Macro

Μια νέα -κι όχι μόνο ηλικιακά- γενιά ανθρώπων, εκκινώντας από την αγάπη μας για την πόλη και εμφορούμενοι από προοδευτικές αξίες και ιδανικά, διεκδικούμε τον Δήμο της Θεσσαλονίκης για να μην γυρίσει η πόλη στις σκοτεινές εποχές. Είτε με τους παλιούς γνώριμους, που επιστρέφουν, είτε με άλλους, που έρχονται υποδυόμενοι το νέο αλλά συμπορεύτηκαν με το παλιό για δεκαετίες. Ερχόμαστε να οικοδομήσουμε πάνω στα θετικά που έγιναν στην πόλη τα τελευταία χρόνια. Να συνεργαστούμε μαζί με όλες τις προοδευτικές, δημοκρατικές και οικολογικές δυνάμεις της πόλης, όποια κι αν είναι η κομματική τους αφετηρία. Μπαίνουμε σε αυτόν τον αγώνα για να διασφαλίσουμε ότι η Θεσσαλονίκη θα συνεχίσει να πορεύεται στον δρόμο της προόδου. Είναι ένα στοίχημα όλου του προοδευτικού κόσμου να κερδίσουν στις δημοτικές εκλογές οι δημοκρατικές δυνάμεις απέναντι στη μισαλλοδοξία, στον ρατσισμό και τον φασισμό που απειλεί την πόλη. Πρόοδος όμως σημαίνει και το να εξασφαλίσουμε ένα υψηλό επίπεδο ποιότητας ζωής και για όλους τους πολίτες. Στη Θεσσαλονίκη μένει πολλή δουλειά να γίνει προκειμένου να έχουμε μια πόλη περισσότερο πράσινη, πιο φιλική προς τον πολίτη. Με ποιότητα ζωής, αντιμετώπιση των προβλημάτων της καθημερινότητας, κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη.

Θα με ενοχλούσε, αν μαζί με τον Χουλιαράκη, μαζί με τον Αλεξιάδη και την Παπανάτσιου, μαζί με όλη τη διαπραγματευτική ομάδα, την Αχτσιόγλου, τον Χαρίτση, τον Λιάκο και μερικούς ανθρώπους που δεν ξέρετε σαν τον Δημήτρη Παπαγιαννάκο, που πρέπει να πούμε ότι είναι ο ήρωας αυτής της διαπραγμάτευσης, δεν είχαμε πάντα στο μπροστινό μέρος του μυαλού μας τα συμφέροντα των λαϊκών στρωμάτων. Αν δεν παλεύαμε πάντα γι’ αυτό. Θα με ενοχλούσε αν από τους πρώτους μήνες αποφασίζαμε ότι η πολιτική δεν μπορεί να δώσει λύση και ψάχναμε έναν τεχνοκράτη για να αποδείξουμε ότι η πολιτική και οι πολιτικοί δεν μπορούν να τα καταφέρουν. Αυτό θα με ενοχλούσε πραγματικά (…) Θα με ενοχλούσε αν δεν είχαμε βγάλει όλοι -και εμείς και οι βουλευτές των ΑΝΕΛ-, όλοι μαζί, τη χώρα από το μνημόνιο (…) Όλα αυτά είναι δύσκολα. Όμως, ξέρετε κάτι; Ο λαός δεν θα μας παινέψει γι’ αυτό. Ο λαός ξεχνάει και κοιτάει μπροστά. Και γι’ αυτό είναι σημαντικό το αφήγημα πώς μπορούμε να πάμε από δω και πέρα. Διότι με όλα αυτά που έχει περάσει ο ελληνικός λαός έχει δίκαιο να μην τον ενδιαφέρουν οι προσπάθειες του παρελθόντος, αλλά η προοπτική για το μέλλον.

Η Αθήνα είναι μια πόλη της κρίσης. Μια πόλη των κοινωνικών ανισοτήτων. Με δημοτικές αρχές που τόσα χρόνια ήταν πολύ κοντά στο κεντρικό πολιτικό σύστημα και πολύ μακριά από τις γειτονιές της. Χρειαζόμαστε μια πόλη χωρίς «τυφλά σημεία» και «αόρατους ανθρώπους». Μια πόλη που θα δουλεύει με βάση τα όνειρα και τις ανάγκες της μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας. Να αποτελέσει δηλαδή ένα σημαντικό πεδίο υλοποίησης κοινωνικής πολιτικής και αλληλεγγύης. Χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που θα δουλέψει για όλα αυτά τα «μικρά», όπως η καθαριότητα και οι ελεύθεροι χώροι, που ειδικά στις υποβαθμισμένες γειτονιές της Αθήνας αποτελούν όρο αξιοπρέπειας για τη ζωή χιλιάδων πολιτών. Μια δημοτική αρχή που θα προστατεύσει το δικαίωμα στην κατοικία απέναντι στη γιγάντωση του realestate και του Airbnb. Που θα ασκήσει μια ουσιαστική στεγαστική πολιτική για νέα ζευγάρια αλλά και για νέους επιστήμονες που θέλουν να επιστρέψουν από το εξωτερικό. Παράλληλα, να αποτελέσει και ασπίδα δημοκρατίας απέναντι στις νεοναζιστικές και ακροδεξιές αντιλήψεις. Να «ακούσει» και να υπερασπιστεί τον μητροπολιτικό πλούτο που έχουν οι γειτονιές της Αθήνας. Δεν γίνεται η Αθήνα να μην προστατεύει και να μην είναι περήφανη για τις μεταναστευτικές της κοινότητες. Είναι κομμάτι της ταυτότητάς μας. Αυτός ο πλούτος πρέπει να εκπροσωπηθεί και στο δημοτικό συμβούλιο. Τέλος, χρειαζόμαστε μια δημοτική αρχή που δεν θα κρύβεται σε κρίσιμα ερωτήματα που αφορούν τη λειτουργία και το αύριο της Τοπικής Αυτοδιοίκησης. Ειδικά τη στιγμή που υπάρχουν φωνές που ζητάνε επιστροφή στη «μνημονιακή πειθαρχία» του μία πρόσληψη για κάθε πέντε αποχωρήσεις, την παραχώρηση κρίσιμων υπηρεσιών σε εργολάβους ή τη μεταφορά του ΕΝΦΙΑ στους δήμους με παράλληλη κατάργηση της κρατικής χρηματοδότησης. Στο χέρι μας είναι να μην αφήσουμε να κερδίσει ο φόβος και το μίσος στην Αθήνα αλλά η αλληλεγγύη!

Στην έσχατη λύση του Νάσου Ηλιόπουλου καταφεύγει τελικά ο ΣΥΡΙΖΑ, αφού απέτυχε να βρει κάποιον βαρετό απολίτικο 70άρη να κατεβάσει στην Αθήνα. Γι' αυτό πάμε κατά διαόλου. Δεν έχουμε ποιον να βάλουμε και καταφεύγουμε στον πρώτο τυχόντα τριανταπεντάχρονο μόνο και μόνο επειδή είναι μορφωμένος, με ήθος, εξαιρετικό κυβερνητικό έργο και τον αγαπάει ο κόσμος. Πώς να πάει μπροστά η Αριστερά έτσι...

Η κράτηση του Τζούλιαν Ασάνζ, όπως και η απειλή κάμποσων δεκαετιών φυλάκισης σε αμερικανικό σωφρονιστικό ίδρυμα (το 2010, ο Ντόναλντ Τραμπ επιθυμούσε να εκτελεστεί) είναι αποτέλεσμα του ενημερωτικού ιστότοπου που ίδρυσε. Τα WikiLeaks είναι στην πηγή των κυριότερων αποκαλύψεων που έφεραν σε δύσκολη θέση τους ισχυρούς αυτού του κόσμου εδώ και μία δεκαετία: εικόνες αμερικανικών εγκλημάτων πολέμου στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ, βιομηχανική κατασκοπεία των ΗΠΑ, μυστικοί λογαριασμοί στις Νήσους Κέιμαν. Η δικτατορία του Τυνήσιου πρόεδρου Ζιν Ελ Αμπιντίν Μπεν Άλι ταρακουνήθηκε από την αποκάλυψη μιας μυστικής επικοινωνίας του αμερικανικού υπουργείου Εξωτερικών που χαρακτήριζε το φίλα προσκείμενο προς την Ουάσιγκτον κλεπτοκρατικό καθεστώς ως «αρτηριοσκληρωτικό καθεστώς» και «σχεδόν μαφία». Είναι επίσης τα WikiLeaks που αποκάλυψαν ότι δύο Γάλλοι σοσιαλιστές ηγέτες, ο Φρανσουά Ολάντ και ο Πιερ Μοσκοβισί, στις 8 Ιουνίου 2006 πήγαν στην αμερικανική πρεσβεία στο Παρίσι για να εκφράσουν την λύπη τους για το σθένος της αντίστασης του προέδρου Ζακ Σιράκ στην εισβολή στο Ιράκ. Εκείνο όμως που η «κεντροαριστερά» συγχωρεί λιγότερο από όλα στον Ασάνζ είναι η δημοσίευση από τον ιστότοπό του των χακεμένων ηλεκτρονικών μηνυμάτων της καμπάνιας της Χίλαρι Κλίντον. Θεωρώντας ότι αυτή η υπόθεση ευνόησε τα ρωσικά σχέδια και την εκλογή Τραμπ, ξεχνά ότι τα WikiLeaks είχαν τότε αποκαλύψει τους χειρισμούς της υποψηφίου των Δημοκρατικών για να σαμποτάρει την καμπάνια του Μπέρνι Σάντερς κατά τη διάρκεια των προκριματικών στο κόμμα τους. Εκείνη την εποχή, τα μέσα ενημέρωσης ολόκληρου του κόσμου είχαν αναδημοσιεύσει τις πληροφορίες, όπως και τις προηγούμενες, χωρίς οι διευθυντές τους να κατηγορούνται ως ξένοι πράκτορες και να απειλούνται με φυλάκιση.

Η φράση του Κ. Μητσοτάκη “να τελειώνουμε με τον ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο γι' αυτά που κάνει αλλά και γι' αυτά που πιστεύει” ήταν ό,τι έμεινε από το συνέδριο της Νέας Δημοκρατίας. Μια φράση - προσκλητήριο σε όσους θέλουν ακόμα να ελπίζουν ότι η διακυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια παρένθεση, που κάποια στιγμή θα κλείσει οριστικά και τελεσίδικα, για να επανέλθει η χώρα στους “νόμιμους ιδιοκτήτες” της. Και παράλληλα μια φράση φορτισμένη με άφθονο μετεμφυλιακό ιδεολογικό πάθος, που δείχνει την αδυναμία της Ν.Δ. να αντιπαρατεθεί με την Αριστερά σε προγραμματικό επίπεδο. Σε αντίθεση με τον Κ. Μητσοτάκη, που δεν φαίνεται να έχει συναίσθηση του βάρους αυτών που κατά καιρούς εκστομίζει, ούτε μια καθαρή αντίληψη του ποια ρητορική υπηρετεί τη δημοκρατία, ο ακροδεξιός λόγος του Αντώνη Σαμαρά είναι απόλυτα συνειδητός και συγκροτημένος. Μόνο που ο πρώην πρωθυπουργός, στη ρεβανσιστική και ορμπανικού προσανατολισμού ομιλία του, κατάφερε να γελοιοποιηθεί αποδίδοντας στον Θεοδωράκη στίχους από ένα τραγούδι των... Κατσαρού - Πυθαγόρα.

Μεγάλες εταιρείες καταναλωτικών αγαθών έχουν στρέψει την προσοχή τους στον κλάδο της κάνναβης καθώς η αποποινικοποίησή της εξαπλώνεται στη βόρεια Αμερική και τη δυτική Ευρώπη.

Το Πολατλί, που έχει μεγάλη παραγωγή κρεμμυδιών, βρίσκεται τις τελευταίες εβδομάδες στο στόχαστρο των επιθεωρητών, οι οποίοι ερευνούν τις αγροτικές αποθήκες για ενδείξεις αποθεματοποίησης. Ένα τηλεοπτικό κανάλι μετέδωσε σε απευθείας σύνδεση την έρευνα σε μια αποθήκη, με τον ανταποκριτή να είναι περικυκλωμένος από σακιά γεμάτα με τους βολβούς. Με βλέμμα γεμάτο ένταση, ο ρεπόρτερ τόνισε πως οι επιθεωρητές έλεγξαν 24 μονάδες αποθήκευσης και διαπίστωσαν ότι μόλις τρεις από αυτές πουλούσαν τα προϊόντα τους, απόδειξη -όπως είπε- του τυχοδιωκτισμού και της απόκρυψης των αποθεμάτων τους. Στο βάθος διακρινόταν ένας ολοφάνερα ανήσυχος έμπορος, ο οποίος διαμαρτυρόταν στους επιθεωρητές, κουνώντας απεγνωσμένα το κεφάλι του και κάνοντας χειρονομίες. Η άνοδος στις τιμές των τροφίμων αποτελεί μεγάλο πρόβλημα για την Τουρκία. Η χώρα δίνει μάχη με τον καλπάζοντα πληθωρισμό μετά τη βουτιά της λίρας. Η μέση τιμή των κρεμμυδιών ήταν 3,6 λίρες (0,7 δολάρια) το κιλό τον Νοέμβριο, σύμφωνα με την τουρκική στατιστική υπηρεσία, έναντι 1,3 λιρών ένα χρόνο νωρίτερα. «Όταν γυρίζεις σπίτι δεν καίνε τα μάτια σου, αλλά η τσέπη σου» διαμαρτυρήθηκε μια ειδησεογραφική ιστοσελίδα.