Κωστής Παπαϊωάννου

Το Μακεδονικό είναι μια πληγή. Είναι όμως και πολιτικό εργαλείο. Υποστηρίζω σταθερά πως το Μακεδονικό είναι μια μεγάλη επιχείρηση με τεράστια κέρδη, πολιτικά και οικονομικά. Το Μακεδονικό έφτιαξε πολιτικές και εκκλησιαστικές καριέρες. Το Μακεδονικό κατέστησε την εκκλησία συνδιαμορφωτή της εξωτερικής πολιτικής, οδήγησε σε ακόμα πιο σφιχτό εναγκαλισμό με το κράτος και, με την έννοια αυτή, με κάποιον τρόπο προετοίμασε τη μάχη των ταυτοτήτων. (...) Το Μακεδονικό επανανομιμοποίησε την Ακροδεξιά, για πρώτη φορά μετά τη Μεταπολίτευση. Έγινε κολυμπήθρα του Σιλωάμ. Λίγοι θυμούνται ότι στο μακεδονικό συλλαλητήριο της 10ης Δεκεμβρίου 1992 μια ομάδα ροπαλοφόρων έκανε οργανωμένες επιθέσεις στο κέντρο της Αθήνας αφήνοντας πίσω της αντιπάλους -ανθρώπους που επέλεγε με κριτήριο την εμφάνιση- βαριά τραυματίες στα πεζοδρόμια. Ήταν η Χρυσή Αυγή που αποφάσισε να ξεπλύνει το ναζιστικό στίγμα και να ανοιχτεί στα πελάγη του αναδυόμενου εθνικισμού. Σε αυτά τα πελάγη πλέει και σήμερα, ιδίως όσο στριμώχνεται από την επικείμενη ετυμηγορία για τις εγκληματικές της δραστηριότητες. Το Μακεδονικό καλλιέργησε συλλογικά σύνδρομα, παρόξυνε την εθνική αυτοθυματοποίηση, επιτάχυνε την αποκοπή από τη διεθνή πραγματικότητα. Στον τόπο μας φούντωσε ένας ιδιότυπος «αμυνόμενος μεγαλοϊδεατισμός». Οι πλατείες σείστηκαν από το μυριόστομο σύνθημα «Ο γιαλός είναι στραβός, εμείς καλά αρμενίζουμε». Όσοι ανέβαιναν στην εξέδρα χτυπούσαν τα πλήθη γλυκά στην πλάτη: «Δεν πα’ να τη λένε όλοι Μακεδονία, μη τους ακούς. Εμείς θα κλείνουμε τα αυτιά μας. Θα σπαταλήσουμε διπλωματικό κεφάλαιο, θα κάνουμε πείσματα, θα αποσυρόμαστε από καλλιστεία και τουρνουά σκακιού, θα σβήνουμε τα αρχικά της ακατονόμαστης χώρας από την οθόνη σου όταν θα βλέπεις μπάσκετ, θα τους κρατάμε μούτρα, θα κάνουμε μποϊκοτάζ στο ένταμ και εμπάργκο στο πετρέλαιο. Θα καταψηφίζουμε στη Γιουροβίζιον. Θα γεμίζουμε ψησταριές και ΚΤΕΛ με αστέρια της Βεργίνας. Θα μιλάμε με δάκρυ στη φωνή, θα τεντώνουμε ορθόδοξα τόξα».

Εάν τα πράγματα καταλήξουν όντως σε Συμφωνία, θα πρόκειται για μείζονα επιτυχία των δυο κυβερνήσεων. Καλούνται να δείξουν επιμονή και ψυχραιμία μπροστά στις πιέσεις, τους αλληλοτροφοδοτούμενους εθνικισμούς, στην εύκολη αντιπολιτευόμενη ψηφοθηρία. Εάν δεν καταλήξουμε σε Συμφωνία, σκούρα τα πράγματα. Αφενός δύσκολα θα ξαναβρούμε Ζάεφ. Αφετέρου δύσκολα θα ξαναβρούμε ελληνική κυβέρνηση να μη στέκεται ψοφοδεής μπροστά στο φάντασμα του Βουκεφάλα, τους ιεράρχες και τους εφέδρους. Χωρίς Συμφωνία, το Μακεδονικό θα συνεχίσει να επιδρά τοξικά και οι θιασώτες του τέλματος θα έχουν πάρει την παρτίδα. Όχι μόνο δηλαδή θα μείνουμε με την πληγή ανοιχτή αλλά θα έχουν κερδίσει μπόι εκείνοι που τριάντα χρόνια κάνουν πολιτικές μπίζνες με το Μακεδονικό. Θα συνεχίσουμε να ζούμε με συλλαλητήρια και εθνικοπατριωτικό οίστρο. Θα επιβραβευτούν οι γραφικοί τηλεαστέρες που δαιμονοποίησαν κάθε αποκλίνουσα άποψη κάνοντας εμπόριο πατριωτισμού.