στο κόκκινο

Οι μόνιμοι ιδιοκτήτες της χώρας φαντάζονται ότι ακόμα και μέσα στη Βουλή μπορούν να αναλαμβάνουν ρόλους, να βγάζουν τους βουλευτές έξω, αν δεν τους αρέσει κάτι που έχει ειπωθεί κτλ. Είναι πραγματικά (...) μια κατάσταση στην καθεστωτική αντίληψη αυτών των ανθρώπων που δεν έχει όριο μερικές φορές

Ήταν μία φωτοβολίδα ... φώτισε διάφορες πτυχές εκείνης της περιόδου. Είχαμε μία κατάσταση ψευδούς, επίπλαστης ευδαιμονίας, με 4% ανάπτυξη, με Ολυμπιακούς Αγώνες, διακοποδάνεια... κάτω από αυτά όμως έβραζε ταυτόχρονα το προανάκρουσμα της κρίσης. Μιλούσαμε για την γενιά των 700 ευρώ, εκείνη την εποχή η νεολαία το είχε μπροστά της, το έβλεπε. Ως παρακαταθήκη κρατάω επίσης ότι βοήθησε διάφορα λουλούδια να ανθίσουν, όπως η διαδικασία της κατάληψης της Λυρικής Σκηνής ... θυμάμαι να κλείνει ξαφνικά η Ακαδημίας, επειδή έχουν βγει 20-25 άτομα από την Λυρική, χορεύουν ένα δημοτικό και ξαναμπαίνουν μέσα. Και τα αυτοκίνητα ούτε κορνάρουν, ούτε δυσανασχετούν, οι οδηγοί βγαίνουν και χειροκροτούν, ήταν ωραίες εικόνες.

Άν δεν υπήρχε το κανάλι της Βουλής που κάνει τις μεταδόσεις και κάποια άλλα ΜΜΕ κανείς δεν θα μάθαινε τι συμβαίνει εκεί και τόνισε ότι εδώ και χρόνια ακούμε για τα «πιράνχας στον χώρο της Υγείας» όπως τα είχε χαρακτηρίσει ο Αλέκος Παπαδόπουλος, αλλά τώρα για πρώτη φορά υπήρχε ισχυρή πολιτική βούληση για να γίνει η διερεύνηση τους.

Φτάσαμε εδώ που είμαστε, σε μια Ευρώπη που κυριαρχεί το χρήμα, γιατί εκείνοι που τη διοίκησαν, Μπαρόζο, Γιούνκερ κτλ την οδήγησαν προς κατευθύνσεις που δεν μοιάζουν καθόλου με την Ευρώπη των αξιών.

Πρέπει σε αυτές τις ευρωεκλογές οι δυνάμεις της Αριστεράς, της Σοσιαλδημοκρατίας που αποδεσμεύεται από τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και οι Πράσινοι, να βάλουν μία ατζέντα η οποία να έχει διαχωριστικές γραμμές. Μία διαχωριστική γραμμή είναι η ανισότητα, γιατί η ανισότητα, η φτώχεια, οι κακές θέσεις εργασίας ή θέσεις εργασίας που δεν έχουν προοπτική, τροφοδοτεί την ακροδεξιά. Η δεύτερη διαχωριστική γραμμή είναι για τα δικαιώματα του πολίτη και τη δημοκρατία και για αυτό ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει και η κυβέρνησή μας την συνταγματική αναθεώρηση και η τρίτη διαχωριστική γραμμή έχει να κάνει με τον εθνικισμό

Όσο υπάρχει πατριαρχία θα υπάρχει και έμφυλη βία και θα συνεχίσει να υπάρχει όσο οι γυναίκες από ντροπή δεν μιλούν για όσα υφίστανται αντιμετωπίζοντας την κακοποίηση τους ως «ιδιωτική τους υπόθεση».

«Τον τελευταίο καιρό, η εικόνα είναι διαφορετική» στις φυλακές ανηλίκων, από το πώς φαίνεται «στα μάτια τους τα ίδια, μέχρι το πώς λειτουργούν μεταξύ τους, ή πώς εκτιμούν τέτοιες επισκέψεις. Γίνεται σιγά-σιγά αυτό το βήμα που θέλουμε κι εμείς, ο πραγματικός σωφρονισμός με την έννοια της επανένταξης, του ερεθίσματος, της συλλογικότητας».

Με τη φράση του ποιητή Γιώργου Μαρκόπουλου, "ακόμα κι η επανάσταση κρυώνει όταν είναι έξω από μας", γραμμένη μετά από μια εκδήλωση για τη Χιλή, μερικά χρόνια μετά την επιβολή της δικτατορίας του Πινοτσέτ, όπου ο κόσμος άρχισε ν' αποχωρεί κουρασμένος από την μακροσκελή ρητορεία των κομματικών παρατάξεων, χωρίς ν' ακούσει το χιλάνικο συγκρότημα που γύριζε "σαν ζητιάνος" τον κόσμο ζητώντας αλληλεγγύη, η Μαρία Κανελλοπούλου περιέγραψε τί συμβαίνει όταν απομακρύνεται ο αριστερός πολιτικός λόγος από το κοινό αίσθημα και την κεντρική αναγκαιότητα.

«...καθώς προχώρησε το τανκ ευθεία μπροστά προς την Αρχιτεκτονική, ξεχυθήκανε από πίσω οι λοκατζήδες και μπήκαν μέσα. Φτάσανε μέχρι τα σκαλιά και όσους ήμασταν μπροστά προς τα κάγκελα, μας στριμώξανε με τις ξιφολόγχες και μας οδηγούσαν προς την πόρτα. Βγαίνοντας έξω, άλλοι πηγαίναμε προς τα Πατήσια και άλλοι προς την Ομόνοια. Εκεί, μπορούσες να φας όσο ξύλο χώραγε το τομάρι σου, γιατί όλοι αυτοί οι αστυνομικοί, που περνούσαμε ανάμεσά τους και η παράταξή τους έφτανε μέχρι τη Σολωμού από την πλευρά της Ομόνοιας, μας ρίχνανε γκλομπιές, κλωτσιές, γονατιές, μπουνιές, όλα αυτά...»