Macro

19
11

Κύρκος Δοξιάδης: Η στρατηγική της καταστολής

Όταν δεν είναι εφικτή η συναίνεση, ο τρόπος επίτευξης της κοινωνικής πειθάρχησης είναι η καταστολή. Όσο όμως ακόμη έχουμε κοινοβουλευτισμό, η σκέτη καταστολή δεν αρκεί. Ο κόσμος θα αρχίσει να εξεγείρεται και η καταστολή θα αποβεί «μπούμερανγκ». Μεθοδεύεται επομένως ένας «ιδεολογικός εξωραϊσμός» της καταστολής. Το δόγμα «νόμος και τάξη» επιτελεί κομβικό ρόλο ως προς αυτή την πλευρά της στρατηγικής της καταστολής. Η καταστολή καταξιώνεται ως επιβολή του νόμου και της τάξης, η οποία με τη σειρά της προστατεύει τους πολίτες από τα φαινόμενα «βίας απ’ όπου κι αν προέρχονται» -εκτός αν προέρχονται από τους ίδιους τους μηχανισμούς καταστολής που μας προστατεύουν. Με άλλα λόγια, στην προκειμένη περίπτωση, η ίδια η καταστολή λειτουργεί ως ιδεολογία -το οποίο σημαίνει δύο πράγματα. Αφ’ ενός, η κατασταλτική πρακτική απευθύνεται στην υποκειμενικότητα των πολιτών, με στόχο τη δική της αποδεκτότητα. Οι πολίτες πρέπει να συνηθίσουν να ζουν με την καταστολή και να την αποδέχονται ως αναπόσπαστο μέρος της καθημερινότητάς τους. Και αφ’ ετέρου, ως καθημερινή πρακτική, η καταστολή συγκροτεί τη δική της αναπαράσταση. Στα ίδια δελτία ειδήσεων, παρουσιάζονται «συνέχειες»: από τη γιάφκα της «Επαναστατικής Αυτοάμυνας», έως τη «γιάφκα» του υπογείου στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο, και από τις απολογίες των κατηγορούμενων ως μελών της τρομοκρατικής οργάνωσης, μέχρι τις αγορεύσεις βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ που «υπερασπίζονται τους μπαχαλάκηδες».
18
11

Στην ΑΣΟΕΕ πήγαν για μαλλί, αλλά ίσως βγουν κουρεμένοι

Όποιος αντιδρά στο κλείσιμο της ΑΣΟΕΕ, αντιδρά στην έξωση των «μπαχαλάκηδων», γιατί μοιράζεται μ’ εκείνους τους ίδιους σκοπούς, τα ίδια μέσα. Ράβδος εν γωνία, άρα βρέχει, θα πείτε. Κι όμως, όσο αβάσιμο κι αν φαίνεται το εγχείρημα, με την αμέριστη βοήθεια των συστημικών μέσων, μπορεί να φέρει σημαντικά αποτελέσματα στο επικοινωνιακό πεδίο τουλάχιστο. Οι βουλευτές και οι παντός είδους εκπρόσωποι της ΝΔ και της κυβέρνησης αυτές τις μέρες εκπληρώνουν το κατά δύναμιν αυτό το καθήκον, όπου σταθούν κι όπου βρεθούν. Συνδυάζοντάς το με βολές κατά του ΣΥΡΙΖΑ, που στάθηκε, όπως είχε υποχρέωση, στο πλευρό των φοιτητών. Και προσπαθούν να μας πείσουν, ούτε λίγο ούτε πολύ, πως όποιος αντιδρά στα μέτρα της κυβέρνησης στο χώρο της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης, είναι αυτονόητα παράγοντας διάλυσης των πανεπιστημίων. Δεν κάνουν καν τον κόπο να μιλήσουν για φοιτητές και φοιτητικό κίνημα. Γι’ αυτούς καλός φοιτητής είναι όποιος κοιτάει τα μαθήματά του και κλείνει τα μάτια του σε όσα συμβαίνουν γύρω του. Και κακός, κάκιστος, όποιος σηκώνει τα μάτια του από το βιβλίο και αντιδρά, όταν βλέπει να συμβαίνουν γύρω του γεγονότα που αντιβαίνουν στον πρώτο και κύριο σκοπό της παιδείας, τη διαμόρφωση ελεύθερων και δημοκρατικών πολιτών, με πλήρη συνείδηση της υποχρέωσής τους να μην είναι «ιδιώτες», αλλά να μετέχουν των κοινών. Όπως έκαναν πάντοτε, αμφισβητώντας τη συνταγή της αντίδρασης, που τους θέλει νωθρούς, υπάκουους και με παρωπίδες, πανέτοιμους για τις «αγορές» και όχι για την αγορά. (...) Το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο: οι φοιτητές βγήκαν στους δρόμους κατά χιλιάδες, σε συγκεντρώσεις και πορείες που είχαν καιρό να δουν οι πόλεις μας. Άτομα και συλλογικότητες εντόπισαν αιτίες άξιες λόγου για να κινηθούν, να αρχίσουν πάλι να δρουν όχι απεγνωσμένα, αλλά ως μαζικό κίνημα εν τη γενέσει του. Οι επιλογές της κυβέρνησης φαίνεται πως είχαν το αντίθετο από το επιδιωκόμενο αποτέλεσμα. Η ταύτιση με τους «μπαχαλάκηδες» μπορεί να χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Αντίθετα, εξ αντιδράσεως μπορεί να αναζωογονήσει τα χαρακτηριστικά του μαζικού κινήματος στον πανεπιστημιακό χώρο. Κι αυτό δεν άργησαν να το επισημάνουν οι οξυδερκέστεροι από τους αναλυτές, ακόμα και του φιλοκυβερνητικού συντηρητικού τύπου. Ορισμένοι από αυτούς, μάλιστα, κρατούν και αποστάσεις από τους ακροδεξιούς της κυβερνητικής πλειοψηφίας, οι οποίοι ερμηνεύουν το μονοπώλιο της κρατικής νόμιμης βίας σαν αυτονόητο δικαίωμα για ξυλοφόρτωμα, ως ύπατη μέθοδο φρονηματισμού για μικρούς και μεγάλους. Οι εύστοχες παρατηρήσεις τους, όμως, δεν φτάνουν στ’ αφτιά ανθρώπων που διακρίνονται για την ελαφρότητα της απόλυτης σιγουριάς ότι η κρίση τους είναι η μόνη ορθή, όπως ο υπουργός ΠροΠο, ή για την κενότητα του φανατισμού τους, όπως η υπουργός Παιδείας.
18
11

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Ιδεολογικές αντιφάσεις της Ν.Δ.

Εκεί που δεν υπάρχει αντίφαση είναι ανάμεσα στο οικονομικό πρόγραμμα και στην αυταρχική πολιτική στο κράτος, στις εργασιακές σχέσεις, στο μεταναστευτικό – παντού. Ο εθνικισμός και η ξενοφοβία, ο νόμος και η τάξη, αποτελούν παραδοσιακά όπλα για τις συντηρητικές δυνάμεις, σε έλλειψη αναπτυξιακού και κοινωνικού οράματος. Η ιδέα είναι να οικοδομηθεί η ηγεμονία πάνω σε μια νέα, πιο αυταρχική και εθνική συνείδηση και ταυτότητα. Βέβαια και εδώ υπάρχει αντίφαση. Αλλά σε αυτή την περίπτωση με τις φιλελεύθερες ιδέες της δημοκρατίας, της ισονομίας και των ατομικών δικαιωμάτων.
18
11

Ο Ησίοδος και το Πολυτεχνείο

Παράδοξο ή όχι, τον θεμελιώδη πολιτικό χαρακτήρα του Πολυτεχνείου τον θυμούνται πρωτίστως, με βαθιά ενόχληση, οι κατεξοχήν αντίπαλοί του, όσοι παρέλαβαν από τους χουνταίους τη σκυτάλη της ύβρεως εναντίον του. Αυτοί πρωταγωνιστούν, δεκαετίες τώρα, στη συστηματική εκστρατεία κατασυκοφάντησής του. Αυτοί έσπευσαν πρώτοι να χλευάσουν την επέτειο σαν πανηγυράκι σουβλατζήδων, ώστε αναδρομικά να μειώσουν μέχρι μηδενισμού και τη σημασία της 17ης Νοέμβρη του 1973. Αυτοί χλευάζουν την «κεφάλα του Σβορώνου». Αυτοί αρνούνται ότι σκοτώθηκαν άνθρωποι εκείνες τις μέρες: «Μύθος οι νεκροί του Πολυτεχνείου». Αυτοί διακινούν την κακοήθη φήμη ότι η εξέγερση «στήθηκε από Αμερικανούς πράκτορες». Αυτοί εμπορεύονται πολιτικά τον κατάπτυστο ισχυρισμό ότι για τον διαμελισμό της Κύπρου δεν φταίνε άλλοι από τους ελεύθερους εγκλωβισμένους του Πολυτεχνείου. Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, είναι ολοφάνερη μια «ποιοτική διαφορά». Οι αρνητές του Πολυτεχνείου δεν πλασάρουν πια τη χολή τους αποκλειστικά από περιθωριακά ημίμαυρα κανάλια και από λαθρόβια κιτρινιάρικα έντυπα. Ορισμένοι από αυτούς έχουν αναρριχηθεί πλέον (τοκίζοντας πολιτικά και τη χλεύη τους κατά του Πολυτεχνείου) σε υψηλά αξιώματα. Μετατοπίστηκαν σταδιακά από την ακροδεξιά περιοχή του ιδεολογικού φάσματος (οπότε και υφυπούργευσαν ως στελέχη του ΛΑΟΣ) στη Δεξιά, και μάλιστα σε μια Δεξιά που πολύ θα ήθελε να πιστέψουν κι άλλοι –εκτός από τους υμνητές της στα Μέσα– ότι τυγχάνει Κεντροδεξιά. Κι έγιναν υπουργοί. Και κομματικοί αντιπρόεδροι. Και μάλιστα ενός κόμματος του οποίου ηγείται ο κατά δήλωσή του νεαρότερος αντιστασιακός παγκοσμίως, αφού ήταν «πολιτικός κρατούμενος της χούντας σε ηλικία έξι μηνών». Και ο οποίος τώρα, διά του υπουργού Δημοσίας Τάξεως και Ασφαλείας, διατάζει τα ΜΑΤ να εισβάλουν στα πανεπιστήμια, με ποικίλες προφάσεις.
17
11

Γιώργος Κυρίτσης: Η Δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά

Οι προοδευτικοί πολίτες κατανοούν σιγά - σιγά ότι, παρά το λούστρο του φιλελεύθερου κοσμοπολίτη και χορτασμένου ηγέτη, επιστρέφουμε και πάλι στην περίοδο του χωροφύλακα. Το σύνθημα «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει Δεξιά» θα ακούγεται σύντομα όλο και πιο συχνά, όλο και πιο εκκωφαντικά.
17
11

Άγγελος Τσέκερης: Επισημάνσεις

Πολύ ωραίο τον έκαναν τον νέο Ποινικό Κώδικα. Δικαιωνόμαστε επιτέλους όλοι εμείς οι απλοί πολίτες που μας χάρισε τα δάνεια η τράπεζα και μας δέσμευσαν περιουσιακά στοιχεία για ξέπλυμα μαύρου χρήματος. Καμαρώστε τώρα που η Ελλάδα θα κατέβει 38 θέσεις στον πίνακα της διαφθοράς και θα γελάμε. Στον ίδιο όμιλο με τις Μαυριτανίες και τα Τουρκμενιστάν θα παίζουμε. Μας έκραξαν λίγο και οι “Financial Times”, αλλά σιγά την εγκυρότητα τώρα. Τα σοβαρά οικονομικά έντυπα όπως το “Ξέπλυμαν Ντέιλι” και η “Σουντόιτσε Διαφθορούμπεν Μεδεκαοχτωμασέλεν” λένε τα καλύτερα για την κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αν καταλάβαμε καλά, το σχέδιο της ΕΛ.ΑΣ. για την αντιμετώπιση της ανομίας προβλέπει να συλλαμβάνεται όποιος έχει αλογοουρά και κουβαλάει σακίδιο. Τους ύποπτους τους εντοπίζουν από τον χαρακτηριστικό θόρυβο που κάνει το σακίδιο όταν κουβαλάς μέσα πανό διαμαρτυρίας και βιβλία του Μπακούνιν. Για μικροποσότητες Μπακούνιν χρησιμοποιούν και εκπαιδευμένα λυκόσκυλα. Αυτό όμως που έχει τσακίσει την ανομία είναι που κάθονται τα ΜΑΤ στην Καλλιδρομίου και βάζουν τρικλοποδιές σε όποιον κουβαλάει σακούλες με ψώνια από τη λαϊκή. Καμία κυβέρνηση δεν το τόλμησε μέχρι σήμερα.
17
11

Γιώργος Τσιρίδης: Δημοκρατία – συλλογική δράση, μνήμη και συνείδηση

Η σημερινή δημοκρατία δεν μπορεί να νοείται ως έργο ανδρών επιφανών ή κάποιων «αρίστων», για να το πούμε με τρέχοντες όρους, ούτε ως αποτέλεσμα μιας απροσδιόριστης και αυτόματης θεσμικής τυχαιότητας, αλλά ως προϊόν της αδιάλειπτης δράσης συλλογικοτήτων και κινημάτων και βέβαια του αθροιστικού τους ιστορικού αποτυπώματος. Ο ρόλος των προσώπων, υπαρκτός στην Ιστορία, αποκτά βαρύτητα αποκλειστικά σε συνάρτηση με την - υλική ή ιδεολογική - επίδραση που αυτά έχουν στις μάζες, αλλά και με την επιρροή που δέχονται από αυτές. Αυτό ισχύει τόσο για τις πολιτικές ή οικονομικές ελίτ όσο και για μεμονωμένα μέλη των οργανώσεων με αναφορά στην κοινωνία. Η διαπίστωσή αυτή, αντίστοιχα, μπορεί να αποκτήσει αυξημένη πολιτική βαρύτητα μόνο στο βαθμό που αποτελεί συλλογική διαπίστωση.
16
11

Πολυμέρης Βόγλης: Ο «μύθος» και ο μύθος

Η επέτειος του Πολυτεχνείου αξίζει να εορτάζεται γι’ αυτό που ήταν: μια πράξη μαζικής αντίστασης ενάντια σε ένα αυταρχικό καθεστώς. Οι νέοι και οι νέες εκείνης της εποχής μέσα σε συνθήκες καταπίεσης και τρομοκρατίας κατάφεραν να οργανωθούν, να κινητοποιηθούν και να συγκρουστούν με μια στυγνή δικτατορία, γνωρίζοντας ότι μπορεί να συλληφθούν, να βασανιστούν και να φυλακιστούν. Συμμετείχαν σε μια εξέγερση, διακινδυνεύοντας ακόμη και την ίδια τη ζωή τους γιατί ήθελαν να αλλάξουν τη ζωή τους που οριζόταν από την αυθαιρεσία, τον φόβο και την καταπίεση, γιατί πίστευαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο μέσα από την ανατροπή της δικτατορίας. Ισως και μόνο γι’ αυτό τον λόγο χρειάζεται να εξακολουθούμε να θυμόμαστε το Πολυτεχνείο και να τιμάμε τους νεκρούς του: ήταν μια δίκαιη εξέγερση.
16
11

Πώς μπορεί να οργανωθεί ένα κόμμα της Αριστεράς σήμερα;

Η επιμονή σε ζητήματα δομής του κόμματος έχει να κάνει τόσο με τη συζήτηση για τον κίνδυνο «πασοκοποίησης» όσο και με τη συζήτηση για τη συμμετοχή των μελών. Ένας από τους βασικότερους λόγους της «πασοκοποίησης» του ΠΑΣΟΚ ήταν η αμορφία αυτού του κόμματος, η οποία εμπόδιζε τη συμμετοχή των μελών του στην διαμόρφωση και την εφαρμογή της πολιτικής, κι έτσι αυτά παρέμειναν αρμοδιότητες μιας στενής ομάδας περί τον Ανδρέα Παπανδρέου, με όλους τους βυζαντινισμούς τη διαπλοκή, εντέλει τη διαφθορά που ευνοείται από την αδιαφάνεια. Η αμορφία είναι χαρακτηριστικό των ελληνικών αστικών κομμάτων, ακριβώς επειδή επιτρέπει αυθαιρεσίες της ηγεσίας, αλλά, όλο και περισσότερο, επειδή ευνοεί τη διαφθορά. Αντίθετα, εξαρχής, η μορφοποιημένη δομή ήταν χαρακτηριστικό των κομμάτων που αναφέρονταν στο εργατικό κίνημα – χωρίς αυτό, βέβαια, να αποτελεί εγγύηση σωστής πολιτικής, «αριστεράδας», δημοκρατίας, συμμετοχής των μελών του κόμματος και άρδευσης από τα λαϊκά κινήματα. Αλλά χωρίς αυτό, η έλλειψη δημοκρατίας, ο αποκλεισμός των μελών από τη διαδικασία της διαμόρφωσης της βούλησης και της πολιτικής του κόμματος και η απομάκρυνση από τις τάσεις και τις αξιώσεις που αναπτύσσονται στον λαό είναι απολύτως βέβαιο ότι θα συμβούν και ο κίνδυνος της διαφθοράς θα μεγαλώσει.
15
11

Γιώργος Πλειός: ΜΜΕ, υπό έλεγχο σε μια Δημοκρατία υπό αμφισβήτηση ( ; )

Το διαδίκτυο κυριαρχείται πλέον από λίγες εταιρείες, τις λεγόμενες GAFAM, που το εκμεταλλεύονται εμπορικά και που με το πέρασμα του χρόνου γίνονται ακόμα λιγότερες. Το γεγονός αυτό αποδεικνύει ότι η ρητορική, σύμφωνα με την οποία είναι δυνατή η καταπολέμηση των μονοπωλίων στον σύγχρονο καπιταλισμό, συνιστά ιδεολογική αυταπάτη ή εξαπάτηση.