Macro

Μια μάχη χάθηκε... Μια μάχη σημαντική, που μας πλήγωσε πολύ. Αλλά, τίποτα δεν τελείωσε. Ο αγώνας συνεχίζεται σε επίπεδο ιδεών, στο δρόμο. Εκεί που υπάρχουν άνθρωποι... Είναι η ώρα μιας νέας μάχης που θα τη δώσουμε με πίστη, αλλά και αναστοχασμό. Με πίστη για το δίκιο των αγώνων μας, για τις ανάγκες και την αξιοπρέπεια των πολλών. Με αναστοχασμό για τα λάθη που έγιναν, για όσα μας πλήγωσαν σε μια πορεία δύσβατη, γεμάτη από εμπόδια, ανοιχτούς ή κρυφούς εκβιασμούς. Τίποτα δεν τελείωσε. Η αριστερά μπορεί να πέφτει, να γονατίζει καμιά φορά, αλλά ξέρει να σηκώνεται, να αντιλαμβάνεται που σκόνταψε, τι δεν έκανε καλά. Ακούμε το εκλογικό αποτέλεσμα, παίρνουμε το μήνυμα, βλέπουμε τις μετατοπίσεις, διακρίνουμε τη συντηρητική στροφή. Είναι η ώρα μιας νέας μάχης και θα τη δώσουμε όλοι και όλες μαζί, ενωμένοι, ενωμένες... Και ας λένε κάποιοι ότι άρχισαν τα... όργανα. Θα δώσουμε τη μάχη με πίστη και όραμα, χωρίς αλαζονεία., με ειλικρίνεια, με σεμνότητα και με σεβασμό στις αγωνίες και τις ανάγκες των ανθρώπων που μας ενδιαφέρουν. Κοιτάμε αριστερά, αναγκαία συνθήκη για μια νέα νικηφόρα πορεία. Κοιτάμε τον κόσμο της αμφισβήτησης και των κοινωνικών κινημάτων, το δικό μας κόσμο. Κοιτάμε τους ανθρώπους που αγωνιούν, που ελπίζουν, που μας ασκούν κριτική, που ενδεχομένως δεν μας ψήφισαν, που κράτησαν αποστάσεις. Κοιτάμε το λαϊκό κόσμο, τους φτωχούς και συνεχίζουμε. Τίποτα δεν χάθηκε. Προχωράμε!

Η Αριστερά ξέρει κ να κερδίζει κ να χάνει.Το ζήτημα τώρα είναι πως θα αντιδράσει ο κόσμος μας, ο κόσμος της εργασίας & των μεσαίων τάξεων στην πιθανότητα επιστροφής στις αποτυχημένες πολιτικές του παρελθόντος.Στα λόγια του Γκαρσία: Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς!

Από 128,7 έως 135,6 μονάδες προβάδισμα στη Νέα Δημοκρατία έναντι του ΣΥΡΙΖΑ έδιναν οι τελευταίες δημοσκοπήσεις πριν κλείσουν οι κάλπες. Οι αποκλίσεις οφείλονται στον τρόπο με τον οποίο προβάλλουν την αδιευκρίνιστη ψήφο.

Προέρχομαι από μία γειτονιά της Αθήνας από αυτές που αποκαλούμε "πίσω αυλή"», ανέφερε ο υποψήφιος δήμαρχος Αθηναίων με την Ανοιχτή Πόλη και τόνισε ότι υπάρχουν ολόκληρες γειτονιές ξεχασμένες από το Δήμο και «δημοτικές αρχές που ήταν πιο κοντά στην πλατεία Συντάγματος. Αυτό θέλουμε να αλλάξει

Απαράβατος στόχος θα πρέπει να είναι να αποτελέσει ο ΣΥΡΙΖΑ φορέα ενότητας της Αριστεράς. Να ξεπεραστούν οι φυγόκεντρες και διχαστικές καταστάσεις και να επανέλθουν στην ενιαία κοίτη οι αριστερές δυνάμεις, που οι, θεμιτές ενδεχομένως, διαφωνίες τους δεν δικαιολογούν ωστόσο την αποστασιοποίηση και, πολύ περισσότερο, την εχθρική στάση τους απέναντι στον ΣΥΡΙΖΑ. Ιδιαίτερη προσοχή επιβάλλεται να δοθεί στα ζητήματα της συλλογικότητας και των δημοκρατικών διαδικασιών στη λειτουργία του κόμματος. Της σωστής ισορροπίας ανάμεσα στις κομματικές και τις κυβερνητικές δομές, καθώς και στην καταπολέμηση εξουσιαστικών και αυταρχικών ροπών που ενδημούν στην Αριστερά. Είναι ανάγκη τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να έχουν πλήρη επίγνωση των ευθυνών τους. Χωρίς αλαζονεία, με πνεύμα αφειδώλευτης προσφοράς, να ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της κοινωνίας, που προσβλέπει με πολλές, αυξημένες προσδοκίες στον ΣΥΡΙΖΑ.

Μια πολιτική που αντιμετωπίζει τον πολιτισμό ως δικαίωμα για όλους τους, οφείλει να κάνει διαρκώς αυτήν τη διπλή διαδρομή, να προσφέρει ισότιμη πρόσβαση στο πολιτιστικό αγαθό, και ταυτοχρόνως να αναγνωρίζει και να αξιοδοτεί τις πολιτισμικές πρακτικές όλων των διαφορετικών ομάδων που ζουν στην πόλη. Να δώσει χώρο για να αναπτυχθούν και να δοκιμαστούν οι ποικίλες νεανικές κουλτούρες και υποκουλτούρες, να ενθαρρύνει τη συμμετοχή στην πολιτισμική ζωή ως ένα μέσο αυτογνωσίας αλλά και γνωριμίας και ουσιαστικής επαφής με τον άλλον, με τη διαφορετικότητα. Να δημιουργήσει για τους δημότες μια πόλη όχι μόνο δημιουργική, αλλά και δίκαιη. Ο Δήμος της Αθήνας διαθέτει δομές, χώρους και ανθρώπινο δυναμικό που θα μπορούσε να αξιοποιηθεί προς μια τέτοια κατεύθυνση. Διαθέτει επίσης εγκαταλελειμμένα κτίρια και υποδομές που θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν, αλλά και δημόσιους χώρους που ίσως είναι το καταλληλότερο πεδίο άσκησης μιας τέτοιας πολιτικής.

Από την πλευρά της Ανοιχτής Πόλης και του Νάσου Ηλιόπουλου, προβάλλεται η ανάγκη να ξαναζωντανέψει η πόλη, να υλοποιηθεί ένα σχέδιο ενίσχυσης της ανακύκλωσης (μόνο το 8% των απορριμμάτων οδηγείται σήμερα στην ανακύκλωση), αξιοποίησης αδόμητων χώρων για την ενίσχυση του πρασίνου, ενίσχυση των κοινωνικών δραστηριοτήτων του Δήμου με έμφαση τους βρεφονηπιακούς σταθμούς, τη στέγη και την τρίτη ηλικία, διάχυσης των πολιτιστικών δραστηριοτήτων στις γειτονιές. Τα παραπάνω εδράζονται στην ενίσχυση της συμμετοχής των κατοίκων στη λήψη των αποφάσεων, στην ενίσχυση του ρόλου των δημοτικών διαμερισμάτων. Στόχος της Ανοιχτής Πόλης είναι να βάλουμε τον άνθρωπο, την δημοκρατία και την αλληλεγγύη στο επίκεντρο, ώστε να κάνουμε τη διαφορά και να απεγκλωβιστούμε από τη σημερινή μίζερη εικόνα του μεγαλύτερου Δήμου της χώρας. Αναπόσπαστο κομμάτι αυτού του απεγκλωβισμού πρέπει να είναι η εκλογική συντριβή του ψηφοδελτίου που στηρίζει το νεοναζιστικό μόρφωμα της Χρυσής Αυγής.

η εκλογική και πολιτική κατάρρευση των κομμάτων της σοσιαλιστικής οικογένειας δεν είναι απλά το αποτέλεσμα των επιλογών τους κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, αλλά η συνέπεια συγκεκριμένων μετασχηματισμών που χαρακτήρισαν την οργανωτική τους δομή, την ιδεολογία τους και τις κοινωνικές τους αναφορές ήδη από τις αρχές της δεκαετίας του 1990. Το κόμμα φαίνεται να υποβαθμίζεται σημαντικά στη διαδικασία παραγωγής και αναπαραγωγής του πολιτικού προσωπικού, όπου και του προγράμματός του. Ολα αυτά εκχωρούνται σε φορείς εξουσίας χωρίς πολιτική νομιμοποίηση και λογοδοσία (ΜΜΕ και τεχνοκράτες). Ομοίως, στα καθ’ ημάς, ας μην ξεχνάμε ότι η υιοθέτηση του ιδεολογικού προτάγματος του «εκσυγχρονισμού» ή της «επανίδρυσης του κράτους» εμμέσως αποδεχόταν ή απλώς νομιμοποιούσε την άποψη πως «δεν υπάρχει εναλλακτική λύση». Τέλος, οι κοινωνικές τους αναφορές περιορίζονταν μόνο στα δυναμικά στρώματα της μεσαίας και ανώτερης επιχειρηματικής τάξης και με έμφαση στο άτομο, ενώ οι εργαζόμενοι και οι συλλογικοί τους φορείς έρχονταν σε δεύτερη μοίρα, αν δεν τους ήταν τελείως αδιάφοροι. Γι’ αυτό και όταν η διεθνής κρίση χτύπησε και τις ευρωπαϊκές οικονομίες, τα κόμματα της σοσιαλιστικής οικογένειας είχαν ως βασικό μέλημα τις κρατικές και επιχειρηματικές αναγκαιότητες και όχι τις ανάγκες της κοινωνίας. Αυτές οι επιλογές ήταν που οδήγησαν και στην πολιτική και εκλογική τους κατάρρευση.

Αυθεντική πολιτιστική δράση είναι άρα αυτή που ιδιοποιείται τα μέσα παραγωγής. Είναι αυτή που παράγει πολιτισμό με την ανθρώπινη κοινότητα, όχι για αυτήν. Είναι καιρός οι δημόσιοι θεσμοί να αποφασίσουν ή, επιτέλους, να τους επιβληθεί να επαναπροσδιορίσουν τη θέση τους στο πεδίο και να παίξουν τον ρόλο τους. Θα χρειαστεί τότε να βρουν τρόπους, όχι να αγγίξουν το κοινό ούτε, όπως συχνά ακούγεται, να το «κάνουν να αγαπήσει την τέχνη» αλλά να το μετατρέψουν σε μέτοχο της καλλιτεχνικής διαδικασίας και, ουσιαστικά, της ίδιας του της ζωής.