Macro

11
03

Θέμης Αχτσιόγλου: Πονάω ρε μαλάκες…

Και σε όλους εμάς, απευθύνεται η κραυγή του νεαρού άνδρα «πονάω, ρε μαλάκες». Κάντε κάτι. Επειδή η Αστυνομία, όσες ΕΔΕ κι αν κάνει, δεν θα βρεθούν ένοχοι. Διότι οι δυνάμεις καταστολής έχουν σαν παρακαταθήκη τη διαβεβαίωση του πατέρα του σημερινού Πρωθυπουργού «Το κράτος είστε εσείς» και με εντολή του σερίφη Υπουργού «τα χέρια τους είναι λυμένα».  Επειδή η Κυβέρνηση ασπάζεται το δόγμα «του τρόμου και της πάταξης». Και όχι μόνο δεν πρόκειται να κάνει κάτι για να αντιμετωπίσει την κατάσταση αυτή (εξ άλλου ο νεοφιλελευθερισμός πάει χέρι – χέρι με τον αυταρχισμό), αλλά, αντίθετα, κάθε μέρα θα κλιμακώνει συνειδητά όλο και περισσότερο την αντιδημοκρατική εκτροπή και τη μετάβαση σε ένα αυταρχικό κράτος. Κι όσο τα πράγματα δεν θα πάνε καλά με τη διαχείριση της πανδημίας και της οικονομίας, τόσο περισσότερο η καταστολή θα είναι η απάντησή της σε κάθε ερώτηση. Απομένει σ’ εμάς τους πολίτες να αντιδράσουμε. Να φωνάξουμε. Να καταγγείλουμε. Να διαμαρτυρηθούμε. Όχι μόνο ατομικά, μεταξύ μας και στις παρέες μας. Αλλά δημόσια. Και συλλογικά. Και οργανωμένα. Να υπερασπιστούμε τα ατομικά και κοινωνικά μας δικαιώματα, τις λαϊκές ελευθερίες. Να υπερασπιστούμε τη Δημοκρατία. 
11
03

Διώκεται ο αγώνας των Συριανών για την προστασία της θάλασσας

Τον Σεπτέμβριο του 2019, ο οργανισμός προστασίας  περιβάλλοντος  «Aegean Rebreath» έλεγξε δείγμα ιζήματος από τον πυθμένα του λιμένα της Ερμούπολης, στο πλαίσιο προγράμματος για την ποιότητα των θαλάσσιων υδάτων  που διεξήγαγε εκείνη την περίοδο. Το συγκεκριμένο δείγμα απεστάλη στο Ελληνικό Κέντρο Θαλάσσιων Ερευνών (ΕΛΚΕΘΕ) και τα αποτελέσματα των αναλύσεων, σύμφωνα με την «Aegean Rebreath», έδειξαν τιμές συγκεντρώσεων βαρέων μετάλλων, κατά πολύ ανώτερες από τα όρια που αναφέρονται στην επιστημονική βιβλιογραφία (Ν. 3983/2011). Τα ανησυχητικά αυτά αποτελέσματα έχρηζαν συστηματικής έρευνας. Το θέμα προώθησε στην Βουλή με επίκαιρη ερώτησή του στις 21/2/2020, ο βουλευτής του ΜέΡΑ25 Κρίτωνας Αρσένης. Ο τότε υφυπουργός Περιβάλλοντος Δημήτρης Οικονόμου, στη συνεδρίαση εκείνης της μέρας, ανακοίνωσε πως το υπουργείο σε συνεννόηση με το ΕΛΚΕΘΕ, αποφάσισε να προτείνει στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, την εκπόνηση συστηματικής μελέτης και ότι, μέχρι να ολοκληρωθεί, θα προβεί σε ελέχχους μέσω των Επιθεωρητών Περιβάλλοντος. Στη συνέχεια, τον Μάιο του 2020, το ΕΛΚΕΘΕ κατέθεσε στο Δήμο Σύρου-Ερμούπολης  πρόταση για εκτεταμένη έρευνα, σύμφωνη με τους στόχους του υπουργείου, η οποία κοινοποιήθηκε και στην Περιφέρεια Νοτίου Αιγαίου, αρμόδια κατά τον νόμο για τον έλεγχο των εκπομπών ρύπων στα παράκτια ύδατα. Έκτοτε, η Περιφέρεια δεν έχει προβεί σε κάποια επίσημη ενέργεια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να μην έχει γίνει ακριβής καταγραφή του επιπέδου της ρύπανσης  ούτε καταλογισμός ευθυνών (εάν αποδειχθεί ότι υπάρχουν). Το πιο σημαντικό πρόβλημα όμως, είναι η έλλειψη μέτρων απορρύπανσης.
11
03

Θόδωρος Παρασκευόπουλος: Για την ιδεολογία της Αριστεράς

Η πανδημία, ο εμβολιασμός, η φροντίδα της υγείας των ανθρώπων είναι ταξικά ζητήματα. Ο ιός δεν κοιτάζει μεν την κοινωνική θέση του θύματός του, η φροντίδα της υγείας όμως την κοιτάζει. Τα δισεκατομμύρια άνθρωποι που κινδυνεύουν να μην εμβολιαστούν ή να μη βρουν θέση νοσηλείας είναι οι φτωχοί του πλανήτη. Ο ιός οργιάζει στα εργοστάσια, στις αποθήκες, στις κάθε λογής παραγωγικές διαδικασίες που απαιτούν μαζική φυσική παρουσία εργαζόμενων ανθρώπων. Για την πρόληψη απαιτούνται μέτρα που κοστίζουν και μειώνουν το κέρδος, κι εδώ, στη λογική της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας, της εκμετάλλευσης και του καπιταλιστικού κέρδους, βρίσκεται ο κόμπος. Η ταξική σκοπιά συγκροτεί την Αριστερά, αυτή είναι η ιδεολογία της και όταν αυτή μαραθεί, τα αριστερά κόμματα μπαίνουν στο περιθώριο. Η πορεία της γαλλικής, της γερμανικής, της αυστριακής σοσιαλδημοκρατίας μαρτυρεί του λόγου το αληθές. Η ιδεολογία που βλέπει την εργατική τάξη ως «οικουμενική τάξη», τάξη δηλαδή της οποίας τα συμφέροντα είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας όπως γράφει ο Τσακαλώτος, είναι η ταξική σκοπιά. Η ταξική σκοπιά δεν είναι τελεολογική, όπως δείχνει να την εννοεί και να την επικρίνει ο Γιατζόγλου, δεν αναφέρεται, όπως νομίζουν πολλοί/ες, σε έναν απώτερο προορισμό της εργατικής τάξης, αλλά στην καθημερινότητα. Εάν δεν αναφέρεται στην καθημερινότητα, τότε η Αριστερά εκπίπτει σε θρησκεία. Τρία παραδείγματα προς εικονογράφηση του ισχυρισμού: Η πρόσφατη οικονομική κρίση του 2008 δεν οφειλόταν σε κερδοσκοπία του κεφαλαίου – αυτή υπάρχει πάντα –, οφειλόταν στην ανέχεια των λαϊκών τάξεων που δεν επέτρεπε σε δανειολήπτες στις ΗΠΑ να ξεπληρώσουν τα, κυρίως στεγαστικά, δάνειά τους (πίσω από κάθε αληθινή οικονομική κρίση βρίσκεται η φτώχεια, έγραφε ο Μαρξ). Δεύτερο παράδειγμα: αντίθετα με την επιδίωξη της ελληνικής κυβέρνησης σήμερα να μειώσει τον αριθμό των φοιτητών στα ΑΕΙ, κράτη που με συστήματα στοχευμένων υποτροφιών και ίδρυση πολλών Πανεπιστημίων ενίσχυσαν (κυρίως στις δεκαετίες του 60 και του 70 του περασμένου αιώνα) τη μαζική πρόσβαση παιδιών από τις λαϊκές τάξεις στα Πανεπιστήμια είχαν εντυπωσιακή αύξηση της παραγωγικότητας και της ευημερίας. Τρίτο παράδειγμα και πάλι η πανδημία: τα δημόσια συστήματα Υγείας είναι η άμυνα των εργατικών και λαϊκών τάξεων απέναντι στην αρρώστια. Αυτά τα δημόσια συστήματα που συκοφαντήθηκαν και λοιδορήθηκαν κατά παραγγελίαν των αετονύχηδων της Υγείας είναι σήμερα η ασπίδα ολόκληρης της κοινωνίας απέναντι στην πανδημία. Η ανάπτυξη ταξικής πολιτικής απαιτεί μια διαφορετική έννοια της εργατικής τάξης (των τάξεων της μισθωτής εργασίας είναι ορθότερο) από την αφηρημένη αναλυτική έννοια της μαρξικής θεωρίας της αξίας-υπεραξίας, η οποία αρκεί για την παρουσίαση της ειδικά καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Απαιτεί επίσης από τα κόμματα της Αριστεράς μια πολύ πιο συγκεκριμένη εξέταση των κοινωνικών τάξεων που θέλουν να εκπροσωπούν, των συχνά συγκρουόμενων συμφερόντων και επιδιώξεών τους και των δυνατοτήτων συγκερασμού των αντιθέσεών τους.
11
03

Χαράλαμπος Γεωργούλας: Το κράτος δεν εκβιάζεται, η κοινωνία βιάζεται

Είναι χαρακτηριστικό το πρωτοσέλιδο άρθρο του διευθυντή τής «Καθημερινής» (3/3/2021) γραμμένο μία μέρα πριν από την υποβολή του αιτήματος διακοπής της έκτισης της ποινής του Δ. Κουφοντίνα, τον οποίο αναφέρει, σε αντίθεση με όσους φαίνεται να αδιαφορούν αν θα καταλήξει, ως «άνθρωπο που παλεύει για τη ζωή του». Και παρατηρεί: «Οι αντίπαλοί μας τρίβουν τα χέρια τους, όταν βλέπουν ένα λαό βαθιά διχασμένο και μια χώρα να αυτοαναφλέγεται χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Εχουμε κάνει μεγάλη ζημιά στον εαυτό μας στο παρελθόν. Αυτή τη φορά είναι ανάγκη να επιδείξουμε αίσθηση ευθύνης και αυτοσυγκράτησης». Είναι αδύνατο να ισχυριστεί κάποιος ότι τα λόγια αυτά δεν έχουν κύριο αποδέκτη την ίδια την κυβέρνηση. Τι συμβαίνει, λοιπόν, με την κυβέρνηση; Πώς τη μια μέρα υποδεικνύει ως μέθοδο απεμπλοκής την προσφυγή στα ένδικα μέσα και την άλλη τα ακυρώνει η ίδια με τις παρεμβάσεις της; Είτε βρίσκεται σε βέρτιγκο, είτε υπό πίεση, είτε, πιθανότερα, κερδοσκοπεί προκειμένου να αποκομίσει το μέγιστο πολιτικό όφελος από τη διχαστική όξυνση, είναι επικίνδυνη για την κοινωνία και για τη δημοκρατία. Οι νομικοί συμπαραστάτες του Δ. Κουφοντίνα έδειξαν την προθυμία τους να αξιοποιήσουν την πιθανή δυνατότητα εξόδου από το θανατηφόρο αδιέξοδο και τώρα αφήνονται μετέωροι νιώθοντας εξαπατημένοι. Θα επικρατήσει τελικά η κυνική εκτίμηση ότι η μεγιστοποίηση του πολιτικού κέρδους πραγματοποιείται με την επίδειξη θανατηφόρας πυγμής; Γιατί το βήμα από την άλλη πλευρά έχει γίνει, δεν υπάρχει πια αυτό το πρόσχημα. Η κυβέρνηση δεν παίζει τώρα μόνο με τη ζωή ενός φυλακισμένου απεργού πείνας, παίζει με τη φωτιά του διχασμού. Δεν βάζει απέναντί της τους «υποστηρικτές της τρομοκρατίας», όπως επιμένει ακόμα να χαρακτηρίζει όσους διαφωνούν με τις επιλογές της. Βιάζει την κοινωνία να χαράξει μια διαχωριστική γραμμή ανάμεσα σ’ αυτούς που θα θεωρούν την απεργία πείνας ενός κρατουμένου κοινωνικά ανεκτή αυτοκτονική επιλογή κάθε κρατούμενου, και σε εκείνους που τη βλέπουν σαν επαναφορά της θανατικής ποινής από το παράθυρο, που καταρρακώνει κάθε έννοια υπερίσχυσης του νόμου (γιατί αυτό σημαίνει «κράτος δικαίου» και όχι κράτος που έχει νόμους). Αυτό, πάντως, που τελικά φαίνεται να υπερισχύει στη ΝΔ, είναι ένα επικίνδυνο μίγμα αυταρχισμού, κυνισμού και πολιτικού τυχοδιωκτισμού.
11
03

Θανάσης Καμπαγιάννης: Προσοχή, δεν είναι σύνθημα: Μητσοτάκης – Ερντογάν, ίδιος μηχανισμός εκτροπής

Θαρρείς και μια μαύρη τρύπα έχει ανοίξει στο κέντρο του πολιτικού συστήματος και ρουφάει αχόρταγα ελευθερίες και δικαιώματα: οι πανεπιστημιακοί που υπέγραψαν για τον κρατούμενο στοχοποιούνται, οι δικηγόροι βαφτίζονται «συνήγοροι των τρομοκρατών» και νιώθουν στο πετσί τους την «αύρα» της δημοκρατίας, οι διαδηλώσεις που καλούνται για το ζήτημα καταστέλλονται από τα ΜΑΤ χωρίς να έχουν εκδοθεί καν οι τυπικές απαγορεύσεις, οι φωτορεπόρτερ που τις καλύπτουν δέρνονται. Ταυτόχρονα, η Αστυνομία προαναγγέλλει ποινικές διώξεις κατά των συλλογικοτήτων που τις κάλεσαν, ανάμεσα στις οποίες περιλαμβάνονται και νεολαίες κοινοβουλευτικών κομμάτων... Δεν είναι αργά για να έρθει η κυβέρνηση στα συγκαλά της και να πατήσει φρένο έστω και την ύστατη ώρα. Σε αντίθεση με την Τουρκία, η δίνη των τελευταίων εβδομάδων, σε μια περίοδο πραγματικών προκλήσεων όπως η οικονομική κρίση και η διαχείριση της πανδημίας, είναι αποτέλεσμα δικής της επιλογής και ιδεοληψίας.
10
03

Για έναν διαθεματικό και συμπεριληπτικό φεμινισμό του 99%

Οι δομικές ανισότητες φανερώθηκαν και μέσα από τη γύμνια του κοινωνικού κράτους. Οι δομές στήριξης, πρόληψης και προστασίας από τη βία καθώς και οι δομές βοήθειας και φροντίδας στο σπίτι συρρικνώνονται ή κατεδαφίζονται, με αποτέλεσμα οι γυναίκες να αναλαμβάνουν ιδιωτικά το βάρος της φροντίδας και της περίθαλψης. Την ίδια στιγμή, στις συνθήκες κρίσης αναδεικνύονται κοινωνικές ομάδες που είναι εντελώς αποκλεισμένες από τις πρωτοβάθμιες μορφές φροντίδας. Απόλυτα εκτεθειμένες στην πανδημία της έμφυλης βίας αλλά και λόγω της πανδημίας βρίσκονται οι εργαζόμενες γυναίκες. Οι γυναίκες που δουλεύουν μαύρα, που είναι άνεργες, αυτές που αναλαμβάνουν τα δυσκολότερα επαγγέλματα: νοσηλεύτριες, εργαζόμενες στα σουπερμάρκετ, γυναίκες που μεταναστεύουν για να εργαστούν ως οικιακές βοηθοί, καθαρίστριες, σεξεργάτριες. Ενάντια στον κόσμο της μοναξιάς, του απομονωτισμού και της ατομικοποίησης, όμως, οι φεμινίστριες σε όλο τον κόσμο στήνουν κοινότητες αλληλεγγύης και υποστήριξης. Από το 2016 κι ύστερα βλέπουμε το ξεδίπλωμα ενός διεθνιστικού διαθεματικού φεμινισμού που κατορθώνει να είναι ριζοσπαστικός αλλά και μαζικός ταυτόχρονα. Γίνεται ένας φεμινισμός του 99%, όπως εύστοχα ονομάστηκε από τις συγγραφείς του φεμινιστικού μανιφέστου για το 99%. Πρόκειται για έναν φεμινισμό που αναγνωρίζει την εργασία των γυναικών σε όλους τους τομείς της ζωής, που αμφισβητεί τον πατριαρχικό, αποικιοκρατικό, ρατσιστικό και ιμπεριαλιστικό τρόπο οργάνωσης της ζωής. Ο φεμινισμός του 99% αντιμετωπίζει τους αγώνες διαθεματικά. Η τάξη, το φύλο, η καταγωγή είναι παράγοντες που επηρεάζουν και αλλάζουν τη θέση των γυναικών στη ζωή και στους αγώνες. Οι αγώνες του είναι συμπεριληπτικοί και αφορούν όλες τις πληττόμενες γυναικείες υποκειμενικότητες και τη ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητα. Η διεκδίκηση των επιθυμιών και των πολλαπλών ταυτοτήτων επιτρέπει σε όλες τις διαφορετικές γυναίκες, σε όλα τα θηλυκά σώματα, να βρίσκονται στον δρόμο, φέρνοντας τούτη την κίνηση από το περιθώριο στο κέντρο της καθημερινότητας. Αυτή ακριβώς η διεκδίκηση των δρόμων είναι για εμάς κυριολεκτικά ζωτικής σημασίας: Ακόμα και στο πιο σκληρό λοκντάουν, επιμένουμε να κάνουμε ορατές τις ανάγκες μας μέχρι να αναγνωριστούν.
09
03

Κύρκος Δοξιάδης: Ελεγχόμενος φασισμός

Εχω κατ’ επανάληψη αναφερθεί, σε προηγούμενα άρθρα, στον κομβικό στρατηγικό στόχο της ματαίωσης της μεταπολίτευσης και της επιστροφής στον ανελέητο θεσμικό, πρακτικό και ιδεολογικό αντικομμουνισμό του μετεμφυλιακού κράτους. Τούτη η διαπίστωση όμως χρειάζεται μια σημαντική συμπλήρωση. Το μετεμφυλιακό καθεστώς, παρ’ ότι ακροδεξιό ως προς τον ακραίο αυταρχισμό του και τον φανατικό επίσημο αντικομμουνισμό του, δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί φασιστικό. Και τούτο διότι του έλειπε ένα θεμελιώδες χαρακτηριστικό του φασιστικού φαινομένου: η ισχυρή ιδεολογική επιρροή. Η προδικτατορική αντικομμουνιστική ιδεολογία της «εθνικοφροσύνης» ήταν εξ αρχής αποτυχημένη ως τέτοια, διότι αναπαρήγαγε τη διαίρεση του εμφυλίου πολέμου χωρίς να έχει ισχυρό λαϊκό έρεισμα ούτε στο δικό της στρατόπεδο. Το μόνο αληθινό στήριγμα του καθεστώτος ήταν η ωμή κρατική και παρακρατική βία. Η αποτελεσματική ιδεολογική καταξίωση της αυθαίρετης κρατικής βίας θα μπορούσε να είναι ένας ορισμός του φασισμού. Πιο σχηματικά: ο φασισμός είναι η αυταρχική βία του κράτους ως κυρίαρχη ιδεολογία. Η οποία αυταρχική κρατική βία μπορεί να προσλαμβάνει τον χαρακτήρα είτε μιας ακραιφνώς ρατσιστικής βίας εναντίον εθνικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων, είτε μιας βίας που στρέφεται εναντίον των όποιων αντιπάλων του καθεστώτος – συγκεκριμένα, εναντίον της Αριστεράς και των κινημάτων. Η επιμονή της δεξιάς κυβέρνησης να επιδεικνύει την αυταρχική της στροφή κυρίως (αλλά όχι μόνο) σε δύο ειδικά περιπτώσεις (αστυνομία στα Πανεπιστήμια και απεργία πείνας Κουφοντίνα) δεν είναι καθόλου τυχαία – και δεν μπορεί να εξηγηθεί διαφορετικά. Επενδύει ιδεολογικά σε αυτές. Επιδιώκει να συσπειρώσει γύρω της κόσμο κατά τρόπο που θα τη βοηθήσει να συγκροτήσει τόσο στην ιδεολογία όσο και στην πολιτική πρακτική ένα ελεγχόμενο από εκείνην φασιστικό κίνημα εναντίον των «φίλων των μπαχαλάκηδων» και των «υπερασπιστών των τρομοκρατών».
09
03

Βασιλική Κατριβάνου: Ο αποφασιστικός ρόλος του κινήματος για το metoo

Ο αγώνας είναι δύσκολος, καθώς δεν αφορά μόνο την ευαισθητοποίηση, είναι μια σκληρή σύγκρουση με την εξουσία σε πολλαπλές εκφάνσεις (πατριαρχική, κοινωνική, πολιτική, οικονομική), που άλλοτε συνδυάζονται άλλοτε όχι. Η αποτρόπαια υπόθεση Λιγνάδη, το κάνει απτό. Και εδώ έρχεται ο αποφασιστικός ρόλος του κινήματος. Είναι αυτό που μπορεί να πιέσει αποφασιστικά, να ενώσει τις μοναχικές διαδρομές των γυναικών και των αντρών που βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, να δημιουργήσει δεσμούς, να προτάξει συγκεκριμένες διεκδικήσεις. Να βγάλει το θέμα από τις αρένες της συγκάλυψης, της αποσιώπησης, της μικροκομματικής αντιπαράθεσης και να το αναδείξει όπως του αξίζει, ρίχνοντας φως στις σκοτεινές πτυχές, εκεί όπου πατριαρχία, εξουσία, εργασιακή αυθαιρεσία, έμφυλη βία, τρανσφοβία και ομοφοβία μπορεί να συνδυάζονται. Ήδη, μέσα από τις φωνές που μίλησαν σε διαφορετικούς χώρους, τις συλλογικές κινήσεις και αντιδράσεις, βλέπουμε –και μάλιστα μέσα στις δύσκολες συνθήκες της πανδημίας– τα πρώτα βήματα ενός κινήματος που συγκροτείται. Κι αυτό παίζει ρόλο καταλύτη.
08
03

Δημήτρης Παπανικολόπουλος: Η χώρα έχει μπει σε τροχιά παρακμής. Εκλογές το συντομότερο!

Πρέπει, επίσης, να κατανοήσουμε ότι η πολιτική είναι διαχείριση ανθρώπων και όχι πραγμάτων, και άρα τα προγράμματα δεν έχουν νόημα αν δεν στηρίζονται σε μια θεωρία κινήτρων, που να στοχεύει στην άντληση της ψυχικής διαθεσιμότητας. Όμως, στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ, το οποίο είναι αρκετά αξιόλογο, δεν είναι σαφές ποια κίνητρα μπορούν να οδηγήσουν τους ανθρώπους να συνδράμουν σε όλα όσα προτείνει, ενώ είναι προφανές ότι η εικαζόμενη απάντηση είναι τα οικονομικά συμφέροντα. Αλλά έτσι δεν δημιουργείται δυναμική αναγέννησης, που είναι αίτημα συνάμα πολιτικό και πολιτισμικό. Τι θα έχουμε καταφέρει άραγε αν κάνουμε όσα προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ; Ποιος είναι ο στόχος μας; Η απάντηση δεν μπορεί να είναι «μια από τα ίδια», άνευρη. Ποιος μπορεί να είναι ο στόχος της αναγέννησης της Ελλάδας; Η πιο δημοκρατική κοινωνία; Η πιο οικολογική; Οι προγραμματικές  δεσμεύσεις και οι προτάσεις του ΣΥΡΙΖΑ οδηγούν σε κάτι τέτοιο; Το ερώτημα αυτό αξίζει να μας απασχολήσει.
08
03

Αννέτα Καββαδία: Η χαμένη τιμή της (πολιτικής) ευθιξίας

Δεν είναι τυχαία, για παράδειγμα, η σχεδόν εμμονική άρνηση της υπουργού Πολιτισμού να αναλάβει οποιαδήποτε πολιτική ευθύνη στο μείζον θέμα Λιγνάδη. Ή η υπεροπτική και αλαζονική συμπεριφορά της υπουργού Παιδείας έναντι όλων (ακόμα και όταν βοούν, με στοιχεία, οι απευθείας αναθέσεις χιλιάδων ευρω σε τομείς του χαρτοφυλακίου της). Ή οι προκλητικές ανατιμήσεις και οι απευθείας αναθέσεις της ΓΓ Αντεγκληματικής Πολιτικής σε νεοσύστατες εταιρείες, σε άλλες που αλλάζουν το καταστατικό τους λίγες ημέρες πριν υπογράψουν σύμβαση ή ακόμη και σε… παντοπωλείο.  Δεν είναι τυχαία η άνεση «γαλάζιων» στελεχών να παρακάμπτουν πολίτες – ακόμη και παιδιά με αναπηρία – προκειμένου να προηγηθούν στους εμβολιασμούς. Ούτε είναι τυχαία η άνεση του υπουργού Προστασίας του Πολίτη να επιδίδεται στο όργιο βίας και καταστολής στο οποίο αρέσκεται αλλά και να αντλεί μια ιδιότυπη ευχαρίστηση από το να οδηγεί τα πράγματα στα άκρα θέτοντας σε κίνδυνο ανθρώπινες ζωές. Δεν είναι τυχαία η άνεση που επιδεικνύεται στο να μοιράζονται αφειδώς εκατομμύρια μέσα από τις λίστες Πέτσα-Κικίλια. Ούτε είναι τυχαία η επιλογή να υπερτριπλασιαστούν οι αμοιβές της διοίκησης και όσων είναι σε θέση ευθύνης στην ΕΡΤ. Όπως συνέβη και στον ΔΕΔΔΗΕ, με την αύξηση στους μισθούς των γενικών διευθυντών και τη δημιουργία μιας νέας γενιάς golden boys μέσα από τις 11 νεοσυσταθείσες θέσεις διευθυντών. Και φυσικά δεν είναι τυχαία η άνεση με την οποία «ημέτεροι» καταλαμβάνουν επιτελικές θέσεις περιφέροντας ανύπαρκτα ή και πλαστά πιστοποιητικά «αριστείας». Τέτοια παραδείγματα, ων ουκ έστιν αριθμός, φέρουν την προσωπική σφραγίδα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Στον οποίον αποτυπώνονται όλα τα αλαζονικά χαρακτηριστικά της πολιτικής ελίτ που κυβερνά. Μιας ελίτ – έτσι όπως σχηματοποιείται στη νεοδημοκρατική διακυβέρνηση – η οποία φέρεται να αντιγράφει επιτυχώς τις πρακτικές του μετεμφυλιακού πελατειακού κράτους. Πλήρως αποκομμένη από την καθημερινότητα των πολιτών, με κρατικοδίαιτους επιχειρηματίες και τραπεζίτες που ομνύουν στην… υπεροχή της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ταυτίζουν το προσωπικό τους συμφέρον με το συμφέρον της κοινωνίας και της οικονομίας, με έκδηλη την απαρέσκεια προς ό,τι ξεφεύγει από τη νόρμα της.