Κωστής Παπαϊωάννου

Πριν αρχίσει η δίκη της Χρυσής Αυγής, συνειδητοποιήσαμε ότι θα ήταν η πρώτη μεγάλη δίκη…

Είναι στ’ αλήθεια νίκη ή απλώς δε φάγαμε γκολ; Φωνάζουμε πως είναι σκοταδιστές όταν οργανώνουν…

Ήταν πολλές οι αντιδράσεις στην απαράδεκτη αποστροφή του Κωνσταντίνου Τζούμα για τη γυναικεία φλυαρία ως…

Δείτε όσους τον βιασμό τον λένε ροζ πάρτι. Φαντασιώνονται προκλητικά ρούχα, καμπύλες και «ντεκολτέ». Ακούνε σεξουαλική επίθεση σε σουίτα ξενοδοχείου και φθονούν τον πλούτο και την επιβολή. Ουίσκια, πούρα και λυμένες γραβάτες. Ακούνε «όχι» και σκέφτονται ψηλοτάκουνα. Η κατανόηση στον βιασμό έχει κι ένα υπόστρωμα σεξουαλικής πείνας, στέρησης. Η τοξικότητα κρύβει απωθημένα. Κρύβει απωθημένη επιθυμία, άρνηση παραδοχής της, προβολές, ενοχές και αποσιωπήσεις. Τα κίτρινα Μέσα, συντηρητικά, σεμνότυφα και υποκριτικά, τρέφουν τη σεξουαλική λιγούρα. Μοιράζουν λειψές φαντασιώσεις σε στερημένα πρεζάκια: ο καύσωνας είναι μπικίνι, η μαθητική παρέλαση μπουτάκια, η ημέρα κατά του AIDS γυμνά φιλιά με φλούο στην οθόνη. Τα Μέσα τζογάρουν πάνω στη λιγούρα, παίζουν ριάλιτι βασισμένα στην κακοποίηση, την έκθεση, τη σεξουαλική υποταγή. Πατριαρχία και ματσίλα. Και όταν σκάει υπόθεση βίας, κατασκευάζουν μια κλειδαρότρυπα. Μόνο μέσα από την κλειδαρότρυπα υπάρχουν. Σαν τον μπάρμπα που ξερογλείφεται με τον πισινό της μικρούλας και όταν τον πάρουν είδηση σχολιάζει επικριτικά τη κοντή της φούστα. Από την σεξουαλική λιγούρα σιτίζονται, αυτή γαργαλάνε. Η βία και η υποταγή είναι η μια όψη της σεξουαλικής βίας. Τα καρτέλ, το σκοτεινό υπόστρωμα, το χρήμα, οι διασυνδέσεις των ελίτ. Η υπόθεση της Θεσσαλονίκης έχει άρωμα Κολομβίας. Η υποδοχή της από κομμάτια της κοινής γνώμης φανερώνει και μια κρίσιμη μάζα που, παρά την σεξουαλική υπερέκθεση, είναι βαθύτατα πεινασμένη, στερημένη και μνησίκακη. Δε συγχωρεί ούτε το «θέλω ανοιχτά» ούτε και το «δε θέλω». Μαζί τους έχουμε να αναμετρηθούμε. Είναι ο αερόσακος των βιαστών και κακοποιητών.

Ατιμωρησία και συγκάλυψη, επιμερισμός ευθύνης στα θύματα (τι γύρευε εκεί;), σχετικοποίηση του βιασμού, σερφάρισμα του…

Ένας παπάς που πέρασε διά πυρός και σιδήρου.

Η επέτειος είναι μια υπόμνηση για τα μείζονα της εποχής. Κι από τα μείζονα το μέγιστο η ελευθερία να πληροφορούμαστε και να πληροφορούμε. Να μιλάμε και να μετέχουμε. Αυτό είναι σε ανοιχτή διακινδύνευση σήμερα, από μια βουλιμική πανοπτική κρατική εξουσία με ρίζες στο βαθύ κράτος και από εταιρικά συμφέροντα σε διαπραγμάτευση και ώσμωση μαζί της. Όχι μόνο μιντιακά, και άλλα. Σε τρεις ανθρώπους, διαφορετικούς, σημερινούς η σκέψη τούτη τη μέρα του Πολυτεχνείου. Στην δημοσιογράφο του Alterthess Stavroula Poulimeni στην οποία η εταιρία Ελληνικός Χρυσός έκανε αγωγή με την οποία ζητάει υπέρογκη αποζημίωση γιατί απλώς δημοσίευσε την είδηση μιας καταδίκης της εταιρίας. Για την τακτική των SLAPP (Strategic lawsuits against public participation, Στρατηγικές αγωγές κατά της συμμετοχής του κοινού) στα σχόλια βάζω εξαιρετικό κείμενο του Stratis Bournazos. Στον ερευνητή δημοσιογράφο Stavros Malichudis και το Solomon που βρέθηκαν στο στόχαστρο της ΕΥΠ και των σκοτεινών μηχανισμών με αφορμή ρεπορτάζ για έναν 12χρονο Σύρο πρόσφυγα υπό κράτηση στην Κω. Η υπόθεση ξυπνάει τις χειρότερες μνήμες αλλά δείχνει και το σκοτεινό μέλλον, φέρνει οσμή από τον εφιάλτη του Snowden στη δική μας γειτονιά. Στα σχόλια η θέση του Solomon για την υπόθεση. Στην ολλανδή δημοσιογράφο Ingeborg Beugel που έπεσε θύμα δολοφονίας χαρακτήρα από φιλοκυβερνητικά μέσα αλληλοτροφοδοτούμενα με τον ανώνυμο εσμό του διαδικτύου και πρόθυμους επώνυμους. Μια δυσάρεστη ερώτηση στον πρωθυπουργό γέννησε σεξιστικές συνυποδηλώσεις, εθνικιστικά και ρατσιστικά συμφραζόμενα, βρόμικα υπονοούμενα για άδηλους πόρους και σκοπούς. Στους καιρούς της δυστοπίας ο πολιτικά ενοχλητικός γίνεται κοινωνικά λεπρός. Αυτό, πείτε στην κυρία Σώτη Τριανταφύλλου, θυμόμαστε σήμερα, μέρα που είναι. Εκείνη μπορεί να μην το θυμάται, δικαίωμά της είναι.

Φωνάζουμε για δικαιώματα γιατί είμαστε με την ασφάλεια. Φωνάζουν για ασφάλεια γιατί είναι με τον φόβο. Αυτό είναι το ζουμί, αλλά δεν καταφέρνουμε να το πούμε πειστικά. Δεν καταφέρνουμε να ψωμώσουμε τις λέξεις με το νόημά τους, να τους επιστρέψουμε το βάρος που τους αφαιρέθηκε. Εκείνοι μπορούν να κατασκευάσουν πολύ φόβο. Εμείς δεν μπορούμε να φτιάξουμε καλύτερο λόγο. Κι εκεί στεκόμαστε. Στην κόψη. Όπου κοιτάζω να κοιτάζεις. Καταδίωξη, πιτσιρικάδες, τσιγγάνοι, κλεφτρόνια, λάστιχα στριγγλίζουν στη νύχτα, τους χάνουν, τους βρίσκουν. Στην άλλη άκρη, Πέραμα. Στριμώχνονται, όπισθεν στη φάκα. Πυρ. Καταιγισμός. Στο ψαχνό. Ένας κι ένας κι ένας. Ένας νεκρός, ένας τραυματίας, ένας φυγάς. Η εκτέλεση ως συμβάν. Η αλήθεια σκάει από παντού, ξεχειλίζει. 38 αλήθειες. Αδύνατον να αναιρεθεί συνολικά, να χτιστεί τελείως καινούρια αλήθεια, όπως άλλοτε. Plan b, επιχείρηση κατασκευής alter αλήθειας. Δες τα όπως στα λέω εγώ: ο άοπλος φυγάς απειλή ζωής για τον ένοπλο επιτιθέμενο διώκτη. Μην ακούς το νεκρό σώμα, άστο αυτό. Εμένα άκου: δεν ήταν τρομαγμένος άοπλος 18χρονος πατέρας συνοδηγός, ήταν 20χρονος σεσημασμένος οδηγός. Plan c: απόσπαση κοινωνικής συναίνεσης. Αρκεί το σχήμα: φυλή = αποκλεισμός, αποκλεισμός = τεκμήριο ενοχής. Επόμενη φάση: η κυβέρνηση συνήγορος υπεράσπισης κρατικών οργάνων ελεγχόμενων για κακουργήματα. Οι ενοχλητικές φωνές που δείχνουν τον ελέφαντα στο δωμάτιο αποτελούν εσωτερικό εχθρό. Ο θάνατος στο βιβλίο συμβάντων. Ασφάλεια, Κέντρο διαβιβάστε.

Έπρεπε η αστυνομία να δει τι σημαίνει η καταδίκη της Χρυσής Αυγής ως εγκληματική οργάνωση σε σχέση με το γεγονός ότι μέλη των σωμάτων ασφαλείας ήταν μέλη αυτής της οργάνωσης ή συνεργάζονταν μαζί της. Έπρεπε η Δικαιοσύνη να διαβάσει τη δικαστική απόφαση και να διδαχτεί από την αβελτηρία και την καθυστέρηση που σημειώθηκε πριν από το 2013 για να μην τις επαναλάβει. Έπρεπε η Εκκλησία να πάρει το μήνυμα ότι δεν γίνεται στελέχη της ιεράρχες να συναγελάζονται με τη Χρυσή Αυγή. Έπρεπε τα ΜΜΕ να λάβουν το μήνυμα τι σημαίνει να προβάλλουν εκπροσώπους εγκληματικής οργάνωσης. Εκεί, έναν χρόνο μετά, θεωρώ πως μπορούμε να πούμε ότι κάποιοι το μήνυμα δεν το διάβασαν, δεν το πήραν. Και άρα υπάρχει μια θεσμική αδράνεια και κίνδυνος να ξαναγίνουν τα ίδια λάθη. Αυτό είναι το ανησυχητικό. Τώρα, ξεχωριστό κεφάλαιο είναι πώς αντιδρά το πολιτικό προσωπικό. Νομίζω πως η θεωρία των δύο άκρων και οι ίσες αποστάσεις που επιχειρήθηκε να κρατηθούν από κυβερνητικά στελέχη, συμπεριλαμβανομένων εκπροσώπων του υπουργείου Παιδείας, είναι εξαιρετικά ανησυχητική. Κατ’ αρχάς διότι, όταν έχεις στο πεδίο ευθύνης σου τη διοίκηση και την ευθύνη για εκπαιδευτικά ιδρύματα στα οποία λειτουργούν ένοπλες νεοφασιστικές συμμορίες, όχι μόνο δεν αντιδράς κρατώντας ίσες αποστάσεις ή εκφράζοντας τη θεωρία των δύο άκρων, αλλά οφείλεις να δεις αυτοκριτικά τι δεν έχεις κάνει και να ελέγξεις πειθαρχικά ή διοικητικά ενδεχομένως τους προϊσταμένους αυτών των μονάδων για δικές τους παραλείψεις ή πράξεις. Ξέρω ότι κινήθηκαν οι διαδικασίες για τους διευθυντές των ΕΠΑ.Λ., αυτό όμως δεν συμβαδίζει με τη στάση του κ. Συρίγου. Δεν έχουμε σύγκρουση ιδεών εδώ. Ούτε δύο άκρα. Ούτε δύο ομάδες.

Ο φασισμός έχει έμμονη προκατάληψη με την παρακμή της κοινωνίας, τον εξευτελισμό και τη θυματοποίηση (Paxton). Αυτό μάς θύμισε ο Μπογδάνος. Και μη νομίσει κανείς πως ο Μπογδάνος είναι ακίνδυνος επειδή είναι γραφικός. Ακόμα και μια γκροτέσκα φιγούρα, ένας μπουφόνος μπορεί να είναι επικίνδυνος. Ένας αυτάρεσκος κορδωμένος παλιάτσος που ξεστομίζει πομπώδεις βλακείες. Ένας σαλτιμπάγκος που φωτογραφίζεται κάνοντας μούτες, ένας καμαρωτός κλόουν που αποφάσισε να αναρριχηθεί τη σκάλα του δημόσιου γελωτοποιού. Μπορεί λοιπόν ο Μπογδάνος να προκαλεί γέλιο, οργή ή αηδία. Όμως είναι επικίνδυνος κι ας είναι γραφικός ή γκροτέσκος. Εξάλλου, ο φασισμός φορούσε συχνά δυο πρόσωπα, σαν άλλος Ιανός. Δίπλα στον φανφαρόνο Μουσολίνι στέκονταν οι δολοφόνοι μελανοχίτωνες. Ο φασισμός είναι ένας Janus bifrons, ένας διπρόσωπος Ιανός. Το τέρας δεν βγάζει πάντα από το στόμα φωτιές σαν τους νεοναζί των ταγμάτων εφόδου, μπορεί να βγάζει και γλίτσα σαν τον βουλευτή που ζήλεψε τον Ηρώδη. Πάλι τέρας είναι. Ο φασισμός δεν έρχεται πάντα με το τρομακτικό πρόσωπο του θηρίου. Μπορεί να έρχεται και με το πρόσωπο του γελοίου. Η γελοιότητα μπορεί να κρύβει τον μεταφασίστα όπως έκρυβε η κουκούλα τον μπόγια. Κάποιοι είπαν «Έλα μωρέ, ποιος τον παίρνει σοβαρά;». Να το ξαναπούμε: η δημοσιοποίηση ονομάτων των μαθητών και της νηπιαγωγού τους δεν είναι λιγότερο τρομακτική επειδή την έκανε ο Μπογδάνος. Όπως και καμιά δημόσια συγγνώμη προς το Ισραήλ και την εδώ εβραϊκή κοινότητα δεν μπορεί να αλλάξει το απίστευτο: πρώτη φορά στα χρονικά έχουμε τρεις πατεντάτους αντισημίτες πρωτοκλασάτους υπουργούς. Και κρατάμε και κάτι ακόμα. Καμιά συγγνώμη δεν αρκεί, ούτε του Μπογδάνου ούτε των τριών υπουργών του ΛΑΟΣ, για έναν λόγο: προσχηματικά ελίσσονται, πετάνε το έρμα που τους εμποδίζει αλλά κρατάνε το σκάφος. Σε καμιά περίπτωση δεν αρνούνται το ιδεολογικό και αξιακό πλαίσιο, τμήμα του οποίου είναι ο ρατσισμός, ο αντισημιτισμός, η ομοφοβία που κάποτε αποκηρύσσουν. Αμετανόητοι ακροδεξιοί, «μεταμελημένοι» αντισημίτες ή κυνηγοί νηπίων. Και πάνω από όλους, μοιραία φιγούρα, ο πρωθυπουργός. Στην καλύτερη περίπτωση, ανεπίγνωστος κι ανίκανος να καταλάβει. Στην χειρότερη, κυνικός εισαγωγέας του Βίζνεγκραντ στην Ελλάδα.