Κωστής Παπαϊωάννου

Καμιά διάθεση δεν έχουμε για κολακείες, για ύμνους στην "αιώνια λιακάδα ενός νεανικού μυαλού". Όποτε οι νέοι φέρονται βαρέως αντικοινωνικά, να το στιγματίζουμε χωρίς υπεκφυγές. Αλλά είναι κραυγαλέα η υπερπροβολή αυτής της νεανικής διακινδύνευσης ξεκομμένης από τις κοινωνικές και γενεακές συνθήκες που τη γεννούν, ως αποτέλεσμα τάχα εγκληματικής αντικοινωνικής ανευθυνότητας και μόνο. Ιδίως όταν ταυτόχρονα αποσιωπώνται πολύ μεγαλύτερες διακινδυνεύσεις που ήταν αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων ή ιδεοληπτικών πολιτικών επιλογών. Κι ύστερα ήρθε η βία. Η συγκρουσιακή συνθήκη μεταξύ νέων και ΕΛΑΣ υπερέβη κατά πολύ τους συνήθεις υπόπτους, εκτάθηκε σε μεγάλο μέρος των νέων. Ακόμα και νέων που δεν έχουν καμιά εξεγερσιακή τάση. Η καχυποψία ή και εχθρότητα προς τις ειδικές μονάδες της αστυνομίας αγγίζει πλέον τις συντηρητικές αστικές οικογένειες. Κι αυτό είναι σημαντική αλλαγή. Κατάλαβαν όλοι ότι η αστυνομική βία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι σαν τη βροχή ή τον άνεμο. Το τελευταίο διάστημα οι έλεγχοι και η αυθαιρεσία περιορίστηκαν γιατί αυτές είναι οι πολιτικές και επιχειρησιακές εντολές. Όπως πριν ήταν άλλες. Συνέβαλε κι αυτό στην διεύρυνση του χάσματος μεταξύ θεσμών και νέων. Όταν μια Κυριακή πιτσιρικάδες δέρνονται γιατί κάθονται στα παγκάκια και την άλλη Κυριακή η κυβέρνηση βγάζει τον κόσμο έξω για να υπάρξει αποσυμπίεση εσωτερικών χώρων, έχουμε σοβαρό πρόβλημα στοιχειώδους εμπιστοσύνης. Μέρος της νεολαίας αδιαφορεί συνειδητά για την επίσηµη φραστική εκδοχή του κοινού συµφέροντος. Τα πομπώδη κοινότοπα "ενωµένοι θα νικήσουµε" δε φτάνουν στις πλατείες και τα παγκάκια. Οι νέοι δεν αποτελούν target group / κοινό-στόχο της κυβερνητικής ρητορικής. Αποτελούν σκέτο στόχο.

Εσύ και οι καλοί συνάδελφοί σου να πιέσετε για λογοδοσία. Στο κάτω-κάτω, γιατί εσύ στο τμήμα λειτουργείς με το ονοματεπώνυμό σου και ο άλλος διεκδικεί ανωνυμία, αρνούμενος να φέρει διακριτικά; Σε βάρος σου το κάνει. Στις δικές σου πλάτες στηρίζεται. Όπως ο κουκουλοφόρος πετάει τη μολότοφ και κρύβεται στην πορεία, έτσι ακριβώς κάνει ο συνάδελφός σου, που δέρνει πολίτες και απαιτεί ανωνυμία για τις πράξεις του. Μην ανέχεσαι δίπλα σου «συναδέλφους» που στοχοποιούν και χτυπούν όποιον συναθροίζεται. Μην ανέχεσαι συναδέλφους με φασιστικά σύμβολα, εχθρούς της δημοκρατίας. Πρέπει να αντιδράσεις εσύ και οι καλοί συνάδελφοί σου. Δεν ξέρω πόσοι είστε, πάντως τον τόνο πλέον τον δίνουν άλλοι.

«Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Αυτά έλεγε στις προγραμματικές δηλώσεις. Και στην τελετή παράδοσης: «Η ασφάλεια ταυτίζεται με τη Δημοκρατία». Ο υπουργός πρεσβεύει ένα δόγμα που θέτει πολιτειακά ζητήματα. Ναι, η δημοκρατία χρειάζεται ασφάλεια, ναι βασίζεται στην ασφάλεια. Αλλά όχι, η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την ασφάλεια. Όταν ταυτίζεται μαζί της, η δημοκρατία ρηγματώνεται: αστυνομοκρατούμενοι δρόμοι, στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, αποδυνάμωση κάθε μηχανισμού λογοδοσίας, απαγόρευση συνάθροισης με απλή απόφαση αστυνομικού οργάνου. Ένα δόγμα «αστυνομία παντού, νέα σώματα, νέες αρμοδιότητες, νέες προσλήψεις» δεν είναι ασφάλεια. Δεν είναι αστυνόμευση. Πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος. Επιτέλους, «τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν»! Ο κ. υπουργός είναι διαρκώς θυμωμένος: σε κάθε ερώτηση για τα πεπραγμένα του αντιδρά θιγμένα και εριστικά, είτε αφορά τον φυγόποινο Παππά είτε την εθνική οδό που κλείνει. Εξαγριώνεται όταν τεθεί ζήτημα αστυνομικής αυθαιρεσίας, βρίσκεται σε δικό του πόλεμο με αντιπάλους «κάποιους φωνακλάδες επώνυμους», τους «βιαιολόγους των κοινωνικών μέσων», τη «δήθεν ευαισθησία της αριστεράς». Ο κ. υπουργός είναι σε τροχιά αυτανάφλεξης, ο λόγος του εκτραχύνεται, προσομοιάζει στον λόγο ακραίων συνδικαλιστών της ΕΛΑΣ στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά θεσμικά υπεύθυνου προσώπου. Είναι πλέον μια γκροτέσκα φιγούρα. Ο κ. Χρυσοχοΐδης φωνάζοντας «Η δημοκρατία επανέρχεται» παίρνει μια δική του φαντασιακή ρεβάνς από τη μεταπολίτευση.

Τι άγρια χαρά στα κοινωνικά δίκτυα κατά της Σοφίας Μπεκατόρου που βγήκε μπροστά, στο φως, και μίλησε για τον βιασμό της! Πόση μανία να αποδομηθεί αμέσως η αφήγηση, να μην στηριχτεί πάνω της ίχνος ταύτισης, να μην προλάβει κανείς να νιώσει αλληλεγγύη ή συμπάθεια ή θυμό. Η εξομολόγηση στη σέντρα, να βρεθούν κενά, ανακολουθίες. Να στηλιτευτεί η αφήγηση, να γίνει η ίδια η αποκάλυψη του βιασμού ως πράξη αυτοτελές έγκλημα, τεκμήριο ενοχής. Να σπάσει το αφηγηματικό περιεχόμενο από την αφήγηση, να μην τα συνδέει τίποτα, να είναι άλλο ο βιασμός κι άλλο η αποκάλυψή του. Κι αν το πρώτο κάποτε παραγράφεται, το δεύτερο δεν θα βρίσκει ποτέ θέση μέσα στον χρόνο. Γιατί δεν το έκανε τότε (που δεν μπορούσε) 22χρονη απέναντι στον μεγάλο παράγοντα; Κι αφού δεν το έκανε τότε, γιατί το κάνει τώρα που μπορεί; Πόση μανία να γίνει το θύμα θύτης. Ύποπτη και τότε, ύποπτη και σήμερα. Ας πρόσεχε, χαζές είναι όσες δε μιλάνε; Κι αφού μίλησε, ας γίνει παράδειγμα προς αποφυγή για τις άλλες. Πολλά σχόλια τα αντρικά, τα «δεν θα τολμάμε ούτε να μιλήσουμε σε μια κοπέλα». Πόσο θλιβερή κι ανάξια, κυρίως όμως προβλέψιμη η κλασική αντίδραση στο Me too. Κι από δίπλα, «τώρα το θυμήθηκε;» και «γιατί μπήκε στο δωμάτιο;» σε σχόλια γυναικών. Τι αυτοχειριαστική επιμονή να επιβεβαιωθούν τα κλασικά μοτίβα , η αντρική κυριαρχία, η υποτίμηση των γυναικών. Το μήνυμα είναι ένα: καλύτερη η σιωπή, η αυτοενοχοποίηση, η καταστολή των συναισθημάτων. Τι μένει; Ένα μόνο: πιο πολύ από την επισήμανση της έμφυλης βίας και της τοξικής αρρενωπότητας, πιο πολύ από τη διαπόμπευση του ισχυρού άντρα που «παίρνει» με το ζόρι τη γυναίκα, αυτό που προκαλεί φόβο και ταραχή είναι η απελευθέρωση του λόγου των γυναικών. Μπροστά στον φόβο αυτόν, ποτάμια χολής θα χυθούν ακόμα. Υγ. Όσοι έχετε κορίτσια μη χάνετε στιγμή. Κι όσοι έχετε αγόρια το ίδιο.

Σε κάθε περίπτωση, όποιος αναλαμβάνει δημόσιο αξίωμα οφείλει να δέχεται την κριτική, ακόμη και την πιο ακραία και δυσανάλογη. Και αυτό η κ. ΓΓ οφείλει να το ξέρει καλά. Κριτική δικαιολογημένη σε ένα τέτοιο νομοσχέδιο για τις φυλακές μπορεί να είναι ένα άρθρο, ένα πόρισμα του Συνηγόρου του Πολίτη, μία πορεία με τρικάκια. Όλα χωράνε σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα. Και όταν ρωτήθηκα αν θεωρώ τον χαρακτηρισμό «δολοφόνος κρατουμένων» υβριστικό, είπα ότι στις πολιτικές αξιολογήσεις συχνότατα η γλώσσα χρησιμοποιείται μεταφορικά. Ο χαρακτηρισμός «πολιτικός απατεώνας» για έναν πρωθυπουργό δεν εννοεί ότι είναι απατεώνας κυριολεκτικά. Ο χαρακτηρισμός «δολοφόνος» για έναν γραμματέα υπεύθυνο για τις φυλακές ή για έναν υπουργό άμυνας δεν σημαίνει ότι σκότωσε με τα χέρια του. Είναι ακραία μεν, εύλογη δε, μεταφορική χρήση της γλώσσας με πολιτικό περιεχόμενο. Η πολιτική της κ. ΓΓ και ο τρόπος που την ασκεί είναι υπό κρίση. Και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο μας έχει μάθει ότι όποιος παίρνει δημόσιο αξίωμα παίρνει μαζί και την κριτική. Να μάθει λοιπόν να ζει με αυτή και να την ανέχεται. Και το να περνάνε κάποιοι με μηχανάκια στο κέντρο της Αθήνας κάτω από το γραφείο της και να πετάνε τρικάκια είναι «κομμάτι της δουλειάς της», να μάθει να το δέχεται. Το δικαστήριο απάλλαξε τους κατηγορούμενους για την απείθεια και την αντίσταση. Το καλύτερο είναι πως θα καλέσει τέλος Δεκεμβρίου την ίδια την κ. Νικολάου να εξηγήσει τι είναι αυτό που θεώρησε υβριστικό.

Όμως ο τραμπισμός κερδίζει. Για την ακρίβεια, αποτελεί τη συνταγή της επόμενης μάχης. Αύξησε τις ψήφους του, τσιμεντάρισε τη βάση του, την τράβηξε ακόμα πιο δεξιά, ακόμα πιο μισαλλόδοξα, ακόμα πιο πολεμικά. Οι Αμερικανοί δεν απέρριψαν τον τραμπισμό κι ας κερδίζει ο Μπάιντεν. Γιατί ο τραμπισμός δείχνει το δρόμο: αμφισβήτηση κάθε δομικής αρχής του πολιτικού συστήματος, αποδόμηση θεμελιωδών αρχών πολιτικής συνύπαρξης, μνησικακία, κατασκευή μιας «μη πραγματικής πραγματικότητας», διχαστική ρητορική, σύγκρουση. Ο δημαγωγικός εθνισμός και η ένταση κινητοποιούν περισσότερους οπαδούς από το ενωτικό συμπεριληπτικό μήνυμα που τον αντιπαλεύει. Άρα η Αμερική έχει μπει για τα καλά σε μια δεξιόστροφη σπειροειδή, το μόνο ερώτημα είναι ποιος θα επιβληθεί ως επίγονος του Τραμπ για να επιχειρήσει το comeback. Η συνταγή είναι έτοιμη. Απευθύνεται στη λευκή Αμερική που συρρικνώνεται. Τα μη λευκά παιδιά θα είναι σε λίγους μήνες η πλειονότητα των 74 εκατομμυρίων παιδιών στις ΗΠΑ και το 2040 οι λευκοί θα είναι το 49%. Σε όσους νιώθουν δυσφορία, φόβο, οργή από αυτή την προοπτική απευθύνεται ο λόγος του Τραμπ. Κι αυτοί τον έβλεπαν σαν το μόνο ανάχωμα στην εξάπλωση των μη λευκών. Οι δύο Αμερικές θα αναμετρηθούν σύντομα ξανά. Γιατί οι ρεπουμπλικάνοι έχασαν αλλά τώρα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να κερδίσουν ξανά: να έχουν Τραμπ. Και οι Δημοκρατικοί κέρδισαν αλλά δεν έπαψαν οι επιλογές τους να είναι κοινωνικά προβληματικές και μακριά από όσους νιώθουν ότι το αύριο δεν τους περιλαμβάνει. Το γεγονός ότι η παταγώδης αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας δεν ήταν αρκετή να γκρεμίσει τον Τραμπ είναι από μόνο του κόκκινος συναγερμός. Ο φόβος του Τραμπ αποδείχθηκε ισχυρός στο τέλος, αλλά οι μορφωμένες ελίτ θα ξαναβρεθούν γρήγορα απέναντι στους οργισμένους λευκούς των μεσοδυτικών πολιτειών και του νότου. Γράφει ο Thomas Friedman: «Γιατί πολλοί εργαζόμενοι αγκαλιάζουν έναν πλουτοκράτη-λαϊκιστή, του οποίου οι πολιτικές δεν τους βοηθούν πολύ; Οι δημοκρατικοί πρέπει να μελετήσουν την αίσθηση της ταπείνωσης που αισθάνονται οι εργαζόμενοι που πιστεύουν ότι η οικονομία τους έχει αφήσει πίσω και ότι οι αξιόπιστες ελίτ τους κοιτάζουν αφ’ υψηλού». Πολλοί ψηφοφόροι του Τραμπ από την εργατική τάξη όχι μόνο αισθάνονται υποτιμημένοι, αλλά επίσης αγανακτούν για αυτό που βλέπουν ως πολιτισμική λογοκρισία από τις φιλελεύθερες μορφωμένες ελίτ.

Από το Σάββατο η χώρα μπαίνει με τους χειρότερους όρους στην καραντίνα. Με την οικονομία ήδη ημιθανή. Καθυστερημένα, αφού πια όλοι οι δείκτες είναι εκτός ελέγχου. Αυτό που την άνοιξη ήταν εμπροσθοβαρές, αστόχαστα και αστάθμητα ίσως ως προς το οικονομικό και κοινωνικό κόστος αλλά πάντως αποτελεσματικά ως προς το ιατρικό, τώρα είναι αδιανόητα οπισθοβαρές: μέτρα αργοπορημένα και ανεπαρκή. Ο Μητσοτάκης πατάει φρένο για να πέσει η ταχύτητα από τα 140 στα 130 πότε; 100 μέτρα πριν σκάσουμε στο ντουβάρι. Γιατί; Μα γιατί ποτέ δεν ήταν να κάνει κάτι άλλο. Οτιδήποτε άλλο είναι και θα μείνει μέχρι τέλους (μας) εκτός της πολιτικής του, προσλήψεις στο ΕΣΥ, αραίωση στα σχολεία, νέα ΜΜΜ το 2020 και άλλα τέτοια δείγματα ακραίου αλόγιστου σοσιαλισμού. Ο Μεγάλος Μανιτού έπαιξε μόνος του κι έχασε. Χωρίς αντιπολίτευση, χωρίς αντίλογο, χωρίς κιχ δικό μας. Τώρα μοιράζει οικειότητα και κατανόηση, αυτός ο αμήχανος εγγαστρίμυθος της πολιτικής με τα ανοικονόμητα χέρια και την ανύπαρκτη ενσυναίσθηση αποκαλεί τον μάγο της φυλής με το μικρό του όνομα. Εκεί φτάνει ο πολιτικός σχεδιασμός του καπετάνιου καθώς σκάει στο παγόβουνο. Την εικόνα συμπληρώνουν τα δικά μας φοβισμένα πρόσωπα και τα κλειστά μας στόματα. Η αρχή αυτού του σκοτεινού Νοεμβρίου.

Όμως, ακόμα και με τη Χρυσή Αυγή στη φυλακή, πολλοί άνθρωποι ακόμα φοβούνται να σταθούν στη στάση χαράματα, να πάρουν το λεωφορείο ή να περπατήσουν νύχτα. Φοβούνται τη συμπεριφορά του αστυνομικού, τον λεκτικό εξευτελισμό, την αυθαιρεσία. Φοβούνται ακόμα μην τους ζητήσει κάποιος άγνωστος τα χαρτιά τους, μην τους χτυπήσει χωρίς λέξη, μην τους στριμώξει στον ηλεκτρικό. Άλλοι φοβούνται το βράδυ που βγαίνουν από το σπίτι τους ντυμένοι όπως νιώθουν ή βαδίζοντας με τον σύντροφό τους στο πλάι. Η Χρυσή Αυγή, το βαρύ και βίαιο μόρφωμα στο χώρο της Ακροδεξιάς, τέθηκε εκτός μάχης. Το ακροδεξιό φαινόμενο όμως είναι εδώ. Πολλοί πιστεύουν ότι η Χρυσή Αυγή «το παράκανε» με τη βία και τα εγκλήματα αλλά χωρίς αυτά θα ήταν σοβαρή και χρήσιμη. Ότι έφταιγαν οι πράξεις της ενώ οι ιδέες της ήταν καλές. Ποιος τροφοδοτεί αυτή την άποψη; Μέρος του πολιτικού κόσμου, δημοσιογράφοι και διαμορφωτές της κοινής γνώμης, επέδειξαν όψιμο «αποτροπιασμό» για την εγκληματική συμμορία, εξακολουθούν ωστόσο να κανονικοποιούν τον ρατσισμό, την μισαλλοδοξία, τον εθνικισμό.

Το σχολείο περισσότερο από ποτέ είναι σήμερα πυλώνας κοινωνικής συνοχής, σταθερότητας. Τον καιρό της καραντίνας γονείς ρωτούσαν πότε θα ξανανοίξουν τα σχολεία. Η κυρίαρχη και εύκολη αντίληψη από τα ΜΜΕ ήταν ότι οι γονείς θέλουν να πάνε στη δουλειά τους ή να «παρκάρουν» τα παιδιά τους. Όμως, η μεγάλη αγωνία των γονιών ήταν η επιστροφή σε μια ουσιαστική, όχι σε μια τυπική κανονικότητα. Και το σχολείο είναι ο πιο βασικός πυλώνας μιας κοινωνικής κανονικότητας. Τώρα καλείται να παίξει αυτό το ρόλο: ψυχική στήριξη, αναπλαισίωση των παιδιών που έχουν βρεθεί εκτός ενός σταθερού κοινωνικού πλαισίου. Και κάτι ακόμα: έχουμε ένα σύστημα που παράγει ανισότητες. Το σχολείο από τη φύση του προσπαθεί να αμβλύνει αυτές τις ανισότητες. Ο δάσκαλος προσπαθεί να βοηθήσει τον αδύναμο, να στηρίξει αυτόν που υπολείπεται, διαρκώς προσπαθεί να μειώνει κενά και ανισότητες. Όταν όμως το σχολείο κλείνει, η διάκριση δεν είναι πια ανάμεσα σε παιδιά με πολλές ή λίγες δυνατότητες, σε παιδιά με μεγάλη ή μικρότερη πρόσβαση στη γνώση. Κλειστά σχολεία σημαίνει παιδιά που έχουν εκπαιδευτικές υπηρεσίες και παιδιά που δεν έχουν. Για κάποια εξακολουθεί να υπάρχει σχολείο, για τα πολλά δεν υπάρχει καθόλου σχολείο. Καραντίνα σημαίνει σχολείο ή μη σχολείο. Οι ανισότητες γίνονται χάσματα. Φέτος το άνοιγμα των σχολείων συμπίπτει με την τραγική αναζωπύρωση του προσφυγικού λόγω Μόριας. Η ώσμωση της δημόσιας υγείας με το προσφυγικό είναι τοξική και πρέπει να προσπαθήσουμε να μη μεταφερθεί στους χώρους της εκπαίδευσης. Φανταστείτε αυτόν τον χυλό στις αυλόπορτες των σχολείων: ξενοφοβία, αντιεμβολιασμός, κραυγές κατά της μάσκας, ένας νέος εθνικιστικός ανορθολογικός φονταμενταλισμός. Οι πολιτικές επιλογές του υπουργείου Παιδείας δεν συνηγορούν στον κοινωνικά εξισορροπητικό και συνεκτικό ρόλο του σχολείου. Αλλά, έστω και έτσι, είναι διπλό το χρέος της εκπαιδευτικής κοινότητας: από τη μια να ζητάμε διαρκώς τα βασικά, μικρότερο αριθμό μαθητών, υγειονομική θωράκιση των δασκάλων. Από την άλλη, να στηρίξουμε τον κοινωνικό και πνευματικό ρόλο του σχολείου, να αντιμετωπίσουμε φωνές ανορθολογικές, αντιδιαφωτιστικές. Κυρίως να απομονώσουμε παραδειγματικά εκπαιδευτικούς με τέτοιες απόψεις. Εδώ δεν χωράει επαγγελματική αλληλεγγύη ή συντεχνιακή αντίληψη. Τέτοιες αντιλήψεις πρέπει να απομονωθούν αποφασιστικά.

Το 2010 στον Άγιο Παντελεήμονα τα κανάλια δεν έβλεπαν χρυσαυγίτες και τάγματα εφόδου. Έβλεπαν αγανακτισμένους κατοίκους, τους καλούσαν σε εκπομπές, βάφτιζαν τον λόγο μίσους "μια άλλη άποψη". Έβλεπαν αγνούς πατριώτες να βοηθάνε γιαγιάδες στα ΑΤΜ, όχι στημένα ρεπορτάζ, νταβατζήδες και μπράβους που λυμαίνονταν την περιοχή. Ακόμα και την επίθεση σε αρχηγό κόμματος, τα κανάλια τη βάφτισαν «αυθόρμητη διαμαρτυρία». Ξεχνούσαν ότι όλοι αυτοί ήταν οργανωμένοι φασίστες. Τότε ακόμα η Σκορδέλη ήταν μια ταλαιπωρημένη Αθηναία. Μπαινόβγαινε στο αστυνομικό τμήμα κι έκανε δουλίτσες με τους ένστολους συντρόφους της, είχε στασίδι στα πάνελ για να ξεράσει χολή, να διηγηθεί πόσο υποφέρει, πόσο οι κάτοικοι δεν αντέχουν άλλο. Κι έλεγε το υποκείμενο αυτό πόσο ακομμάτιστοι ήταν οι αγανακτισμένοι, πόσο τα κόμματα και η δημοκρατία τούς πρόδωσαν και θα έπαιρναν τον νόμο στα χέρια τους. Αυτοί οι «αγανακτισμένοι» αργότερα καταδικάστηκαν στο δικαστήριο για την επίθεση στον Αλαβάνο, φυλακίστηκαν για λιντσαρίσματα και μαχαιρώματα μεταναστών, αποκαλύφθηκε ότι εμπλέκονταν στα κυκλώματα παραεμπορίου. Πάλι τα περισσότερα ΜΜΕ ξέχασαν να το πουν. Σήμερα στη Λέσβο τα κανάλια βλέπουν μπλόκα αγανακτισμένων κατοίκων (όχι ακροδεξιών). Θεωρούν προϊόν εύλογης αγανάκτησης φιλήσυχων ανθρώπων τις επιθέσεις στα μέλη των ανθρωπιστικών οργανώσεων. Όχι τραμπουκισμούς οργανωμένων φασιστοειδών. Σήμερα κάποια κανάλια βλέπουν αγανακτισμένους γονείς, βλέπουν «μία μαμά που αγωνιά, όπως και άλλοι γονείς» και διοργανώνει διαμαρτυρίες για τη μάσκα. Πάλι ξεχνάνε να μας πουν ότι μιλάμε για οργανωμένους φασίστες, μέλη του γνωστού βορειοελλαδίτικου μαύρου χυλού. Η Θεοχαρίδου ήταν υποψήφια της Χρυσής Αυγής στις εκλογές του 2019. Σήμερα συνοδοιπορεί με τον Κασιδιάρη, χαριεντίζεται με τη σβάστικα στα μπράτσα του υπόδικου ναζί. Αυτό πολλά κανάλια το ξεχνάνε. Οι σημερινοί μασκομάχοι, περσινοί μακεδονομάχοι κάποιοι από αυτούς, αρνούνται τον ιό, το εμβόλιο, την επιστήμη. Όσα κανάλια τους κοντράρουν, είναι μόνο γιατί η μασκομαχία χαλάει λίγο την κυβερνητική γραμμή. Μόνο για αυτό όμως. Δεν λένε πάλι κουβέντα για το ακροδεξιό περιθώριο που βρήκε νέο όχημα να κάνει ρεσάλτο (όπως έκανε με ταυτότητες, ιθαγένειες, μεταναστευτικό, Πρέσπες). Όσα κανάλια τους (ψιλο)κοντράρουν δεν είναι γιατί ξαφνικά στρατεύτηκαν στην υπόθεση της δημοκρατίας και του διαφωτισμού. Δεν είναι για να αποκαλύψουν τον ανορθολογισμό, τον κρυφό χρυσαυγιτισμό, τον αντικοινοβουλευτισμό, τον ξέχειλο εθνικισμό. Σιγά μην ξεμπροστιάσουμε το τέρας, αύριο πάλι μαζί θα πουλάμε ηθικό πανικό. Είπαμε: άλλο να κρατάμε την κυβερνητική γραμμή, άλλο να στενοχωρούμε τους πελάτες. Φασίστας ξεφασίστας, πελάτης είναι.