Χριστόφορος Παπαδόπουλος

Πρέπει να συνεργαστούμε για την παγκόσμια υγεία, το παγκόσμιο περιβάλλον, τις παγκόσμιες γνώσεις και έρευνες. Ζούμε σε έναν μικρό πλανήτη, αυτό που συμβαίνει σε μια περιοχή έχει επιπτώσεις στις υπόλοιπες. Το άλλο είναι η συλλογική δράση. Θα συνειδητοποιήσουμε ότι πρέπει να δράσουμε από κοινού, δεν μπορούμε να προχωρήσουμε μόνοι μας, αλλιώς θα έχουμε και πάλι τη μαύρη πανούκλα. Η φιλελεύθερη δεξιά ιδεολογία τού «Αφήστε να τα ρυθμίσει η αγορά » θα αποδειχθεί ανεπαρκής για την πρόκληση. Πρέπει να επωφεληθούμε από την αναστάτωση της επιδημίας και να εργαστούμε για την παράσταση των νέων πολιτικών πεδίων αντιπαράθεσης απέναντι στον παλιό κόσμο. Πρέπει επίσης, μέσα από ένα κριτικό αναστοχασμό, να απαλλαγούμε από κάθε ιδέα σύμφωνα με την οποία, φαινόμενα όπως μια επιδημία ανοίγουν τον δρόμο αυτόματα σε οποιονδήποτε πολιτικό νεωτερισμό. Στη νέα περίοδο θα διατηρήσουν την πολιτική τους δύναμη μόνον οι νέες διακηρύξεις και πεποιθήσεις που αφορούν τα νοσοκομεία και τη δημόσια υγεία, τα σχολεία και την ισότητα στην παιδεία, την περίθαλψη των ηλικιωμένων, την ευάλωτη θέση των γυναικών. Είναι τα ζητήματα στα οποία πρέπει να αρθρώσουμε τις μεγάλες αδυναμίες, τους νέους κινδύνους που ανέδειξε η επιδημία, κατανοώντας ταυτόχρονα τις νέες και παλιότερες απειλές.

Δεν ενθουσιάστηκα με την τοποθέτηση του ΣΥΡΙΖΑ για τη συμφωνία Ελλάδας-Κύπρου-Ισραήλ και την κατασκευή του αγωγού φυσικού αερίου EastMed. Κατανοώ ότι μια ενεργειακή συμφωνία στο έδαφος των γεωπολιτικών συγκρούσεων της Μεσογείου θα έχει ένα μεγάλο βαθμό πολιτικού κυνισμού. Δεν έχω ρομαντικές αυταπάτες ότι τα κράτη θα κάνουν μια πολιτική αρχών στα πεδία των ανταγωνισμών. Ότι θα συνάπτουν συμμαχίες με το κριτήριο του Δικαίου η της δικαιοσύνης. Πιστεύω όμως ότι αριστερές κυβερνήσεις, αξίζει τον κόπο να υπηρετούν τις κρατικές υποθέσεις με αρχές και αξίες, αριστερές αξίες. Έχω επίσης την απαίτηση οι κυβερνήσεις να έχουν στοιχειώδη στρατηγική. Στρατηγική σημαίνει να σταθμίζεις τις παραμέτρους επίλυσης των προβλημάτων, ανεξάρτητα της εκλογικής συνέπειας -στον παρόντα και τον μέλλοντα χρόνο- με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον. Όπως, για παράδειγμα, κάναμε με τη συμφωνία των Πρεσπών, διευθετώντας ειρηνικά μια σύγκρουση που μπορούσε να αναφλέξει τα Βαλκάνια. Αυτή η πρόνοια δεν υπάρχει στην τοποθέτησή μας για τον αγωγό. Αντίθετα, η δήλωση του Κυριάκου Μητσοτάκη, πρωθυπουργού μεν, αλλά μιας κυβέρνησης που πλειοδοτούν «πολεμοκάπηλοι πατριδοκάπηλοι και Μακεδονομάχοι», άφησε ένα παράθυρο ειρηνικής διευθέτησης των ενεργειακών δρόμων με τη συμμετοχή της Τουρκίας στην κοινοπραξία, εφ’ όσον η τελευταία σεβαστεί το Διεθνές Δίκαιο. Στα προαπαιτούμενα της συμφωνίας, από τη μεριά μας, σωστά αναφέρεται η συμμετοχή της Ιταλίας ως προϋπόθεση για τη βιωσιμότητα του έργου. Στη γείτονα χώρα υπάρχει ισχυρή επιφύλαξη από το αλλοπρόσαλλο κίνημα των 5 Αστέρων, συμμέτοχου στην κυβέρνηση Κόντε, για οικολογικούς και περιβαλλοντικούς λόγους. Εμείς; Ούτε αστερίσκο, ούτε υποσημείωση για τους υδρογονάνθρακες και την κλιματική κρίση. Το πιο ασύγγνωστο σημείο της τοποθέτησής μας, είναι όταν χαιρετίζουμε και εντάσσουμε τη συμφωνία στο πλαίσιο της συμμαχίας με τις ΗΠΑ και της στρατιωτικής και εξοπλιστικής συνεργασίας. Λίγες ώρες αργότερα, η δολοφονία του διοικητή της Δύναμης Κουντς, Σουλεϊμανί, με εντολή Τραμπ, πυροδότησε τη Μέση Ανατολή δημιουργώντας απρόβλεπτες συνέπειες για όσες χώρες εμπλέκονται. Δεν γίνεται, επίσης, να υπερθεματίζουμε για εξοπλισμούς, όταν το τελευταίο εξοπλιστικό πρόγραμμα είναι ακόμα στα δικαστήρια με κατηγορούμενους για μίζες και διαφθορά και, ταυτόχρονα, το κυνήγι των εξοπλισμών έχει μεγάλη συμμετοχή στην κρίση χρέους.

Ο πρωθυπουργός μπορεί στο εσωτερικό να παρουσιάζεται ως μακεδονομάχος ή ως εισαγγελέας στη φονική πυρκαγιά στο Μάτι, έξω όμως, στα διεθνή φόρα είναι η φωνή της λογικής. Στηρίζει τη Συμφωνία των Πρεσπών, αποδίδει την έκταση της τραγωδίας στο Μάτι στην κλιματική αλλαγή, μιλά για την οικονομική σταθερότητα με την ασφαλή διαχείριση του χρέους που πέτυχε ο ΣΥΡΙΖΑ. Τα εδώδιμα και αποικιακά έχουν εφαρμογή και στην οικονομία. Η κυβέρνηση για την οικονομία διαφημίζει μια πραμάτεια που δεν διαθέτει. Υπόσχεται στους ιθαγενείς ανάπτυξη 4%, η οποία μάλιστα θα διαχυθεί σε όλους, ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα, σε εκείνους δηλαδή που έδωσαν την εκλογική υπεροχή. Διαφημίζει το επενδυτικό τσουνάμι που έρχεται… Υποστηρίζει ότι έχει στο τσεπάκι της την αμέριστη διεθνή οικονομική συμπαράσταση, αφού ανήκει στην ίδια πολιτική οικογένεια με τους μεγάλους διεθνείς παίκτες. Δεν πτοείται που στις εξορμήσεις της στο εξωτερικό τρώει πόρτα από τον Τραμπ, αντιμετωπίζεται χλιαρά από τον Μακρόν και που η Μέρκελ δεν δέχεται κουβέντα για τα υπερπλεονάσματα. Αυτά δεν φτάνουν στους ντόπιους, φροντίζει γι’ αυτό η ολιγοπωλιακή δομή η οποία ελέγχει τα μίντια της χώρας, σχεδόν ολοκληρωτικά. Δύο-τρεις εφοπλιστές και άλλοι τόσοι μεγαλοεπιχειρηματίες ελέγχουν τον Τύπο, τη διανομή, τα κανάλια και μεγάλο αριθμό ενημερωτικών ιστοσελίδων.

Χρειάζεται όμως να ειπωθεί ποιο είναι το κυρίαρχο ρεύμα της περιόδου, πώς δηλαδή ο νεοφιλελευθερισμός και η συντηρητική παλινόρθωση δηλητηριάζει όχι μόνο τις κοινωνικές σχέσεις, αλλά μολύνει όλο το σύστημα των ανθρώπινων ιδεών, τις αξίες με τις οποίες διάγουμε τον βίο. Η Ακροδεξιά και ο νεοφιλελευθερισμός έχουν βάλει στο στόχαστρο όλες τις παρακαταθήκες της Γαλλικής Επανάστασης: την ελευθερία, την ισότητα, την αδελφοσύνη. Ενα κύμα μίσους και εγωισμού ξεχύνεται από κάθε πόρο του συστήματος. Δεν είναι μόνο ο Αδωνης και ο Βορίδης που σε κάθε ευκαιρία διαλαλούν «να τελειώνουμε με τις ιδέες της μεταπολίτευσης, τις αξίες της Αριστεράς», μαζί τους συντονίζεται όλο το πλέγμα της εξουσίας: επιχειρηματίες, εφοπλιστές, καναλάρχες, «δαιμόνιοι» δημοσιογράφοι, άνδρες και γυναίκες, οι οποίοι δεν διστάζουν να υιοθετήσουν κάθε συντηρητική ιδέα, να αναπαραγάγουν κάθε ανακρίβεια, κάθε συκοφαντία. Δεν έχουν ενδοιασμούς να συμβάλουν στην κατασκευή ειδήσεων, στα ψέματα στο Διαδίκτυο, που ξαπλώνονται με μορφή χιονοστιβάδας, να συμβάλουν στη «δολοφονία χαρακτήρων» ακόμα και εμβληματικών προσώπων της Αριστεράς. Θα περίμενε κανείς οι αστοί διανοούμενοι να υπηρετούν με τον δικό τους τρόπο τις πανανθρώπινες αξίες, μάταια, λες και διαγράψανε από τη μνήμη τους την εποχή που ορκίζονταν στις δυτικές αξίες και άναβαν κερί στη νεωτερικότητα. Σήμερα, η σιωπή των αμνών. Αφωνία και λήθη στις παλιές αξίες, λαλίστατοι απέναντι στον κοινό εχθρό, την Αριστερά και τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους ενδιαφέρει ο ορθός λόγος, δεν είναι αδαείς ούτε απληροφόρητοι, όλοι γνωρίζουν τη συνταγή της Ακροδεξιάς και του επιθετικού νεοφιλελευθερισμού. Συνταγή παρόμοια σε όλο τον κόσμο, δεν πρόκειται περί επινόησης ιθαγενών. Γνωρίζουν τους παραπλανητικούς ισχυρισμούς, ξέρουν επίσης και τη μέθοδο: την υπονόμευση κάθε προοδευτικής ιδέας, την εξύμνηση κάθε εγωισμού, τη δυσφήμηση της ισότητας, την απαξίωση της ελευθερίας και την αντικατάστασή της από το Νόμο και την Τάξη, τη διαχείριση δηλαδή του φόβου και της ανασφάλειας. Με δυο λόγια, καταλαβαίνουν τη συστηματική κατεδάφιση των αξιών της νεωτερικότητας, δεν είναι ανήξεροι, ούτε παραπλανημένοι, απλά διαλέξανε στρατόπεδο.

Δεν κρυφτήκαμε στη θαλπωρή των συμβόλων, ούτε στην αναμονή καλύτερων εποχών. Δε βολευτήκαμε μόνο με την αποκάλυψη του καπιταλισμού και των αγορών. Δώσαμε τη μάχη σε κάθε πεδίο, κάθε στιγμή με κάθε δυνατότητα.