Δημήτρης Βίτσας

13
06

Δημήτρης Βίτσας: Πανδημική επίθεση στον κόσμο της εργασίας​

Το εργασιακό νομοσχέδιο του κ. Χατζηδάκη είναι ίσως το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της νέας, αλλά και τόσο παλιάς, δυστοπικής κανονικότητας. Θα μπορούσε κανείς να το προσεγγίσει απλώς σαν μια ακόμα νεοφιλελεύθερη μεταρρύθμιση, κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του ΣΕΒ και φτιαγμένη κατά παραγγελία για να εξυπηρετήσει τα συμφέροντα της εργοδοσίας -ή, πάντως, μέρους αυτής. Μια παρέμβαση που στοχεύει, μέσα από την κατάργηση των ωραρίων εργασίας (περί αυτού πρόκειται στην ουσία), στην ελαχιστοποίηση του μισθολογικού κόστους. Ωστόσο, είναι κάτι πολύ περισσότερο από αυτό. Η κυβέρνηση της ΝΔ δεν επιχειρεί τίποτα λιγότερο από μια συνολική ανατροπή της ίδιας της σχέσης κεφαλαίου-εργασίας. Ο εργαζόμενος δεν «πουλάει» πλέον την εργασία του για ένα συγκεκριμένο χρονικό διάστημα. Η ίδια η έννοια του ωραρίου εργασίας θεωρείται παρωχημένη, όπως δήλωνε ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης πολύ πριν η επέλαση του COVID δώσει την πρόσθετη διάσταση της εξ αποστάσεως εργασίας. Αυτό που «πουλάει» είναι ένα «σετ δεξιοτήτων», στην πραγματικότητα τη διαθεσιμότητα του ίδιου να προσφέρει εργασία όταν κρίνει ο εργοδότης και για όσο κρίνει ο εργοδότης. Ο οποίος, χάρη σε αυτήν την κυβέρνηση, θα μπορεί πλέον να «αγοράζει» τα παραπάνω σε εξαιρετικά συμφέρουσα για τον ίδιο τιμή. Η τηλεργασία γίνεται, από εργαλείο διευκόλυνσης, εργαλείο επιβολής μιας νοοτροπίας που θέλει τον εργαζόμενο «διαθέσιμο» 24 ώρες το 24ωρο, 7 μέρες την εβδομάδα. Και για αυτό του αρνείται ακόμα και το δικαίωμα να κάνει «log-off». Κι όμως, το 8ωρο την ημέρα είναι βασική παράμετρος στην αγορά εργασίας, για όλα -για τον κατώτατο μισθό, για τις συλλογικές συμβάσεις, για τις υπερωρίες. Γι’ αυτό, λόγου χάρη, πριν λίγες δεκαετίες είχαμε 18 ώρες ημερήσια εργασία και εργάσιμη εβδομάδα 6 ημερών και τώρα έχουμε 40 ώρες με 5ήμερη εργασία. Γι’ αυτό, ακόμα και οι ιδιαίτερες συμβάσεις -βασικά εποχικών δραστηριοτήτων- στηρίζονταν στο ωράριο εργασίας.
Περισσότερα »