στο κόκκινο

Το ρουσφέτι, οι αναθέσεις και ο αυταρχισμός είναι ο τρόπος τους για να φτιάξουν το ηγεμονικό τους σχέδιο ώστε να εδραιωθεί η νεοφιλελεύθερη πολιτική που δημιουργεί εσωτερικούς εχθρούς και φόβο, για να μπορεί ο κόσμος να φοβάται, να μην σκέφτεται τι είναι οι εναλλακτικές προτάσεις των κομμάτων, να είναι στο καβούκι του και να μη μπορέσει να αναπνεύσει. (...) Όλοι θα καταλάβουν σιγά σιγά ότι η εικόνα που τους παρουσιάζουν τα συστημικά μέσα δεν έχει σχέση με την πραγματικότητά τους. Νομίζω ότι πρέπει να σηκώνουμε πολλά ζητήματα και μετά αρκετά γρήγορα να έχουμε ένα στόρι, ένα αφήγημα που ο κόσμος να καταλάβει με μια προοδευτική κυβέρνηση τι θα σημαίνει για την ζωή του.

«Για να διασφαλίσουμε τη συνοχή και την αξιοπρέπεια της κοινωνίας, αλλά κυρίως για να υπάρξει παρακαταθήκη από την πανδημία και τη διαχείρισή της με τις λιγότερες δυνατές απώλειες, πρέπει να πείσουμε διαχέοντας την αλήθεια στην κοινωνία για το διαφορετικό πολιτικό σχέδιο του ΣΥΡΙΖΑ και την προοπτική προοδευτικής διακυβέρνησης.        Για να αντιμετωπιστεί ο ζόφος αυτής της περιόδου, η διαρκώς αυξανόμενη ανασφάλεια των ανθρώπων για την επιβίωσή τους, την υγεία τους, το εισόδημα και την εργασία τους, χρειάζεται πολιτική ανατροπή. Πρέπει με συγκεκριμένο τρόπο, με πειθώ πολιτική, με εξωστρέφεια, με ανοιχτές εκδηλώσεις, με συζητήσεις και με περιοδείες να αντιμετωπίσουμε αυτό το μούδιασμα της κοινωνίας και να απαλλαγούμε από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.  Για να το πετύχουμε χρειάζονται επίσης συγκεκριμένες πρωτοβουλίες  και προς τα άλλα κόμματα της ευρύτερης προοδευτικής αντιπολίτευσης, όπου υπάρχουν κοινές προσεγγίσεις. Για παράδειγμα, τώρα που τίθεται η συζήτηση για ιδιωτικοποιήσεις στο ΕΣΥ, για συγχωνεύσεις  νοσοκομείων, πρέπει να υπάρξει ένα σθεναρό κοινωνικό και πολιτικό μέτωπο το οποίο θα αντιστρατεύται αυτή την πολιτική. Το Μέτωπο αυτό θα λέει: Κάτω τα χέρια από το ΕΣΥ που κράτησε όρθια την κοινωνία. Κάτω τα χέρια από το ΕΣΥ που παρά τις αντιξοότητες και τα διαχρονικά προβλήματα απέδειξε την αξία του στα δύσκολα.  Είναι σαφές ότι για να υπάρξει πολιτικό σχέδιο ενδυνάμωσης του ΕΣΥ, πρέπει να υπάρχει προγραμματική, ιδεολογική, κοσμοθεωρητική και αξιακή ταύτιση με αυτή τη δυνατότητα. Αποδείχθηκε ότι το νεοφιλελεύθερο συντηρητικό σχέδιο, δεν θέλει να ενισχύσει το ΕΣΥ. Ούτε μπορεί να το κάνει με το στανιό και με την πίεση των εξελίξεων, αλλά ούτε με ταλαντεύσεις και με μισό μάτι μόλις περάσει η οξεία φάση, να επαναφέρει στο προσκήνιο τη λογική των περικοπών, των συγχωνεύσεων και της δημιουργίας ζωτικού χώρου σε ιδιώτες επενδυτές και σε ασφαλιστικές εταιρείες».   

«Καθώς διαδηλώναμε στο Σύνταγμα για την νέα γυναικοκτονία της Caroline Crouch, μάθαμε για τον βιασμό γυναίκας στην πολυκατοικία όπου εργαζόταν στα Πετράλωνα «Είναι εντυπωσιακό ότι το θέμα αυτής της βίας φτάνει να συζητιέται δημόσια όταν καταλήγει στον φόνο, ενώ υπάρχουν μια σειρά από εκατοντάδες καθημερινές καταγγελίες γυναικών- κοριτσιών στην αστυνομία». Μια συγκλονιστική ιστορία που προστίθεται σε μια σειρά τέτοιων περιστατικών που αποδεικνύουν πόσο δρόμο έχουμε να κάνουμε ακόμη, είναι ιστορίες που μας φέρνουν προ των ευθυνών μας κι όσο δεν προσδιορίζονται ως γυναικοκτονίες, θα αποκρύπτεται η έμφυλη διάσταση αυτών των εγκλημάτων, το χέρι του δολοφόνου συζύγου, συντρόφου, φίλου, το οπλίζουν έμφυλα στερεότυπα, αντιλήψεις σύμφωνα με τις οποίες οι γυναίκες είναι κατώτερα πλάσματα, ιδιοκτησία τους, τις οποίες μπορούν να ελέγχουν, να σωφρονίζουν, να τιμωρούν, να σκοτώνουν. Είναι εντυπωσιακό ότι το θέμα αυτής της βίας φτάνει να συζητιέται δημόσια όταν καταλήγει στον φόνο, ενώ υπάρχουν μια σειρά από εκατοντάδες καθημερινές καταγγελίες γυναικών- κοριτσιών στην αστυνομία. Αυτά στην πλειονότητά τους αντιμετωπίζονται μεμονωμένα και «βαφτίζονται» οικογενειακά δράματα. Την ίδια ώρα έχουμε τον κ. Μπαλάσκα να χαρακτηρίζει βλάκα το δολοφόνο και να δίνει νομικές συμβουλές (ότι έπρεπε να πει πως το έκανε εν βρασμώ για να την γλυτώσει με λιγότερα χρόνια) στους επίδοξους γυναικοκτόνους, όπως τον Μπάμπη Αναγνωστόπουλο, διότι πρέπει να αναφέρεται και το όνομά του. Η αποκάλυψη του έλληνα συζύγου ως δολοφόνου έδωσε το έναυσμα για μια επίθεση στο θύμα αφού ο δολοφόνος δεν είναι κάποιος ποινικός που απελευθερώθηκε με τον νόμο Παρασκευόπουλου… τον πιο συκοφαντημένο, πιο εργαλειοποιημένο νόμο, που στην πραγματικότητα αποτελεί ένα δείγμα μια συνολικής πρότασης για την καθολική κοινωνική απελευθέρωση».

Αντί για έξοδο του Μετρό στη Τοσίτσα, σχεδιάζουν την εξαφάνιση της πλατείας Εξαρχείων στο πλαίσιο της λογικής να τελειώνουμε με την μεταπολίτευση. Η απόφαση της δημοτικής αρχής της Αθήνας, να δημιουργήσει την έξοδο του Μετρό στην πλατεία Εξαρχείων, δείχνει μια ιδεολογική εμμονή που ξεπερνά τα όρια. Η δημοτική αρχή κινείται στο πλαίσιο να τελειώνουμε με την μεταπολίτευση, με το δημόσιο πανεπιστήμιο, με τα εργασιακά δικαιώματα και με οποιαδήποτε νεανική αμφισβήτηση, αλλάζοντας παράλληλα το χαρακτήρα ολόκληρων γειτονιών. (...) Το μέγεθος της πλατείας Εξαρχείων, δεν μπορεί να σηκώσει αυτά τα οποία σχεδιάζουν με την κατασκευή της εξόδου του Μετρό, ενώ υπήρχε επεξεργασμένη πρόταση,  από την Ανάπλαση ΑΕ, όταν ήταν ο Νίκος Μπελαβίλας και προέβλεπε την έξοδο στην οδό Τοσίτσα, μεταφέροντας την έξοδο πιο κοντά στο διαμάντι της πόλης μας, το Αρχαιολογικό Μουσείο.  Η εναλλακτική αυτή πρόταση ήταν απόλυτα ορθολογική και τεχνικά επαρκής λύση που αναδείκνυε το Αρχαιολογικό Μουσείο και σεβόταν τους κατοίκους της Αθήνας.  Αντί να επιλέξουν ο σταθμός του Μετρό να συνομιλεί με την ανάγκη των επισκεπτών και των κατοίκων της πόλης με το Μουσείο, θέλουν να εξαφανίσουν την πλατεία Εξαρχείων στο όνομα μιας ιδεολογικής εμμονής που βάλλει κατά της μεταπολίτευσης, κατά του δημοσίου πανεπιστημίου, κατά των εργασιακών δικαιωμάτων, κατά οποιασδήποτε φοιτητικής ή νεανικής αμφισβήτησης και μέσα σε αυτό αλλάζουμε και τον χαρακτήρα ολόκληρων γειτονιών.

Δεν ασπάζομαι την παλιά λογική του κλασικού δικομματισμού περί των κυβερνήσεων που πέφτουν σαν ώριμα φρούτα. Δεν είμαστε σε καθεστώς κανονικής εναλλαγής γιατί τώρα έχουμε ένα σκληρό καθεστωτικό κόμμα που δημιουργεί όρους θεσμικού εκφυλισμού συγκεκριμένων προγραμματικών θέσεων. Από την άλλη έχουμε τον  ΣΥΡΙΖΑ που θέλει να αλλάξει τα πράγματα, που έχει μία ριζοσπαστική πολιτική ατζέντα και χρειάζεται διαρκής αγώνας για την οικοδόμηση μιας μεγάλης κοινωνικής πλειοψηφίας για να πέσει η κυβέρνηση.  Η κυβέρνηση είναι κλεισμένη μέσα σε ένα γυάλινο πύργο. Θεωρούσε ότι η πανδημία θα απέτρεπε τις μαζικές αντιδράσεις και ότι θα κατάφερνε σε συνεργασία με μιντιακά συγκροτήματα και μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους να δημιουργήσει μία συνθήκη κοινωνικού αυτοματισμού, ώστε να υπάρξουν κοινωνικές αντιδράσεις απέναντι στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Η πιο χαρακτηριστική απάντηση δόθηκε εχθές στο λιμάνι του Πειραιά, όπου οι δημοσιογράφοι των συστημικών μέσων ενημέρωσης έψαχναν έστω και έναν να κατηγορήσει τους απεργούς για τις καθυστερήσεις και την ταλαιπωρία και δεν βρέθηκε κανένας. Αντιθέτως ο κόσμος έλεγε ότι την τελική ευθύνη την έχει η κυβέρνηση και η εταιρεία η οποία έπαιρνε τηλέφωνο και έλεγε στους ταξιδιώτες ότι τα δρομολόγια θα γίνουν. Αυτή τη στιγμή, η Νέα Δημοκρατία εφαρμόζει με αντιδραστική ορμή, αυτό το οποίο ο κύριος Βορίδης είχε τολμήσει να πει ότι θα πρέπει να υπάρξουν οι «θεσμικές εγγυήσεις» ώστε να μην ξανά κυβερνήσει η αριστερά. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται το κράτος και τους θεσμούς, με τις μεταρρυθμίσεις τις οποίες κάνει στο πεδίο της οικονομίας, αναδιαρθρώνοντας με ταχύτατους ρυθμούς τα οικονομικά δεδομένα της χώρας, είναι ακριβώς στην κατεύθυνση της αντιδραστικής ορμής και της προσπάθειας να υπάρξουν οι παρεμβάσεις που θα αποτρέψουν μία νέα διακυβέρνηση της αριστεράς. Όμως αυτό δεν θα το πετύχει γιατί πολλές φορές τα πράγματα δεν έρχονται όπως τα θέλουν οι ισχυροί και το σύστημα. Το αποδείξαμε αυτό το 2012 και το 2015 και αυτή τη στιγμή δημιουργούνται οι όροι και οι κοινωνικές προϋποθέσεις για να αντιπαρατεθούμε με τη Νέα Δημοκρατία επί ίσοις όροις και να την κερδίσουμε για άλλη μία φορά. Φέτος με τις αδιανόητες μεταρρυθμίσεις στην εκπαίδευση θα έχουμε 20.000 λιγότερους εισακτέους στα πανεπιστήμια, οι οποίοι ουσιαστικά θα οδηγηθούν στα ιδιωτικά κολλέγια. Οι αδιανόητες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας με την κατάργηση του 8ωρου, δημιουργούν κοινωνικές διεργασίες. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι έγιναν τρία μαζικότατα συλλαλητήρια σε διάστημα λιγότερο του ενός μήνα, την ίδια στιγμή που η κυβέρνηση θεωρούσε, σε συνεργασία με τα μιντιακά συγκροτήματα, τους μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και το εφοπλιστικό κεφάλαιο ότι θα κατάφερνε να δημιουργήσει μία συνθήκη κοινωνικού αυτοματισμού.

"Το νομοσχέδιο αυτό εισάγει τον νόμο της ζούγκλας, που είναι το δίκαιο του ισχυροτέρου” υπογράμμισε η Θεανώ Φωτίου και πλήττει βάναυσα την οικογένεια που χρειάζεται στήριξη και όχι ρεπό. Το 85% των εργαζομένων στη χώρα αμείβεται με μιθούς έως 1000 ευρώ. Αν πληρώνονταν οι υπερωρίες θα κέρδιζε 180 ευρώ. Με Χατζηδάκη χάνει τα 180 ευρώ” Η κ. Φωτίου αναφέρθηκε αναλυτικά στη στήριξη των οικογενειών που θεσμοθέτησε ο ΣΥΡΙΖΑ παρά τις αντίξοες συνθήκες του μνημονίου “Αυξήσαμε όλες τις δομές για το παιδί και ανεβάσαμε τα κονδύλια από 800 εκατομμύρια ευρώ στο 1 δις 400 ευρώ. Διπλασιάσαμε τα voucher για τους παιδικούς σταθμούς, δόσαμε πείδομα στέγης σε 600.000 νοικοκυριά και καθιερώσαμε τα σχολικά γεύματα που θα είχαν σήμερα καθιερωθεί για το 100% των σχολικών μονάδων αν είμασταν στην κυβέρνηση. 

Η πολιτική αυτή «θα δημιουργήσει τέρατα» λέει ο Πάνος Σκουρλέτης και σημειώνει πως στην ΝΔ «φυλάνε τα νώτα τους» μπρος στο κύμα γενικευμένων αντιδράσεων στο νομοσχέδιο, για αυτό και βάζουν τόσα εμπόδια στην συνδικαλιστική δράση. Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ μετέφερε την εικόνα που αποκόμισε επισκεπτόμενος εργαζομένους στην καθαριότητα σε πέντε δήμους. Όπως είπε χαρακτηριστικά «ο κόσμος το έχει συνειδητοποιήσει» για αυτό και αποτυπώνεσαι και στις δημοσκοπήσεις ένα 65% που εναντιώνεται σε αυτόν τον νόμο της κυβέρνησης. (...) Αναφερόμενος στην κριτική από τα αριστερά στον ΣΥΡΙΖΑ ότι εφάρμοσε μνημόνιο ως κυβέρνηση, ο Πάνος Σκουρλέτης απαντά πως δεν πρέπει να ισοπεδώνονται όλα, φέρνοντας ως παράδειγμα την αύξηση του κατώτατου μισθού (στα 650 ευρώ) επί ΣΥΡΙΖΑ, στην οποία οφείλονται τα 534 ευρώ της αναστολής εργασίας που δόθηκαν στους εργαζομένους εν μέσω πανδημίας.

Είναι προφανές ότι το νομοσχέδιο Χατζηδάκη αποτελεί μία συνολική επίθεση στην κοινωνία. Δεν είναι απλώς μία επίθεση σε κάποια μερίδα εργαζομένων. Είναι μία συνολική επίθεση στους εργαζόμενους, στους ανέργους, στους νέους επιστήμονες, στους νέους που προσπαθούν να βρουν μία δουλειά, στους μικρομεσαίους επιχειρηματίες και στη συντριπτική πλειονότητα της ελληνικής κοινωνίας.   Αν κανείς παρατηρήσει μια προς μια τις ρυθμίσεις του νομοσχεδίου, θα συνειδητοποιήσει ότι στην πραγματικότητα είναι όλες με τη γραφίδα του ΣΕΒ και εξυπηρετούν συγκεκριμένο αίτημα της επιχειρηματικής ελίτ. Είτε αυτά αφορούν τη διευθέτηση του χρόνου εργασίας δηλαδή την καταστρατήγηση του ωραρίου, είτε αφορούν το έκτρωμα που συμβαίνει με τους εργαζόμενους της μερικής απασχόλησης οι οποίοι θα υποχρεούνται να δουλεύουν και σπαστό ωράριο και περισσότερες ώρες, διαλύοντας την οικογενειακή ζωή του εργαζόμενου. Πλέον, με το νομοσχέδιο, το δικαίωμα στην απεργία δεν θα υπάρχει καθώς εξαρχής όλες θα είναι παράνομες, ενώ τεράστια ευθύνη θα υπάρχει της συνδικαλιστικής οργάνωσης για την εργασία των απεργοσπαστών.  Σε ότι αφορά τις απολύσεις, έχουμε σεισμικές ανατροπές οι οποίες δίνουν ένα γενικευμένο σήμα αποθράσυνσης των εργοδοτικών πρακτικών, αυθαιρεσιών και ασυδοσίας. Πλέον, με το νομοσχέδιο Χατζηδάκη, η ανομία γίνεται νόμος και δεν νομίζω ότι θα σταθεί ακόμα κι αν περάσει στο κοινοβούλιο. Δεν θα μπορέσει να σταθεί για πολύ καιρό ένα πλαίσιο που νομιμοποιεί την ανομία. Ήδη οι εργαζόμενοι το έχουν  συνειδητοποιήσει. Μεγάλες κοινωνικές ομάδες αντιδρούν και πολύ γρήγορα, στην πράξη, αυτό το νομοσχέδιο έχω την πεποίθηση ότι θα μείνει στην άκρη.

Δεν είναι δυνατόν αφού υπάρχει κρατική επιχορήγηση για τα κόμματα και για τα ιδρύματα, να σωρεύονται τέτοια χρέη, την ίδια ώρα που ξεκινά η εφαρμογή του πτωχευτικού για κάθε απλό δανειολήπτη που έχει περάσει τη διπλή κρίση.  Δεν είναι δυνατόν να δίνουν αυτό το παράδειγμα της διαχείρισης των οικονομικών τους μαζί με τον αυταρχικό και παραθεσμικό τρόπο ρύθμισής τους, παραπέμποντας το ζήτημα στο μέλλον. Είναι πρόκληση προς τη κοινωνία που υφίσταται τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που οδηγούν σε μια νέα φτωχοποίηση.

«Σε μια περίοδο που στην ελληνική οικονομία έχουμε αποπληθωριστικές τάσεις, καταγράφονται αυξήσεις σε βασικά είδη διατροφής που ξεπερνούν το 10%» (...) «αξιοποιώντας στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ, του Ινστιτούτου Έρευνας Λιανεμπορίου Καταναλωτικών Αγαθών και του Ινστιτούτου Καταναλωτών, καταθέσαμε σχετική ερώτηση στην Βουλή, καλώντας την κυβέρνηση να  αφήσει τον ρόλο του παθητικού θεατή, να αντιμετωπίσει τα ολιγοπώλια στην αγορά και να ελέγξει τις τιμές». «Η συγκεντροποίηση της αγοράς, που αποτελεί στρατηγικό σχέδιο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, σαφώς επιδεινώνει την κατάσταση» συνέχισε ο Αλ. Χαρίτσης, κάνοντας λόγο για «συνολική επίθεση στην κοινωνική πλειοψηφία» και αναφέροντας και «την αύξηση των αντικειμενικών αξιών, ειδικά σε λαϊκές και μεσοαστικές περιοχές» που θα οδηγήσει «σε αύξηση όχι μόνο του ΕΝΦΙΑ αλλά και άλλων φορολογικών υποχρεώσεων». «Την ίδια στιγμή και ενώ νοικοκυριά και επιχειρήσεις κινδυνεύουν να χάσουν την πρώτη τους κατοικία με το νέο πτωχευτικό κώδικα, είναι εξοργιστικό το κόμμα της ΝΔ να κατηγορεί τα πανωτόκια για την εκτόξευση του χρέους της σε 343 εκ ευρώ» τόνισε ο  τομεάρχης του ΣΥΡΙΖΑ. Χαρακτήρισε προκλητικό «το κυβερνών κόμμα να αυξάνει το χρέος του κατά 34 εκ ευρώ τον τελευταίο χρόνο, σε μια περίοδο δηλαδή που ο μικρομεσαίος επιχειρηματίας ούτε απέξω από την τράπεζα δεν περνάει». «Η ΝΔ χρωστάει 343 εκ. ευρώ και ο ΣΥΡΙΖΑ 0. Αυτή είναι η τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο κομμάτων». Αναφερόμενος στο νομοσχέδιο για τα εργασιακά,  ο κ. Χαρίτσης επισήμανε ότι «πέρα από τις αντεργατικές ρυθμίσεις της κατάργησης του οκταώρου, την πληρωμής των εργαζομένων με ρεπό και τον διπλασιασμό των φθηνών υπερωριών, εξαιρετικά κρίσιμη είναι η κατάργηση των συλλογικών συμβάσεων προς όφελος της ατομικής διαπραγμάτευσης». «Είναι δική μας ευθύνη να αναδείξουμε στον κόσμο την ανάγκη και τις δυνατότητες της συλλογικής δράσης» πρόσθεσε ο Αλ. Χαρίτσης, καλώντας σε «μαζική συμμετοχή στην αυριανή απεργία».