που είχε δουλέψει, ούτε καν αποζημίωση. Έκανε καταγγελία και περιμένει το συμβούλιο επίλυσης εργατικών διαφορών να εκδώσει την απόφασή του. Αυτή τη στιγμή περνά με 200 πέσος την εβδομάδα (10,5 ευρώ) που της στέλνει μία από τις κόρες της η οποία έχει μπακάλικο. Αλλά με το ποσό αυτό πρέπει να ζήσουν τρεις. « Τρώμε μόνο δύο φορές την ημέρα », απαντά ενοχλημένη στην ερώτηση πώς τα βγάζει πέρα με τόσο λίγα χρήματα. Μετά από είκοσι πέντε χρόνια στη μακιλαδόρα η Δελφίνα δεν έχει σύνταξη, δεν έχει οικονομίες, καθώς μεγάλωσε μόνη της επτά παιδιά. Όπως πολλές μητέρες χωρίς άνδρα, δούλεψε νυχτερινή για χρόνια και είδε « πολύ ωραία πράγματα ».
Περισσότερα »