Macro

Σε μια προσπάθεια να βοηθήσουμε την υπουργό, μπορούμε να τις προτείνουμε κάποιες ενέργειες. Αρχικώς μπορεί να δώσει πανηγυρικό χαρακτήρα στην εισαγωγή της αξιολόγησης στο εκπαιδευτικό σύστημα με μια τελετή στη μητρόπολη, όπου, χοροστατούντος του αρχιεπισκόπου, θα γίνει δέηση στο Ύψιστο για την ευημερία της ιδιωτικής εκπαίδευσης, κολεγίων και ιδιωτικών πανεπιστημίων. Στη συνέχεια θα πρέπει να ελεγχθεί αν οι μαθητές και οι μαθήτριες κάθε σχολικής μονάδας εκκλησιάζονται αρκούντως, αν πηγαίνουν ανελλιπώς στο κατηχητικό, αν στις αίθουσες έχουν τοποθετηθεί ικανός αριθμός εικόνων, εικονοστάσια και καντήλια. Οι σχολικές μονάδες που πληρούν τους όρους θεάρεστης λειτουργίας θα μπορούσαν να επιβραβεύονται από το υπουργείο Παιδείας με ένα φυλακτό με τίμιο ξύλο. Μετά την εξαίρετη κατάργηση της «Θεματικής Εβδομάδας» (θου, Κύριε...) , μπορεί να εισαχθεί ο θεσμός της «Εβδομάδας Παϊσίου», βάσει της οποίας θα αξιολογείται η κάθε σχολική μονάδα για την προσήλωσή της στα χρηστά ήθη. Σημαντικό επίσης είναι να τηρούνται οι κανόνες ευπρεπούς ένδυσης των μαθητών και κυρίως των μαθητριών. Για τους μαθητές δεν θα ήταν κακό να επανέλθει το κούρεμα με την ψιλή και το πηλήκιο με την κουκουβάγια (ή εναλλακτικά με εικονισματάκι των Τριών Ιεραρχών). Όσο για τις μαθήτριες, καλό θα ήταν να ισχύσει μέτρο για το μήκος της φούστας, κάτι που δεν είναι πρωτοφανές, καθώς είχε επιβληθεί και επί Παγκάλου. Δυστυχώς δεν μπορεί να επιβληθεί η μαντίλα ή η μπούρκα, γιατί είναι συνήθειες αλλόθρησκων. Όσον αφορά το διδακτικό προσωπικό, τα πράγματα είναι σαφώς δυσκολότερα. Δεν αποκλείεται μεταξύ των δασκάλων και των καθηγητών να υπάρχουν συριζαίοι, κομμουνισμένοι και άθεοι. Καλό θα ήταν το υπουργείο Παιδείας να συνεργαστεί με το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, ώστε ειδικά σκυλιά να μυρίζουν τους εκπαιδευτικούς και να πιστοποιείται ότι έχουν οσμή λιβανιού, τουτέστιν εκκλησιάζονται και τελούν ευλαβικά τα θρησκευτικά τους καθήκοντα. Ειδικά κλιμάκια του υπουργείου θα πρέπει να κάνουν τακτικές εφόδους κατά τις Τετάρτες, τις Παρασκευές και τις λοιπές νηστείες, ώστε να διαπιστώνεται αν οι καθηγητές και οι καθηγήτριες βάζουν γάλα στον καφέ τους αυτές τις ημέρες, ή αν τρώνε τίποτα τοστ με ζαμπόν και τυριά, τυρόπιτες και λοιπά αρτύσιμα ως αμαρτωλοί. Σε αυτές τις περιπτώσεις καλό θα ήταν να επιβάλλονται ποινές, όπως το σφουγγάρισμα του σχολείου, ώστε να εξοικονομούνται χρήματα από τις σπατάλες για μισθούς των καθαριστριών.  Έλεγχος για την τήρηση των νηστειών πρέπει να γίνεται και στους μαθητές και τις μαθήτριες, αλλά μάλλον με μεγαλύτερη επιείκεια. Αρκεί να γράφουν εκατό φορές «δεν θα ξαναφάω πιτόγυρο Τετάρτη και Παρασκευή». Σημαντική θα πρέπει να είναι και η συνδρομή του κλήρου στην αξιολόγηση. Ειδικά για να παταχθεί η ομοφυλοφιλία. Η ρήση του Αγίου Ιωάννη του Χρυσοστόμου «η ομοφυλοφιλία αποτελεί τον κολοφώνα των αμαρτημάτων πολύ πάνω και από ειδεχθείς πράξεις όπως ο φόνος» θα μπορούσε να είναι το θέμα διαγωνισμού στην έκθεση, ώστε κάθε σχολική μονάδα να αξιολογείται αν έχει εμφυσήσει τις χριστιανικές αρχές στους μαθητές και τις μαθήτριες. Στην αξιολόγηση σημασία έχει να υπάρχει στόχος λιβανιστός. Ιδέες υπάρχουν...

Το ΚΙΝ.ΑΛΛ. δείχνει τον τελευταίο καιρό να ψάχνει τον αντιπολιτευτικό του βηματισμό. Αυτό είναι σίγουρα θετικό. Αντιλαμβάνονται, προφανώς, ότι δεν υπάρχει βιώσιμος χώρος ισορροπιών ανάμεσα στα δύο μεγάλα κόμματα και ότι η πολιτική πόλωση τους υποχρεώνει εκ των πραγμάτων να πάρουν ξεκάθαρη θέση απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη. Καταλαβαίνουν επίσης ότι είναι ζήτημα πολιτικής επιβίωσης να πετάξουν από πάνω τους το άγος της μνημονιακής συνεργασίας με τη Ν.Δ. που τους προξένησε τεράστια πολιτική καταστροφή. Την ίδια στιγμή, όμως, το ΚΙΝ.ΑΛΛ. συνεχίζει μια απαράδεκτη τακτική στην Προανακριτική Επιτροπή της Βουλής για τον Δ. Παπαγγελόπουλο. Οι εκπρόσωποί του εκεί εξελίσσονται σε κομβικούς παράγοντες μιας εξοργιστικής αντιθεσμικής προσπάθειας να παρεμποδιστεί η δικαστική διερεύνηση της υπόθεσης Novartis. Τώρα τελευταία μάλιστα, η προσπάθεια αυτή επεκτείνεται και στο ξέπλυμα κατηγορούμενων για το “Noor1”. Όλα αυτά χώνουν το ΚΙΝ.ΑΛΛ. ακόμα πιο βαθιά στον λάκκο από τον οποίο αγωνίζεται να βγει. Ας αντιληφθούν εκεί στη Χαριλάου Τρικούπη ότι προοδευτική πολιτική σε δύο βάρκες δεν υπάρχει. Εκτός αν οι εκπρόσωποι του ΚΙΝ.ΑΛΛ. στην Προανακριτική είναι αυτονομημένοι από το κόμμα. Οπότε ας το λύσουν. Χωρίς αξιοπιστία, η διαφορά της πολιτικής από την υποκρισία και τον τακτικισμό εξαφανίζεται.

Η πρόληψη και η προαγωγή της υγείας των ανθρώπων δεν είναι ζήτημα που εξαγγέλλεται και νομοθετείται, δεν είναι ατομική ευθύνη αλλά δημόσια υπόθεση και προϋποθέτει οργανωμένη στρατηγική και παρεμβάσεις σε επίπεδο πληθυσμού.

Σήμερα, όμως, βρισκόμενοι μάλιστα εκτός μνημονίων, μπορούμε να διαγνώσουμε την πολιτική, οικονομική και κοινωνική βαρύτητα του αθλητισμού σε όλες τις εκφάνσεις του; Ερασιτεχνική και επαγγελματική. Το πολιτικό στελεχικό μας δυναμικό θα πάψει να προσεγγίζει το αθλητικό φαινόμενο με φίλαθλη οπτική; Γιατί κύριε Αυγενάκη παρεμβαίνετε; Γιατί κύριε Αυγενάκη διορίσατε δυο μέλη; Γιατί; Σωστή κριτική αλλά κοινώς αποδεκτή. Από όλες τις πλευρές του κοινοβουλίου. Υποθέτω κι από τις πιο συντηρητικές. Κι ακόμα πιο πετυχημένο το στρίμωγμα της ΝΔ με το αίτημα ονομαστικής ψηφοφορίας. Όλα πολύ καλά. Όμως, εμείς ως αριστερά, θα αξιοποιήσουμε το πλούσιο προγραμματικό μας κεφάλαιο; Θα προτείνουμε ρηξικέλευθες λύσεις για την κάθαρση και την πραγματική εξυγίανση; Πολιτικό θάρρος χρειάζεται για εις βάθος αλλαγές: • Ανταποδοτικότητα από τoν επαγγελματικό προς τον ερασιτεχνικό αθλητισμό • 5% από τα έσοδα του στοιχήματος στον ερασιτεχνικό αθλητισμό και στους εργαζόμενους επαγγελματίες αθλητές • Νέες συλλογικές αντιμονοπωλιακές μορφές διοίκησης και λειτουργίας των ομάδων, στο παράδειγμα των θεσμοθετημένων μοντέλων της Ισπανίας και της Γερμανίας • Θεσμούς βασικού μετόχου και ασυμβίβαστων στον επαγγελματικό αθλητισμό • Κοινοβουλευτική Επιτροπή Διαφάνειας κι Ελέγχου του επαγγελματικού αθλητισμού • Θέσπιση του «Συνηγόρου του Φιλάθλου» • Κεντρική Σχολή Διαιτησίας • Σύγχρονη και αδέσμευτη αθλητική δικαιοσύνη • Κατοχύρωση του δικαιώματος στην εργασία των πτυχιούχων ΑΕΙ προπονητών ποδοσφαίρου • Έλεγχος και κανόνες στα δίκτυα διαμεσολαβητών, manager Αυτά και άλλα μέτρα αποτελούν πραγματική εξυγίανση που οφείλει να επιδιώκει η αριστερά. Τα μέχρι σήμερα τετριμμένα αποτελούν την λεγόμενη «εξομάλυνση» της ΕΠΟ. Η διαφορά είναι προφανής και τα αποτελέσματα τα βλέπουμε.

Μισό και αιώνα μετά, η Δημόσια Εκπαίδευση θυμίζει την «άπορο κορασίδα» των ανεπανάληπτων σκίτσων του αείμνηστου Μποστ, αφού, σύμφωνα και με την επιστημονικά τεκμηριωμένη έκθεση του ΚΑΝΕΠ της ΓΣΕΕ, «το εκπαιδευτικό σύστημα εμφανίζεται αναποτελεσματικό, αδύναμο, φοβικό και άδικο». Αφού αδυνατεί να ανταποκριθεί ή να εκφράσει τις προσδοκίες της κοινωνίας, που καταβάλλει περίπου τα 2/5 της δημόσιας χρηματοδότησης σε φορείς εκτός εκπαιδευτικού συστήματος, ώστε να αναπληρώσει αδυναμίες και ελλείψεις της Δημόσιας Εκπαίδευσης Μόνο ως τραγική ειρωνεία ηχούν τα πεπραγμένα του πρώτου εξαμήνου της Ν. Κεραμέως: «Για να καλύψει την πλήρη ανεπάρκεια της εκπαιδευτικής πολιτικής της κυβέρνησης η κ. Κεραμέως επιστρατεύει στον απολογισμό της φτηνές λαθροχειρίες, που νομίζει πως θα εξαπατήσουν τον ελληνικό λαό, όταν είναι πασιφανής η αδράνεια και η ανικανότητά της να αντιμετωπίσει τα καυτά προβλήματα που ταλανίζουν την εκπαίδευση και που ολοένα οξύνονται. Ένα από αυτά τα τεχνάσματα είναι η οικειοποίηση και ο σφετερισμός μέτρων που είχαν ξεκινήσει, θεμελιωθεί και δρομολογηθεί από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ», όπως σωστά επισημαίνει το Τμήμα Παιδείας του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτό το «βαθύ κράτος» της αμάθειας, θα συνεχίσει να εγκλωβίζει το παρόν και το μέλλον της κοινωνίας στην ημιμάθεια, στο ατομικό βόλεμα και την υποταγή, χωρίς τον κοινό, συντονισμένο αγώνα των εκπαιδευτικών συνδικάτων για την ανατροπή των αντιλαϊκών μέτρων της κυβέρνησης των αγοραίων καπιταλιστών.

Δεν ήταν, λοιπόν, μια άτυχη στιγμή της κυβερνητικής πολιτικής ή μια επικερδής πολιτική εκμετάλλευσή της από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανέδειξαν αυτό το δευτερεύον ζήτημα σε πολιτικά πρωτεύον στη χρονική αυτή συγκυρία. Ήταν το γεγονός ότι, σε ένα ζήτημα που άγγιζε κατά διάφορους και πρόσφορους τρόπους μεγάλο αριθμό πολιτών, συμπυκνωνόταν μερικά βασικά αρνητικά χαρακτηριστικά της κυβερνητικής πολιτικής, που την καθιστούν προβληματική στα μάτια ακόμη και εκείνων που δεν βρίσκονται εκ των προτέρων σε αντίθεση μ’ αυτή. Η σωστή αποτίμηση του επεισοδίου θα ήταν λάθος να τιτλοφορηθεί με το γνωστό «πολύ κακό για το τίποτα». Το αρχαίο «εξ όνυχος τον λέοντα» ταιριάζει πιο πολύ για την περίπτωση.