Ένα κείμενο για τον Βαγγέλη, τη Φάτιμα, τον Γιώργο, την Αφροδίτη, τα παιδιά, τους εφήβους, τους νέους εκείνους, που απεγνωσμένοι, συνθλίβονται στις συμπληγάδες του λόγου περί κανονικότητας. Τον βρόχο στο λαιμό τους σφίγγουν, άλλοι περισσότερο κι άλλοι λιγότερο, πολιτικοί παλαιάς κοπής, που στο δημόσιο λόγο ψυχιατρικοποιούν και στιγματίζουν το σεξουαλικό προσανατολισμό, τη διαφορετική έκφραση και ταυτότητα φύλου. Στρατευμένοι, στη συντηρητική οπτική, δημοσιογράφοι, που λοιδορούν δημόσια τη διαφορετική ανατομία, τον τρόπο ομιλίας, την εμφάνιση, τη συμπεριφορά. Σκοταδιστές ιερείς, που από τον άμβωνα ζητούν την ταπείνωση, τον εξευτελισμό του «άλλου». Σύλλογοι γονέων, που αντιτάσσονται στη φοίτηση προσφύγων ή Ρομά στα σχολεία και «δαιμονοποιούν» κάθε προσπάθεια ευαισθητοποίησης στη διαφορετικότητα, (βλ. αντιδράσεις στις θεματικές εβδομάδες που υλοποίησε πέρσι η κυβέρνηση με τη συνεργασία εκπαιδευτικών).
Ένα κείμενο για τον Σωτήρη, την Άννα, τον Γκιόργκ. Τους «δράστες» του σχολικού εκφοβισμού, που στριμωγμένοι στις ίδιες συμπληγάδες, παλεύουν κι αυτοί για αποδοχή, προσπαθώντας ν’ ανταποκριθούν σε ρόλους που άλλοι τους επιβάλλουν. Τα παιδιά και τους εφήβους εκείνους, που καθημερινά η ψυχή τους εμβαπτίζεται στο δηλητήριο της πατριαρχίας, του ρατσισμού και του σεξισμού, που καθημερινά «εκπαιδεύονται» στην αναπαραγωγή παρωχημένων στερεοτύπων. Αποδιοπομπαίοι τράγοι κι αυτοί, φορτώνονται στην πλάτη τους, την αδυναμία ή την ατολμία της κοινωνίας, να απομονώσει τις σκοταδιστικές φωνές και αντιλήψεις.
Ήδη ακούμε τις συντηρητικές αυτές φωνές να ζητούν περαιτέρω αστυνόμευση της σχολικής ζωής και αυστηρότερες τιμωρίες των παραβατών μαθητών. Είναι οι ίδιες φωνές που έχουν μετατρέψει τα σχολεία σε αρένες επιβίωσης και ανταγωνισμού. Οι υπερασπιστές του εθνοκεντρισμού και του θρησκευτικού δογματισμού στην εκπαίδευση, ανερυθρίαστα έρχονται να υποδείξουν… λύσεις. «Λύσεις», όμως, που μοναδικό στόχο έχουν, να κρύψουν και όχι να αποκαλύψουν, να κλείσουν τις ρωγμές, που δημιούργησαν τα τραγικά συμβάντα, με πιο πρόσφατο αυτό της αυτοκτονίας του δεκατετράχρονου, στα σχήματα της πατριαρχικής οικογένειας, του ανώτερου έθνους, του «κανονικού» ανθρώπου, κύρια εργαλεία αναπαραγωγής και διαιώνισης του κυρίαρχου status quo.
Όπως είπαμε, όμως, αυτό είναι ένα κείμενο για τον Βαγγέλη, την Φάτιμα, τον Γιώργο, την Αφροδίτη, τον Σωτήρη, την Άννα, τον Γκιόργκ… Για όλα τα παιδιά, τους νέους και τους εφήβους, οι οποίοι και οι οποίες υφίστανται τη δομική βία του σχολείου και του κόσμου, που οι κυρίαρχες ελίτ έχουν φτιάξει γι’ αυτούς-ες και πασχίζουν να συντηρήσουν. Γι’ αυτά τα παιδιά η κυβέρνηση, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι προοδευτικοί πολίτες οφείλουμε με μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να εμβαθύνουμε στις αναγκαίες τομές, για σχολεία ανοιχτά, πολυπολιτισμικά, πλουραλιστικά, δημοκρατικά, που θα δίνουν έμφαση στη συνεργασία και όχι τον ανταγωνισμό, στο σεβασμό στη διαφορετικότητα, στην ανάπτυξη της δημιουργικότητας και της προσωπικότητας των μαθητών.
Τα μέλη του Τομέα Δικαιωμάτων του ΣΥΡΙΖΑ έχουμε αποδείξει με τη στάση και τη δράση μας ότι δεν καπηλευόμαστε, ούτε εμπορευόμαστε τον ανθρώπινο πόνο. Γι΄ αυτό και το κείμενο είναι πρώτιστα ένα κείμενο αυτοκριτικής, ένα δριμύ κατηγορώ των πρακτικών θυματοποίησης και μια υπόσχεση, στους γονείς του τελευταίου θύματος και στον ίδιο, που στην τελευταία επιθυμία του ζητά να καταστραφούν όσοι τον οδήγησαν στον αφανισμό.
Θα κάνουμε ότι περνάει από το χέρι μας, για να καταστρέψουμε τους κόσμους που χωράνε λίγους μονάχα, για να φτιάξουμε κοινωνίες συμπεριληπτικές, κόσμους που δεν θα ναι νωρίς για κανέναν… γιατί θα χουν εξημερωθεί τα τέρατα.
