Την αυγή της 18ης Μαρτίου του 1871 ξεκίνησε η πρώτη προσπάθεια των εργατών «για την έφοδο στον ουρανό». Το Παρίσι ξεσηκώνεται με μια φωνή «Ζήτω η Κομμούνα».
«Η βασίλισσα Φρειδερίκη, κόρη του Γερμανού δούκα του Μπρούνσβικ, έχει κάνει για την ευημερία των άπορων παιδιών πολύ περισσότερα από οποιαδήποτε άλλη Ελληνίδα»
Οι παιδοπόλεις αποτέλεσαν την καρδιά της προνοιακής πολιτικής της Φρειδερίκης και λειτούργησαν ως εργαστήρια αναπαραγωγής της εθνικοφροσύνης και ενίσχυσης του θεσμού της μοναρχίας στην Ελλάδα.
«Σήμερα, δεν συζητάμε απλώς για την ελληνική αγορά εργασίας. Σήμερα, συζητάμε για το μέλλον της Ευρώπης. Για το αν δεχόμαστε μία χώρα να αποτελεί εξαίρεση από το ευρωπαϊκό κοινωνικό μοντέλο».
Υπάρχουν τουλάχιστον δύο βασικά, μοναδικά γνωρίσματα που διαφοροποιούν το Bitcoin από το παραδοσιακό χρήμα και από ό,τι γενικά υποδηλώνει η έννοια «χρήμα»: Πρώτον, είναι ένα αποκεντρωμένο ψηφιακό, άυλο νόμισμα -για την ακρίβεια, νομισματικό σύστημα-, δηλαδή δεν εκδίδεται από κάποια κεντρική τράπεζα υπό την εποπτεία μιας κυβέρνησης, ούτε υπάγεται σε ένα σύστημα κεντρικά καθοδηγούμενων και προκαθορισμένων κανόνων.
Η Ευρώπη βρίσκεται σε έντονη διαταραχή, οι πολίτες δεν ελπίζουν ή δεν ελπίζουν ισχυρά πλέον σ’ αυτή και οι εκπρόσωποι των ελίτ είναι υποχρεωμένοι να το αντιμετωπίσουν. Εν τούτοις, οι πρωτοβουλίες τους περιορίζονται σε εξωραϊσμό της κακής εικόνας της Ευρώπης, αφήνοντας σχεδόν ανέπαφη την πολιτική που τη συγκροτεί. Είναι χαρακτηριστικό ότι ήθελαν να μπει στα συμπεράσματα η θέση, στην οποία αντιτάχθηκε ο έλληνας πρωθυπουργός, ότι η λιτότητα άρχισε να αποδίδει!
"Η ΕΕ των πολλών ταχυτήτων» τείνει να αναδειχθεί σε σύνθημα της εποχής, που προτείνεται ως φάρμακο για τη γερασμένη ήπειρο. Στην πραγματικότητα, αποτελεί μια απόπειρα αποφυγής της θεραπείας των αιτίων της βαρύτατης ασθένειάς της: συνολικά, και όχι κάποιο τμήμα του, το εγχείρημα της ενοποίησης της Ευρώπης σημειώνει μηδενική ταχύτητα. Κι αυτό στις δεδομένες συνθήκες σημαίνει διαλυτική οπισθοδρόμηση.
Η κάλυψη των επειγουσών αναγκών της οικονομίας και της κοινωνίας, δεν θα πραγματοποιηθεί με ένα συνδυασμό αποτυχημένων θεσμικών λειτουργιών του παρελθόντος και νεοφιλελεύθερων —και εξίσου αποτυχημένων— καινοτομιών που αρχικά επέβαλε η τρόϊκα και τώρα φαίνεται να υιοθετούμε. Η αναγκαία ανανέωση του καθεστώτος άσκησης αναπτυξιακής στρατηγικής μπορεί επιπλέον να οδηγήσει στη ριζική βελτίωση της αποτελεσματικότητας σχεδιασμένων πολιτικών, και να περιορίσει σημαντικά τις πιέσεις που ασκούν οι «θεσμοί» σε ότι αφορά τους στόχους και το περιεχόμενο της διαχείρισης της οικονομίας.
Μέχρι το 2007-08, πριν τη χρηματοπιστωτική κρίση, ο καπιταλισμός -και στον «αναπτυγμένο βιομηχανικό» κόσμο -στηριζόταν στην χρόνο με το χρόνο αύξηση της ζήτησης και του καταναλωτισμού. Η αύξηση δε αυτή τα τελευταία 20 χρόνια στηριζόταν με τη σειρά της στην αύξηση των δανείων και των χρεών από τα νοικοκυριά, τις επιχειρήσεις και τις κυβερνήσεις προς τις τράπεζες.
Την επιδείνωση των προοπτικών για την Ευρώπη, οι πολιτικές ηγεσίες την ονομάζουν «κακή εικόνα» της Ευρώπης, ενώ κακή δεν είναι μόνον η εικόνα, αλλά και η πραγματικότητα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση, παρά τις ιδρυτικές επαγγελίες της, δεν έχει προχωρήσει προς την ενοποίηση της και αντ’ αυτού έχουμε αυτό το θλιβερό θέαμα της Ευρώπης σήμερα, το οποίο απωθεί τους πολίτες, με συνέπεια να επωφελούνται εξ αυτού οι εθνικισμοί και λαϊκισμοί, δηλαδή ο ευρωσκεπτικισμός και ο αντιευρωπαϊσμός.
Κατά τη διάρκεια των προεκλογικών περιόδων γίνεται συχνά λόγος για «αναπροσανατολισμό» της Ε.Ε. Η πρόθεση είναι αξιέπαινη, καλό όμως θα ήταν να έχει οδηγό της την... εμπειρία. Αυτή θα μας επιτρέψει να αναγνωρίσουμε ποιοι είναι εκείνοι που πάνω τους δεν μπορούμε να στηριχθούμε. Ώστε να αποφύγουμε μια νέα απογοήτευση.