Κωστής Παπαϊωάννου

20
07

Κωστής Παπαϊωάννου: Τα ιδιωτικά σχολεία, οι γονείς-πελάτες και τα αρχαιομαθή σκυλάκια

Ο προβληματισμός μου έχει να κάνει με τους γονείς που θα στείλουν τα παιδιά τους στο σχολείο αυτό με την απολύτως ευέλικτη σχέση εργασίας. Στο σχολείο που θα βασίζει τις απογευματινές του δραστηριότητες σε «μαύρους» εργαζόμενους χωρίς διοριστήρια. Σε αδήλωτους εργαζόμενους που θα πάρει για τον σκοπό αυτό ή –το πιθανότερο– στους πρωινούς δασκάλους που θα δουλέψουν «εθελοντικά» και εκτός ωραρίου, με την απειλή της απόλυσης. Τι δεν καταλαβαίνουν οι γονείς για τον δάσκαλο του παιδιού τους; Και δεν τους νοιάζει αν έχει σχέση με την εκπαίδευση εκείνος που κάνει στο παιδί τους άλλες δραστηριότητες; Οι γονείς αυτοί μαθαίνουν ακόμα ότι νομιμοποιείται η μονομερής βλαπτική μεταβολή των όρων εργασίας. Δηλαδή η δασκάλα του παιδιού τους θα δηλώσει ξαφνικά (τώρα, μέσα στο καλοκαίρι!) ότι θέλει να δουλεύει και να πληρώνεται λιγότερο. Και θα το κάνει τάχα οικειοθελώς και όχι με το μαχαίρι στον λαιμό για να προσλάβει το σχολείο άλλη πιο νέα και «οικονομική δασκάλα». Σε αυτήν τη δασκάλα που θα δηλώσει ότι επιθυμεί(!) να εργασθεί λιγότερο με μικρότερο μισθό υπό την απειλή της (ελεύθερης πια) απόλυσης, οι γονείς αυτοί θα εμπιστευτούν το παιδάκι τους τον Σεπτέμβριο. Δεν τους νοιάζει; Δεν είναι επιστημονική φαντασία: δάσκαλοι κάνουν τους συνοδούς στα σχολικά πριν και μετά τα μαθήματα για να μην απολυθούν, μαθηματικοί παρέχουν απλήρωτοι απογευματινές δραστηριότητες, φιλόλογοι οργανώνουν «εθελοντικά» γκαλά τα Σαββατοκύριακα. Θα έπρεπε σχολεία που απαξιώνουν τους εργαζομένους και εντέλει κλείνουν, όπως πρόσφατα συνέβη με τη Νέα Γενιά Ζηρίδη, να γίνονται μάθημα. Όμως τα παθήματα δεν γίνονται μαθήματα. Δεν νοείται ποιοτική εκπαίδευση με απαξιωμένο δάσκαλο-λάστιχο.
Περισσότερα »
23
04

Κωστής Παπαϊωάννου: Οι μετανάστριες στο Κρανίδι εκδίδονταν μόνες τους.

Μόνες τους αποφάσισαν να εκδοθούν γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν και είπαν να αρχίσουν να μεταδίδουν ιούς για να περνάει η ώρα. Μόνες τους κλείστηκαν εκεί. Μόνες τους γδύνονταν. Μόνες τους το έκαναν. Μόνες τους ντύνονταν. Μόνες τους πλήρωναν. Μόνες τους εισέπρατταν. Όλα μόνες τους. Γι’ αυτό είναι πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες της περιοχής. Επειδή δεν είχαν καμιά σχέση. Εκείνοι ούτε που είχαν ιδέα. Εξάλλου, μεγάλο μέρος το Κρανίδι. Κάτι σαν Σαϊγκόν, Ρίο, Πόλη του Μεξικού. Πού να ξέρουν οι νοικοκυραίοι τι γίνεται τα βράδια στη δομή φιλοξενίας; Πού να ξέρουν ότι μένουν κορίτσια εκεί; Πού να ξέρουν ότι το κάνουν σχεδόν τζάμπα; Όπως ήταν πανικόβλητοι οι φιλήσυχοι οικογενειάρχες με τις οροθετικές στην Ομόνοια. Κι εκείνες μόνες τους εκδίδονταν. Χωρίς πελάτες. Χωρίς άντρες που ήθελαν σεξ χωρίς προφυλακτικό. Ποτέ δεν υπάρχουν πελάτες σε αυτές τις ιστορίες. Ποτέ δεν υπάρχουν φιλήσυχοι οικογενειάρχες νοικοκυραίοι που πάνε στις γυναίκες που εκδίδονται και μετά πανικοβάλλονται. Ποτέ δε θα μάθουμε για αυτούς. Αυτούς μόνο τους κολλάνε. Και μάλιστα χωρίς να τις ακουμπήσουν. Τώρα θα ακούσουμε πάλι λόγο που αναβιώνει μνήμες αθάνατης ελληνικής επαρχίας. Πάντα κραταιό το δίπολο: βρώμικες-καθαροί, μιαρές-αμόλυντοι, πόρνες-οικογένεια. Και κυρίως ξένες-Έλληνες. Γιατί πάνω από όλα, αυτή τη δύσκολη ώρα αδέρφια ένας είναι ο εχθρός στο Κρανίδι και αλλού: η αδήλωτη μολυσματική αλλοδαπή πορνεία. Απειλεί τη δηλωμένη ηθική καθαρότητα της αγίας ελληνικής οικογένειας.
Περισσότερα »
12
03

Πίστευε, μη ερεύνα και αρρώσταινε: Η Εκκλησία εναντίον του λαού

Απερίφραστος βιασμός της λογικής: η Θεία Κοινωνία δεν μεταδίδει ασθένειες γιατί οι πιστοί γνωρίζουν ότι νικά κάθε φόβο. Δηλαδή τι λέει; Δεν κολλάει γιατί ξέρουμε ότι δεν κολλάει. Αυτό, ενώ περιμένουμε πανδημία! Είμαστε μπροστά σε ιστορική δοκιμασία. Όταν τελειώσει η υπόθεση του ιού, θα μείνει πολύς πόνος και απώλειες. Αυτό λένε οι προβλέψεις, μακάρι να διαψευστούν. Αν τα πράγματα πάνε άσχημα, σε μερικούς μήνες δεν θα είμαστε ίδιοι. Θα κλονιστούν κοινωνικές δομές, θα κλατάρουν κρατικές υποδομές. Θα ζήσουμε αγριάδα, κοινωνικό αυτοματισμό, φυσική επιλογή και παθητική ευθανασία. Θα δοκιμαστούμε όλοι. Και μετά, πενθούντες, πληγωμένοι και θυμωμένοι, θα κοιτάξουμε τι έκανε καθένας τις ώρες της δοκιμασίας. Ευθύνες θα έχουν πολλοί. Οι αρμόδιοι υπουργοί, αντί να λάβουν μέτρα για τις εκκλησίες, σφυρίζουν αδιάφορα. Δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι. Και πολλοί δημοσιογράφοι συνεχίζουν να διακινούν επικίνδυνες βλακείες. Και η δικαιοσύνη φοβάται να αναζητήσει ποινικές ευθύνες για την έκθεση της δημόσιας υγείας σε κίνδυνο στους ναούς. Ο κόσμος χάνεται και όλοι αυτοί, έμφοβοι, υποκλίνονται μπροστά στο σκήνωμα. Αλλά επιστρέφουμε στην Εκκλησία. Όχι μόνο δεν κάνει ό,τι μπορεί για να σώσει ανθρώπους και να απαλύνει τον πόνο. Κάνει ό,τι μπορεί για το αντίθετο. Κάνει ασκήσεις βιοπολιτικής στους ναούς. Ο κορονοϊός απειλεί να γίνει το βατερλό της.
Περισσότερα »
04
03

Κωστής Παπαϊωάννου: Δεν είναι πόλεμος, δεν είναι εισβολή

Η κυβέρνηση πρέπει να πει την αλήθεια στον κόσμο, όχι παραμύθια. Πρέπει να εμπνεύσει ασφάλεια και ένα μήνυμα αλληλεγγύης. Όχι να καλλιεργεί τον φόβο και το μίσος. Πρέπει να καταστείλει όσους «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους». Όχι να τους ενθαρρύνει. Κυρίως: πρέπει να δούμε τι θα κάνουμε με όσους ανθρώπους είναι εδώ και όσους θα έρθουν. Γιατί θα έρθουν. Η χώρα δεν αντέχει να πνίγει ή να πυροβολεί ανθρώπους στα σύνορα. Αλλά να σας πω ένα μυστικό; Θα έρθουν ακόμα κι αν η χώρα πνίγει ή πυροβολεί. Έχουμε μπροστά μας διμέτωπο αγώνα. Πρέπει να αντιμετωπίσουμε συντεταγμένα τον επιθετικό κυνισμό του Ερντογάν. Πρέπει ταυτόχρονα να πατήσουμε το φίδι του εθνικισμού και του ρατσισμού. Όσο επικίνδυνος είναι ο ένας, άλλο τόσο κι ο άλλος. Αν ο ρατσισμός πάρει κεφάλι, ο Ερντογάν θα έχει καταφέρει το στόχο του. Αυτή πρέπει να είναι η «εθνική γραμμή», η μόνη στην οποία μπορούμε να συνταχθούμε: να μην καταντήσουμε μια χώρα για την οποία ντρεπόμαστε.
Περισσότερα »
12
12

Κωστής Παπαϊωάννου: Θέλει αρετή και τόλμη η ανασυγκρότηση

Τι πέτυχε στην οικονομία; Πώς ομαλοποίησε την εκπαίδευση σε συνθήκες Μνημονίου; Πώς κράτησε όρθια την Υγεία; Πώς πήρε μέτρα προστασίας στα εργασιακά; Και τι έκανε λάθος; Πώς απέτυχε στον χώρο των ΜΜΕ; Αστοχες συμμαχίες, καμία εκκαθάριση μιντιακού τοπίου, τραγικά λάθη στην ΕΡΤ. Γιατί δεν προσπάθησε αποφασιστικά να ρυθμίσει τις σχέσεις Κράτους - Εκκλησίας; Γιατί στο προσφυγικό, αν και επιτυχώς εξέπεμψε σήμα αλληλεγγύης, βούλιαξε στη λάσπη της Μόριας; Γιατί φετιχοποίησε τη συμφωνία-μέγκενη Ε.Ε. - Τουρκίας; Πρέπει να αναστοχαστεί με ψυχραιμία. Ούτε αυτομαστίγωμα, ούτε αυταρέσκεια. (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάλαβε την έκταση της κρίσης, τη διάβασε στη διεθνή της διάσταση, είχε αργοπορημένη αλλά ορθή εκτίμηση των συσχετισμών, κράτησε φιλολαϊκό χαρακτήρα, έβγαλε πέρα το πρόγραμμα. Είναι για να πανηγυρίζει; Οχι. Μνημονιακή λιτότητα με μεγάλο κόστος επέβαλε. Οντως άμβλυνε κοινωνικές επιπτώσεις. Αλλά όχι πανηγύρια, όχι success stories. (...) Αντίβαρο στη μνημονιακή στροφή, σύνδεση με Κεντροαριστερά και πολιτικό φιλελευθερισμό. Δεν ήταν πρώτη προτεραιότητα, δεν ήταν αμελητέες. Σύμφωνο συμβίωσης, ταυτότητα φύλου, αντιρατσιστική νομοθεσία, πρόσβαση στην υγεία, ιθαγένεια. Μπορούσαν να γίνουν περισσότερα, μα θα αργήσουμε πολύ να δούμε άλλα.
Περισσότερα »
02
12

Κωστής Παπαϊωάννου: Σύνταγμα και διακρίσεις-εν δυο με το δεξί

Το μήνυμα που εκπέμπεται όμως είναι λάθος. Είναι μήνυμα φοβικό, στενόκαρδο. Το νομοθετικό μας σώμα αποστρέφει τα μάτια από την καθημερινή, βιωμένη πραγματικότητα πολλών χιλιάδων ανθρώπων που υφίστανται διακρίσεις, άλλοι επειδή είναι ΛΟΑΤΚΙ, άλλοι λόγω αναπηρίας ή καταγωγής ή για άλλον λόγο. Και οι διακρίσεις αυτές δεν είναι ψιλά γράμματα, δεν κινούνται στο επίπεδο κάποιας ιδιοτροπίας ή πολυτέλειας. Ξεκινούν από την παιδική ηλικία κάποιου, μπορεί να διαρκούν μέχρι το θάνατό του. Οι διακρίσεις, ο στιγματισμός, η βία, η διαφορετική μεταχείριση εκδηλώνονται στα πιο οικεία περιβάλλοντα, στο οικογενειακό, το σχολικό, στις σπουδές, στον στρατό, στην εργασία. Οι διακρίσεις και η ρητορική του μίσους είναι εκεί, τοξικές, στο δημόσιο λόγο, στα μέσα μεταφοράς, στα ΜΜΕ. Η Βουλή επέλεξε κατά πλειοψηφία να αποστρέψει το βλέμμα. Επέλεξε να πει «προστατεύονται ήδη, αρκεί να μην προκαλούν τα χρηστά ήθη». Δεν χρειάζεται πολλή φαντασία για να καταλάβει κανείς πώς ακούγεται αυτό σε μια κοινωνία εξόχως πατριαρχική και ανδροπρεπή, όπου ανθεί η βίαιη επιβολή της έμφυλης δύναμης, ο εθνοφυλετισμός και το νταηλίκι. Μια κοινωνία που δεν έχει καθόλου αναμετρηθεί με τον casual σεξισμό της καθημερινότητας και την απαξίωση του ανάπηρου σώματος. Η πλειοψηφία της Βουλής έδωσε λάθος μήνυμα. Γιατί οι βουλευτές που καταψήφισαν είχαν την ευκαιρία να βοηθήσουν να αλλάξουν τα πράγματα. Να ενισχύσουν τη θεσμική θωράκιση της καταπολέμησης των διακρίσεων, το πλαίσιο προστασίας για όσους παλεύουν καθημερινά για το σεβασμό στην προσωπικότητά τους. Δυστυχώς, όμως, κάναμε ένα βήμα πιο κοντά στην μισάνθρωπη ξενοφοβική περιχαράκωση που εκπέμπεται από την Ουγγαρία του Όρμπαν και την Ιταλία του Σαλβίνι. «Εις το όνομα του Θεού και της Οικογένειας». Και η ΝΔ έκανε ένα ακόμα βήμα προς τη μετάλλαξή της. Ο πολιτικός φιλελευθερισμός της σύντομα θα αποτελεί κρύο ανέκδοτο.
Περισσότερα »
26
11

Κωστής Παπαϊωάννου: Με λυμμένα τα χέρια, επιτέλους ελεύθερη η αστυνομία να κάνει τη δουλειά της

«Να λυθούν τα χέρια της αστυνομίας» φώναζαν στα κανάλια οι συνδικαλιστές του κλάδου. Οι ίδιοι που έλεγαν για «ανθρώπους που αποτελούν σκόνη» και για άλλους «πραγματικά σκουπίδια» αλλά επιτέλους «μια αθόρυβη νέας τεχνολογίας ηλεκτρική σκούπα η οποία είναι η αστυνομία θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια μέσα από τα Εξάρχεια». Οι ίδιοι που έλεγαν «Αυτή είναι η πρακτική. Σε όποιον αρέσει» μετά τον θάνατο του Ζακ Κωστόπουλου. Γιατί ανάμεσα στα εύλογα αιτήματά τους (απολαβές, εξοπλισμός, συνθήκες εργασίας) περιλαμβάνεται και η άνευ όρων ασυλία και ατιμωρησία. Και όποτε αντιμετωπίζουν το δημοκρατικό ζητούμενο, λογοδοσία αντί του νόμου της σιωπής, οι συνδικαλιστές εκφέρουν λόγο έντασης. Ανερυθρίαστα αυτοτοποθετούνται στο δεξί άκρο του άξονα, προπαγανδίζουν την καθολίκευση της βίας και τη θεωρία της συλλογικής ευθύνης. Δικαιολογούν τη διάχυτη κουλτούρα υπέρμετρης βίας στα σώματα ασφαλείας. Φυσικά, έχει τεράστιες ευθύνες και η δικαιοσύνη. Όταν (σπανίως) υποθέσεις αστυνομικής αυθαιρεσίας φτάνουν στα δικαστήρια, πολλοί δικαστές αγκαλιάζουν τους θύτες. Θυμάστε την «υπόθεση ζαρντινιέρα»; Το θύμα του ανελέητου ξυλοδαρμού αποζημιώθηκε με 450.000 ευρώ από το ελληνικό Δημόσιο. Όμως οι αστυνομικοί που τον έσπασαν στο ξύλο αθωώθηκαν. Και μάλιστα αυτά σε εποχές που είχαν δεμένα τα χέρια! Φανταστείτε τώρα που λύθηκαν. Και η πολιτική ηγεσία; Είναι σαφές το σήμα που στέλνεται όταν δεν παραγγέλνονται ΕΔΕ (έστω για τα μάτια του κόσμου) για τις καταγγελίες για αστυνομική αυθαιρεσία. Don 't worry be happy, λέει η ηγεσία στο σώμα. Κι όταν ο υπουργός δηλώνει με νόημα ότι κάποιοι θέλουν έναν νέο Γρηγορόπουλο, αποκαλύπτει τη βεβαιότητα ότι στο υπουργείο του υπάρχει έτοιμος ένας νέος Κορκονέας. Με λυμένα τα χέρια.
Περισσότερα »
14
11

Κωστής Παπαϊωάννου: Σ’εσένα που φοβάσαι. Ένα γράμμα τώρα που έσβησαν τα κάρβουνα από το μπάρμπεκιου

Πρέπει να ακούσεις μια «πικρή» αλήθεια: έτσι κι αλλιώς θα ζήσουμε με αυτούς τους ανθρώπους. Αν όχι με όλους, πάντως με τους περισσότερους. Οι επιστροφές που σου υπόσχονται δεν θα γίνουν, γιατί δεν μπορούν να γίνουν. Και θα ζήσουμε και με άλλους που θα έρθουν. Γιατί θα συνεχίσουμε να έχουμε αφίξεις. Κανένας δεν χαίρεται, δεν το διαλέξαμε. Έτσι έχει κάτσει η φάση, για να σ' το πω απλά. Οπότε πες τι σε φοβίζει και προσπάθησε να δεις λογικά τα πράγματα. Ο «αγανακτισμένος» που ψήνει πανσέτες στα Διαβατά παίζει μπάλα στην πλάτη σου. Σπεκουλάρει. Σε κοροϊδεύει. Είναι προς το συμφέρον σου να τον κάνεις στην άκρη αυτόν, να τον απομονώσεις.
Περισσότερα »
04
10

Κωστής Παπαϊωάννου: Οι αν-ορθοδοξίες του Συμβουλίου Επικρατείας στην απόφαση για το μάθημα των θρησκευτικών

Επί χρόνια παλεύουμε για ένα μάθημα που θα χωράει όλους τους μαθητές. Ένα μάθημα ευρύχωρο και υποχρεωτικό για να μην υπάρχει λόγος απαλλαγής. Ε, λοιπόν, η πλειοψηφία του ΣτΕ προτιμά ένα μάθημα δογματικό και προαιρετικό, κι ας μείνουν στην αίθουσα τρεις κι ο Αμβρόσιος.
Περισσότερα »
13
08

Κωστής Παπαϊωάννου: Εθνική μνήμη ή «Δερβενάκια ΑΕ». ;

Για τρεις λόγους είναι σχεδόν βέβαιο ότι πάμε για μεγάλα λόγια με μεγάλα πυροτεχνήματα. Ο πρώτος είναι η ταχύτητα της κυβέρνησης που δείχνει πόσο επενδύει στην επικοινωνιακή εξαργύρωση του συμβολισμού. Θέλει επικοινωνιακά με το «είκοσι-εικοσιένα 2021» να κάνει ένα συλλογικό flash back στα ένδοξα βράδια του 2004 και να προσθέσει μια άκοπη αίσθηση ιστορικού βάθους σε αυτό που διαφημίζεται ως γαλάζια επιστροφή στην κανονικότητα. Δεύτερον, η γνωστή διατύπωση για την «ανάπτυξη του εθνικού αφηγήματος της Ελλάδας με σκοπό την δημιουργία ενιαίας εικόνας και ταυτότητας της χώρας και των φορέων του ελληνικού κράτους» δεν επιτρέπει και πολλή αισιοδοξία για το περιεχόμενο της προσπάθειας. Δεν είναι μόνο ακραία συντηρητική η προσέγγιση. Είναι σχεδόν ωμή και η διατύπωση. Και τρίτον, η επιλογή της κ. Αγγελοπούλου δείχνει με τρόπο εμβληματικό το εύρος, το στίγμα αλλά –φευ- και τα μέσα και τους πόρους που ίσως χρησιμοποιηθούν για τη νέα επιχείρηση «Δερβενάκια ΑΕ». Με την έννοια αυτή, δύσκολα μπορώ να φανταστώ πιο εύστοχη επιλογή.
Περισσότερα »