Macro

08
12

Θα ένιωθα πολύ άσχημα…

Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν η μητέρα του Αλέξη Γρηγορόπουλου και έβλεπα ότι το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά έκτακτη οικονομική ενίσχυση για τους αστυνομικούς επειδή επιτελούν δύσκολο κοινωνικό έργο ενώ στην επέτειο της δολοφονίας του παιδιού μου ένας εξ αυτών διέλυσε ακόμα και τα λουλούδια που άφησαν στο σημείο της δολοφονίας. Θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο Καμπαγιάννης, ο Παπαδάκης και οι υπόλοιποι αδίκως προσαχθέντες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν γιατρός ή νοσηλευτής που παίζω κάθε μέρα το κεφάλι μου κορώνα γράμματα κι έχω πάθει burn out και δεν πληρώνομαι υπερωρίες, θα ένιωθα πολύ άσχημα αν ήμουν ο μέσος δημοκρατικός πολίτης που έχω πάρει είδηση ότι η ΝΔ και η κυβέρνηση έχουν μετατρέψει την υγειονομική έκτακτη ανάγκη σε ευκαιρία για να κάνουν ασκήσεις επί των δημοκρατικών ανακλαστικών μας, για να δουν πόσο πίσω θα πάμε και πόσο έδαφος θα τους αφήσουμε για να συρρικνώσουν όσο μπορούν κεκτημένα δεκαετιών, σαφώς κατοχυρωμένων στο Σύνταγμα. Παίζουν το παιχνίδι της γάτας και του ποντικού κι εμείς αντί να κρεμάσουμε το κουδούνι στη γάτα για να την ακούσουν όλοι και να μην τους φάει, κυνηγάμε ένα τυρί. Σε μια χώρα που η ύφεση τρέχει με διψήφιο νούμερο, από το υστέρημά της δικαιούνται να πάρουν μόνο οι υγειονομικοί και οι πληττόμενοι οικονομικά συμπολίτες μας. Κανείς άλλος. Κι αν κάπου σε δεύτερο χρόνο έδινα χρήματα θα ήταν για να ξηλώσω και να αναμορφώσω εκ βάθρων το σύστημα εκπαίδευσης όλων των σωμάτων ασφαλείας όπου ενδημεί η ακροδεξιά και φασίζουσα νοοτροπία κατι που φαίνεται άλλωστε και στην κάλπη.
07
12

…με το νόημα πού ‘χει κάτι απ’ τις φωτιές

Το «πνεύμα της εξέγερσης» παίρνει κάποτε το λόγο χωρίς να το καλέσεις. Απαγορεύοντάς μας την ενεργοποίηση της μνήμης του Νοέμβρη «στο σύνολο της Επικράτειας» (ακόμα και με μάσκες, ακόμα και με τήρηση αποστάσεων), η Δεξιά έφερε άθελά της πιο κοντά το ’73 στον Δεκέμβρη του 2008. Το δεκεμβριανό σκάνδαλο (πού ακούστηκε να εξεγείρεσαι απέναντι σε μια δημοκρατία;) σήμερα ξαναφαίνεται λιγότερο σκανδαλώδες: η δημοκρατία που εγκαθιδρύθηκε με καταλύτη το Πολυτεχνείο δεν είναι ο καλύτερος δυνατός κόσμος. Η δημοκρατία αυτή –καπιταλιστική και «κυβερνώμενη», όπως την ήθελε ο «Εθνάρχης» Καραμανλής– δεν είναι απλά «κράτος δικαίου», ελευθερία του Τύπου (και σήμερα των κοινωνικών δικτύων), απρόσκοπτες εκλογές, ειρηνική εναλλαγή κομμάτων στην εξουσία, κοινοβουλευτική λειτουργία. Η δημοκρατία αυτή –καπιταλιστική και «κυβερνώμενη»– είναι, επίσης, καθεστώς κυριαρχίας: μέχρι το 2008 (που σήμερα μας φαίνεται παραδείσιο), το είχαν βιώσει οι μετανάστες στα χρυσαυγίτικα πογκρόμ του 2004, οι φοιτητές στο όργιο αστυνομικής βίας του 2007, οι απεργοί πείνας στις φυλακές, όσες και όσοι ένιωσαν να προκαλούνται από τον κυνισμό του Βουλγαράκη, το αυταρχικό ντελίριο του Πολύδωρα, την ύβρη του «πακέτου Αλογοσκούφη». Η ύβρις έφτασε σήμερα σε δυσθεώρητα επίπεδα. Ευτυχώς, τη φετινή 17 Νοέμβρη το νιώσαμε ξανά, πολλές και πολλοί μαζί.
06
12

Πάνος Σκουρλέτης: Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο

Με πρόσχημα την πανδημία, η κυβέρνηση επαναλαμβάνει ένα βαθιά αντιδημοκρατικό θεσμικό ατόπημα, απαγορεύοντας τις συναθροίσεις άνω των τριών ατόμων στις 6 Δεκεμβρίου, σε ολόκληρη τη χώρα! Προτάσσοντας ένα υγειονομικό κριτήριο, λαμβάνει μια καθαρά πολιτική απόφαση ιδεολογικού χαρακτήρα, ενόψει της επετείου της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου, θέλοντας να επιβάλει τη δική της άποψη για το αν πρέπει και πως, να θυμόμαστε εκείνη την μέρα. Είναι φανερό ότι η πανδημία χρησιμοποιείται και πάλι, είτε για να προκαλέσει ακραία πάθη μέσω αυτών των απαγορεύσεων, ώστε να μεταθέσει την προσοχή από τα σοβαρά προβλήματα διαχείρισης της πανδημίας, είτε για να δηλώσει την «κυριαρχία» της στη τρέχουσα πολιτική συγκυρία. Ανεξάρτητα από τους ειδικότερους λόγους της, η κυβέρνηση προσπαθεί όχι μόνο να καταπνίξει οδυνηρές μνήμες, αλλά και αντιδράσεις που έχουν άμεση σχέση με το σήμερα και την πολιτική που ασκεί. Με τον αυταρχισμό και την αυθαιρεσία που διακρίνουν την «πρόληψη» και την καταστολή, εκ μέρους της. Με την πλήρη περιφρόνηση των θέσεων του μεγαλύτερου μέρους της αντιπολίτευσης, ως προς τα θέματα των κοινωνικών δικαιωμάτων και των δημοκρατικών ελευθεριών. Μα ό,τι και να κάνει η κυβέρνηση προς αυτή την κατεύθυνση, να είναι σίγουρη ότι θα αποτύχει. Επειδή η δημοκρατική πλειοψηφία του λαού μας, ανεξάρτητα από τις κομματικές επιλογές της, καταδικάζει αυτές τις αντιδημοκρατικές αποφάσεις. Κι αυτό που έχει να πει, θα βρει τον τρόπο να το πει. Δεν ξεχνάμε τον Αλέξανδρο Γρηγορόπουλο, του οποίου η δολοφονία λειτούργησε ως «ηλεκτροσόκ» για το σύνολο της κοινωνίας, φέρνοντας στην επιφάνεια με πρωτόγνωρη ένταση τα μεγάλα αδιέξοδα και τα αναπάντητα ερωτήματα της νεολαίας εκείνης της εποχής, που εξακολουθούν και σήμερα να ζητούν απάντηση.
06
12

Θανάσης Καμπαγιάννης: Το Σύνταγμα ως θερμοσίφωνας

Μεταμεσονύχτια ώρα, κατά το συνήθειο όσων μεθοδεύουν πραξικοπήματα, δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ (τεύχος Β', 5344/4-12-2020) η κυβερνητική απαγόρευση όλων των συναθροίσεων σε ολόκληρη την επικράτεια την 6η Δεκεμβρίου. Η απαγόρευση υπογράφεται από τον Αρχηγό της Ελληνικής Αστυνομίας και αποτελεί κατ' ουσία επανάληψη της απαγόρευσης που είχε τεθεί σε ισχύ το τετραήμερο 15-18 Νοεμβρίου. Με την απαγόρευση αυτή, η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συνολικά αναστείλει το άρθρο 11 του Συντάγματος επί 5 ολόκληρες ημέρες τις τελευταίες τρεις εβδομάδες. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους: το Σύνταγμα προβλέπει την αναστολή ισχύος άρθρων του κατ' απόλυτη εξαίρεση, για χρονικό διάστημα που δεν ξεπερνά τις 15 ημέρες, μόνον με τη διαδικασία του άρθρου 48 (Κατάσταση πολιορκίας), φυσικά με απόφαση της Βουλής και όχι του Αρχηγού της ΕΛΑΣ (δηλαδή της εκτελεστικής εξουσίας). (...) Το κάλεσμα για μια εκδήλωση που να τιμά τη μνήμη του Αλέξη Γρηγορόπουλου αγκαλιάζεται πλατιά: πάνω από δύο χιλιάδες συμπολίτισσες και συμπολίτες μας έχουν ήδη υπογράψει, ενώ με την υπογραφή της μας τίμησε και η Μάγδα Φύσσα. Οι οικείοι, οι φίλοι και οι καθηγητές του Αλέξη θα στερηθούν φέτος τη δυνατότητα να πάνε στο σημείο της δολοφονίας και να αφήσουν ένα λουλούδι. Η κρατική απαγόρευση προς αυτούς τους ανθρώπους αποτελεί συνέχεια της σφαίρας του Κορκονέα.
05
12

Jacques Rancière: Περί της Ελευθερίας της έκφρασης

Είναι σαφές από τα πράγματα ότι η κοσμικότητα η οποία ορίζει την ουδετερότητα του Κράτους σε θέματα θρησκείας δεν αρκεί για να ρυθμίσει τις σχέσεις μεταξύ πιστών και μη πιστών, πόσο μάλλον μεταξύ των μελών διαφορετικών θρησκειών. Αυτό μπορεί να το επιτύχει μία αρετή που αφορά τη συμπεριφορά των ατόμων: η ανεκτικότητα (tolérance) η οποία δεν έχει νόημα παρά μόνο αν είναι αμοιβαία. Οι νέοι ιδεολόγοι της κοσμικότητας έχουν παντελώς αλλοιώσει τη σημασία της έννοιας. Την ανήγαγαν σε κανόνα συμπεριφοράς, τον οποίο το Κράτος οφείλει να επιβάλει στους μαθητές, στις μητέρες τους και εντέλει στις γυναίκες όλης της κοινωνίας. Η υποχρέωση της λαϊκότητας προσδιορίζεται έτσι ως απαγόρευση ενός τρόπου ένδυσης, απαγόρευση που συνιστά δυσμενή διάκριση, εφόσον δεν αφορά παρά τις γυναίκες και τα κορίτσια μιας συγκεκριμένης κοινότητας πιστών, εγκαθιδρύοντας έτσι μία μετωπική αντιπαράθεση ανάμεσα στην κοσμική αρετή που υπαγορεύει ο νόμος της δημοκρατίας και το σύνολο ενός τρόπου ζωής. Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει σήμερα σχετικά με την έννοια της ελευθερίας της έκφρασης. Η ελευθερία αυτή, που εγκαθιδρύθηκε με τον νόμο της 29ης Ιουλίου 1881, νοείται ως ελευθερία των δημοσιογράφων απέναντι στην εξουσία του Κράτους, εξουσία που εκφραζόταν με την προληπτική ή κατασταλτική λογοκρισία. Σημαίνει ότι οι δημοσιογράφοι και οι λοιποί παράγοντες της δημόσιας συζήτησης μπορούν να διακινούν τα γραπτά τους χωρίς έλεγχο μιας υπέρτερης αρχής, παρά μόνο δίνοντας λόγο στη δικαιοσύνη για εγκλήματα ή παραπτώματα που ενδεχομένως να έχουν διαπράξει ασκώντας αυτή την ελευθερία – κυρίως αυτό της συκοφαντικής δυσφήμισης. Σημαίνει πως τα γραπτά μπορούν να κυκλοφορούν χωρίς να χρειάζεται η άδεια του Κράτους, αλλά δεν τους προσδίδει εξ αυτού κατά κανένα τρόπο την αρετή της ενσάρκωσης της ελευθερίας της έκφρασης και δεν καθιστά επιπλέον αυτή την ελευθερία την αρχή που επιτρέπει να τα κρίνουμε.
05
12

Ευκλείδης Τσακαλώτος: Πώς μπορείτε και εσείς να παρουσιάσετε στατιστικά στοιχεία όπως ο Χ. Σταϊκούρας: ένας απλός οδηγός.

Βήμα 1ο: Αν γίνεις Υπουργός Οικονομικών το β’ εξάμηνο ενός έτους και η ανάπτυξη μειωθεί επί των ημερών σου κανένα πρόβλημα. Μπορείς να γράφεις για την φοβερή ανάπτυξη που είχε ολόκληρο το έτος. Βήμα 2ο: Φροντίζεις να υπάρχει κάποιος σαν τον κ. Πέτσα ώστε μην παίξει στα κανάλια η σχετική απάντηση της αντιπολίτευσης. Βήμα 3ο: Να μετατρέπεις το 7,5 σε 22. Αν τα μέτρα που έχεις πάρει για την στήριξη της οικονομίας είναι απόλυτα ανεπαρκή μπορείς να αρχίσεις να προσθέτεις μόχλευση, δάνεια, και αναβολές ώστε να μπορείς να ισχυρίζεσαι ότι είναι πολύ περισσότερα. Το ψέμα θα φανεί γρήγορα αλλά θα έχεις πει μια ωραία ιστορία. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 4ο: Αν η χώρα σου είναι προτελευταία σε δαπάνες για τον κορωνοϊό, αμφισβήτησε τον ΟΟΣΑ. Πες ότι τα στοιχεία είναι παλιά, (ακόμη και αν είναι περίπου την ίδια περίοδο για όλες της χώρες) και μετά πες πόσα πολλά έχεις δώσει από τότε. Η αντιπολίτευση θα σου απαντήσει βέβαια ότι αυτό που λες αποδεικνύει ότι έχουμε ξοδέψει σήμερα λιγότερα (κατά κεφαλήν) από όσα οι περισσότερες χώρες είχαν ξοδέψει ως το καλοκαίρι και φυσικά όλες οι χώρες συνέχισαν να ξοδεύουν από τότε. Αλλά δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 5ο: Μην παρουσιάζεις άσχημους αριθμούς. Αν η χώρα σου καταγράψει την μεγαλύτερη ύφεση στην Ευρωζώνη το 3ο τρίμηνο πάλι δεν χρειάζεται να ανησυχείς. Φροντίζεις να γράψεις γρήγορα μια ανακοίνωση που θα πανηγυρίζεις γιατί «Η ελληνική οικονομία, όμως, δείχνει και αντοχές, όπως αυτές αποτυπώνονται στα στοιχεία για το 2ο και το 3ο τρίμηνο του έτους.» Το ότι η ύφεση ήταν 14,2% και 11,7% αντίστοιχα εννοείται ότι δεν το γράφεις στην ανακοίνωση. Επιστρέφεις στο βήμα 2. Βήμα 6ο: Whataboutism. Αν σε κατηγορούν ότι έχεις πέσει έξω στις προβλέψεις σου περίπου 10% πες ότι και οι άλλοι είχαν πέσει έξω στις προβλέψεις τους. Το ότι στη μία περίπτωση η απόκλιση ήταν της τάξης του 0,2%-0,3% ενώ τώρα είναι της τάξης του 10% δεν χρειάζεται να σε ανησυχεί. Επιστρέφεις στο βήμα 2.
05
12

Νεκροπομποί της δημοκρατίας

Με 572 εκατομμύρια δημοσίων δαπανών για την Υγεία λιγότερα στον προϋπολογισμό του 2021, βγήκε ένας αποθηριωμένος Άδωνις Γεωργιάδης να πανηγυρίσει, ότι έχουμε λιγότερους νεκρούς από το Βέλγιο. Κι ένας θανατοπόλος Γιώργος Γεραπετρίτης να εξηγεί πως αν είχαμε 5.000 κλίνες ΜΕΘ, θα είχαμε περισσότερους θανάτους από τον κορωνοϊό. Συμπληρώνοντας έτσι αυτό το ακατάγραπτο πρόσωπο εσωτερικού χώρου από αρυτίδωτο γυαλί, σε ρόλο κυβερνητικού εκπροσώπου, που εξηγούσε (25.9.2020) πως «αν είχαμε ακούσει τον ΣΥΡΙΖΑ για τις ΜΕΘ, θα είχαμε πετάξει δεκάδες εκατομμύρια». Και τα λένε ποιοι; Αυτοί που πετούν εκατοντάδες νεκρούς στους ομαδικούς τάφους της ιδεοληπτικής αδιαφορίας για τους πολλούς.
05
12

Γιώργος Κυρίτσης: Πολιτική με πτώματα

Η «πολιτική με πτώματα» αρχίζει με το λεγόμενο "whataboutism", δηλαδή την συνεχή ανακίνηση του θέματος, όταν το αντικείμενο της συζήτησης είναι τελείως άσχετο. Η πιο κλασική περίπτωση μέχρι το Μάτι ήταν το κλασικό «για την  Marfin  δεν λέτε τίποτα» που ήταν η μόνιμη επωδός της Δεξιάς και των ΜΜΕ της ανεξαρτήτως του θέματος της συζήτησης. Μετά την τραγωδία στο Μάτι, ήταν οι νεκροί της πυρκαγιάς τους οποίους επέσειαν σε κάθε θέμα, από την εξωτερική πολιτική μέχρι την φορολογία, αλλά και σήμερα, ως αντιπερισπασμό στους νεκρούς της πανδημίας. Αυτή η τελευταία περίπτωση της σύγκρισης των νεκρών στις δύο περιπτώσεις, είναι ίσως και η πιο χυδαία εκδοχή της «πολιτικής με πτώματα», αν εξαιρέσει κανείς τους πανηγυρισμούς όταν οι νεκροί είναι περισσότεροι αλλού απ’ όσοι εδώ, που και αυτό το κάνει η ΝΔ, συστηματικά μάλιστα Είναι λοιπόν σαφές ότι η ΝΔ και το επικοινωνιακό της σύμπαν, έκαναν επιθετικά και κάνουν αμυντικά πλέον "πολιτική με πτώματα". Αντιθέτως ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κάνει τέτοιου είδους πολιτική. Φυσικά δεν αδιαφορεί για τους νεκρούς της πανδημίας, αποτελούν άλλωστε το μέτρο της αποτυχίας της πολιτικής της κυβέρνησης σε ένα κορυφαίο θέμα για το οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει προτάσεις και προειδοποιήσεις και το οποίο βρίσκεται εν εξελίξει. Αλλά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τους έχει κάνει σημαία τους νεκρούς, ούτε έχει μπει στη λογική "ο Μητσοτάκης έχει προκαλέσει ήδη 20 Μάτια", ούτε επικαλείται τους νεκρούς της πανδημίας σε άσχετα θέματα, για να θολώσει τις επιδόσεις της σημερινής κυβέρνησης σε άλλους τομείς, αν υποτεθεί ότι υπάρχει κάποιος τομέας που η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει να προβάλει επιτυχία. Η εξέλιξη της πανδημίας και η παροιμιώδης ανικανότητα του «επιτελικού κράτους» να την αντιμετωπίσει ωθεί την κυβέρνηση να επιχειρεί να επιβάλει «σιγή ασυρμάτου» και μια εικόνα επίπλαστης κανονικότητας που εν προκειμένω, όχι μόνον δεν βοηθά αλλά κάνει και κακό στη συνολική προσπάθεια. Είναι προφανές ότι η ψευδής αναλογία που εκβιάζει η κυβέρνηση δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή.
04
12

Το ημερολόγιο του Ευκλείδη Τσακαλώτου: Το Γκαμπί της Βασίλισσας και η διαχρονική προσφορά Σημίτη στις ελίτ

Διαβάζω ότι συνεχίζεται η συζήτηση στο ΣΤΕ για το μετρό της Θεσσαλονίκης. Η ΝΔ διατείνεται ότι είναι, μεταξύ άλλων, ένα κόμμα πατριωτικό. Όμως δεν μπορείς να είσαι υπέρ της πατρίδας και να αποκόπτεις τα αρχαία ευρήματα από τον τόπο τους, όπως συμβαίνει στο σταθμό Βενιζέλου. Ο δικός τους πατριωτισμός δεν υποστηρίζει την ιστορική συνέχεια και τον πολιτισμό της πόλης και η επίκληση στον τελευταίο γίνεται μόνο για την εξυπηρέτηση πολιτικών σκοπιμοτήτων. (...) Ένα παραδοσιακό επιχείρημα της αριστεράς είναι η δημόσια χρηματοδότηση των κομμάτων είναι απαραίτητη για να αποφεύγουμε περιπτώσεις που οι πλούσιοι χρηματοδοτούν τα κόμματα με αντάλλαγμα μελλοντικές ευνοϊκές ρυθμίσεις. Δυστυχώς όμως τα πράγματα είναι πάντα χειρότερα από αυτό που σκεφτόμαστε. Διαβάζοντας τα άρθρα του Monbiot συνειδητοποιώ ότι η παραπάνω προσέγγιση περιγράφει μόνο ένα κομμάτι της πραγματικότητας. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι μόνο ότι υπάρχουν επιχειρηματίες που χρηματοδοτούν κόμματα προσβλέποντας σε χαμηλότερη φορολογία ή σε ευνοϊκή μεταχείριση, για παράδειγμα, σε σχέση τους ανταγωνιστές τους. Είναι και ότι αυτού του είδους την εύνοια την επιδιώκουν σε μεγαλύτερο βαθμό επιχειρηματίες οι δραστηριότητες των οποίων έχουν το χειρότερο οικονομικό και κοινωνικό αποτύπωμα. (...) Παγκόσμια ημέρα κατά της βίας σε βάρος των γυναικών. Μία ήσυχη ειρηνική διαδήλωση στο Σύνταγμα κατεστάλη για ακόμα μια φορά από τις δυνάμεις επιβολής της τάξης. Με πρόφαση τον κορονοϊό παραβιάστηκε το δικαίωμα των ανθρώπων να διαμαρτύρονται και να διεκδικούν, τη στιγμή μάλιστα που οι κακοποιήσεις και  δολοφονίες γυναικών λόγω του φύλου τους σε όλη την υφήλιο αποτελούν δυστυχώς καθημερινότητα. Τίποτα από ότι έχει κατακτηθεί δεν μπορεί να θεωρηθεί δεδομένο και υπάρχουν ακόμα πολλά να γίνουν – οι αγώνες είναι απαραίτητοι. (...) Πρόσφατα ο κ. Σημίτης, ο πολιτικός που θεωρεί τον εαυτό του νόμιμο ιδιοκτήτη της χώρας, έχει προσφέρει δυο ακόμα στηρίγματα στην κυβέρνηση της ΝΔ. Στην πρώτη συνέντευξη ισχυρίστηκε ότι ούτε το ΚΙΝΑΛ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ έχουν κάνει προτάσεις για την αντιμετώπιση της πανδημίας. Ένας πολιτικός που – κατά τα άλλα – το σύστημα τον αποκαλεί  τον κατά εξοχήν εκσυγχρονιστή και σοβαρό πολιτικό, και ο ίδιος δεν μπαίνει καν στο κόπο να διαβάσει τα κείμενα και τις προτάσεις των αντιπάλων του.  Στην άλλη συνέντευξη υποστήριξε τις προτάσεις της επιτροπής Πισσαρίδη. Ευτυχώς ο βασικός κορμός της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, με διαφορετικούς ρυθμούς βέβαια, αποδεσμεύεται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό που αδιαφορεί για τις ανισότητες και τη σημασία του δημοσίου συστήματος υγείας, που στηρίζει την ιδιωτικοποίηση του ασφαλιστικού και την περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων. Στα Όσκαρ, εκτός από βραβεία που συνδέονται με συγκεκριμένες ταινίες της χρονιάς, υπάρχει και το τιμητικό Όσκαρ συνολικής προσφοράς στον κινηματογράφο. Αν οι ελίτ, που δυστυχώς είναι κάπως επιρρεπείς στην αμαρτία της αχαριστίας, κάποτε εισαγάγουν ένα παρόμοιο τιμητικό βραβείο συνολικής συνεισφοράς στην προαγωγή των συμφερόντων τους, τότε ο Κώστας Σημίτης θα ήταν αδιαμφισβήτητο φαβορί για την πρώτη απονομή. (...) Αν η αριστερά έχει σαφή στρατηγική, δώσει μάχες για αυτή, και έχει τα μάτια της στον στόχο θα αποκαλύψει γρήγορα την ένδεια του αντιπάλου. Ακόμη και αν αυτό στην αρχή σημαίνει ότι απαιτείται να κοπιάσουμε παραπάνω για να κάνουμε ηγεμονικές τις θέσεις μας σε ζητήματα όπως αυτά της φορολογίας, της αξίας του δημοσίου, ή των δικαιωμάτων. Αυτός ο κόπος στην αρχή θα φαίνεται σαν χαμένος, σαν θυσία αλλά πιο σύντομα από ότι πιστεύει κανείς θα μας φέρει σε πλεονεκτική θέση. Το ζήτημα, και στην πολιτική και στο σκάκι, είναι να αποκτήσεις την πρωτοβουλία των κινήσεων και να μην δίνεις στον αντίπαλο την ευκαιρία να σε εκπλήξει. Αυτό όμως χρειάζεται θεωρία, δουλειά και υπομονή.
04
12

Ο Υμηττός: βουνό, κήπος ή τσιμέντο να γίνει;

Το νέο Προεδρικό Διάταγμα, πάρα πολύ κακώς, δεν έγινε κατορθωτό να εκδοθεί επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Χάθηκε έτσι μια σημαντική ευκαιρία να υπάρξουν εκείνες οι περιβαλλοντικές ρυθμίσεις, που θα συγκροτούσαν το θεσμικό πλαίσιο θωράκισης που ο Υμηττός έχει ανάγκη. Η Νέα Δημοκρατία δεν άφησε, φυσικά, την ευκαιρία να πάει χαμένη. Το «δρόμο» έδειξε, στις 24 Ιανουαρίου, ο δήμαρχος Αργυρούπολης- Ελληνικού και ταυτόχρονα πρόεδρος του διαδημοτικού «Συνδέσμου Προστασίας και Ανάπτυξης Υμηττού» (ΣΠΑΥ), ο οποίος σε μια πανηγυρική συνεδρίαση στο δημαρχείο Ηλιούπολης, παρουσία των υπουργών Εσωτερικών κ. Π. Θεοδωρικάκου και Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Κ. Χατζηδάκη, εμφάνισε ένα σχέδιο «αξιοποίησης» του βουνού, το οποίο υποτίθεται ότι ο ΣΠΑΥ έχει ως αποστολή να προστατεύει. Στο πολύ πρόχειρο, επιπέδου γυμνασιακής παρουσίασης, σχέδιο (πρακτικά, μια σειρά από διαφάνειες με ωραίους τίτλους) το βουνό αντιμετωπιζόταν σαν να επρόκειτο για τον Εθνικό Κήπο στο Ζάππειο. Οράματα για εκατοντάδες επισκέπτες, ιθαγενείς και ξένους, υποδομές για πικ-νικ, πάρκα ψυχαγωγίας, περιπατητικές διαδρομές μήκους 100 χιλιομέτρων, ποδηλατικές διαδρομές μήκους 200 χιλιομέτρων, περίπτερα αναψυχής στις εισόδους του βουνού, κλπ. Πλήρης άγνοια (;) και οπωσδήποτε πλήρης περιφρόνηση του φυσικού περιβάλλοντος του Υμηττού. Αντί της προστασίας του, η εντατικοποίηση της ανθρώπινης χρήσης του. Η αίθουσα, φυσικά, σείστηκε από τα χειροκροτήματα και οι παρόντες υπουργοί υποσχέθηκαν χρηματοδότηση. (...) Μπορούν όλα αυτά να εμποδιστούν; Μολονότι σε θεσμικό επίπεδο οι συσχετισμοί δυνάμεων δεν επιτρέπουν αισιοδοξία, η αντιπαράθεση στα σχέδια της «ανάπτυξης» του Υμηττού είναι δυνατόν να βγάλει από την ατομικότητά του πολύ περισσότερο κόσμο από όσο εκ πρώτης όψεως υπολογίζουμε. Πρωτοβουλίες ήδη αναπτύσσονται σε όλους τους δήμους γύρω από το βουνό. Δημοτικές παρατάξεις, κόμματα της Αριστεράς, συλλογικότητες από τα κάτω, περιβαλλοντικοί σύλλογοι, οικολογικά ευαίσθητοι συμπολίτες, έχουν αντιληφθεί τη σοβαρότητα της κατάστασης και επιχειρούν να συντονιστούν, παρά τις υπαρκτές διαφορές, που όμως πλουταίνουν και πλαταίνουν τέτοιες προσπάθειες. Κανένας, άλλωστε, δεν μπορεί να σώσει τον Υμηττό μόνος του. Ενώ, όμως, στο επίπεδο του κάθε δήμου, δυνάμεις έχουν μπει ή μπαίνουν σε ένα κοινό βηματισμό, απουσιάζει ακόμα ο στενότερος διαδημοτικός συντονισμός. Γίνονται και προς αυτήν την κατεύθυνση προσπάθειες αλλά, ίσως και εξαιτίας των πρωτόγνωρων συνθηκών της πανδημίας, ακόμα υπάρχει έδαφος να καλυφθεί. Η εκδήλωση του «Άνω- Κάτω στο Καλαμάκι» αυτήν τη Κυριακή με ομιλητές από διάφορους δήμους είναι μια σωστή κίνηση προς αυτήν τη κατεύθυνση, ενώ και η Διαδημοτική Επιτροπή για την προστασία του Υμηττού, μια Επιτροπή με μεγάλη προϊστορία, μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο τον επόμενο καιρό.