Κωστής Παπαϊωάννου

Έπρεπε η αστυνομία να δει τι σημαίνει η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση σε σχέση με το γεγονός ότι μέλη των σωμάτων ασφαλείας ήταν μέλη αυτής της οργάνωσης ή συνεργάζονταν μαζί της. Έπρεπε η Δικαιοσύνη να διαβάσει τη δικαστική απόφαση και να διδαχτεί από την αβελτηρία και την καθυστέρηση που σημειώθηκε πριν από το 2013 για να μην τις επαναλάβει. Έπρεπε η Εκκλησία να πάρει το μήνυμα ότι δεν γίνεται στελέχη της ιεράρχες να συναγελάζονται με τη Χρυσή Αυγή. Έπρεπε τα ΜΜΕ να λάβουν το μήνυμα τι σημαίνει να προβάλλουν εκπροσώπους εγκληματικής οργάνωσης. Εκεί, έναν χρόνο μετά, θεωρώ πως μπορούμε να πούμε ότι κάποιοι το μήνυμα δεν το διάβασαν, δεν το πήραν. Και άρα υπάρχει μια θεσμική αδράνεια και κίνδυνος να ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Αυτό είναι το ανησυχητικό. Τώρα, ξεχωριστό κεφάλαιο είναι πώς αντιδρά το πολιτικό προσωπικό. Νομίζω πως η θεωρία των δύο άκρων και οι ίσες αποστάσεις που επιχειρήθηκε να κρατηθούν από κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων του υπουργείου Παιδείας, είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Κατ’ αρχάς διότι, όταν έχεις στο πεδίο ευθύνης σου τη διοίκηση και την ευθύνη για εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία λειτουργούν ένοπλες νεοφασιστικές συμμορίες, όχι μόνο δεν αντιδράς κρατώντας ίσες αποστάσεις ή εκφράζοντας τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά οφείλεις να δεις αυτοκριτικά τι δεν έχεις κάνει και να ελέγξεις πειθαρχικά ή διοικητικά ενδεχομένως τους προϊσταμένους αυτών των μονάδων για δικές τους παραλείψεις ή πράξεις. Ξέρω ότι κινήθηκαν οι διαδικασίες για τους διευθυντές των ΕΠΑ.Λ., αυτό όμως δεν συμβαδίζει με τη στάση του κ. Συρίγου. Δεν έχουμε σύγκρουση ιδεών εδώ. Ούτε δύο άκρα. Ούτε δύο ομάδες.

Ο φασισμός έχει έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση (Paxton). Αυτό μάς θύμισε ο Μπογδάνος. Και μη νομίσει κανείς πως ο Μπογδάνος είναι ακίνδυνος επειδή είναι γραφικός. Ακόμα και μια γκροτέσκα φιγούρα, ένας μπουφόνος μπορεί να είναι επικίνδυνος. Ένας αυτάρεσκος κορδωμένος παλιάτσος που ξεστομίζει πομπώδεις βλακείες. Ένας σαλτιμπάγκος που φωτογραφίζεται κάνοντας μούτες, ένας καμαρωτός κλόουν που αποφάσισε να αναρριχηθεί τη σκάλα του δημόσιου γελωτοποιού. Μπορεί λοιπόν ο Μπογδάνος να προκαλεί γέλιο, οργή ή αηδία. Όμως είναι επικίνδυνος κι ας είναι γραφικός ή γκροτέσκος. Εξάλλου, ο φασισμός φορούσε συχνά δυο πρόσωπα, σαν άλλος Ιανός. Δίπλα στον φανφαρόνο Μουσολίνι στέκονταν οι δολοφόνοι μελανοχίτωνες. Ο φασισμός είναι ένας Janus bifrons, ένας διπρόσωπος Ιανός. Το τέρας δεν βγάζει πάντα από το στόμα φωτιές σαν τους νεοναζί των ταγμάτων εφόδου, μπορεί να βγάζει και γλίτσα σαν τον βουλευτή που ζήλεψε τον Ηρώδη. Πάλι τέρας είναι. Ο φασισμός δεν έρχεται πάντα με το τρομακτικό πρόσωπο του θηρίου. Μπορεί να έρχεται και με το πρόσωπο του γελοίου. Η γελοιότητα μπορεί να κρύβει τον μεταφασίστα όπως έκρυβε η κουκούλα τον μπόγια. Κάποιοι είπαν «Έλα μωρέ, ποιος τον παίρνει σοβαρά;». Να το ξαναπούμε: η δημοσιοποίηση ονομάτων των μαθητών και της νηπιαγωγού τους δεν είναι λιγότερο τρομακτική επειδή την έκανε ο Μπογδάνος. Όπως και καμιά δημόσια συγγνώμη προς το Ισραήλ και την εδώ εβραϊκή κοινότητα δεν μπορεί να αλλάξει το απίστευτο: πρώτη φορά στα χρονικά έχουμε τρεις πατεντάτους αντισημίτες πρωτοκλασάτους υπουργούς. Και κρατάμε και κάτι ακόμα. Καμιά συγγνώμη δεν αρκεί, ούτε του Μπογδάνου ούτε των τριών υπουργών του ΛΑΟΣ, για έναν λόγο: προσχηματικά ελίσσονται, πετάνε το έρμα που τους εμποδίζει αλλά κρατάνε το σκάφος. Σε καμιά περίπτωση δεν αρνούνται το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ομοφοβία που κάποτε αποκηρύσσουν. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες ή κυνηγοί νηπίων. Και πάνω από όλους, μοιραία φιγούρα, ο πρωθυπουργός. Στην καλύτερη περίπτωση, ανεπίγνωστος κι ανίκανος να καταλάβει. Στην χειρότερη, κυνικός εισαγωγέας του Βίζνεγκραντ στην Ελλάδα.

Οι τρεις υποστηρίζουν ότι κατά λάθος τούς θεωρήσαμε αντισημίτες. Πού ήταν οι τρεις όταν ο αρχηγός τους Καρατζαφέρης έλεγε «ο Εβραίος μυρίζει αίμα»; Μήπως αντέδρασαν όταν τον άκουγαν να λέει: «Ελάτε εδώ, κύριε πρεσβευτά, να μιλήσουμε για το Ολοκαύτωμα, να μιλήσουμε για τους μύθους του Άουσβιτς και του Νταχάου και να μιλήσουμε για τους φούρνους αυτούς, να μιλήσουμε για τους θαλάμους αερίων, να δούμε, λοιπόν, αν οι θάλαμοι αερίων ήταν μονωμένοι για να κρατούν τα αέρια μέσα ή ήταν απλώς ένα τούβλο»; Ας μη σκεφτεί κανείς πως πρόκειται για light αντισημιτισμό των τριών, για τίποτα πολιτικώς μη ορθά αστειάκια ή χαζές προκαταλήψεις. Αποτελούν όψεις του ωμού ελληνικού αντισημιτισμού που ξεκινάει από τον Μεσοπόλεμο, περνάει από τον εμπρησμό στον συνοικισμό Κάμπελ της Θεσσαλονίκης και τις αποβάθρες του τρένου όπου φορτώθηκε η εβραϊκή κοινότητα και φτάνει στην ευθεία άρνηση του Ολοκαυτώματος, τις βεβηλώσεις εβραϊκών μνημείων. Δεν είναι μεμονωμένες αστοχίες. Ο κ. Βορίδης φωτογραφιζόταν με ναζιστικά σύμβολα, ο κ. Γεωργιάδης δημοσίως τραγουδούσε το ναζιστικό «Θα ξαναγυρίσουμε και θα τρέμει η γη», ο κ. Πλεύρης μιλούσε για καθαρότητα του αίματος. Σήμερα ζητάνε συγγνώμη. Είναι καλό που εμβληματικοί ρατσιστές και αντισημίτες αποκαλούν το Ολοκαύτωμα «έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, που εκτέλεσαν οι ναζί, εξοντώνοντας με βιομηχανικό τρόπο 6.000.000 Εβραίους, μεταξύ των οποίων και 65.000 Εβραίους συμπολίτες μας». Είναι καλό που γονατίζουν μπροστά στα κρεματόρια. Αλλά έχουμε γνώση: δεν αποκηρύσσουν το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο αντισημιτισμός που αποκηρύσσουν. Πετάνε το αχρείαστο έρμα που εμποδίζει την ανέλιξή τους, κρατάνε το σκάφος. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες. Σε άλλη χώρα ο πρωθυπουργός θα έπρεπε να απολογείται διαρκώς επειδή ψώνισε τρεις αντισημίτες υπουργούς. Τώρα όμως ανέμελος, σαν τον λαθροκυνηγό που τον τσάκωσαν με το ελάφι στον ώμο, έκπληκτος τάχα, τινάζει το πέτο και λέει «πω πω, τρεις αντισημίτες στην κυβέρνησή μου!». Φανταστείτε να μη δήλωνε και φιλελεύθερος! Η ευθύνη όλη δική του, φέρει στο πέτο τρεις κατάμαυρους λεκέδες. Οι τρεις είναι το Βίσενγκραντ μέσα στην κυβέρνηση.

Ανοίγουν όλη την ακροδεξιά ατζέντα. Πετάνε στη δημόσια αυλή μας τον οχετό του αμερικανικού και ευρωπαϊκού Alt Right. Ετοιμάζουν ανοιχτά θέμα για τις αμβλώσεις. Δυσφορούν με την προβολή του me too, αμφισβητούν τον όρο γυναικοκτονία. Μαζεύουν υπογραφές εναντίον των λοατκι. Πολιορκούν το μεταπολιτευτικό συμβόλαιο με συνέδρια για τη γονιμότητα, αμφισβητούν τα θεμελιώδη ενός στοιχειωδώς σύγχρονου οικογενειακού δικαίου, κάνουν ανοιχτές επιθέσεις στα βασικά του Διαφωτισμού. Οι ίδιοι που θεωρούν ότι η θρησκευτική κατήχηση (προσοχή, η κατήχηση, όχι η γενική θρησκευτική/θρησκειολογική αγωγή) είναι δουλειά του κράτους και του σχολείου και όχι των οικογενειών, οι ίδιοι λένε ότι η σεξουαλική αγωγή είναι δουλειά της οικογένειας και όχι του κράτους και του σχολείου. Μα είναι όντως δουλειά της οικογένειας και τα βλέπουμε τα αποτελέσματα. Είναι δουλειά των οικογενειών αυτών των ανθρώπων η σεξουαλική αγωγή και το βλέπουμε στην έμφυλη βία, στη σεξουαλική κακοποίηση και τους βιασμούς. Έχουν διαρκή ώσμωση με τους θεσμούς, μπαινοβγαίνουν στα υπουργεία, το βαθύ κράτος βαράει ενίοτε μπροστά τους προσοχή. Ιδίως εσχάτως. Δεν είναι γραφικοί. Όχι πια. Τα κάνουν και καθόλου δεν κρύβονται. Εμείς κάνουμε ότι δεν τους βλέπουμε. Δεν έχουμε ιδεολογική αντιπαλότητα. Με αυτούς τους ανθρώπους δεν είμαστε απλώς σε αντιπαράθεση. Δεν έχουμε διαφορετικές αντιλήψεις. Θέλουμε να ζούμε σε τελείως διαφορετικές κοινωνίες. Ειναι ένας κηρυγμένος πόλεμος. Ας το καταλάβουμε μια ώρα αρχύτερα.

Καλή η εθνική μας συμφιλίωση, βαρύνων ο εθνικός ρόλος του Μίκη, καταλυτικές οι παρεμβάσεις του για την υπέρβαση των διαχωριστικών γραμμών. Και ναι, ο Μϊκης είχε προ πολλού περάσει σε άλλη σφαίρα. Και ναι, η ιστορία θα πει κι αυτή τα δικά της όταν στεγνώσουν τα δάκρυα και το χώμα αναλάβει κι αυτό να κάνει τη δουλειά του. Και για τα στερνά και για τα πρώτα. Αλλά, βρε παιδιά, με την αριστερά όπου γης, καλή και στραβή, ήταν ο μακαρίτης. Κομμουνιστές και σοσιαλιστές ήταν οι συνομιλητές του κυρίως. Με τον Αλιέντε ήταν, όχι με τον Πινοσέτ. Επαναστατικά κινήματα προχωρούσαν με τις μουσικές του, όχι τάγματα εφόδου. Οι αριστεροί Λαμπράκηδες το (παρα)κράτος της Δεξιάς πολεμούσαν, δεν ήταν γαύροι κατά βάζελων. Έκανε στραβές; Πολλές. Όμως, ya basta. «Το Άσμα Ασμάτων ( Τι ωραία που είν’ η αγάπη μου) για τις Κοπέλες του 'Αουσβιτς του Νταχάου κοπέλες μιλάει. Δεν είναι ερωτικό τραγουδάκι σε φεστιβάλ τραγουδιού της χούντας. Για ένα αριθμό στο άσπρο της το χέρι, για ένα κίτρινο άστρο στην καρδιά λέει κυρ Πλεύρη μου. Και το Γελαστό παιδί (ο Ιρλανδός αγωνιστής Μ. Κολινς) στην Ελλάδα πάντα έφερνε στον νου τον δολοφονημένο Λαμπράκη κύριε Γεωργιάδη. Όχι τον Κατσίφα. Και αυθόρμητα ο κόσμος τραγούδαγε "σκοτώσαν οι φασίστες". Κι ο Επιτάφιος κι η Μέρα Μαγιού μου μίσεψες ήταν για τους νεκρούς καπνεργάτες απεργούς, θύματα της δικτατορίας Μεταξά, κύριε Βορίδη μου. Δεν ήταν για τα καλόπαιδα του κουμπάρου σας του Λεπέν. Και ποιοι χτυπούν το βράδυ στην ταράτσα τον Αντρέα; Ποιο ήταν το σφαγείο; Και της Δικαιοσύνης ήλιε νοητέ και όταν σφίγγουν το χέρι ήταν τραγούδια που συνέγειραν τα πλήθη που γιόρταζαν τη δημοκρατία το 74 κυρ Βελόπουλε. Δεν ήταν για κηραλοιφές ούτε για αρνητές εμβολίων εθνοκάπηλους. Και τη Ρωμιοσύνη και το Σώπα όπου να ναι θα σημάνουν οι καμπάνες, γυναίκες πολιτικών κρατουμένων την πήγαν στον Θεοδωράκη. Όχι ιδιοκτήτες κολεγίων, κλινικάρχες ή κατασκευαστικές εταιρίες. Και μια μέρα του 66, ανήμερα Φώτα, ο Μίκης έφαγε ξύλο στον Πειραιά σε συγκρούσεις με την αστυνομία. Και τότε μελοποίησε τη Ρωμιοσύνη. Κι η Δραπετσώνα του Λειβαδίτη δε μιλάει για το σπιτάκι μας έτσι γενικά κι αόριστα κυρ Μηταράκη μου. Μιλάει για τους πρόσφυγες στη Δραπετσώνα που τους ξεσπίτωναν. Τους τουρκόσπορους και τις παστρικιές.

Μετά την οργή τι; Τώρα χρειάζεται επείγον πρόγραμμα ανάταξης μιας χώρας διαλυμένης, νέο σχέδιο για το ταμείο ανάκαμψης, κοινωνικές συναινέσεις στα βασικά και στο βάθος μια νέα πλειοψηφία που θα φέρει στοιχειώδη ηρεμία σε άλλη πολιτική κατεύθυνση, με προτάγματα κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας, δημοκρατικών δικαιωμάτων. Είμαστε σε οριακό σημείο από κάθε άποψη. Η πολιτική προστασία πλέον αφορά το σύνολο των λειτουργιών της χώρας. Η χώρα η ίδια χρειάζεται συνολική πολιτική προστασία σε καιρούς κλιματικής κρίσης. Το πολιτικό μας σύστημα χρειάζεται νέο σχέδιο έκτακτης ανάγκης. Χρειάζεται άμεσα πρόγραμμα 10 σημείων για την ανάταξη με ρητές προβλέψεις για τους εκτοπισμένους της φωτιάς και την αναδάσωση των καμένων. Χρειάζεται νομοθετικός οδικός χάρτης με άμεσες αλλαγές στους βλαπτικούς για το περιβάλλον νόμους. Οι προτάσεις των ειδικών και των περιβαλλοντικών οργανώσεων υπάρχουν ήδη στα συρτάρια του κ. Χατζηδάκη που τις αγνόησε. Απαιτείται συνολική ανάταξη ανά τομέα, με ειδική πρόβλεψη για τον χώρο της υγείας και της εκπαίδευσης που θα δοκιμαστούν από τις συνδυαστικές συνέπειες covid και πυρκαγιών. Χρειάζονται προτάσεις δραστικών και γενναίων συνεννοήσεων με γειτονικές χώρες και κυρίως την Τουρκία με στόχο κοινές δυνάμεις δασοπροστασίας αντί για ανταγωνισμό εξοπλισμών. Κυρίως, χρειάζεται ριζική αλλαγή προτεραιοτήτων και αναχρηματοδότηση πυροπροστασίας και υγείας με χρήματα που έχουν προσανατολιστεί αλλού πχ  αστυνομία. Πώς θα γίνουν αυτά; Με μια πρόταση συνεννόησης των κομμάτων της αντιπολίτευσης που θα σύρει και αυτή την εν πολλοίς απονομιμοποιημένη κυβέρνηση ή θα την ωθήσει να συγκρουστεί μετωπικά με τη λαϊκή βούληση. Τώρα, χωρίς καθυστέρηση. Μια πρόταση στην οποία δε θα χωράει άρνηση. Μια πρόταση κοινής λογικής, πολιτικής και κοινωνικής επιβίωσης. Η χωρίς σχηματοποιημένη διεκδίκηση οργή δεν αρκεί να φέρει κανέναν στην κυβέρνηση με προϋποθέσεις ουσιαστικής αντιμετώπισης προβλημάτων. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ ποντάρει εκεί, θα διαψευστεί με τρόπο ηχηρό. Το 15 δεν επαναλαμβάνεται, τα λάθη του 15 όμως μπορούν κάλλιστα να επαναληφθούν. Το 15 υπήρχε οργή με ελπίδα. Τώρα υπάρχει μόνο οργή. Χωρίς ελπίδα στις στάχτες όμως, θα μας πάρει ο διάβολος. Είναι δημοκρατικό μας χρέος να βρούμε ελπίδα στις στάχτες. Η οργή και η καταστροφή πρέπει να γεννήσουν κάτι θετικό.

Αυτό που παρακολουθούμε τον τελευταίο καιρό είναι μια στρατηγική να ανοίξουν μια σειρά από θέματα που συγκροτούν μια ατζέντα συντηρητικής παλινόρθωσης στα ζητήματα της έμφυλης ισότητας, της αυτοδιάθεσης του σώματος, των δικαιωμάτων των γυναικών, είτε έχουν να κάνουν με την προστασία του αγέννητου παιδιού -βλέπε την αμφισβήτηση της θεσμικής κατοχύρωσης της δυνατότητας της γυναίκας στην άμβλωση- είτε έχουν να κάνουν με όσα είδαμε στο πλαίσιο της συζήτησης για τη συνεπιμέλεια και τώρα με τα ζητήματα της γονιμότητας ή της υπογεννητικότητας, πίσω από τα οποία βρίσκεται μια εξαιρετικά συντηρητική λογική που βλέπει τη γυναίκα -όπως όλα τα ακροδεξιά καθεστώτα- μια μηχανή αναπαραγωγής νέων τέκνων για χάρη του έθνους. Αυτό δεν είναι καινούργιο διεθνώς. Μπορεί κανείς να πει ότι είναι η ατζέντα των χωρών του Βίσενγκραντ που τίθεται και στην Ελλάδα. Έχει σαφέστατα να κάνει με τη νέα Δεξιά, την Alt Rright της Αμερικής, όπου τα θέματα αυτά έχουν τεθεί εκεί εδώ και πολλές δεκαετίες. Να θυμίσουμε εδώ τι έλεγε, ήδη από τη δεκαετία του 2000, το Tea Party με τη Σάρα Πέιλιν, που έβαζε μετ’ επιτάσεως όλα αυτά. Πώς συγκροτείται όμως αυτή η ατζέντα; Ποιες δυνάμεις την προωθούν; Υπάρχουν τάσεις τέτοιες στο εσωτερικό της ελλαδικής Εκκλησίας, όπως και πολιτικές δυνάμεις ή μορφώματα. Επίσης είναι εξόχως ανησυχητικό το γεγονός ότι με αφέλεια και απροσεξία κορυφαίοι πολιτειακοί θεσμοί, όπως η Προεδρία της Δημοκρατίας, δέχονται ή επιλέγουν να συνδέονται με τέτοιου είδους επιλογές. Κατά τη γνώμη μου, είναι πολύ σημαντική η ηχηρή αντίδραση της ελληνικής κοινής γνώμης μέσα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και μάλιστα είναι μια αντίδραση που στιγματίζει τη στάση των μεγάλων ΜΜΕ, που δεν βρίσκουν «δημοσιογραφικό ενδιαφέρον» σε τέτοιου είδους θέματα. Από την άλλη, πιστεύω πως, για να υπάρξει τόσο έντονη αναδίπλωση και ακύρωση του συνεδρίου, υπήρξαν βροντερές αντιδράσεις που εμείς δεν τις είδαμε. Τα θέματα αυτά, από την κατάργηση της προίκας, την αποποινικοποίηση της μοιχείας μέχρι το σύμφωνο συμβίωσης και την αναγνώριση της ταυτότητας φύλου, δημιουργούσαν πάντα ηθικούς πανικούς από την πλευρά της Ακροδεξιάς. Το ζήτημα είναι ότι πλέον δεν τίθενται αμυντικά, όπως από το 1980 και μετά, σε μια προσπάθεια αποτροπής εξελίξεων που βοηθούσαν στην απελευθέρωση της γυναίκας, αλλά επιθετικά, δηλαδή να ξηλωθούν όσα έχουν γίνει.

Καμιά διάθεση δεν έχουμε για κολακείες, για ύμνους στην "αιώνια λιακάδα ενός νεανικού μυαλού". Όποτε οι νέοι φέρονται βαρέως αντικοινωνικά, να το στιγματίζουμε χωρίς υπεκφυγές. Αλλά είναι κραυγαλέα η υπερπροβολή αυτής της νεανικής διακινδύνευσης ξεκομμένης από τις κοινωνικές και γενεακές συνθήκες που τη γεννούν, ως αποτέλεσμα τάχα εγκληματικής αντικοινωνικής ανευθυνότητας και μόνο. Ιδίως όταν ταυτόχρονα αποσιωπώνται πολύ μεγαλύτερες διακινδυνεύσεις που ήταν αποτέλεσμα οικονομικών συμφερόντων ή ιδεοληπτικών πολιτικών επιλογών. Κι ύστερα ήρθε η βία. Η συγκρουσιακή συνθήκη μεταξύ νέων και ΕΛΑΣ υπερέβη κατά πολύ τους συνήθεις υπόπτους, εκτάθηκε σε μεγάλο μέρος των νέων. Ακόμα και νέων που δεν έχουν καμιά εξεγερσιακή τάση. Η καχυποψία ή και εχθρότητα προς τις ειδικές μονάδες της αστυνομίας αγγίζει πλέον τις συντηρητικές αστικές οικογένειες. Κι αυτό είναι σημαντική αλλαγή. Κατάλαβαν όλοι ότι η αστυνομική βία δεν είναι φυσικό φαινόμενο, δεν είναι σαν τη βροχή ή τον άνεμο. Το τελευταίο διάστημα οι έλεγχοι και η αυθαιρεσία περιορίστηκαν γιατί αυτές είναι οι πολιτικές και επιχειρησιακές εντολές. Όπως πριν ήταν άλλες. Συνέβαλε κι αυτό στην διεύρυνση του χάσματος μεταξύ θεσμών και νέων. Όταν μια Κυριακή πιτσιρικάδες δέρνονται γιατί κάθονται στα παγκάκια και την άλλη Κυριακή η κυβέρνηση βγάζει τον κόσμο έξω για να υπάρξει αποσυμπίεση εσωτερικών χώρων, έχουμε σοβαρό πρόβλημα στοιχειώδους εμπιστοσύνης. Μέρος της νεολαίας αδιαφορεί συνειδητά για την επίσηµη φραστική εκδοχή του κοινού συµφέροντος. Τα πομπώδη κοινότοπα "ενωµένοι θα νικήσουµε" δε φτάνουν στις πλατείες και τα παγκάκια. Οι νέοι δεν αποτελούν target group / κοινό-στόχο της κυβερνητικής ρητορικής. Αποτελούν σκέτο στόχο.

Εσύ και οι καλοί συνάδελφοί σου να πιέσετε για λογοδοσία. Στο κάτω-κάτω, γιατί εσύ στο τμήμα λειτουργείς με το ονοματεπώνυμό σου και ο άλλος διεκδικεί ανωνυμία, αρνούμενος να φέρει διακριτικά; Σε βάρος σου το κάνει. Στις δικές σου πλάτες στηρίζεται. Όπως ο κουκουλοφόρος πετάει τη μολότοφ και κρύβεται στην πορεία, έτσι ακριβώς κάνει ο συνάδελφός σου, που δέρνει πολίτες και απαιτεί ανωνυμία για τις πράξεις του. Μην ανέχεσαι δίπλα σου «συναδέλφους» που στοχοποιούν και χτυπούν όποιον συναθροίζεται. Μην ανέχεσαι συναδέλφους με φασιστικά σύμβολα, εχθρούς της δημοκρατίας. Πρέπει να αντιδράσεις εσύ και οι καλοί συνάδελφοί σου. Δεν ξέρω πόσοι είστε, πάντως τον τόνο πλέον τον δίνουν άλλοι.

«Ας είμαστε ρεαλιστές. Η Ελλάδα δεν πάσχει σήμερα από καταπάτηση δικαιωμάτων. Από ασφάλεια υποφέρει». Αυτά έλεγε στις προγραμματικές δηλώσεις. Και στην τελετή παράδοσης: «Η ασφάλεια ταυτίζεται με τη Δημοκρατία». Ο υπουργός πρεσβεύει ένα δόγμα που θέτει πολιτειακά ζητήματα. Ναι, η δημοκρατία χρειάζεται ασφάλεια, ναι βασίζεται στην ασφάλεια. Αλλά όχι, η δημοκρατία δεν ταυτίζεται με την ασφάλεια. Όταν ταυτίζεται μαζί της, η δημοκρατία ρηγματώνεται: αστυνομοκρατούμενοι δρόμοι, στρατικοποίηση των σωμάτων ασφαλείας, αποδυνάμωση κάθε μηχανισμού λογοδοσίας, απαγόρευση συνάθροισης με απλή απόφαση αστυνομικού οργάνου. Ένα δόγμα «αστυνομία παντού, νέα σώματα, νέες αρμοδιότητες, νέες προσλήψεις» δεν είναι ασφάλεια. Δεν είναι αστυνόμευση. Πρόκειται για αλλαγή παραδείγματος. Επιτέλους, «τα χέρια της αστυνομίας λύθηκαν»! Ο κ. υπουργός είναι διαρκώς θυμωμένος: σε κάθε ερώτηση για τα πεπραγμένα του αντιδρά θιγμένα και εριστικά, είτε αφορά τον φυγόποινο Παππά είτε την εθνική οδό που κλείνει. Εξαγριώνεται όταν τεθεί ζήτημα αστυνομικής αυθαιρεσίας, βρίσκεται σε δικό του πόλεμο με αντιπάλους «κάποιους φωνακλάδες επώνυμους», τους «βιαιολόγους των κοινωνικών μέσων», τη «δήθεν ευαισθησία της αριστεράς». Ο κ. υπουργός είναι σε τροχιά αυτανάφλεξης, ο λόγος του εκτραχύνεται, προσομοιάζει στον λόγο ακραίων συνδικαλιστών της ΕΛΑΣ στα τηλεοπτικά παράθυρα παρά θεσμικά υπεύθυνου προσώπου. Είναι πλέον μια γκροτέσκα φιγούρα. Ο κ. Χρυσοχοΐδης φωνάζοντας «Η δημοκρατία επανέρχεται» παίρνει μια δική του φαντασιακή ρεβάνς από τη μεταπολίτευση.