στο κόκκινο

Το δικαίωμα της συνάντησης απολαμβάνει έντονης συνταγματικής προστασίας, γιατί είναι δικαίωμα συλλογικής δράσης και άπτεται της δημοκρατικής συμμετοχής των πολιτών. Η συνάθροιση είναι η ενσώματη παρουσία μας στο δημόσιο χώρο και η δυνατότητα να ανττιδράσουμε και συνομιλήσουμε με κάποιο τρόπο με την εξουσία, ώστε η Δημοκρατία μας να μην είναι τυπική. Να μην περιορίζονται οι πολίτες όπως έλεγε πριν δύο αιώνες ο Ρουσώ, να αναδεικνύουν κυβερνώντες κάθε τέσσερα χρόνια και μετά να... πηγαίνουν σπίτι τους. Βεβαίως, είναι... ενοχλητικό δικαίωμα. Όταν γίνεται μία τέτοια συνάθροιση μειώνεται η πελατεία των καταστημάτων της περιοχής. Όλα τα δικαιώματα μπορεί να είναι ενοχλητικά, όπως π.χ. η ιδιοκτησία. Το να ανεγείρω εγώ κάτι στο οικόπεδό μου μπορεί να θίγει δικαιώματα πολλών πολιτών. Το να χτιστεί ένα ξενοδοχείο πλησίον μνημείων ή αρχαιολογικών χώρων θίγει το δικαίωμα όλων των άλλων στο πολιτιστικό περιβάλλον. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι ο νομοθέτης κάθε φορά θα συρρικνώνει δραστικά το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, μπορεί απλώς θα βάλει κάποιους όρους.

Το επόμενο διάστημα, τόνισε, έρχεται «τσουνάμι» αντιδράσεων, κινητοποιήσεων και απεργιών, γενικευμένη δυσαρέσκεια στην συντριπτική πλειοψηφία των κοινωνικών ομάδων. Δεν θα μπορέσουν να το αποτρέψουν ούτε με την προπαγάνδα των ΜΜΕ ούτε με τον ανόητο περιορισμό των διαδηλώσεων και των πορειών ούτε με άλλες πρακτικές, όπως ενδεχομένως αυτό που ακούγεται για πρόωρες εκλογές, προκειμένου να προλάβουν τις εξελίξεις. Η κοινωνία, γνωρίζει, ξέρει, βλέπει ότι επιδεινώνεται κάθε ημέρα η ζωή της και ότι τα μέτρα στήριξης ήταν ανεπαρκέστατα. Δεν θα την κοροϊδέψουν. Μετά από 10 χρόνια κρίσης στην Ελλάδα, αυτής της επίθεσης στην κοινωνία, δεν μπορεί να παραπλανηθεί εύκολα, παρά τα παιχνίδια με το υποσυνείδητο του κόσμου ή την προσπάθεια να τον τρομοκρατήσουν με τα δελτία ειδήσεων, όπου το 80% αφορά το έγκλημα. Όταν καλείται ένας μικρομεσαίος επαγγελματίας που έχει περάσει τα πάνδεινα να «τοιχοκολλήσει» τα 534 ευρώ που πήρε μετά από τέσσερις αναβολές, εκεί δεν έχει αστεία. Υπάρχει οργή, γιατί είναι και ανεπαρκή τα μέτρα και είναι και ταπείνωση αυτό το πράγμα. Ο εργαζόμενος που απολύεται ή πάει σε εκ περιτροπής εργασία και οι εργοδότες προτιμούν από την «συν-εργασία» την απόλυση γιατί έχουν το δικαίωμα από το νόμο, δεν μπορεί να αμυνθεί. Οι αγρότες με την παραγωγή τους χαμένοι είδαν τα μέτρα στήριξης να κατευθύνονται στους λίγους και ισχυρούς μεγαλοαγρότες και τους «ημετέρους», δεν υπάρχει περίπτωση να μην αντιληφθούν όχι μόνο την εκμετάλλευση με την πανδημία, αλλά και το ότι απαξιώνονται διαρκώς. Είδαμε ολόκληρη την κατάσταση των ξενοδοχοϋπαλλήλων, των εποχικών, μέσα από την περίπτωση του 9χρονου παιδιού στη Ρόδο. Βλέπουμε πρόσφυγες με τις οικογένειές τους στο δρόμο χωρίς μέτρα στήριξης, χωρίς καν ΑΜΚΑ, για να αντιμετωπίσουν τα βασικά τους θέματα. Δεν μπορεί αυτή η πραγματικότητα να κρυφτεί.

Υπάρχει μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ μία άποψη για ανοιχτή επικοινωνία-πρόσκληση στην ηγεσία του ΚΙΝΑΛΛ ταυτόχρονα με την κοινωνική διεύρυνση που γίνεται προς όλες τις δημοκρατικές δυνάμεις. Πολύ φοβάμαι όμως, πως όταν απευθύνεσαι σε «δημοκρατικό προσκλητήριο» και συναντάς συνεχώς άρνηση, αυτό μπορεί να κάνει κακό και στην επιχείρηση διεύρυνση που είναι ο στρατηγικός σου στόχος. Οι όποιες συνεργασίες πιστεύω ότι θα είναι απόρροια της ίδιας της βούλησης της κοινωνίας να προχωρήσουν τα κόμματα σε τέτοιες συνεργασίες. Δεν λέω να μην απευθύνει ο ΣΥΡΙΖΑ ανοιχτό προσκλητήριο, αλλά αλίμονο αν στρατηγικά θεωρεί ότι η συνεργασία των κομμάτων είναι όρος για την δική του ανασυγκρότηση... Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να δημιουργήσει, πολιτικοποιήσει και συνδεθεί οργανικά με ένα τεράστιο πλειοψηφικό ρεύμα της ελληνικής κοινωνίας, που πλήττεται από το νεοφιλελεύθερο, αντιδημοκρατικό, αυταρχικό πρότυπο που οδηγεί την χώρα στην καταστροφή, επιδιώκοντας να επιβάλει καθεστώς έκτακτης ανάγκης. Αυτό απελευθερώνει πάρα πολλές κοινωνικές δυνάμεις, δεν απευθυνόμαστε μόνο στο 32% των εκλογών του Ιουλίου του 2019... Από τις εκλογές του 2012 ένα μεγάλο μέρος της προοδευτικής πλειοψηφίας που στήριζε παραδοσιακά το ΠΑΣΟΚ έχει πάρει τις αποφάσεις του και έχει κόψει τις γέφυρες. Αυτό το μεγάλο ποσοστό, που ξεκίνησε από 27%, έφτασε 36%-37%, εξακολουθεί σήμερα να είναι τεράστιο σε περίοδο κρίσης και επίθεσης από παντού, έχει εμπεδώσει την οργανική του σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ, τόνισε ο κ. Γκίβαλος. Και έχει ορισμένη στρατηγική για το τι πρέπει να γίνει στην ελληνική κοινωνία. Διεύρυνση της Δημοκρατίας, προάσπιση του κοινωνικού κράτους και του κράτους Δικαίου, ανάπτυξη σε νέο παραγωγικό μοντέλο που θα δώσει όραμα και προοπτική, κάθε πολίτης να αναγνωρίσει τον εαυτό του μέσα σε αυτό το σχέδιο.

Δεν είναι χαρακτηριστική η πρώτη ημέρα πιλοτικής εφαρμογής ενός μέτρου όπως οι ρυθμίσεις για τον Μεγάλο Περίπατο της Αθήνας για να κριθεί, αλλά ο δήμαρχος Κ. Μπακογιάννης που φημίζεται ως... doer, καμιά φορά δεν... σκέφτεται πριν κάνει τις παρεμβάσεις που θέλει. Και μετά το «do it!» αναγκάζεται να δει μήπως δεν τα έκανε και τόσο καλά. (...) Η δημοτική παράταξη είχε ζητήσει συγκρότηση δύο επιτροπών που θα παρακολουθούν την εξέλιξη και αξιολόγηση του έργου και των παρεμβάσεων, αλλά προς το παρόν δεν είναι επιτροπές διαβούλευσης, μόνο «σας ενημερώνουμε, σας λέμε τι κάναμε» χωρίς διαβούλευση. Αλλά δεν υπάρχει καμία πραγματική διαβούλευση, μόνο «δοκιμάζουμε και θα δούμε». (...) Θα πρέπει να υπάρχει μία σαφής στοχοθεσία για το κέντρο της Αθήνας, τόσα χρόνια στην κρίση συζητείτο η ενθάρρυνση της κατοίκησης στο κέντρο, αλλά δεν το έχουμε δει, αντίθετα ανθεί το airbnb, οι τουριστικές χρήσεις, η αύξηση των μαγαζιών εστίασης και διασκέδασης, τα τραπεζοκαθίσματα.

Οι τοπικές κοινωνίες ζητούν την ένταξη αυτών των ανθρώπων, στην εργασία και την καθημερινότητα. Η κυβέρνηση Μητσοτάκη το αποκόπτει, θέλει να τους αποκρύψει και να τους στεγανοποιήσει κοινωνικά και πολιτικά. Αλλά δεν μπορεί. Το κίνημα αλληλεγγύης το επόμενο διάστημα θα διαδραματίσει σημαντικό ρόλο, στην πρώτη γραμμή, με την στήριξή του υλικοτεχνικά για τις βασικές ανάγκες και την εξασφάλιση δυνατοτήτων απασχόλησης και ένταξης και την διάθεση χώρων στέγασης. Εάν χρειαστεί, έστω με κοινωνικά σχήματα ή δομές αλληλεγγύης, θα το εξασφαλίσουμε. Είναι τόσο κρίσιμη και επείγουσα η κατάσταση που, εκτός των άλλων, πρέπει να γίνουμε ασπίδα για αυτούς τους ανθρώπους, απέναντι σε «τάγματα εφόδου» και «αγανακτισμένους» που πιθανώς θα στραφούν εναντίον τους. Και η κυβέρνηση τα αποδέχεται αυτά, είναι το πιο επικίνδυνο από όλα.

Η κυβέρνηση, το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και η Γ.Γ. αντεγκληματικής πολιτικής προσπάθησαν να στείλουν στην εξορία τον Βασίλη, να τον ξεριζώσουν από τη σχολή του, από το κελί του, τους συμφοιτητές του και τους συγκρατούμενούς του. Όμως, επί 40 ημέρες οι συγκρατούμενοι του δεν μπήκαν στον κελί του παρότι ζουν σε συνθήκες συμφόρησης. Είδαμε την ηθική των φυλακών στα καλύτερά της. Όμως υπήρξε μαζική αντίδραση σ’ αυτό που συνέβαινε. Κοινή κοινοβουλευτική γραμμή τεσσάρων κομμάτων, κοινή στάση εξωκοινοβουλευτικών δυνάμεων, οι καθηγητές του που μας κατέκλυζαν με ανακοινώσεις, οι συμφοιτητές του, θεσμικοί φορείς, καλλιτέχνες, μαζικές συγκεντρώσεις αλλά και κινητοποιήσεις μέσα από τα social media. Υπήρξαν επίσης κάποια ΜΜΕ που στάθηκαν όρθια, όπως η Αυγή, το Κόκκινο, η Εφημερίδα των Συντακτών και κάποιοι δημοσιογράφοι που ύψωσαν το ανάστημά τους σε εχθρικό περιβάλλον στα ΜΜΕ που εργάζονται. Αυτό νίκησε. Υπάρχει μια εικόνα απόλυτου ελέγχου στα ΜΜΕ. Δεν επέτρεπε να περάσει κουνούπι. Η «Καθημερινή», η ναυαρχίδα του συντηρητικού χώρου δεν μετέδωσε καμία είδηση για τον Δημάκη παρά μόνο την λήξη της απεργίας πείνας και δίψας. Παρόλα αυτά τσακίσαμε το αφήγημα του «ληστή με το καλάσνικοφ», μια κιτρινισμένη δημοσιογραφική χυδαιότητα που το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη την έκανε δελτίο Τύπου. Στην ΕΡΤ, μετά από 40 ημέρες σιωπής, με την απειλή ότι θα κάνουμε εξώδικο καταφέραμε να μιλήσουμε για την υπόθεση. Αν αυτό δεν είναι ενημέρωση τύπου Β. Κορέας τότε τι είναι; Όλο αυτό έχει να κάνει με την πολυφωνία και με την ίδια την Δημοκρατία. Επιπλέον από την επίσημη παραδοχή του υπουργείου Προστασίας του Πολίτη μάθαμε ότι «απήχθη» από τις φυλακές Κορυδαλλού και μεταφέρθηκε στα Γρεβενά «ως υποκινητής εξέγερσης στις φυλακές». Μα δεν έγινε καν εξέγερση, απλά οι κρατούμενοι ζήτησαν μέτρα προστασίας από τον κορονοϊό στις φυλακές.

Θέλουν να διατηρήσουν την εικόνα που υπάρχει, ότι μέσα στις φυλακές είναι τα αποβράσματα, γιατί αλλιώς δεν μπορεί να διατηρηθεί το τιμωρητικό σύστημα.

Μια πολιτεία που διδάσκει τους πολίτες ότι ο μόνος τρόπος να ασχοληθεί μαζί τους είναι να βλάψουν τον εαυτό τους, δεν μπορεί να αποκαλείται δημοκρατική.

Υπάρχουν άνθρωποι... δύο κατηγοριών για τη Νέα Δημοκρατία, αποδείχθηκε στη διαχείριση της πανδημίας, είπε ο κ. Ψυχογιός, κρατούμενοι, πρόσφυγες και μετανάστες, Ρομά, υπερήλικες, οι ευάλωτες ομάδες, έπρεπε να είναι προτεραιότητα. Δεν αντιμετωπίστηκε εγκαίρως και επαρκώς η δική τους περίπτωση, αφέθηκαν και εκτός συστήματος και θύματα στην ανοσία της αγέλης. Στο προσφυγικό-μεταναστευτικό δεν υπάρχει καμία μέριμνα κάλυψης με υγειονομικό προσωπικό και μέτρα προστασίας στο σύνολο των δομών της χώρας, υπάρχει λογική στεγανοποίησης και «βλέποντας και κάνοντας», χωρίς αποσυμφόρηση των νησιών. Είναι εμπαιγμός των νησιωτών τόσο η ελάχιστη μετακίνηση προσφύγων όσο και η ανάκληση αποφάσεων αποσυμφόρησης όταν αντιδρούν αιρετοί τοπικοί άρχοντες στην ενδοχώρα. Η κρίση είναι ευκαιρία σε διάφορα επίπεδα, πάμε σε κλειστές δομές και στην κράτηση, αλλά πάμε και σε μετακλητούς που υπογράφουν απευθείας αναθέσεις, αυτά γίνονται αυτή την στιγμή, μέσα στην κρίση, όπως σημείωσε. Αντίστοιχα, στις φυλακές όχι μόνο δεν προχωρούν σε συγκεκριμένες παρεμβάσεις προστασίας τόσο των κρατούμενων όσο και των σωφρονιστικών υπαλλήλων, αλλά διώκουν ανθρώπους όπως ο Βασίλης Δημάκης που διεκδίκησαν το αυτονόητο, όταν είναι φοιτητές ανώτατων σχολών. Είναι η λογική του αυταρχισμού, της αλαζονείας και της καταστολής, σε όλα τα επίπεδα, σημείωσε ο ίδιος.

Δεν καταλαβαίνω τι θα προσφέρει η επαναφορά των μαθητών γυμνασίων και της Α’ και Β’ Λυκείου. Μάλλον θέλουν να μιλήσουν για επιστροφή στην κανονικότητα και η κα Κεραμέως το κάνει αυτό για να περάσει το αντιεκπαιδευτικό νομοσχέδιό της. Αναπάντητο ερώτημα και το αν θα γίνουν τεστ στους μαθητές. (...) Στην αρχή τα παιδιά ήταν πολύ μολυσματικά και αποτελούσαν κίνδυνο για τις οικογένειές τους. Τώρα είναι τα λιγότερο μολυσματικά. Δεν πρόκειται, λοιπόν, για επιστημονική αλλά για πολιτική επιλογή γιατί θέλουν να δείξουν ότι επιστρέφουν σε μια κανονικότητα. Τι θα γίνει άραγε αν υπάρξει τώρα ύποπτο κρούσμα στο σχολείο; Θα χρειαστεί μια δύσκολη διαχείριση, απολύμανση του σχολείου, ιχνηλάτιση επαφών κλπ.