Φίλοι κεντροευρωπαίοι αδυνατούν να πιστέψουν ότι οι Έλληνες αδυνατούμε να προγραμματίσουμε τη συμμετοχή μας σε κοινές δράσεις λόγω του άγνωστου χρόνου των εκλογών. Δεν το χωράει το μυαλό τους. «Δηλαδή τι εννοείς ότι δεν ξέρεις αν θα γίνουν τον Απρίλιο και το Μάιο, πώς γίνεται να μην ξέρετε δυο μήνες πριν;»
Παλιά ελληνική ιστορία τρέλας. Ο χρόνος διεξαγωγής των εκλογών αποτελεί προνόμιο αποκλειστικά του Πρωθυπουργού που αξιοποιεί το πλεονέκτημα του αιφνιδιασμού. Γι’ αυτό σπάνια εξαντλείται η 4ετία. Οι εκλογές θα έπρεπε να γίνονται σε προκαθορισμένη ημερομηνία. Έκτακτη πρόωρη διεξαγωγή θα έπρεπε να συνοδεύεται από ουσιαστική και όχι τυπική αιτιολόγηση. Εδώ όμως θεωρούμε φυσιολογικό το αντίστροφο.
Φέτος αυτή την τυπική ελληνική ιδιορρυθμία την έχουμε τεντώσει στο υπέρτατο σημείο. Ο χρόνος των εκλογών δεν αντιμετωπίζεται πλέον ως τεχνικό ζήτημα, ένα έλασσον παιχνίδι πολιτικού τακτικισμού. Εδώ πια ο χρόνος των εκλογών αντιμετωπίζεται από τον φιλοκυβερνητικό μιντιακό μηχανισμό σαν μείζον πολιτικό διακύβευμα. Ακούει κανείς πολιτικές αναλύσεις και πιστεύει πως το κρισιμότερο με τις εκλογές είναι πότε θα γίνουν, όχι τι θα βγάλουν.
Ο χρόνος γίνεται περιεχόμενο και ουσία. Ποια είναι τα κρίσιμα διλήμματα; Απρίλιος ή Μάιος; 2 ή 9 Απριλίου. Το κοινό επί μήνες βομβαρδίζεται με την άνευ νοήματος πληροφορία, αντιμετωπίζεται σαν λοβοτομημένο. Πρωθυπουργός και υπουργοί βγάζουν χρησμούς ποια θα είναι η Κυριακή των εκλογών, δημοσιογράφοι αποκωδικοποιούν τους χρησμούς: πριν ή μετά το ταξίδι του πρωθυπουργού στο βουνό; Θα κάνει Πάσχα στην Κρήτη προεκλογικά ή μετεκλογικά; Έτσι το πολιτικό διακύβευμα των εκλογών περνάει σε δεύτερη μοίρα.
Ακόμα πιο ενδιαφέρον όμως ότι αποσιωπάται πλήρως η πολυεπίπεδη επίπτωση αυτής της ασάφειας σε κάθε τομέα της δημόσιας ζωής. Ενδεικτικά και πρόχειρα: διεθνή επιστημονικά συνέδρια και εμπορικές εκθέσεις είναι σε αναμονή, σεμινάρια ετοιμάζονται για δυο και τρεις εναλλακτικές ημερομηνίες, αγορές ακινήτων περιμένουν γιατί όλοι οι έλεγχοι καθυστερούν, σχολικές εκδρομές και ταξίδια προγραμματίζονται με την αίρεση των εκλογών, πολιτιστικές εκδηλώσεις επίσης. Και πόσα άλλα, μέχρι να βγει άσπρος καπνός από την καπνοδόχο της ελληνικής Καπέλα Σιξτίνα όπου συνεδριάζει το μονοπρόσωπο πρωθυπουργικό Κονκλάβιο.
Η επιμελημένη ασάφεια δεν εξυπηρετεί τίποτα, τα κόμματα είναι σε προεκλογική ετοιμασία, κανένας αιφνιδιασμός δεν υπάρχει πια. Η ασάφεια έχει γίνει αυτοσκοπός, η αποθέωση του πρωθυπουργοκεντρικού μιντιακού τίποτα, η “μπάλα στην εξέδρα” ως κεντρική στρατηγική.
Και θα ρωτήσει εύλογα κάποιος: γιατί ασχολείσαι; Όπου να ‘ναι θα μάθουμε. Ναι, με μια επισήμανση. Όσοι παραβλέπουν με ευκολία τις συνέπειες που έχει αυτή η πρωθυπουργική «τελετουργία της ασάφειας» στον προγραμματισμό κάθε οικονομικής, κοινωνικής και πολιτιστικής δραστηριότητας, οι ίδιοι ξεκινούν ιερό πόλεμο μόλις οποιαδήποτε κοινωνική ομάδα διεκδικήσει δημόσια κάποιο δικαίωμα, μόλις μια επαγγελματική ομάδα (διανοηθεί να) απεργήσει ή να διαδηλώσει. Τότε με κραυγές αγανάκτησης θρηνούν και καταριούνται για την «ανεπανόρθωτη ζημιά» που υφίστανται καταστηματάρχες, πώς διαλύεται η κοινωνική ζωή, πώς πεθαίνει το κέντρο της πόλης. Εκεί ακριβοί στα πίτουρα.
Δεν κρύβονται οι επιλεκτικές συμπάθειες.
Κωστής Παπαϊωάννου
