Τρεις κρίσεις, μια απειλή!
Η κλιματική κρίση ανέδειξε τη σημασία της ενέργειας όχι μόνο ως μέσου, αλλά ως κοινωνικού πόρου, η διαχείριση του οποίου δεν μπορεί να μην είναι αντικείμενο της πολιτικής. Μια ανέλεγκτη τεχνοκρατική τεχνολογική πρωτοβουλία δεν προσφέρει εχέγγυα επίλυσής της. Η τεχνολογία και οι καινοτόμες δράσεις, απαραίτητα στοιχεία της επιτυχούς αντιμετώπισης, οργανώνονται, καθοδηγούνται από πολιτική βούληση και σχεδιασμό ικανό να εντάξει πλατιά κοινωνικά στρώματα στο στόχο, αναιρώντας την ταξική κατανομή του κόστους και φροντίζοντας για την αποκατάσταση της τραυματισμένης κλιματικής δικαιοσύνης. Η σύνδεση των κοινωνικών και κλιματικών ανισοτήτων μπορεί να επιτύχει ενώνοντας τις επιστημονικές γνώσεις, με αυτές που ωρίμασαν στους κοινωνικούς χώρους από κινήματα και τοπικές πρωτοβουλίες πολιτών. Δυστυχώς η τεχνολογική ανάπτυξη και η παγκοσμιοποίηση αναπτύχθηκαν ακυβέρνητα. Από τη δεκαετία του ‘80 προωθήθηκε η αντίληψη ότι δεν υπήρχε πλέον εναλλακτική πρόταση από αυτή των αγορών, παραιτούμενοι έτσι από την συλλογική νοημοσύνη και γνώση σαν κτήμα του Κράτους. (F. Barca 20/03/19 Μanifesto).
«..H ταξική και η οικολογική συνείδηση συνδέονται μέσω της εργασίας. Η σχέση των κομμάτων με τα οικολογικά κινήματα, δεν πρέπει να οδηγήσει σε απορρίψεις και κράτημα αποστάσεων. Η ευκαιριακή υιοθέτηση οικολογικού ενδύματος από θεσμούς, κόμματα και οργανώσεις, ενώ πρέπει να καταγγέλλεται, δεν ακυρώνει τη διαρκή προσπάθεια συνεννόησης και συνεργασίας γιατί τα προβλήματα είναι πολύ μεγάλα και η δουλειά αποκατάστασης τεράστια και σύνθετη. Κατά συνέπεια η οικολογική θεώρηση της πολιτικής δεν είναι κήρυγμα για μια κοινωνία που είναι μακριά στο χρονικό ορίζοντα και που πρέπει να οικοδομηθεί μετά τη λύση «της αντίθεσης κεφαλαίου-εργασίας». Αντίθετα εκφράζει ανάγκες και απαιτήσεις του σήμερα, που είναι συγκεκριμένες, που πρέπει να γίνουν αντιληπτές στην ουσία τους, κι όχι συντεχνιακά κι επί μέρους. Απαιτεί, δηλαδή, μια αριστερή μεταρρυθμιστική πρωτοβουλία, συγκρίσεις και συγκλίσεις.» (Σ. Λουκάς Αυγή 29/01/2010 )