Macro

Ακρίβεια Στα μεγάλα, χρόνια, προβλήματα που αντιμετωπίζει ο πρωτογενής τομέας, είναι και η εκτίναξη του…

Η επιχείρηση ξεδιπλώνεται καταιγιστικά. Οι μηχανισμοί της προπαγάνδας και της καταστολής, οι κονδυλοφόροι και οι κρανοφόροι πυροβολούν. Οι λέξεις και τα κλομπ χτυπούν. Οι «στρατηγοί» υπουργοί δίνουν γραμμή και οι «δημοσιογράφοι» την αναπαράγουν. Ολα βαίνουν καλώς στην επιχείρηση «κατεδαφίστε το δημόσιο Πανεπιστήμιο» -εκτός από μερικές «λεπτομέρειες». Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η κυβερνητική προπαγάνδα, που θέλει τα ελληνικά Πανεπιστήμια «τόπους ανομίας», διαψεύδεται καθημερινά από τους χιλιάδες φοιτητές και τους δασκάλους τους, οι οποίοι ακόμα και σε ακραίες συνθήκες όπως της πανδημίας εξακολουθούν να παράγουν έργο. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως τα μονίμως υποχρηματοδοτούμενα δημόσια Πανεπιστήμια ξεχωρίζουν γι' αυτό ακριβώς το έργο, συναγωνιζόμενα επαξίως ιδρύματα άλλων χωρών. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως η πανεπιστημιακή κοινότητα -ακόμη και η μάλλον συντηρητική Σύνοδος των Πρυτάνεων- στέκεται απέναντι στην κυβέρνηση. Εκτός από τη «λεπτομέρεια» πως όχι μόνο φοιτητικοί σύλλογοι, αλλά και σύλλογοι εργαζομένων ξεσηκώνονται. Καλό το παραμύθι της κυβέρνησης με δράκο την «ανομία στα ΑΕΙ», αλλά εκτός από τη χορωδία των πρόθυμων μέσων ενημέρωσης που το παπαγαλίζει, υπάρχει και η πραγματικότητα. Και σε αυτήν κανένας σοβαρός πολίτης δεν πιστεύει πως το μείζον πρόβλημα της χώρας είναι τα φοιτητικά στέκια. Κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να δει «εσωτερικό εχθρό» στα μάτια παιδιών 20 χρονών. Κανένας δεν νιώθει απειλή επειδή οι φοιτητές έχουν έναν χώρο μέσα στην πανεπιστημιούπολη για να συζητούν, να πολιτικοποιούνται, να οραματίζονται, να αμφισβητούν, να διεκδικούν. Ωστόσο αυτή η κυβέρνηση στήνει πολεμικό σκηνικό στα ΑΕΙ και όχι μόνο για να πείσει την κοινή γνώμη πως η πανεπιστημιακή αστυνομία είναι απαραίτητη περισσότερο και από το να προσλάβει γιατρούς και νοσηλευτές. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη χρειάζεται έναν εικονικό πόλεμο για να ξεχάσουμε τον πραγματικό που χάνει καθημερινά -με χιλιάδες νεκρούς. Η κυβέρνηση χρειάζεται μια σκιαμαχία -με πραγματικά χτυπήματα ωστόσο- για να πλήξει την εμπροσθοφυλακή κάθε αντίστασης, κάθε σκιρτήματος αμφισβήτησης, τη νεολαία. Με την ανεργία να ανεβαίνει και τη νεανική ανεργία να φτάνει στο 39%, με την οικονομία να παραπαίει, με την ακρίβεια να τσακίζει τα νοικοκυριά, η κυβέρνηση ξέρει ότι σπέρνει ανέμους και επιχειρεί να αποδυναμώσει αυτούς που μπορεί να ξεσηκώσουν θύελλες, τους νέους.

Χαράλαμπος Γεωργούλας

Πολλές φορές τα γεγονότα μείζονος πολιτικής σημασίας λαμβάνουν χώρα χωρίς τυμπανοκρουσίες, σχεδόν αθόρυβα θα έλεγε…

Το 2022 ξεκίνησε, όντως, επιθετικά για τους συνταξιούχους, τωρινούς –ιδίως αυτούς με τις πιο χαμηλές…

Γιατί, λοιπόν, τρελάθηκε με τα δημοτικά τραγούδια ο Σολωμός, και ειδικά με τα κλέφτικα, και έλεγε στους μαθητές του, στους γνωρίμους, του να σπεύσουν στον λαό και να συγκεντρώσουν τα δημοτικά τραγούδια, γιατί θα αρχίσουν να χάνονται; Διότι είχε ήδη αρχίσει να καταλαβαίνει ότι και η Ελλάδα θα μπει σταδιακά σε έναν γραπτό πολιτισμό. Οι ποιμένες θα πάψουν να είναι τόσο πολύ ποιμένες, θα αρχίσουνε να κατηφορίζουν από τα βουνά. Ελπίζανε όλοι ότι θα φτιάξουμε κράτος, που σημαίνει ότι θα φτιάξουμε σχολεία, θα διδάξουμε γραφή και ανάγνωση, τα τραγούδια θα αποτυπωθούν πια σε κάποιες σελίδες και οι παλιές γενιές που τα τραγουδούσαν θα χάνονταν σιγά σιγά ή θα ξεχνούν. Το κακό με τα δημοτικά μας τραγούδα είναι ότι δεν ξέρουμε πώς τραγουδιόντουσαν τα περισσότερα, διότι δεν καταγραφόταν η μουσική. Η εικόνα που έχουμε, ότι στις Εκλογές ο Νικόλαος Πολίτης παραδίδει το αυθεντικό κείμενο, είναι λαθεμένη, κι αυτό έχει επισημανθεί πολύ πολύ νωρίς. Αυτή τη νοθεία, λοιπόν, του δημοτικού τραγουδιού, που την βλέπουμε κυρίως εστιασμένη στο κλέφτικο, την βλέπουμε να είναι καταρχάς στο επίπεδο της γλώσσας, κάποιος ευπρεπισμός που γίνεται ουδέτερος και ανούσιος. Επικίνδυνος είναι όταν αρχίζει να εντάσσει τραγούδια λογίων στο σώμα των γνήσιων δημοτικών. Αυτό έγινε για παράδειγμα με το πασίγνωστο τραγούδι που γενιές γενιών Ελληνόπουλα το διδαχτήκαμε: «Μάνα, σου λέω δεν μπορώ τους Τούρκους να δουλεύω». Είναι ένα ωραίο ποίημα, αλλά είναι δημιούργημα ενός λογίου. Το έφτιαξε ο Παύλος Λάμπρος, πατέρας του Σπυρίδωνος Λάμπρου, πρωθυπουργού της Ελλάδας κάποια στιγμή. Ο Παύλος ήταν λόγιος και έφτιαξε το τραγούδι αυτό έχοντας κάποια άλλα δημοτικά στη μνήμη του. Ο Νικόλαος Πολίτης στις Εκλογές εξηγεί γιατί δεν θα μπορούσε να είναι δημοτικό αυτό το τραγούδι, διότι ο απλός λαός δεν ξέρει το ρήμα δουλεύω με την έννοια τού «είμαι υπόδουλος». Το ξέρει μόνο με την έννοια «εργάζομαι». Ένα άλλο πείραγμα, μου φαίνεται πιο βαρύ, έγινε σ΄ ένα πολύ όμορφο τραγούδι που επίσης το διδασκόμαστε, με την παραγγελιά της μάνας: «Βασίλη, κάτσε φρόνιμα να γίνεις νοικοκύρης». Ίσως σε αυτό το τραγούδι βασιζότανε ο Λάμπρος για να φτιάξει το δικό του. Ο Βασίλης όμως δεν θέλει να κάτσει φρόνιμα να γίνει νοικοκύρης. Γιατί δεν θέλει να γίνει «σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι των γερόντων», έτσι είναι η πρώτη καταγραφή του τραγουδιού. Ο Ζαμπέλιος, λοιπόν, το 1852 δημοσιεύει το τραγούδι και το «δεν θέλω να γίνω σκλάβος των Τουρκών, κοπέλι των γερόντων» δεν το αφήνει έτσι, άθικτο, γιατί είναι ενοχλητικό για τον κοινό μύθο. Διαγράφει λοιπόν τους «γερόντους», τους κοτζαμπάσηδες, και στη θέση τους βάζει «τα σκυλιά», τους Τούρκους και πάλι. Αυτό μπορεί να ευνόησε την εθνική μας μυθολογία, δεν βοήθησε καθόλου όμως την εθνική μας αυτογνωσία. Μπορούμε να μάθουμε πάρα πολλά από τα δημοτικά τραγούδια, αλλά ανάλογα με τα ερωτήματα που θα τους θέσουμε. Σ’ αυτά θα μας απαντήσουν με τον τρόπο τους, με την απλότητά τους, με τη σεμνότητά τους, με τις μετρημένες λέξεις τους, χωρίς φανφάρα. Δεν υπάρχει φανφάρα στο δημοτικό. Ο ήρωας είναι έτοιμος να χάσει τη ζωή του ένδοξα. Και όσο πιο κοντά ερχόμαστε στο ’21 τόσο πιο έτοιμος εμφανίζεται να την χάσει, διότι εννοεί τη ζωή του μόνο ελεύθερη. Αν δεν είναι ακέραιη, δηλαδή ελεύθερη, την θεωρεί ισότιμη του θανάτου. Αυτό είναι το μήνυμα τελικά των κλέφτικων τραγουδιών. Η ζωή μου είναι ακέραιη όταν είναι ελεύθερη, αλλιώς είναι ανάξια λόγου, δεν την ζω ούτε εγώ ούτε τα παιδιά μου ούτε οι φίλοι μου. Οπότε φτιάξτε μου ένα κιβούρι, ανοίξτε μου και ένα παράθυρο να μπαινοβγαίνουν τα πουλιά, της άνοιξης τ’ αηδόνια.

Ο Κώστας Μπακογιάννης δεν είναι δισεκατομμυριούχος για να αντέξει το έξοδο μιας κάρτας, ας πούμε, των 6.759 δολαρίων ανά ώρα πτήσης, ώστε να μπορεί να μετακινείται πριβέ με ιδιωτικά τζετ, είναι όμως αρκετά πλούσιος για να μπορεί να αντέξει να περιμένει την ημέρα που, ως πρωθυπουργός, θα έχει στη διάθεσή του ένα κρατικό τζετ ανά πάσα στιγμή. Αρκετά πλούσιος, και από τα σπάργανα γαλουχημένος με την ιδέα ότι προορίζεται για εξουσιαστής, για να γνωρίζει ότι η επιδεικτική αλαζονεία του πλούτου –215 χιλιάρικα δημόσιο χρήμα, πεταμένα λεφτά για να κάνει εκείνος το κομμάτι του σε ένα πόπολο περίτρομο από την πανδημία και την ένδεια– «πουλάει» επειδή είναι πολλοί οι γαλουχημένοι από τα σπάργανα με την ιδέα ότι προορίζονται για υποτελείς.

Σε συνέντευξή του στο Arab News, ο πρεσβευτής της Σαουδικής Αραβίας στα Ηνωμένα Έθνη υπογράμμισε ότι «δεν θα μπορέσουμε να νικήσουμε αυτή την πανδημία μέχρι να την νικήσουμε παντού», προσθέτοντας ότι «δεν είμαστε ασφαλείς μέχρι να είναι όλοι ασφαλείς». Η Σαουδική Αραβία έχει δεσμεύσει 500 εκατομμύρια δολάρια για την αντιμετώπιση της παγκόσμιας ανισότητας των εμβολίων και υπόσχεται «εκατοντάδες εκατομμύρια» περισσότερα. Περιλαμβάνει δωρεά 150 εκατομμυρίων δολαρίων από το βασίλειο προς την GAVI, τη Συμμαχία Εμβολίων. Παρομοίως, η Κίνα έχει καταστήσει την ανισότητα των εμβολίων σημαντικό επίκεντρο της εξωτερικής της πολιτικής και εξωτερικής βοήθειας. Τον Νοέμβριο, η Κίνα διοργάνωσε ένα σημαντικό συνέδριο, το Φόρουμ Κίνας - Αφρικής, κατά τη διάρκεια του οποίου η κυβέρνησή της υποσχέθηκε ένα δισεκατομμύριο εμβόλια για την Αφρική. (Αφαιρώντας το 9% της Αφρικής που είναι πλήρως εμβολιασμένο, απομένει περίπου 1,1 δισεκατομμύριο άνθρωποι να εμβολιαστούν - η Κίνα θα μπορούσε να μας βοηθήσει να τους φτάσουμε σχεδόν όλους). Αυτό το πνεύμα της Σαουδικής Αραβίας και της Κίνας συμβάλλει σε μια πιο έξυπνη, συνετή και επιτυχημένη προσέγγιση για την καταπολέμηση της πανδημίας. Εξάλλου, ο κόσμος έχει δοκιμάσει μονομερείς προσεγγίσεις. Όπως αποδεικνύει οδυνηρά η Όμικρον, πρόκειται στην καλύτερη περίπτωση για ημίμετρα, που τελικά είναι καταδικασμένα σε αποτυχία. Η σωστή προσέγγιση είναι συνεργατική και διεθνής. Τα Ηνωμένα Έθνη τελικά όντως προχώρησαν σε συντονισμό για να δοθεί τέλος στην έκρηξη του AIDS. Ας ελπίσουμε ότι μπορεί να αναλάβει και πάλι αυτόν τον ρόλο. Γιατί καμία περιοχή του κόσμου δεν μπορεί να λύσει αυτή την κρίση χωρίς τη συμμετοχή όλων των άλλων. Αν και πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι η Όμικρον είναι λιγότερο επικίνδυνη από τις προηγούμενες παραλλαγές, είναι πιο μολυσματική, προκαλεί επαναλαμβανόμενες λοιμώξεις και εξακολουθεί να οδηγεί σε πολλές νοσηλείες και ακόμη και θανάτους - ιδιαίτερα αν ληφθεί υπόψη πόσοι άνθρωποι δεν έχουν ακόμη εμβολιαστεί ή πεισθεί για την ανάγκη να εμβολιαστούν. Ολόκληρος ο κόσμος πρέπει να αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο περαιτέρω παρατεταμένων αποκλεισμών, lockdown και μεγάλων διαταραχών.

Στην Νίκη Κεραμέως αξίζουν συγχαρητήρια. Πραγματικά της αξίζουν. Θέλει τεράστιο ταλέντο, είναι μεγάλη πρόκληση να…

Το παράκτιο δάσος της Βαλανιδορράχης της Πρέβεζας απασχολεί την κοινή γνώμη εδώ και δύο χρόνια. Κάποιοι ιδιώτες ισχυρίζονται πως αποτελεί ιδιοκτησία τους, επικαλούμενοι και δικαστικές αποφάσεις. Όμως η Επιτροπή Αγώνα Φαναρίου (ΕΑΦ) και οι κάτοικοι της περιοχής, που αγωνίζονται για το δημόσιο χαρακτήρα του δάσους, αποδεικνύουν με αδιάσειστα στοιχεία ότι το δάσος ανήκει στο δημόσιο. Στην πραγματικότητα, οι δικαστικές αποφάσεις αποτελούν προϊόν παραπλάνησης της δικαιοσύνης από την πλευρά των ιδιωτών, που «εξασφάλισαν» την απροσδόκητη στήριξη του Δασαρχείου Πρέβεζας. Οι ιδιώτες δεν είχαν ποτέ κανέναν τίτλο ιδιοκτησίας και γι’ αυτό δήλωσαν ότι τον είχαν «χάσει». Ωστόσο, το 2011, υπάλληλος του δασαρχείου –όχι ο τότε δασάρχης που δήλωσε «ασθενής»– κατέθεσε στο Πρωτοδικείο υπέρ των ιδιωτών, επικαλούμενος την υπ’ αριθ. 5/26-1-1927 απόφαση του Διοικητικού Δικαστηρίου του υπουργείου Γεωργίας που αναγνώριζε το δάσος (750 στρεμμάτων) ως ιδιωτικό, ως ανήκον σε δυο μπέηδες με συγκυριότητα του ελληνικού δημοσίου κατά 20% εξ αδιαιρέτου. Ως προς αυτή την απόφαση, η ΕΑΦ αποκάλυψε με επίσημο έγγραφο από τα αρχεία του οθωμανικού κράτους ότι κανένας μπέης δεν είχε ιδιοκτησία επί του δάσους, καθώς αυτό ανήκε στον σουλτάνο και με την απελευθέρωση της Ηπείρου πέρασε αυτοδικαίως στο ελληνικό δημόσιο. Όμως, οι ιδιώτες και, κατά περίεργο τρόπο, ο υπάλληλος του δασαρχείου απέκρυψαν –και συνεχίζουν να αποκρύπτουν– τόσο το γεγονός αυτό όσο και, κυρίως, την με αριθ. 12/30-7- 1927 απόφαση της Επιτροπής Απαλλοτριώσεων. Με την απόφαση αυτή το δάσος απαλλοτριώθηκε και αποζημιώθηκαν οι τότε φερόμενοι ως ιδιοκτήτες (μπέηδες). Έκτοτε, το δάσος ανήκει στο δημόσιο και οποιαδήποτε πράξη αγοραπωλησίας είναι παράνομη και συνεπώς άκυρη. Παράνομη και άκυρη είναι και η επίκληση χρησικτησίας, η οποία οπωσδήποτε δεν ισχύει επί ιδιοκτησίας του δημοσίου. Επομένως, παράνομη και άκυρη είναι και η «αγορά» του δάσους (750 στρεμμάτων) των προγόνων των σημερινών ιδιωτών από τους μπέηδες με το υπ’ αριθ. 5932/17-8-1931 συμβόλαιο. Σημειώνεται ότι στην Ήπειρο, το 1931, δεν υπάρχουν πλέον Οθωμανοί και μπέηδες. Παρ’ όλα αυτά, το Πρωτοδικείο Πρέβεζας το 2011 και ο Άρειος Πάγος το 2017 έκαναν λάθος επιδικάζοντας το δάσος της Βαλανιδορράχης έκτασης 1.993 στρεμμάτων και όχι 750 στρεμμάτων, όπως θα ήταν λογικό, καθώς «μέτρησε» η κατάθεση ενός υπαλλήλου του δασαρχείου και η «νομική αδεξιότητα» του δημοσίου.