Macro

1. Καταρχάς, ο μεγαλύτερος όγκος των εξαγγελιών της ΔΕΘ αφορά είτε μέτρα που θεωρούνταν αυτονόητα και είχαν προεξοφληθεί από την αγορά είτε παρατάσεις μέτρων που ήδη ίσχυαν: - Τα 660 εκατ. ευρώ της μερικής απαλλαγής από την επεστρεπτεα προκαταβολή σε επιχειρήσεις που έχασαν τζίρο λόγω πανδημίας είναι το λιγότερο που θα μπορούσε να κάνει η κυβέρνηση και αρκετά μικρότερο από αυτό που ζητούσαν οι μικρομεσαίοι. - Τα 1,58 δισ. της επέκτασης της απαλλαγής ορισμένων κατηγοριών από την ειδική εισφορά αλληλεγγύης και η μείωση των τριών μονάδων των ασφαλιστικών εισφορών, δεν αποτελούν νέα ελάφρυνση. Απλά είναι ένα ενεργό μέτρο που δεν πάρθηκε πίσω. - Το ίδιο ισχύει και για τα 275 εκ της επέκτασης των μειωμένων συντελεστών ΦΠΑ σε μεταφορές, καφέ, μη αλκοολούχα ποτά, κινηματογράφους, τουριστικό πακέτο. Δηλαδή, περίπου τα 2,5 δισ. από τα 3,4 του πακέτου της ΔΕΘ ήταν συνέχιση παλιών μέτρων (οπότε η αγορά δεν πρόκειται να αντιληφθεί κάποια αλλαγή εξαιτίας τους) και το μίνιμουμ που αναμένονταν για τις επιστρεπτεες. Προφανώς, έτσι ούτε επανεκκίνηση της οικονομίας μπορεί να γίνει ούτε και πολιτική επανεκκίνηση της κυβέρνησης. 2. Το καλάθι αποδείχθηκε "για λίγους". - Το 40% χρήματα από τη μείωση της φορολογίας κερδών στις επιχειρήσεις δίνεται στις 200 μεγαλύτερες της χώρας (λιγότερο από 1% του συνόλου), ενώ το 60% (σχεδόν όλες οι μικρομεσαίες) θα έχουν μηδενικό όφελος. - Η κατάργηση του φόρου γονικής παροχής δεν αφορά όσους θα μεταβίβαζαν περιουσίες κάτω από 150.000 ευρώ (απαλλάσσονταν και πριν), ενώ και μέχρι τα 250.000 ευρώ ο φόρος ήταν μόνο 1.000 ευρώ. Σε αυτές τις κατηγορίες είμαστε σχεδόν όλοι. Αντιθέτως 36.000 ευρώ γλυτώνουν όσοι μεταβιβάζουν περιουσία 800.000 ευρώ, που προφανώς σε αυτές δεν περιλαμβάνεται καμία από τις λαϊκές οικογένειες και μάλλον μόνο ελάχιστες της μεσαίας τάξης. - Η, δε, ενσωμάτωση του συμπληρωματικού ΕΝΦΙΑ στην κύρια κλίμακα του ΕΝΦΙΑ ωφελεί μόλις το πλουσιότερο 5%. - Ακόμη και η απαλλαγή από την εισφορά αλληλεγγύης ευνοεί πολύ περισσότερο όσους αμοίβονται με πολύ υψηλούς μισθούς παρά τη συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Προφανώς, αυτά δεν είναι ένας δίκαιος τρόπος να "μοιράζεται η ανάπτυξη", όπως είπε ο κύριος Μητσοτάκης στη συνέντευξη Τύπου της Κυριακής, αλλά η συνέχιση της πολιτικής του υπέρ του 10%-15% των πλουσιότερων, παρά τις ήδη τεράστιες στη χώρα μας ανισότητες. 3. Χάντρες για τους νέους - Δωρεάν data, τα οποία όμως θα εισπράξουν βασικά οι εταιρείες κινητής τηλεφωνίας - Τα 19 εκ που δίνονται αθροιστικά στους νέους εργαζόμενους και στο επίδομα στέγασης αποτελούν μόλις το 0,7% του συνολικού ύψους του πακέτου της ΔΕΘ. Επομένως, δεν έχουμε μια πολιτική μαζικής στήριξης των νέων, αλλά απλώς μια ρητορική προσπάθεια επαναπροσέγγισης ενός χαμένου για τον κύριο Μητσοτάκη ακροατηρίου. 4. Ανεπαρκή αντισταθμίσματα στον πληθωρισμό. - 150 εκ για επιδότηση ρεύματος νοικοκυριών και επιχειρήσεων - 15 εκ περισσότερα για το επίδομα θέρμανσης Μόνο αυτά είναι τα μέτρα της ελληνικής κυβέρνησης ενόψει του μεγαλύτερου κύματος ανατιμήσεων των τελευταίων δεκαετιών, ενώ σε άλλες χώρες το κράτος εγγυάται για τιμές 2018 στο ρεύμα και προχωρά σε μεγάλες αυξήσεις μισθών ως εξισορρόπηση. 5. Αλαζονεία προς όλους Πέρα από το μη χαριτωμένο αστείο με τις γαλοπούλες για τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, ο πρωθυπουργός μας είπε ότι δεν είναι υποχρεωμένος να μοιράζεται τα κριτήρια με τα οποία κάνει τις επιλογές του (μόνο βασιλιάδες πρέπει να έχουν πει κάτι ανάλογο) και ότι θέλει αυτοδυναμία και δεν πρόκειται να συνεργαστεί με κανένα κόμμα. Δεν προχώρησε, δε, σε κανένα σημείο αυτοκριτικής ή εξαγγελία αλλαγής πολιτικής, αλλά, αντιθέτως, μίλησε σαν να γίνονται όλα καλά. Το κλίμα όμως δεν είναι αυτό που επέτρεπε στην αρχή της πανδημίας να γράφουν κάποιοι για Μωυσήδες. Στο υπάρχον βεβαρυμένο πολιτικό και κοινωνικό πλαίσιο, ένας πρωθυπουργός που εμφανίζεται με τέτοια έπαρση, αντί να πείθει, εξοργίζει ακόμη περισσότερο τον κόσμο. Αυτό γίνεται ακόμη χειρότερο με την ξεδιάντροπη εικόνα μιντιακής θαλπωρής που του επιφύλασσαν για μια ακόμη φορά τα φιλοκυβερνητικα Μέσα στη συνέντευξη Τύπου και ο αποκλεισμός πολλών Μέσων της άλλης πλευράς.

Ο χιτλερικός Αρμαγεδδών χτύπησε ανελέητα τη μαρτυρική επαρχία μας αφήνοντας πίσω του πάνω από 400 νεκρούς, δέκα χωριά ολοσχερώς κατεστραμμένα κι ολόκληρη την (ενιαία τότε) επαρχία Βιάννου λεηλατημένη, ερειπωμένη και βυθισμένη στο πένθος. Την κορύφωση του δράματος θα ακολουθούσε ο Γολγοθάς όσων επέζησαν: ανείπωτος πόνος, βαθύ πένθος, προσφυγιά, φτώχεια κι εξαθλίωση, βάναυση εκμετάλλευση, συνθήκες ζωής που είναι αδύνατον να περιγραφούν. Ο πατέρας μου ήταν επτά ετών στις 14 Σεπτέμβρη 1943, την ημέρα που έχασε τον κόσμο γύρω του και φόρεσε παπούτσια σχεδόν δέκα χρόνια μετά, όπως και τα περισσότερα ορφανά. Αναρωτήθηκε ποτέ κανείς πόσα παιδιά δεν κατόρθωσαν να σπουδάσουν και καταδικάστηκαν σε μία σκληρή ζωή; Και το χειρότερο: σκέφτηκε κανείς το δράμα όσων αναγκάστηκαν για να επιβιώσουν να μεταναστεύσουν στη Γερμανία για να δουλέψουν στις φάμπρικες των σφαγέων τους; Όμως ο πόνος και ο Γολγοθάς της επιβίωσης δεν μετέτρεψε τους επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος και τις οικογένειες των θυμάτων σε σκληρούς, αυταρχικούς και μισαλλόδοξους αλλά ανεκτικούς, δημοκράτες κι αγωνιστές. Όπως λέει άλλωστε το σύνθημα σε τοίχο σπιτιού των Ανωγείων: «Ανώγεια, Βιάννο, Κάνδανο τα κάψαν οι ναζί, φασίστες δεν χωρούνε σε τούτο το νησί».

Εύχομαι αν με το καλό εκλεγεί μια κυβέρνηση που θέλει στοιχειωδώς να υπερασπιστεί τον κοσμικό χαρακτήρα της Ελληνικής Δημοκρατίας και την θρησκευτική ελευθερία των ανθρώπων που ζούνε στη χώρα αυτή, να έχει το θάρρος να καταργήσει τους αγιασμούς στα σχολεία, το πιο βαρετό, ανούσιο και αντιδραστικό τμήμα του τελετουργικού του ανοίγματος της σχολικής χρονιάς. Καιρός είναι. Λυπάμαι αλλά όσο δεν έχουμε το θάρρος να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα σε μια Δημοκρατία, τόσο άνθρωποι σαν κι αυτόν τον παπά δικαιώνονται και θα συνεχίζουν να συμπεριφέρονται με τον τρόπο αυτόν. Το να επιβάλει η πολιτεία την ευλογία της Εκκλησίας παραβιάζει τη θρησκευτική ελευθερία των μαθητών και των γονέων τους. Όποιοι γονείς και παιδιά θέλουν, μπορούν να παίρνουν την ευλογία αυτή χωρίς την αναγκαστική παρουσία των άλλων. Αυτή είναι η μόνη συμβατή με την ανθρώπινη αξιοπρέπεια λύση.

Η αντίθεση στους Ταλιμπάν, λοιπόν, δεν συνεπάγεται δηλώσεις και έκφραση «ανησυχίας» αλλά έχει συγκεκριμένα διά ταύτα, για όσους Αφγανούς ζουν στη χώρα μας και για όσους έρθουν. Μερικά βασικά: * Να σταματήσουν οι απελάσεις. Στις αρχές Αυγούστου, ενώ ήταν θέμα ημερών η πτώση της Καμπούλ, η Ελλάδα μαζί με την Αυστρία, το Βέλγιο, τη Γερμανία, την Ολλανδία, τη Δανία, απευθύνθηκε στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή ζητώντας τη συνέχιση των «επιστροφών», καθώς η διακοπή τους θα έδινε λάθος μήνυμα. Οι τρεις τελευταίες χώρες υπαναχώρησαν ρητά, λίγες μέρες μετά, και εν γένει οι επιστροφές έχουν παγώσει. Δεν έχουμε όμως καμιά σιγουριά για το μέλλον, ειδικά με κυβερνήσεις, όπως η ελληνική, που παίζουν γερά το χαρτί του αντιμεταναστευτικού/αντιπροσφυγικού. * Όχι «αποσυμφόρηση», αλλά ένταξη. Αν το πρώτο καθήκον είναι να μην «επιστραφεί» ούτε ένας Αφγανός ή Αφγανή, το αμέσως επόμενο είναι όσοι και όσες μένουν εδώ να μην ζουν σε συνθήκες αβίωτες, με προορισμό την «αποσυμφόρηση», αλλά με μέριμνα για την ένταξη. * Ασφαλείς δίοδοι και μέριμνα για όσους έρθουν. Αν μιλήσουμε για την έννοια της προσφυγιάς, για ανθρώπους που φεύγουν από την πατρίδα τους επειδή οι συνθήκες διαβίωσης, η ελευθερία και η ζωή τους απειλούνται, το Αφγανιστάν του 2021 (αλλά και παλιότερων ετών) αποτελεί κατεξοχήν παράδειγμα. Κι αυτό δεν αφορά μόνο τις γυναίκες λόγω του φύλου τους, αλλά και άλλους και άλλες λόγω των θρησκευτικών πεποιθήσεων, της εθνοτικής καταγωγής, του σεξουαλικού προσανατολισμού, των πολιτικών τους απόψεων. Καθένας που φεύγει από την πατρίδα του για τέτοιους λόγους δικαιούται να ζητήσει και να λάβει προστασία, όπως υπαγορεύει όχι μόνο η ανθρωπιά, αλλά και το διεθνές δίκαιο. Αυτό απαιτεί πολλά (σχεδιασμό, ασφαλείς διόδους, ευρωπαϊκή συνεργασία), στον αντίποδα της λογικής των φρακτών, της αποτροπής, του «βίου αβίωτου».

Ο πρωθυπουργός δικαιολόγησε το πρόγραμμα στη συνέντευξη τύπου λέγοντας ότι η ανεργία των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας και χωρίς εργασιακή εμπειρία νέων οφείλεται στο ότι οι εργοδότες δεν τους προτιμούν έναντι των πιο ώριμων εργαζόμενων επειδή είναι συγκριτικά ακριβότεροι, με βάση τη σχέση μισθού/παραγωγικότητας. Έτσι, η κρατική επιχορήγηση των 100 ευρώ μηνιαία προς τους εργοδότες θα τους δώσει κίνητρο για προσλήψεις από αυτήν την ομάδα. Ωστόσο, οι αμοιβές των νεοεισερχόμενων συγκεντρώνονται στην πράξη γύρω από τον κατώτατο μισθό –και κάτω από αυτόν σε περίπτωση μερικής απασχόλησης – όπως και στις εισαγωγικές βαθμίδες της μισθολογικής κλίμακας των συλλογικών συμβάσεων εργασίας, ενώ ακόμα και μεταξύ των εργαζομένων που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό οι εργοδοτικές εισφορές είναι κατά 6,66 ποσοστιαίες μονάδες χαμηλότερες για τα άτομα ηλικίας έως 25 ετών, που κοστίζουν λιγότερο για τις επιχειρήσεις από τα μεγαλύτερης ηλικίας. Δεδομένης της υπερσυγκέντρωσης των νεοεισερχόμενων νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία γύρω από τον κατώτατο μισθό, το πρωθυπουργικό επιχείρημα υπαινίσσεται ότι ο κατώτατος μισθός χωρίς τριετίες είναι υψηλός και πρέπει να μειωθεί. Δεν έχει όμως διατυπωθεί κάτι τέτοιο ευθέως στη δημόσια συζήτηση. Θα επιτρέψει το πρόγραμμα να επιχορηγηθούν εργοδότες με δημόσιο χρήμα για να παρέχουν θέσεις εργασίας που αμείβονται με τον κατώτατο μισθό; Επίσης οι νέοι έχουν κατά κανόνα πιο επίκαιρες επαγγελματικές γνώσεις και περισσότερες ψηφιακές δεξιότητες από τους μεγαλύτερους, μεγαλύτερη όρεξη για δουλειά και προσαρμοστικότητα στις νέες τεχνολογίες, που αντισταθμίζουν την έλλειψη εμπειρίας. Άρα, η έλλειψη της τελευταίας δεν σημαίνει πάντα ούτε εξ ορισμού χαμηλότερη παραγωγικότητα των νεοεισερχόμενων νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία και άρα δεν χρειάζεται να επιδοτηθούν όλοι οι νέοι με 100 ευρώ μηνιαία προκειμένου να αποκτήσουν την πρώτη τους εργασιακή εμπειρία. Αντίθετα, η διεθνής βιβλιογραφία έχει δείξει τη μεγάλη ευαισθησία που έχει η νεανική ανεργία στον οικονομικό κύκλο και τη διακύμανση της δραστηριότητας συγκεκριμένων κλάδων παραγωγής που τους απορροφούν κατά προτεραιότητα. Επίσης έχει δείξει τις επιπτώσεις στη νεανική ανεργία της αναπόφευκτης και αναγκαίας σχετικής αυτονομίας του εκπαιδευτικού από το παραγωγικό σύστημα. Αν όμως η ανεργία των νέων δεν οφείλεται στη χώρα μας στο συγκριτικά υψηλό εργατικό κόστος των νεοεισερχόμενων στην αγορά εργασίας νέων χωρίς εργασιακή εμπειρία, τότε, στην καλύτερη περίπτωση, το πρόγραμμα θα λειτουργήσει ως εργαλείο νομιμοποίησης της νεανικής μαύρης εργασίας παρέχοντας στους εργοδότες ευχέρεια ασφάλισης των νέων και στους τελευταίους μέσο πίεσης απέναντι στους πρώτους, ενώ στη χειρότερη περίπτωση θα λειτουργήσει ως εργαλείο μαζικής επιδότησης θέσεων εργασίας που αμείβονται με τον κατώτατο ή τους βασικούς μισθούς των συλλογικών συμβάσεων εργασίας. Το πρόγραμμα μπορεί επίσης να επιφέρει σημαντικές αλλαγές όχι μόνο στις κοινωνικές αντιλήψεις για τα αίτια της ανεργίας αλλά και στις συμπεριφορές των άνεργων νέων, όπως και στη λειτουργία της αγοράς εργασίας. Οι άνεργοι νέοι που θα περιφέρονται από επιχείρηση σε επιχείρηση με την επιταγή προπληρωμένου χρόνου εργασίας στο χέρι, αναζητώντας την επιχείρηση που θα θέλει να τη μοιραστεί μαζί τους με αντάλλαγμα μια θέση εργασίας στο επάγγελμα ή στο αντικείμενο σπουδών τους, θα θεωρηθούν πλέον μη ενεργοί ή ανίκανοι εάν δεν βρουν επιχείρηση να τους προσλάβει και υπεύθυνοι για την παράταση της ανεργίας τους. Επίσης, οι ατομικές διαπραγματεύσεις τους με τους εργοδότες ενδέχεται ασκήσουν πτωτική επίδραση τους μισθούς που οι τελευταίοι είναι διατεθειμένοι να συμφωνήσουν, με τη δικαιολογία της ύπαρξης της προσαύξησης, ενώ η έλλειψη ασφαλιστικών δικλείδων μπορεί να οδηγήσει τις επιχειρήσεις σε υποκατάσταση μη επιδοτούμενου προσωπικού από τους δικαιούχους προπληρωμένου χρόνου εργασίας. Τέλος, το μοντέλο της ατομικής ευθύνης των ανέργων, αλλά περισσότερο αυτό της ατομικής διαπραγμάτευσης των μισθών, που προωθείται μέσα από το «καρότο» της προσαύξησης του μισθού, αποτελούν απειλή για την ολοκληρωτική απορρύθμιση της αγοράς εργασίας, δηλαδή των κοινωνικών σημείων αναφοράς που συγκροτούν τη βάση της (συγκριτικής) αξίας της εργατικής δύναμης και της συλλογικής διαπραγμάτευσης των όρων αναπαραγωγής της. Το πρόγραμμα «πρώτο ένσημο» δεν είναι τόσο αθώο όσο φαίνεται.

«160 προσωπικότητες» (151 άνδρες και 9 γυναίκες) αντιδρούν στο πόρισμα της Επιτροπής για την ισότητα των ΛΟΑΤΚΙ+ και υπογράφουν επιστολή με την οποία αντιτίθενται στον πολιτικό γάμο ατόμων του ίδιου φύλου. Αξίζει να αναζητήσετε ποιοι και ποιες υπογράφουν. Επικαλούνται το… δημογραφικό και την οικογένεια. Τη δημιουργία ετερόφυλης οικογένειας και τη «φυσική αναπαραγωγή», επιβεβαιώνοντας πως αντιλαμβάνονται το γυναικείο σώμα μόνο ως μέσο αναπαραγωγής. Οι 160 φαντάζομαι θα υποστήριζαν και το αηδιαστικό «συνέδριο γονιμότητας» – αν πραγματοποιούταν. Στη συνέχεια κάνουν λόγο για «καταχρηστικό δικαιωματισμό» που έρχεται σε αντίθεση με «τα ήθη και τις παραδόσεις μας». Αυτή την ατάκα για τα ήθη και τις παραδόσεις που την κοτσάρουν οι ακροδεξιοί σε όλα τα θέματα. Εννοείται πως θα ‘ρθουμε σε ρήξη με πολλές ομοφοβικές και αντιφεμινιστικές ανήθικες παραδόσεις. Η γελοιότητα της επιστολής όμως δεν έχει κορυφωθεί ακόμα. Η «επιχειρηματολογία» για την εναντίωση στον πολιτικό γάμο συνεχίζεται με επίκληση στην… πανδημία, το διαχωρισμό εμβολιασμένων και μη, την οικονομία, τις πυρκαγιές, την εγκληματικότητα και τα ελληνοτουρκικά. Είναι γνωστή η άμεση συσχέτιση των πυρκαγιών, της ύφεσης στην οικονομία και των εμβολιασμών με τους πολιτικούς γάμους. Πως το είχε πει και ένας παπάς; «Ο covid είναι τιμωρία για τους gay»; Μιλάμε για σοβαρή επιστημονική τοποθέτηση από τους 160, όχι αστεία. Πεφωτισμένα μυαλά που λέμε. Ομολογώ πάντως ότι δεν περίμενα πως η τουρκική πυραυλάκατος θα συσχετιστεί με τον πολιτικό γάμο. Συνειρμικά μού ‘ρθε στο μυαλό ένα γλέντι στο θωρηκτό Αβέρωφ. Ξεκαρδιστικό αυτό το απόσπασμα των 160, θα μπορούσε να ήταν κείμενο επιθεώρησης. Κάνουν και μια αναφορά στα «σεξουαλικά εγκλήματα». Φυσικά και δεν θα ανατρέξουν ποτέ –γιατί δεν συμφέρει το ποιηματάκι τους– στα στατιστικά στοιχεία των ποινικών υποθέσεων για να δουν σε ποιες μορφές οικογένειας και από ποιους γίνονται αυτά τα εγκλήματα στη συντριπτική τους πλειοψηφία. Οι θύτες ποια «ήθη» επικαλούνται στις απολογίες τους; Ελπίζω όχι τα ίδια με εκείνα που θέλουν να διασώσουν οι 160… Στη συνέχεια καλούν λέει τους υπευθύνους να αποτρέψουν «τη μόνιμη εγκατάσταση στη χώρα μας παρανόμων αλλοεθνών και αλλοθρήσκων μεταναστών». Ε πείτε το βρε «160 προσωπικότητες» πως από την αρχή θέλατε να ρίξετε και λίγο ξενοφοβικό δηλητήριο. Περιμένατε το τέλος του κειμένου για να αναφερθείτε στο θέμα; Κάνουν κάποιες γενικές αναφορές και σε «οικουμενικό ανθρωπιστικό πολιτισμό». Εντάξει, όλα μας έχουμε γράψει κάτι τέτοια σε εκθέσεις λυκείου. Τέλος, σχολιάζουν και τον «κίνδυνο να τραυματιστούν οι ευαίσθητες παιδικές ηλικίες», αναφερόμενοι στο μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης. Θα μπορούσαν να μιλήσουν με gay, intersex άτομα, άτομα που αισθάνονται δυσφορία φύλου και έχουν υποστεί bullying στο σχολείο για να αντιληφθούν πως και από ποιους τραυματίζονται παιδικές ηλικίες. Επίσης θα ήταν εποικοδομητικό να ενημερώνονται για την προσέγγιση που έχει πλέον η σύγχρονη επιστήμη σε θέματα για τις intersex ταυτότητες, το βιολογικό φύλο, το διαχωρισμό από το κοινωνικό φύλο κ.ά. Ενδεχομένως να σοκαριστούν οι 160 και να συντάξουν επιστολές αγανάκτησης προς τον ΟΗΕ, τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, τη Διεθνή Αμνηστία. Και φυσικά, η επιστολή κλείνει με το τρίπτυχο που όλοι αγαπήσαμε. «Ενότητα, ομοψυχία και συστράτευση». Καμία ενότητα, καμία ομοψυχία και καμία συστράτευση με ομοφοβικούς, μισογύνηδες, ρατσιστές. Οι 160 σκοταδιστές μας υπενθύμισαν ότι ο πολιτικός γάμος για ομόφυλα ζευγάρια και η τεκνοθεσία πρέπει να υπερψηφιστούν τώρα.

Για ακόμη μία φορά οι πολίτες της Τήνου κατάφεραν να ματαιώσουν την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στη θέση Πράσσα. Πρόκειται για άλλη μία μικρή αλλά σημαντική νίκη των Τηνιακών στη μάχη που δίνουν ενάντια στην επέλαση της περιβόητης «πράσινης ανάπτυξης» εδώ και περίπου 2,5 χρόνια, η οποία παράλληλα έστειλε ένα μήνυμα ελπίδας σε όλες τις περιοχές της χώρας που αντιστέκονται για να προστατεύσουν τη γη και την ελευθερία. Η νέα απόπειρα για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών στα Πράσσα αναζωπυρώθηκε στις αρχές Μαΐου. Τότε, η εταιρεία «Ενεργειακή Κυκλάδων» και τρεις μεταφορικές εταιρείες έκαναν αιτήσεις στον Δήμο Τήνου προκειμένου να λάβουν άδειες διέλευσης, ώστε τα υπερμεγέθη φορτηγά τους να μεταφέρουν τις ανεμογεννήτριες που βρίσκονταν αποθηκευμένες σε οικόπεδο, έπειτα από την άφιξή τους στο νησί λίγο πριν από τα Χριστούγεννα. Για μία ακόμη φορά, ο δήμος απάντησε αρνητικά με ομόφωνη απόφαση του δημοτικού συμβουλίου. (...)

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο εκχώρησης των ενεργειακών μας «όπλων», εκδηλώνεται το κύμα ακρίβειας, που στον πυρήνα του βρίσκεται η ενέργεια. Ο κίνδυνος της ενεργειακής φτώχειας είναι πολύ μεγάλος. Τα μέτρα που ανακοίνωσε η κυβέρνηση, μέσω ενίσχυσης των ενεργειακών παρόχων, δεν αρκούν για να αντιστρέψουν μια ζημιά που ήδη έχει εκδηλωθεί σε πολλές περιπτώσεις. Είναι αναποτελεσματικά και κυρίως διαιωνίζουν και νομιμοποιούν ένα καθεστώς μη παρέμβασης από το κράτος στα δομικά στοιχεία της ενεργειακής ακρίβειας. Έτσι, όλες οι χώρες επηρεάζονται από την αύξηση των τιμών του φυσικού αερίου και των δικαιωμάτων εκπομπής ρύπων, αλλά η Ελλάδα έχει τα μεγαλύτερα τιμολόγια ηλεκτρικού ρεύματος. Η κυβέρνηση δεν μπαίνει καν στη διαδικασία ελέγχου των παραγωγών ηλεκτρικής ενέργειας, για να εξετάσει το ενδεχόμενο επιβολής πλαφόν στην χονδρική τιμή, παρ’ όλο που η νομοθεσία παρέχει τα απαραίτητα εργαλεία. Πολύ περισσότερο, δεν εξετάζει σοβαρά και άμεσα τις δυνατότητες μείωσης των ειδικών φόρων κατανάλωσης στα καύσιμα και στα ενεργειακά προϊόντα. Ειδικά για το ηλεκτρικό ρεύμα, που ο φόρος είναι ποσοστιαίος, δεν επιτρέπεται να έχει κανέναν ενδοιασμό. Όσο για την αλυσιδωτή επίδραση των ενεργειακών τιμών στις ανατιμήσεις βασικών προϊόντων, η μείωση του ΦΠΑ θα αποτελούσε μια πραγματικά αποτελεσματική, χειροπιαστή παρέμβαση προς όφελος των νοικοκυριών. Είναι φανερό ότι η κυβέρνηση δεν θέλει να ελέγξει την ιδιωτική πρωτοβουλία, ακόμη και σε τομείς που έχει το δικαίωμα να το κάνει. Απαντιέται έτσι και το επιχείρημα, ότι αρκεί ένα ισχυρό νομοθετικό πλαίσιο για να χαράσσεις πολιτική. Η κυβέρνηση δεν θέλει να τους ελέγξει, δεν μειώνει τους φόρους κατανάλωσης, δεν κρατά στο δημόσιο τα ενεργειακά Δίκτυα. Αυτή η κυβέρνηση ήρθε για να τα δώσει όλα.

Αν θέλετε επιβεβαίωση ότι κυβερνιόμαστε από μια ελίτ που ζει σε άλλο κόσμο διαβάστε το παρακάτω: Ο κυβερνητικός εκπρόσωπος κ. Οικονόμου μας λέει ότι «Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αντιλαμβάνεται τι σημαίνει μεσαία τάξη» γιατί «είναι χαρακτηριστικό του πως αντιλαμβάνεται ο κ. Τσακαλώτος και ο ΣΥΡΙΖΑ τη μεσαία τάξη. Η πραγματικότητα είναι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών έχει περιουσία 150.000 ευρώ και πάνω» Για να δούμε ποιος δεν τα πάει καλά με την αριθμητική, πόσο μάλλον με την πραγματικότητα: Με βάση τα στοιχεία που διαθέτουμε, αλλά και άρθρο της Καθημερινής (δεν την λες και φιλοΣΥΡΙΖΑ) στις 26/5/2019, από 0 μέχρι 150.000 έχει το 87% των φορολογουμένων που κάνουν δήλωση Ε9. Το 87%. 5.130.000 φορολογούμενοι. Υπάρχουν δε και 530.000 φορολογούμενοι χωρίς ακίνητη περιουσία. Ανεβάζοντας τον προηγούμενο αριθμό σε 5.660.000 φορολογούμενους. Ακίνητη περιουσία πάνω από 150.000 έχει μόλις το 13%. Δηλαδή 750.000 φορολογούμενοι. (Και μάλιστα πάνω από το 1/3 εξ αυτών δεν ξεπερνά τις 200.000) Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών για την ΝΔ είναι το πλουσιότερο 13%. Αυτό εννοούμε όταν λέμε ότι δεν έχουν σχέση με την πραγματικότητα. Ζούνε σε άλλα σπίτια, πάνε σε άλλα σχολεία και πανεπιστήμια, κυκλοφορούν σε άλλες περιοχές και το χειμώνα και το καλοκαίρι, ζούνε σε μια δική τους φούσκα μακριά από την κοινωνική πλειοψηφία. Δεν είναι ότι είναι μια ελίτ που αδιαφορεί για όλους τους άλλους. Είναι μια ελίτ που δεν έχει ιδέα για όλους τους άλλους. Τους εύχομαι λοιπόν στις εκλογές να τους ψηφίσει η «συντριπτική πλειοψηφία» του 13% που εκπροσωπούν. Και εμάς ας μας ψηφίσει η «συντριπτική μειοψηφία» του 87% που εκπροσωπούμε.

Παντρευτήκαμε με τη Jane το 2018, μετά 13 χρόνια συμβίωσης, όταν πλέον το σύμφωνο συμβίωσης νομιμοποιήθηκε και για τα ομόφυλα ζευγάρια. Το κάναμε για εμάς, αλλά και για να κατοχυρώσουμε κάπως καλύτερα το γιο μας, τον οποίο γέννησα στο Guernsey και ο οποίος αναγνωρίζεται, με το βρετανικό σύστημα, ως παιδί και των δυο μας, με τις δυο μαμάδες του. Τη μαμά και τη mummy. Ως same sex family, απολαμβάνουμε, εδώ, όλα τα δικαιώματα με τις υπόλοιπες οικογένειες - ετερόφυλες, μονογονεϊκές κτλ. Έτσι, για παράδειγμα, η δασκάλα του Νικόλα στο νηπιαγωγείο, δείχνει την οικογενειακή μας φωτογραφία και μιλά για εμάς, όπως ακριβώς για τα άλλα παιδάκια. Η Jane έχει ίσο λόγο με εμένα σε όλα τα θέματα και, το σημαντικότερο από μια άποψη, εάν πεθάνω, θα συνεχίσει να είναι η μαμά του. Περιττό να πω πόσο χαρούμενο, υγιές ψυχικά και παιχνιδιάρικο αγοράκι είναι ο μικρός μας, επειδή ακριβώς μεγαλώνει σε μια κοινωνία που σέβεται τόσο το ίδιο όσο και τους γονείς του. Και για αυτό θα είμαι πάντα ευγνώμων στην κοινωνία και την κουλτούρα εδώ. Επιθυμία μας, όμως, είναι να επιστρέψουμε Ελλάδα, σε λίγα χρόνια. Γιατί και η Jane και εγώ θελουμε εκεί να ζήσουμε και να μεγαλώσουμε το παιδί μας, στο μέρος που είναι το «σπίτι» μας, οι φίλοι μας, η καρδιά μας. Και η μεγάλη ελπίδα μας είναι ότι ο τόπος αυτός μπορεί να μας αγκαλιάσει, όπως ο κόσμος εδώ, και να υπάρξουμε όλοι μαζί, με σεβασμό, κατανόηση, καλή διάθεση και όση πιο πολλή αγάπη μπορούμε. Είμαι αισιόδοξη, γιατί μέχρι τώρα έχουμε βρει, όταν είμαστε Ελλάδα, μόνο αποδοχή, καλοσύνη και αγάπη. Πολύ περισσότερα απ’ ό,τι θα μπορούσα ποτέ να είχα ελπίσει. Γιατί τα γράφω αυτά, που είναι τόσο προσωπικά (και, για το λόγο αυτό, δύσκολο να τα γράψω); Γιατί είδα ένα δημοσίευμα εφημερίδας για επιστολή κάποιων ακαδημαϊκών και καθηγητών πανεπιστημίου (μεταξύ άλλων), κατά του πολιτικού γάμου ομόφυλων ζευγαριών, όπως εμείς. Τέτοια αντίδραση δεν εκπλήσσει, γιατί όταν οι κοινωνίες κάνουν βήματα μπροστά, πάντα υπάρχει αντίδραση. Είναι, βέβαια, απογοητευτικό που κάποιοι «δάσκαλοι» συνυπογράφουν. Μαζί, όμως, σκέφτομαι και κεντράρω την προσοχή μου σε αυτούς που δεν υπέγραψαν και που, νομίζω, είναι οι περισσότεροι. Και θα ήθελα να τους ευχαριστήσω, όπως και όλους τους φίλους και γνωστούς, που έχουν δείξει μόνο αγάπη και καλοσύνη στην οικογένειά μας. Ο κόσμος αλλάζει όταν προσπαθούμε όλοι μαζί, καθένας με τον τρόπο του. Ας πάμε, λοιπόν, μαζί κάπου καλύτερα, με σεβασμό και ανθρωπιά ο ένας για τον άλλο.