Macro

19
08

Ας συνεννοηθούμε λοιπόν…δημοσίως

Η κατηγορία ότι ο τέως υπουργός Οικονομικών ευθύνεται για το ότι χάθηκε η μεσαία τάξη επειδή δεν φρόντισε να της διανείμει 7 από τα 37 δις του ταμειακού αποθέματος τον Αύγουστο του 2018 είναι ανεύθυνη και δείχνει επιπλέον άγνοια τόσο της πραγματικής δημοσιονομικής κατάστασης όσο και του τρόπου λειτουργίας μιας υπερχρεωμένης καπιταλιστικής οικονομίας όπως η ελληνική.  Είναι ανεύθυνη επειδή γίνεται εκ των υστέρων, δηλαδή εκ του ασφαλούς και μας εκθέτει στη λογική καταγγελία ότι επιδιώκουμε να κερδίζουμε ψήφους μοιράζοντας χρήματα, αντίληψη η οποία αποδείχθηκε εσφαλμένη. Δείχνει άγνοια της πραγματικής δημοσιονομικής κατάστασης γιατί το διαθέσιμο ταμειακό απόθεμα δεν ήταν 37 δις αλλά πολύ λιγότερο μιας και τα 15,7 δις ήταν μπλοκαρισμένα ως δάνειο από τον ESM και αφιερωμένα στην αποπληρωμή του χρέους, ενώ από τα υπόλοιπα 21,3 δις ένα σημαντικό μέρος (6,4 δις) είναι συγκεντρωμένο σε ένα λογαριασμό για τις ανάγκες ρευστότητας των ΔΕΚΟ, το δε εναπομένον που θεωρητικά ήταν διαθέσιμο προοριζόταν για καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης όπως αυτή που πράγματι προέκυψε με την κρίση πανδημίας και ζητήσαμε ως ΣΥΡΙΖΑ να αξιοποιηθεί με τα ΜΕΝΟΥΜΕ ΟΡΘΙΟΙ Ι και ΙΙ. Δηλαδή, αν τα είχαμε δώσει τότε δεν θα μπορούσαμε να έχουμε τα προγράμματα διάσωσης που πρόσφατα προτείναμε. Το κυριότερο, όμως, είναι πως χάρις στα υπερπλεονάσματα - από τα οποία προέκυψε το ταμειακό απόθεμα – δημιουργήθηκε δημοσιονομικός χώρος για άσκηση κοινωνικής πολιτικής από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Υπήρχε, δε, σαφής μνημονιακός όρος πως ένα τμήμα τους θα πήγαινε για την κάλυψη χρηματοδοτικών αναγκών του χρέους και ένα άλλο για πολιτική αναδιανομής κατόπιν έγκρισης από τους θεσμούς. Το τελευταίο, μάλιστα, δεν τηρήθηκε επακριβώς από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ γιατί έκανε αναδιανομή αμέσως από την αρχή κάθε έτους χωρίς να περιμένει τον Απρίλιο όπως όριζαν οι θεσμοί επειδή τότε θα είχαν και τα οριστικά δημοσιονομικά αποτελέσματα για το πλεόνασμα. Από τα υπερπλεονάσματα, λοιπόν, δόθηκαν ως κοινωνικό μέρισμα 727 εκατ. ευρώ το 2017, 782 εκατ. το 2018, ενώ ως 13η σύνταξη δόθηκαν 800 εκατ. το 2019. Τέλος, ας μη ξεχνάμε πως τον Αύγουστο 2018 μόλις είχαμε βγει από το Μνημόνιο και ο αμέσως επόμενος στόχος για τη σταθεροποίηση και ανάκαμψη της οικονομίας ήταν να πείσουμε τις αγορές πως μπορούμε να πορευθούμε με όρους αξιοπιστίας (δηλαδή χωρίς επιστροφή σε άμεσες παροχές μικροπολιτικής έμπνευσης) προκειμένου να μειώσουμε το επιτόκιο δανεισμού και να βγούμε στις αγορές ενισχύοντας το ταμειακό απόθεμα που τότε ήταν λιγότερο από 37 δις. Αυτό έγινε και αποτυπώθηκε στο επιτόκιο του 10ετούς κρατικού ομολόγου που από 4% περίπου τον Αύγουστο 2018 έπεσε στο 2% ένα χρόνο αργότερα. Αυτός είναι και ο λόγος που η μεν ελληνική οικονομία κρατήθηκε σε συγκριτικά καλύτερα επίπεδα ανάκαμψης τους αμέσως επόμενους μήνες και με το διεθνές κύρος και την εμπιστοσύνη απέναντί της στην πιο υψηλή στάθμη από το 2008. Κι όλα αυτά έγιναν επειδή θέσαμε το κοινωνικό συμφέρον πάνω από το στενά κομματικό. Είναι λάθος να πιστεύουμε πως τη μεσαία τάξη τη χάσαμε στο παρά πέντε των εκλογών επειδή δεν μοιράσαμε περισσότερα χρήματα. Ο κόσμος δεν τρώει κουτόχορτο και θα το εκλάμβανε ως εξαγορά ψήφου γυρίζοντάς μας την πλάτη - όπως κι έγινε εν μέρει - θεωρώντας το προσβλητικό. Τη μεσαία τάξη τη χάσαμε στη διάρκεια μιας τετραετίας που εφαρμόσαμε Μνημόνιο και δεν αναπληρώσαμε όλη τη ζημιά των προηγούμενων μνημονίων όπως είχαμε πείσει ότι θα κάνουμε. Η εκλογική ζημιά δεν έγινε τόσο από αυτούς που ψήφισαν τη ΝΔ όσο από αυτούς που δεν ψήφισαν καθόλου ή πήγαν σε άλλα μικρότερα κόμματα.
19
08

Μήπως πρόκειται για το ΠΑΣΟΚ του 6%;

Η αντίληψη ότι η παράταξη εκφράζει στο οργανωτικό πεδίο το άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς τους προερχόμενους από διαφορετικές πολιτικές και ιδεολογικές κατευθύνσεις -κυρίως τους προερχόμενους από τον χώρο της σοσιαλδημοκρατίας- είναι διπλά λανθασμένος. Οι εμπειρίες της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας σε ζητήματα εσωκομματικής δημοκρατίας είναι ιδιαίτερα τραυματικές. Η ίδρυση και η εμφάνιση  του ΠΑΣΟΚ ως «κίνημα» και όχι ως κόμμα- υποτίθεται διαφοροποίηση του από τις υπαρκτές σταλινικές παραδόσεις του κομμουνιστικού κινήματος- δεν εμπόδισε τον σχηματισμό από την αρχή αυτού, του κατ’ όνομα κινήματος, ως ένα ιδιαίτερα προεδροκεντρικό κόμμα -ο προεδρικός βοναπαρτισμός του Α. Παπανδρέου είχε πάρει πρωτοφανείς διαστάσεις- με αδύναμα κεντρικά όργανα, με συνεχείς διαγραφές, με πλήρη ανυπαρξία ουσιαστικής εσωτερικής δημοκρατικής ζωής και με τελική κατάληξη τον οριστικό πολιτικό και οργανωτικό εκφυλισμό του και την εξαφάνιση του από τον πολιτικό χάρτη της χώρας. Αυτοί που αποχώρησαν, κυρίως τα απλά μέλη, άφησαν το ΠΑΣΟΚ πίσω τους. Δεν θέλουν να το ξαναβρούν μπροστά τους. Δεν γνωρίζω αν ο καινοφανής χαρακτηρισμός «κόμμα εν κινήσει» αντιπροσωπεύει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ, αλλά εάν ισχύει τότε το τρένο του κόμματος τρέχει, και μάλιστα με τρελή ταχύτητα, προς το παρελθόν για να συναντήσει τόσο το αλήστου μνήμης ΠΑΣΟΚ όσο, και πράγμα χειρότερο, την πλήρως εκφυλισμένη ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία.
19
08

Πάνος Λάμπρου: Η δική μας αριστερά, έχει μάθει να ακούει, να κουβεντιάζει, να στοχάζεται και να αναστοχάζεται

Είμαι λίγο μακριά, ίντερνετ με το ζόρι, αλλά η δυσοσμία του φανατισμού και της χυδαιολογίας έφτασαν μέχρι εδώ. Κρίμα... Η αριστερά, η δική μας αριστερά, έχει μάθει να ακούει, να κουβεντιάζει, να στοχάζεται και να αναστοχάζεται. Ή, αυτή την εντύπωση είχα και αυτή την επιθυμία συνεχίζω να έχω. Θα το παλέψουμε! Ο διάλογος, ο σεβασμός στη διαφορετική άποψη, ο αναγκαίος πλουραλισμός, δεν θα ηττηθούν και δεν θα εξαφανιστούν μέσα στην ομίχλη της μονοφωνίας, του φανατισμού και της λεκτικής χυδαιότητας. Σε αυτό το συναρπαστικό και φουρτουνιασμένο ταξίδι χρειαζόμαστε όλες και όλοι. Η περίοδος των εκκαθαρίσεων, των διώξεων, των... εκκρεμοτήτων (θου κύριε), έχει παρέλθει. Ή, πρέπει να παρέλθει οριστικά αν θέλουμε να παραμείνουμε αριστερές και αριστεροί, αν θέλουμε να αλλάξουμε τον κόσμο.
19
08

Αννέτα Καββαδία: Εκκρεμότητες

Εκκρεμότητες έχω πολλές στη ζωή μου, ποτέ όμως δεν θεώρησα «εκκρεμότητα» συντρόφους και συντρόφισσές μου. Ποτέ – στο όνομα οποιασδήποτε εσωκομματικής «διαμάχης» – δεν διανοήθηκα χαρακτηρισμούς όπως «αμόρφωτα, κομπλεξικά, θηλαστικά, παράσιτα» και «ανιστόρητοι μηδενιστές σεχταριστές» στους οποίους, μάλιστα, δείχνουν κάποιοι και την πόρτα της εξόδου (αλήθεια, ποιος και από πού διώχνει κάποιους άλλους, άραγε;). Ποτέ δεν διανοήθηκα τέτοιο βαθμό χυδαιότητας που να φτάνει στο σημείο να κατηγορεί ανθρώπους που επί χρόνια έχουν ταχθεί στον κοινό αγώνα, για «υπόγεια γραμμή επικοινωνίας με τα υπόγεια του Μαξίμου». Και δεν το διανοήθηκα γιατί στην οπτική πολλών – μα,πάρα πολλών – στην Αριστερά, η αλητεία δεν έχει θέση. Επιλέγω, λοιπόν, στη χυδαιότητα και στην κάθε λογής ασχήμια, να απαντήσω με ομορφιά. Και μπορεί να μην είμαι σίγουρη ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι ύβρεις χαρακτηρίζουν όσες και όσους τις εκστομίζουν. Και επιστρέφουν πάντοτε σε αυτούς.
19
08

Φωτεινή Βάκη: “Και να αδερφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάζουμε ήσυχα, ήσυχα κι απλά”

Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναβγεί κυβέρνηση θα πρέπει να κυβερνήσει με πρόγραμμα και όραμα. Δεν είναι μόνο ο πόλεμος κατά της διαφθοράς και της διαπλοκής που -φευ- είναι συστατικό στοιχείο αναπαραγωγής του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού καπιταλισμού αλλά και τα εθνικά θέματα, η Παιδεία, το περιβάλλον, ο διαχωρισμός εκκλησίας και κράτους. Και εκεί απαιτούνται διαυγείς θέσεις που εκφεύγουν τα ειωθότα “και με τον αστυφύλαξ και με τον χωροφύλαξ”-, ισχυρή βούληση και επεξεργασμένες πολιτικές. Οι τελευταίες όμως θα πρέπει να συζητούνται από τα μέλη και όχι να επιβάλλονται ερήμην τους διότι διαφορετικά έχει αφαιρεθεί και το τελευταίο φύλλο συκής εσωκομματικής δημοκρατίας που για τους “συστημικούς” “φίλους” μας θεωρείται εμφύλιος, διάσπαση, αμφισβήτηση, υπονόμευση κοκ. αλλά για την Αριστερά οφείλει να είναι η πεμπτουσία και το οξυγόνο της.
19
08

Νίκος Φίλης: Αλίμονο στους νέους;

Η κυβέρνηση είχε μια υποχρέωση. Να σεβαστεί τις θυσίες των πολιτών, που παρότι μάτωσαν -οι εργαζόμενες και εργαζόμενοι σε διαθεσιμότητα, οι επαγγελματίες, οι μικροί έμποροι- από τα περιοριστικά μέτρα, τα τήρησαν μέχρι κεραίας. Και να αξιοποιήσει το διάστημα «χάριτος» που κέρδισε, ώστε να ενισχύσει το σύστημα υγείας και να αντιμετωπίσει από καλύτερη θέση τις εξάρσεις που ήταν πάντα πιθανό να έρθουν χωρίς γενικευμένο lockdown. Να κάνει για παράδειγμα τις περίφημες 4.000 «διετείς» προσλήψεις στην Υγεία, που ενώ εξήγγειλε, ξέχασε. Ούτε καν αυτό το στοιχειώδες δεν μπόρεσε, τη στιγμή μάλιστα που είχε προηγουμένως ακυρώσει τις προσλήψεις των γιατρών επί κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ εξαγγέλοντας, αντί αυτών, προσλήψεις συνοροφυλάκων! Η επίθεση στους νέους έχει ρατσιστικά χαρακτηριστικά. Και πρέπει να σταματήσει σήμερα, ώστε έχοντας τη νεολαία μαζί μας, σε συνδυασμό με τα απαραίτητα μέτρα που η κυβέρνηση αμέλησε, να αντιμετωπίσουμε το δεύτερο κύμα με επιτυχία και τις λιγότερες δυνατές επιπτώσεις. Οι πάντες μπορούν να συμβάλουν σε αυτό, όχι μόνο οι επιδημιολόγοι: άνθρωποι των γραμμάτων, των τεχνών, πρόσωπα του αθλητισμού, εκπαιδευτικοί, πολιτικές και κοινωνικές οργανώσεις, όλοι μαζί, να κάνουμε ξανά «δική μας» την υπόθεση «νίκη κατά της πανδημίας» -μια νίκη που εξάλλου πάντα ανήκε στους πολίτες και όχι σε αυτούς που δοκίμασαν να την αξιοποιήσουν μικροπολιτικά. Να θυμίσω ως επίλογο ότι ο ν. 4000 είχε στην αρχή μόνο στόχο του μερίδα των νέων. Στη συνέχεια εφαρμόστηκε αδιακρίτως εναντίον όσων κινητοποιούνταν και καταργήθηκε μόλις το 1983 από την κυβέρνηση Παπανδρέου. Πρόσφατα ψηφίστηκε ο παραπλήσιος νόμος Χρυσοχοΐδη, που θα έχει την ίδια τύχη. Αποτελεί κανόνα κάθε μέτρο κοινωνικού αυτοματισμού, όπως τώρα κατά των νέων, να μετατρέπεται αργά ή γρήγορα σε όχημα αυταρχισμού συνολικά κατά των πολιτών.
17
08

Η «μία και μόνη διαφορά με την Τουρκία» και ο ελληνικός εθνικισμός

Καθήκον της Αριστεράς σε Ελλάδα, Τουρκία και Κύπρο είναι να ξεσκεπάζει καθημερινά τους επιμέρους ισχυρούς εθνικισμούς στις χώρες αυτές και όχι στο όνομα της συμπερίληψής της στον περιβόητο «εθνικό κορμό», όπως τον έχουν νοηματοδοτήσει οι αντίπαλοί της, να υποκλίνεται στον σοβινισμό και τον μιλιταρισμό, φλερτάροντας με σενάρια πολεμικής εμπλοκής. Ή να πέφτει στο βαρύ αλλά και παιδαριώδες ταυτόχρονα πολιτικό σφάλμα να φαντασιώνεται ότι μπορεί να συναγωνιστεί και να κερδίσει τον εθνικισμό στο δικό του έδαφος. Εθνικισμός αριστερής κοπής είναι αντίφαση εν τοις όροις και αποκρουστική τερατογένεση. Η Αριστερά και ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως και η χώρα μας άλλωστε, μόνο να κερδίσουν έχουν αν ταχθούν αποφασιστικά υπέρ του διαλόγου και της ειρηνικής επίλυσης των διαφορών με την Τουρκία στο Αιγαίο, στην Ανατολική Μεσόγειο και στην Κύπρο. Η κλιμάκωση της έντασης δεν οδηγεί πουθενά. Ο ελληνοτουρκικός και ο πολυμερής διάλογος για το καθεστώς στο Αιγαίο και στην Αν. Μεσόγειο και η προσφυγή στη Χάγη στις σημερινές συνθήκες πρέπει να γίνουν ο ακρογωνιαίος λίθος της εξωτερικής μας πολιτικής. Η Αριστερά με αυτόν τον τρόπο θα ξαναπιάσει το νήμα της εμβληματικής Συμφωνίας των Πρεσπών και θα πρωταγωνιστήσει στον αγώνα να γίνει το Αιγαίο και η Ανατολική Μεσόγειος θάλασσα ειρήνης, συνεργασίας, οικονομικής και οικολογικής συνεκμετάλλευσης και όχι πεδίο ιμπεριαλιστικών-εθνικιστικών ανταγωνισμών, περιβαλλοντοκτόνων εξορύξεων και χωρίς όριο στρατιωτικών εξοπλισμών.
17
08

Χριστόφορος Παπαδόπουλος: Μεταξύ επιδημίας και πολεμικού επεισοδίου

Ακατανόητη είναι η πολιτική της κυβέρνησης της Ν.Δ., δυσνόητα είναι τα επιχειρήματα του Κυριάκου Μητσοτάκη. Διάφανες η ανεπάρκεια και η προχειρότητα του επιτελικού κράτους της Ν.Δ. Από τα λεγόμενα του πρωθυπουργού και του υπουργού Εξωτερικών κανείς δεν καταλαβαίνει αν πηγαίνουμε σε πολεμική σύγκρουση ή σε διαπραγμάτευση, αν οι συμφωνίες με την Αίγυπτο και την Ιταλία για τον καθορισμό των ΑΟΖ συμπεριλαμβάνονται σε μια στρατηγική επίλυσης διαφορών στη βάση του Διεθνούς Δικαίου και του Δικαίου της Θάλασσας ή σε επίδειξη πυγμής απέναντι στην Τουρκία. Αν η Τουρκία συμπεριλαμβάνεται στη διευθέτηση. Αν το πεδίο της διαπραγμάτευσης είναι εκείνο της Ε.Ε. ή αυταπατώνται ότι ΗΠΑ και Ισραήλ θα εγγυηθούν τα κυριαρχικά μας δικαιώματα. Αν πότε Μέρκελ και πότε Μακρόν συνιστούν το ευρωπαϊκό πλαίσιο διαπραγμάτευσης ή απλά πρόκειται για αδέξιες, περιπτωσιακές και πάντα αδιαφανείς κινήσεις -μυστική διπλωματία- χωρίς συνοχή και διάρκεια. Η  Άγκυρα κέρδισε τις εντυπώσεις στη διεθνή κοινή γνώμη κλιμακώνοντας και αποκλιμακώνοντας την ένταση, ισχυριζόμενη πως επιθυμεί τη διαπραγμάτευση, τη διπλωματική οδό και ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι όμηρος του ακροδεξιού μπλοκ του Σαμαρά και λογοδοτεί στα απομεινάρια της Χ.Α. και του Βελόπουλου. Σε κάθε περίπτωση, η σύγκριση της εξωτερικής πολιτικής της Ν.Δ. με εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ είναι συντριπτική υπέρ του κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης, πόσο μάλλον όταν αυτή έχει στις αποσκευές της τη Συμφωνία των Πρεσπών, στη μεθοδολογία της τις αμοιβαίες υποχωρήσεις, στις αξίες της την ειρηνική συνύπαρξη και την αποσόβηση των πολεμικών συγκρούσεων, την απομόνωση του μισαλλόδοξου εθνικισμού αγνοώντας τους πολεμοχαρείς και τους πατριδοκάπηλους. Μα, πάνω απ’ όλα, ότι στη δική της θητεία παραμέρισε τις πολιτικές τής στασιμότητας των κυβερνήσεων της Ν.Δ. και του ΠΑΣΟΚ, της μετάθεσης της επίλυσης των ζητημάτων των διεθνών σχέσεων σε ένα άγνωστο μέλλον.
17
08

Νίκος Φίλης: Γροιλανδία – Καταστροφή χωρίς «επιστροφή»

Ήδη, οι νέοι διαδηλώνουν: «το πρόβλημα είναι το σύστημα, όχι το κλίμα». Η κλιματική αλλαγή που θα οδηγήσει σε φτώχεια, πείνα, ξεριζωμούς, δεν είναι ούτε ουδέτερη, ούτε αναπόφευκτη. Έχει φταίχτη, έχει κινητήριο δύναμη: λέγεται καπιταλισμός και νεοφιλελευθερισμός. Το κέρδος πάνω από τον άνθρωπο και τη φύση. Μόνος «σχεδιασμός», η αύξηση του ποσοστού κέρδους και η απόδοση των επενδύσεων. Διαρκής αύξηση της κατανάλωσης, πρωτίστως στις πλούσιες χώρες. Διαρκής αύξηση των στερεών και μη ανανεώσιμων καυσίμων που καίγονται, δάση που συρρικνώνονται, σκουπίδια που πρωτίστως δεν έπρεπε να έχουν δημιουργηθεί, αλλά επιπλέον δεν ανακυκλώνονται. (...) Δεν θέλουμε λοιπόν λύσεις που καταδικάζουν οικισμούς και κοινωνίες, αλλά λύσεις που φέρνουν θετικές αλλαγές προστατεύοντας αυτούς που θίγονται. Και αυτό μπορεί να συμβεί μόνο με σχεδιασμό, όταν η παραγωγή περάσει στα χέρια των πολλών. Ξέρω ότι κάθε νεοφιλελεύθερος θα ανατριχιάσει και μόνο στο διάβασμα αυτών των γραμμών, αλλά η αλήθεια είναι ότι τον 21ο αιώνα ο σοσιαλισμός θα γίνει πιο επίκαιρος από οποτεδήποτε στην ιστορία, πιο επίκαιρος από το 1917 ή το 1944.
17
08

Η «κυπριοποίηση» της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής

Οι Ευρωπαίοι εταίροι -πρώτοι η γερμανική προεδρία και ο ύπατος εκπρόσωπος Ζ. Μπορέλ- διαμορφώνουν στη συντριπτική πλειονότητά τους μια πληρέστερη εικόνα. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι θα ανταποκριθούν λεκτικά στην επείγουσα κατάσταση, αλλά δεν αγνοούν ότι τα γεγονότα οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη σύγκρουση. Βλέπουν πιο καθαρά το προφανές, την ανάγκη ελληνοτουρκικού διαλόγου, όπως ορίζει το διεθνές δίκαιο, ενώ όσοι εμβαθύνουν πραγματικά και συζητούν μια νέα σχέση με την Τουρκία, την αδήριτη ανάγκη επίλυσης του Κυπριακού. Ομως η Αθήνα και η Λευκωσία συνεχίζουν να ταλαντεύονται ως προς τα πραγματικά περιθώρια και τα μέσα αντίδρασής τους. Με ένα παράξενα ήρεμο τρόπο στην Κύπρο, που είναι εντελώς ανοχύρωτη στην ΑΟΖ, η κυβέρνηση Ν. Αναστασιάδη διατείνεται ότι ετοιμάζει σχέδιο αποτροπής με τη συνδρομή της Γαλλίας με την υλοποίηση εξοπλιστικού προγράμματος. Ασχέτως αν τα μέσα που διαθέτει η Λευκωσία είναι πενιχρά, η οικονομία εύθραυστη όσο ποτέ και ταπεινωτικά υποβάλλεται σε παραβιάσεις στην ΑΟΖ. Επί του εδάφους δε, καμία απάντηση δεν έχει για τον σταδιακό εποικισμό των Βαρωσίων. Ολα μαζί αν ειδωθούν, συνιστούν τη χειρότερη επιδείνωση από το 1974. Αντίθετα, η Τουρκία διακηρύσσει ότι βρίσκεται «στο πεδίο και στη διπλωματία» και εκφράζει ετοιμότητα για διάλογο. Μπορεί το κλίμα των ημερών μέσα από τα ΜΜΕ να αποσπά την κοινή γνώμη στην Κύπρο και την Ελλάδα από την ουσία, αλλά οι θέσεις και οι πράξεις της συμβαδίζουν, γι’ αυτό λαμβάνονται πολύ σοβαρά υπ’ όψιν. Ακόμα και ο τρόπος που εκφέρονται, με πιο χαρακτηριστικό δείγμα την αναμετάδοση των δηλώσεων Ερντογάν από το πρακτορείο «Ανατολή» με ελληνικούς υποτίτλους: «Δεν θα συναινέσουμε στην προσπάθεια να μας φυλακίσουν στις παραλίες μας μέσω νησιών μερικών τετραγωνικών χιλιομέτρων, αγνοώντας ένα γιγάντιο κομμάτι γης όπως είναι η Τουρκία… Ελάτε όλες οι χώρες της Μεσογείου να ενωθούμε και να βρούμε μια φόρμουλα αποδεκτή από όλους, που θα προστατεύει τα δικαιώματα όλων…».