Macro

19
12

Πάνος Λάμπρου: Για τα παιδιά του κόσμου, για τους ξεριζωμένους….

Γενικά, δεν είμαι λάτρης των διαφόρων "παγκόσμιων ημερών", καθώς το αναφέρουμε τη συγκεκριμένη ημέρα και την επομένη το ξεχνάμε, σαν να μην υπήρξε. Απλώς κάναμε το... καθήκον μας, ίσως για να έχουμε ήσυχη τη συνείδησή μας. Όσοι και όσες το κάναμε δηλαδή. Σήμερα, διαβάζω, πως είναι η παγκόσμια ημέρα μεταναστών. Και προσφύγων θα πω εγώ. Αλλά τι σημασία έχει; Μιλάμε για τους ξεριζωμένους. Γι' αυτούς και αυτές, που άφησαν την πατρίδα τους ή για να κυριολεκτούμε, που τους ανάγκασαν να φύγουν από τον τόπο τους, με βία.... Γιατί δεν είναι μόνο ο πόλεμος, που ξεριζώνει. Είναι και η πείνα, οι κοινωνικές διακρίσεις, οι διώξεις, η εξαθλίωση, το νερό, που σε μια σειρά χώρες είναι πολυτέλεια, η καταστροφή του περιβάλλοντος. Και θυμάμαι, τον 16χρονο Αχμέτ, ο οποίος ταξίδεψε με ένα πόδι λιγότερο από το Πακιστάν στη χώρα μας για να βρεθεί σε ένα άθλιο μπουντρούμι στις φυλακές μεταναστών Κορίνθου. Τον Αλτόν, που άλλαξε το όνομά του σε Θανάση για τον δεχτούν τα ελληνόπουλα στο σχολείο, να γίνει αποδεκτός. Τις άθλιες ρατσιστικές ιαχές "Αλβανέ, δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ". Τον Λουκμάν, που έχασε τη ζωή του εξαιτίας της ρατσιστικής δολοφονικής επίθεσης χρυσαυγιτών, Τον Αντετοκούμπο, που μεγαλουργεί και αναγκάζει τους ρατσιστές να σκύβουν το κεφάλι. Την Αισέ, που έφυγε από την πατρίδα της για να γλιτώσει από βέβαιο θάνατο. Μια γυναίκα, η οποία είχε τη δύναμη να σηκώσει το ανάστημά της στον άντρα αφέντη. Και όχι μόνο... Τον Μουσταφά, που μαζί με τον φίλο του (δεν θυμάμαι το όνομά του), κράταγαν περήφανα το πανό του ΣΥΡΙΖΑ στην Θεσσαλονίκη στην πορεία της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας. Τις ρατσιστικές "σκούπες", έτσι τις έλεγαν και έτσι τις λένε και σήμερα κάποιοι άθλιοι. Αλλά και τους έλληνες μετανάστες, οι οποίοι ζουν σε άλλες χώρες, στην Γερμανία, στις ΗΠΑ, στον Καναδά, αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Ωστόσο, αδέλφια, δεν φτάνει να θυμόμαστε ή να λέμε ιστορίες πόνου. Δεν φτάνει μέσα από το Φβ να κατακεραυνώνουμε την αναλγησία, την εκμετάλλευση, τους ιμπεριαλιστικούς πολέμους, την πείνα, τις περιφερειακές και κοινωνικές διακρίσεις, το ρατσισμό. Όχι δεν φτάνει. Χρειάζεται κάτι παραπάνω.... Χρειάζεται κίνημα, δρόμος, ανυπακοή στην υστερία του ρατσισμού και του εθνικιστικού παραληρήματος. Όσο υπάρχουν φράκτες θα είμαστε υπόλογοι. Όσο υπάρχουν κέντρα κράτησης για πρόσφυγες θα είμαστε ντροπιασμένοι. Όσο η πλούσια και ισχυρή Ευρώπη θα δίνει ψίχουλα για να είναι μακριά από αυτήν οι ξεριζωμένοι θα είμαστε ηττημένοι. Για τον Αιλάν, τον Αχμέτ, την Αισέ, τον Μουσταφά, τον Λουκμάν, για τους χιλιάδες, για τα εκατομμύρια των ξεριζωμένων....
19
12

«Καμπάνα» σε επιχειρηματία νίκη για το περιβάλλον

«Υπάρχουν δικαστές στη Νάξο»! Με ανάλογα σχόλια υποδέχθηκαν τις χθεσινές εξελίξεις όσοι παρακολουθούν την υπόθεση του περιβαλλοντικού εγκλήματος που συντελούνταν με την οικοδόμηση ενός μνημείου φυσικού κάλλους στην Ιο. Το Τριμελές Πρωτοδικείο Νάξου καταδίκασε με ποινή φυλάκισης 16 μηνών με αναστολή τον επιχειρηματία Αγγ. Μιχαλόπουλο, η εταιρεία του οποίου («105 Α.Ε.») είχε ξεκινήσει την ανέγερση σύνθετου τουριστικού καταλύματος στο νησάκι-ακρωτήρι Κουμπάρα-Διακοφτό, ένα από τα πιο άθικτα τοπία στο Αιγαίο, που μέχρι πρότινος δεν είχε γνωρίσει ανθρωπογενείς παρεμβάσεις. Περιβαλλοντικές οργανώσεις, φορείς, κάτοικοι είχαν προειδοποιήσει για ανεπανόρθωτες βλάβες στο φυσικό περιβάλλον αυτής της γωνιάς της Ιου από τις μεγάλης κλίμακας δομικές παρεμβάσεις, οι οποίες εξελίσσονταν μάλιστα κατά παράβαση της νομοθεσίας, σύμφωνα με έκθεση που συνέταξαν οι Επιθεωρητές Περιβάλλοντος κατόπιν αυτοψίας τους στην περιοχή του έργου. (...) Η παραλία της Κουμπάρας συνδέεται με το νησάκι Διακοφτό με μια στενή λωρίδα αμμουδιάς. Η πρόσβαση στο νησάκι διακόπτεται τους χειμερινούς μήνες (εξ ου και το όνομα Διακοφτό) από τη φουσκωμένη θάλασσα. Το συγκεκριμένο σημείο κοσμεί σχεδόν όλες τις καρτ ποστάλ της Ιου και της παραλίας Κουμπάρας με το νησάκι Διακοφτό. Σε αυτό το ανεπανάληπτης ομορφιάς τοπίο, ο επιχειρηματίας θέλησε να κατασκευάσει ένα τουριστικό χωριό…
19
12

Η ιστορία ως άσκηση πυγμαχίας

Paco Ignacio Taibo II «Το μυστήριο της αράχνης», μετάφραση: Δήμητρα Σταυρίδου, εκδόσεις Έρμα, 2021 Ο Πάκο Iγνάσιο Tάιμπο II δεν χρήζει ιδιαίτερων συστάσεων: ένας από τους σημαντικότερους σύγχρονους λατινοαμερικάνους συγγραφείς. Ούτος και μερικοί ακόμη καθιέρωσαν την novella negra, το μαύρο μυθιστόρημα, νότια του Ρίο Γκράντε. Ο Τάιμπο, εξαιρετικός βιογράφος του Τσε Γκεβάρα και του Πάντσο Βίγια, ψυχή της Semana Negra, ήγουν της Mαύρης Eβδομάδας – ετήσιου φεστιβάλ νουάρ της γενέτειράς του, στην Χιχόν της Ισπανίας. Στο Μυστήριο της αράχνης παρουσιάζονται 15 διηγήματα που τυπώθηκαν τις τελευταίες τέσσερεις δεκαετίες, επιλογές από έναν προσφάτως εκδοθέντα συνολικό τόμο με τα υπόλοιπα να κυκλοφορούν μελλοντικά απ’ τις εκδόσεις Έρμα. Οι λάτρεις του τάιμπικού σύμπαντος διαβάζουν: για τη συνέλευση των Μεξικάνων θυρωρών της Νέας Υόρκης όπως σηκώσουν των πολλών τόνων μονόλιθο του θεού της βροχής και της γονιμότητας Τλάλοκ για να το επιστρέψουν στους πραγματικούς ιθαγενείς ιδιοκτήτες του. ‘Η, για την παράξενη μυρωδιά θανάτου στα χέρια ενός δολοφόνου αστυνομικού που εξαπλώνεται και στους ανωτέρους του. Ή, ακόμη για στρατευμένα μέλη αριστερής οργάνωσης εμφορούμενης από τα ιδεώδη του Γαλλικού και του Μεξικάνικου Μάη του ’68 που δουλεύουν σε εργοστάσιο και τον νικηφόρο αγώνα τους. Προσωπικά βιώματα του Τάιμπο συμβαδίζουν με τη ζωή των καθημερινών ανθρώπων σε σουρεαλιστικές άμα και βίαιες καταστάσεις. Εικόνες, ξεφεύγουν απ’ τα μαύρα μυθιστορήματα του. Όπως το άγχος του διευθυντή της αστυνομίας στην Πόλη του Μεξικού να τραβήξει όσες περισσότερες κόκκινες πινέζες δύναται από συγκεκριμένες ύποπτες γωνιές του μεγάλου χάρτη του αστικού ιστού της, πράγμα που σημαίνει κυριολεκτικό μακελειό για τα «αποβράσματα». Επισημαίνει ο ΠΙΤ ΙΙ: «Η ιστορία είναι άσκηση πυγμαχίας: σκληρή, στο κεφάλι και γρήγορη. Αυτό που μου αρέσει σε τούτες τις ιστορίες είναι ότι μοιάζουν με χτυπήματα, έτσι ώστε να τις διαβάζεις και να σου αφήνουν την αίσθηση μιας ιστορίας που κλείνεται ξαφνικά στον ίδιο της τον εαυτό».
18
12

Ο αγώνας των εκπαιδευτικών στα χέρια των πρωτοβάθμιων σωματείων τους

Η μόνη ανάσα, η μόνη βιώσιμη εξέλιξη του αγώνα των εκπαιδευτικών είναι οι νέες προκηρύξεις Απεργίας-Αποχής από τις Γ.Σ. των ΕΛΜΕ που έχουν ήδη ξεκινήσει και αυξάνονται συνεχώς. Ένας νέος κύκλος αγώνα ανοίγει κι ελπίζουμε να μην βρει απέναντι, εκτός από το υπουργείο, κάποιες συνδικαλιστικές παρατάξεις της Αριστεράς. Θα είναι μεγάλη ντροπή…
18
12

Στρατής Μπουρνάζος: Ἐργω και λόγω: Τι ξεχωριστό έχει η κίνηση του Β. Χαραλαμπόπουλου;

Πριν λίγες μέρες ο ηθοποιός Β. Χαραλαμπόπουλος διαμήνυσε (διακριτικά αλλά σαφώς) στη Σάσα Σταμάτη ότι ο ίδιος δεν θα βγει στη σκηνή, αν εκείνη δεν φύγει (προφανώς λόγω των τραμπουκισμών της στην παράσταση Ζαραλίκου). Κι εκείνη σηκώθηκε και έφυγε. Τι είναι το ξεχωριστό, αυτό που μας συγκινεί στη συγκεκριμένη ενέργεια, που "μίλησε" σε πολλούς και πολλές, σε ένα ευρύ φάσμα; Πιστεύω ότι είναι η έμπρακτη διαμαρτυρία, το ότι τα λόγια στηρίζονται με έργα. Το ότι δηλαδή αν θεωρείς κάτι απαράδεκτο, δεν αρκεί να το καταγγείλεις, αλλά πρέπει να το δείξεις και έμπρακτα, αν έχεις την ευκαιρία. Θα ήταν πολύ πιο εύκολο ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος να είχε γράψει απλώς κάτι στα social media. Όμως έκανε κάτι (πολύ) παραπάνω. Και το έκανε με σαφήνεια , διακριτικότητα, ευγένεια και αποτελεσματικότητα. Δεν είναι εύκολο ούτε δεδομένο. Κι αυτό είναι που κάνει τη διαφορά και μας συγκινεί, πιστεύω.