Αννέτα Καββαδία

17
11

Αννέτα Καββαδία: Αόρατοι άνθρωποι στον καιρό της πανδημίας

Γι’ αυτό και η μόνιμη επωδός πως «όλοι είμαστε ίσοι μπροστά στην αρρώστια» μόνο ως κακόγουστο αστείο μπορεί να εκληφθεί. Όχι μόνο δεν είμαστε όλοι ίσοι απέναντι στις κοινωνικές επιπτώσεις της πανδημίας, αλλά τουναντίον, οι ποικίλες ταξικές και κοινωνικές ανισότητες οξύνονται και διευρύνονται. Ναι, ο κορονοϊός είναι ταξικός και αυτό είναι ένα συμπέρασμα στο οποίο καταλήγουν μεγάλα φιλελεύθερα και συντηρητικά Μέσα του αγγλοσαξονικού κόσμου. Η συντηρητική/κεντρώα Washington Post προβληματίζεται για τον διαφορετικό τρόπο με τον οποίο πλήττει η πανδημία του Covid-19 την κοινότητα των Αφροαμερικανών στις ΗΠΑ, την στιγμή που ο φιλελεύθερος Guardian υπογραμμίζει ότι η πανδημία επηρεάζει με πολύ διαφορετικό τρόπο τις οικονομικά ευάλωτες τάξεις. Το Bloomberg έρχεται να συμπληρώσει τις εν λόγω απόψεις αναφέροντας πως την κρίση του Covid-19 δεν αποκλείεται να ακολουθήσουν μεγάλες κοινωνικές και πολιτικές εκρήξεις. Είναι ενδεικτική η άποψη της Laura Spinney στην εφημερίδα Guardian, η οποία τονίζει ότι παρά το γεγονός πως ιστορικά «οι πανδημίες δεν προκάλεσαν σε κάθε περίπτωση κοινωνική αναταραχή», στην περίοδο που ακολουθεί τον κορονοϊό τα δεδομένα θα μπορούσαν να είναι πολύ διαφορετικά. Όπως επισημαίνει, «οι πανδημίες πλήττουν περισσότερο τους φτωχούς, τους χαμηλόμισθους ή άτομα με ασταθή εισοδήματα που ζουν σε πολυσύχναστα καταλύματα και έχουν υποκείμενα προβλήματα υγείας, αλλά και αυτούς για τους οποίους η υγειονομική περίθαλψη είναι λιγότερο προσιτή ή λιγότερο προσβάσιμη. Στην περίπτωση της νέας πανδημίας υπάρχει ένα καινούριο στοιχείο. Τα μέτρα απομόνωσης έχουν σχεδιαστεί για να επιβραδύνουν την εξάπλωση της νόσου και να ανακουφίσουν την επιβάρυνση των συστημάτων υγείας. Αλλά μπορεί επίσης να επιδεινώνουν τις ίδιες τις κοινωνικές ανισότητες».
28
09

Αννέτα Καββαδία: «Αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι»

Η πανδημία καλπάζει, τα κρούσματα αυξάνονται δραματικά, ο φόβος είναι έκδηλος πια παντού, η οικονομία στενάζει. Τα νοσοκομεία, τα σχολεία, τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς βρίσκονται στα όριά τους γιατί εσύ, ως κυβέρνηση, δεν φρόντισες να τα ενισχύσεις. Δεν αξιοποίησες στο ελάχιστο τον χρόνο που απλόχερα σου έδωσε η ελληνική κοινωνία με την υπεύθυνη στάση της στο πρώτο lockdown, προκειμένου να προετοιμάσεις το σύστημα να αντιμετωπίσει αυτό το δεύτερο κύμα της πανδημίας. Κι έρχεσαι τώρα να στοχοποιήσεις συγκεκριμένες ηλικιακές ομάδες, να μιλήσεις μόνο για ατομική ευθύνη - ξεχνώντας τις δικές σου, τις κυβερνητικές – να προχωρήσεις σε αμφίβολης αποτελεσματικότητας μέτρα και να κουνήσεις το δάχτυλο σε όσες και όσους δεν σωπαίνουν και διεκδικούν τα αυτονόητα. Καταφεύγεις σε αποτυχημένες συνταγές αλλαγής ατζέντας που όμως δεν σου βγαίνουν, έρχεσαι αντιμέτωπος με τα επίχειρα της δικής σου πολιτικής τον καιρό που ήσουν αντιπολίτευση και δηλητηρίαζες τοπικές κοινωνίες με τον φόβο των «ξένων», μοιράζεις προκλητικότατα λεφτά σε ημέτερους και σπρώχνεις κι άλλα εκατομμύρια στα ΜΜΕ για να εξακολουθήσουν να συντηρούν και να προστατεύουν την εικόνα σου. Συνέχισε να ζεις τον μύθο σου. Το έλεγε άλλωστε και η Μαρία Αντουανέτα : «αν δεν έχει ο λαός ψωμί, ας φάει παντεσπάνι»…
07
09

Αννέτα Καββαδία: Στον αστερισμό των… like

Ναι, είναι αλήθεια πως μέσα από το μαζικό κάλεσμα στο διαδίκτυο οργανώθηκαν τα κινήματα των Αγανακτισμένων στην Ελλάδα και την Ισπανία, αλλά και το κίνημα της Occupy Wall Street. Ναι, είναι αλήθεια πως η κυβέρνηση αναγκάστηκε να πάρει πίσω σειρά ειλημμένων αποφάσεων –επιδότηση προγραμμάτων επιμόρφωσης, κάμερες στις τάξεις, παρουσία Στεφανή στις εκδηλώσεις στον Γράμμο, παροχή δωρεάν μασκών στα σχολεία κλπ– ή να προχωρήσει σε άλλες, όπως πχ η «εκπαραθύρωση» υπουργών λόγω ψευδών τίτλων σπουδών, μετά τη θύελλα αντιδράσεων στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Ναι, είναι αλήθεια πως σε περιβάλλον απόλυτα ελεγχόμενης πληροφόρησης -με τα κυρίαρχα ΜΜΕ, αδρά επιδοτούμενα από τον κρατικό κορβανά, να αποτελούν, στη συντριπτική τους πλειονότητα, το μακρύ χέρι της κυβέρνησης– η παρουσία των μέσων κοινωνικής δικτύωσης υποκαθιστά, εν πολλοίς, το ρόλο των παραδοσιακών ΜΜΕ δημιουργώντας μια νέα «ισορροπία δύναμης». Ναι, είναι αλήθεια πως η εξοικείωση των νέων ανθρώπων με τις νέες τεχνολογίες και η επιλογή του διαδικτύου ως μοναδικής, σχεδόν, πηγής πληροφόρησής τους, δεν μπορεί και δεν πρέπει να υποτιμηθεί. Ανακύπτουν, ωστόσο, συγκεκριμένα ερωτήματα: Είναι δυνατόν το διαδίκτυο να καλύψει την ανάγκη διαλόγου και ζώσας παρέμβασης; Μπορούν τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης να υποκαταστήσουν τις συλλογικές λειτουργίες ενός δρώντος κομματικού σχηματισμού; Πώς θα διασφαλιστεί η παραγωγική, δημιουργική και εν τέλει, συνθετική ανταλλαγή απόψεων χωρίς… κραυγές, κατάρες και αναθέματα; Πώς θα τιθασευτεί η εγωπάθεια, ο ναρκισσισμός, η εξάρτηση από τα like, η ψευδαίσθηση του διαμορφωτή εξελίξεων που δημιουργεί η τυφλή αποδοχή από έναν κύκλο ομοϊδεατών χειροκροτητών; Πώς θα αποφευχθεί η ανθρωποφαγία, ο ξεπεσμός σε λεξιλόγιο και συμπεριφορές που κάθε άλλο παρά προάγουν τον πολιτικό πολιτισμό; Πώς θα αναιρεθεί η, ευρέως διαδεδομένη, αντίληψη της «εδώ και τώρα» αντίδρασης που (θεωρείται ότι) απαιτεί το ίδιο το μέσο κοινωνικής δικτύωσης, με ό,τι αυτό συνεπάγεται ως προς την αξία και τη συμβολή της στο δημόσιο διάλογο; Είναι σαφές πως η συνάντηση κοινωνίας-πολιτικής στο τεχνοδικτυακό περιβάλλον συντελείται ήδη. Η ένταξη της κοινωνίας των πολιτών στο πολιτικό σύστημα οφείλει να παραμένει ζητούμενο και υπ’ αυτή την έννοια τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μπορούν να είναι τα εργαλεία συνάντησης της κοινωνίας με την πολιτική. Υπό την προϋπόθεση ότι θα είναι απλώς τα εργαλεία και δεν θα υποκαταστήσουν, επ’ ουδενί, την ανάγκη δια ζώσης παρουσίας και επεξεργασίας πολιτικών θέσεων και προτάσεων. Γιατί η πολιτική –και οι πολιτικοί- οφείλουν να αξιοποιούν όλα τα μέσα, αλλά η μεν να μην υπαγορεύεται και οι δε να μην γίνονται έρμαια των μέσων αυτών.
19
08

Αννέτα Καββαδία: Εκκρεμότητες

Εκκρεμότητες έχω πολλές στη ζωή μου, ποτέ όμως δεν θεώρησα «εκκρεμότητα» συντρόφους και συντρόφισσές μου. Ποτέ – στο όνομα οποιασδήποτε εσωκομματικής «διαμάχης» – δεν διανοήθηκα χαρακτηρισμούς όπως «αμόρφωτα, κομπλεξικά, θηλαστικά, παράσιτα» και «ανιστόρητοι μηδενιστές σεχταριστές» στους οποίους, μάλιστα, δείχνουν κάποιοι και την πόρτα της εξόδου (αλήθεια, ποιος και από πού διώχνει κάποιους άλλους, άραγε;). Ποτέ δεν διανοήθηκα τέτοιο βαθμό χυδαιότητας που να φτάνει στο σημείο να κατηγορεί ανθρώπους που επί χρόνια έχουν ταχθεί στον κοινό αγώνα, για «υπόγεια γραμμή επικοινωνίας με τα υπόγεια του Μαξίμου». Και δεν το διανοήθηκα γιατί στην οπτική πολλών – μα,πάρα πολλών – στην Αριστερά, η αλητεία δεν έχει θέση. Επιλέγω, λοιπόν, στη χυδαιότητα και στην κάθε λογής ασχήμια, να απαντήσω με ομορφιά. Και μπορεί να μην είμαι σίγουρη ότι «η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο», αυτό όμως που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι οι ύβρεις χαρακτηρίζουν όσες και όσους τις εκστομίζουν. Και επιστρέφουν πάντοτε σε αυτούς.
22
07

Αννέτα Καββαδία: Περί Δικαιοσύνης και άλλων δαιμονίων

Ενα από τα σημεία της συμφωνίας για το Ευρωπαϊκό Ταμείο Ανάκαμψης, που δεν έτυχε της προσοχής που του αρμόζει, έχει να κάνει με το κριτήριο του κράτους δικαίου, σύμφωνα με το οποίο η εκταμίευση κονδυλίων θα εξαρτάται, μεταξύ άλλων, και από την τήρηση ορισμένων προϋποθέσεων ορθής λειτουργίας των δημοκρατικών θεσμών, σεβασμού των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, της ελευθερίας του Τύπου και της ανεξαρτησίας της Δικαιοσύνης. Η αναφορά σε αυτό το κριτήριο συνδέεται, περίπου αυτόματα, με ορισμένες χώρες-συνήθεις υπόπτους που παρουσιάζουν σε ανησυχητικό βαθμό ορισμένα χαρακτηριστικά της λεγόμενης ανελεύθερης δημοκρατίας: μιας πολιτειακής κατάστασης, όπου χωρίς να έχουν καταλυθεί οι δημοκρατικοί θεσμοί ή να έχει επιβληθεί δικτατορία, μια (δημοκρατικά εκλεγμένη) κυβέρνηση επιβάλλει τέτοιους περιορισμούς και ασκεί τέτοιον έλεγχο, ώστε στην ουσία να μην μπορεί να γίνεται λόγος για δημοκρατικό κράτος δικαίου, όπως τουλάχιστον εννοείται ο όρος στη μεταπολεμική Ευρώπη. (...) Αναρωτιέται, λοιπόν, κανείς: Είναι αυτή η εικόνα ευρωπαϊκού κράτους δικαίου; Και είναι τόσο χαμένοι οι κυβερνώντες στον υπέροχο κόσμο της εικονικής τους πραγματικότητας, ώστε αδυνατούν να αντιληφθούν πως η κατάσταση αυτή είναι θέμα χρόνου να διεθνοποιηθεί; Πιστεύουν ότι θεσμοί που έχουν ως εξειδικευμένη αποστολή την προστασία του ευρωπαϊκού κράτους δικαίου, όπως το Συμβούλιο της Ευρώπης, υπάρχουν μόνο ως καλές ευκαιρίες για οικογενειακές φωτογραφίες και δημόσιες σχέσεις; Και ας μη σπεύσουν κάποιοι να επικαλεστούν τη θεωρία της «εθνικής φανέλας» στο εξωτερικό. Σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο η κυβέρνηση της Ν.Δ. πορεύεται εντελώς μόνη.
28
06

Αννέτα Καββαδία: Μπροστά και αριστερά

Μακριά από αποτυχημένες συνταγές του παρελθόντος, προβάλλοντας ένα διαφορετικό μοντέλο συγκρότησης - με τους κανόνες της εσωκομματικής δημοκρατίας να μην τίθενται εν αμφιβόλω – και στον αντίποδα των κομμάτων του παλαιοκομματισμού - όπου τα μέλη αντιλαμβάνονταν το ρόλο τους μόνο ως χειροκροτητές και ψηφοφόροι της εκάστοτε ηγεσίας και τα στελέχη, με το βλέμμα στην επόμενη μέρα, αναλώνονταν στη δημιουργία προσωπικών «στρατών» και πελατειακών μηχανισμών - ο ΣΥΡΙΖΑ καλείται να αντισταθεί στις «σειρήνες» εκείνες που θα επιθυμούσαν να τον δουν να μετατρέπεται στον βολικό, διαχειρίσιμο πόλο ενός νέου δικομματισμού.    Όπως έγραφε, άλλωστε, και ο αείμνηστος Τάσος Τρίκκας : «Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει τη δική του ιστορία. Είναι σάρκα και πνεύμα της Αριστεράς που επέλεξε τον δρόμο του σοσιαλισμού με δημοκρατία και ελευθερία και εμπλουτίστηκε στην πορεία της από άλλα συγγενή ιδεολογικά ρεύματα. Αλλά η παράδοση της σοσιαλδημοκρατίας, της ήταν και της είναι ξένη». Απέναντι, λοιπόν, στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού, με την κυβέρνηση της ΝΔ σκόπιμα να επενδύει στη δημιουργία τοξικού κλίματος προκειμένου να μη δώσει απαντήσεις σε ερωτήματα που αγγίζουν τον ίδιο τον πυρήνα της δημοκρατίας – όπως το θέμα της χειραγώγησης ΜΜΕ, της απόλυτα ελεγχόμενης και μονόπλευρης ενημέρωσης, του αδιαφανούς τρόπου διασπάθισης δημόσιου χρήματος, της απροκάλυπτης τρομοκράτησης δικαστικών λειτουργών – ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την ιστορική ευθύνη να ανταποκριθεί στο ρόλο του ως κόμματος της σύγχρονης ριζοσπαστικής Αριστεράς, ελκυστικού στα μάτια της νεολαίας και ικανού - έχοντας πλήρη συνείδηση των πεπραγμένων του - να προχωρήσει στις απαραίτητες κοινωνικές και πολιτικές συμμαχίες που θα λειτουργήσουν ως τροχοπέδη στις καταστροφικές πολιτικές μιας επικίνδυνης κυβέρνησης.
13
06

Αννέτα Καββαδία: Χρέος του ΣΥΡΙΖΑ να δημιουργεί ρωγμές

Η άσκηση συστηματικού, επίμονου, ενδελεχούς ελέγχου στην κυβέρνηση καθώς και η ασφυκτική πίεση μέχρι την ύπαρξη συγκεκριμένων απαντήσεων σε μείζονα θέματα που αγγίζουν τον πυρήνα των δημοκρατικών λειτουργιών, οφείλει να διέπει τη συνολική λειτουργία της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Η υπόθεση με τη χρηματοδότηση ΜΜΕ τον καιρό της πανδημίας - με τη διασπάθιση δημόσιου χρήματος - η προκλητική αλαζονεία των κυβερνώντων, η διάχυτη αίσθηση υποτίμησης των πολιτών, η αδιαφάνεια ως «κανονικότητα», δεν μπορεί - και δεν πρέπει – να μείνει στο σκοτάδι. Με δεδομένη την αφωνία των ΜΜΕ - «όταν τρώνε, δεν μιλάνε», άλλωστε – και μετά την εξωφρενικά προκλητική στάση του Κ.Μητσοτάκη στη Βουλή όταν κώφευσε επιδεικτικότατα στις συνεχείς εκκλήσεις του Α.Τσίπρα να δοθεί στη δημοσιότητα η λίστα με τα ποσά που πήρε κάθε Μέσο, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να περιοριστεί σε κάποιες ανακοινώσεις του γραφείου Τύπου που δεν παράγουν, τελικά, κάποιο χειροπιαστό πολιτικό αποτέλεσμα. (...) Ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αντιληφθεί και να αξιοποιήσει το ρόλο του ως αξιωματικής αντιπολίτευσης και να μην αρκείται σε επικοινωνιακά «πυροτεχνήματα» που σβήνουν το ίδιο εύκολα όπως ανάβουν. Μια κοινωνία που δοκιμάζεται, που βλέπει τα δύσκολα να είναι μπροστά, που αντιμετωπίζει το φάσμα των απολύσεων και της ανεργίας, είναι λογικό να είναι δύσπιστη και να έχει απαιτήσεις. Ένα κόμμα της Αριστεράς οφείλει να εκπέμπει ξεκάθαρο μήνυμα, να είναι αποτελεσματικό, να δημιουργεί ρωγμές εκεί που όλα φαίνονται στεγανοποιημένα. Να δουλεύει διαρκώς τη σχέση ανάμεσα στην πολιτική πράξη και το όραμα της Αριστεράς και να μην μπαίνει στο δίλημμα «παλιές ή νέες αγάπες» αφού η συλλογικότητα ήταν, και πρέπει να παραμένει, η πυξίδα του...
07
01

Αννέτα Καββαδία: Το προσωπικό είναι πολιτικό

Όσο, όμως, κυβερνητικοί αξιωματούχοι ομνύουν στο δικαίωμα του αγέννητου(!) παιδιού, «κλείνοντας το μάτι» σε λογικές που στερούν την ελευθερία των γυναικών να ορίζουν το σώμα τους… Όσο καθυστερεί να μπει το μάθημα σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης στα σχολεία… Όσο η συζήτηση περί αντισύλληψης εξακολουθεί να είναι ταμπού… Τόσο τα αυτονόητα δεν θα πρέπει να θεωρούνται δεδομένα. «Δεν είμαι του ανδρός μου, δεν είμαι του πατρός μου, είμαι ο εαυτός μου», έλεγε το γνωστό φεμινιστικό σύνθημα της δεκαετίας του ’70. Και η ελεύθερη επιλογή είτε στη μητρότητα, είτε στην άμβλωση δεν είναι –και δεν επιτρέπεται να είναι– υπό διαπραγμάτευση.
02
07

Αννέτα Καββαδία: Να μην ξανακερδίσει έδαφος η ρητορική του μίσους

Καθοριστικής σημασίας, μάχη είναι και η εκλογική αναμέτρηση της 7ης Ιουλίου. Οι θέσεις της ΝΔ αποπνέουν ένα γενικό συντηρητικό αέρα, ειδικά όμως ως προς τα δικαιώματα της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας υπάρχει, εκ μέρους της δεξιάς παράταξης, μια πολύ εύγλωττη σιωπή. Δεν είναι μόνο το ότι η ΝΔ ήταν κατηγορηματικά απέναντι στους νόμους [για τα ατομικά δικαιώματα] δεν είναι μόνο πως επιτέθηκε σε όλους αυτούς τους νόμους με σφοδρότητα, ενίοτε με χυδαιότητα και κάποιες φορές με τραγελαφικό τρόπο (ας θυμηθούμε τις αναφορές περί εξωγήινων του Κυρ. Μητσοτάκη στο νομοσχέδιο για τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου), είναι και ότι, όσο κι αν ψάξουμε, δεν θα βρούμε σχετικές αναφορές στο πρόγραμμα της ΝΔ ή στις ομιλίες των στελεχών της. Οι επίδοξοι κυβερνήτες της χώρας επιφυλάσσουν για τη ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητα την ίδια αντιμετώπιση που είχαν και στο παρελθόν: θέλουν τα μέλη της αόρατα και χωρίς φωνή, υιοθετώντας δυστυχώς και εδώ την ομοφοβική, τρανσφοβική αντίληψη της ακροδεξιάς συνιστώσας τους. Μπροστά σε αυτήν την πραγματικότητα, δεν μπορούμε να είμαστε απαθείς. Η διαφαινόμενη συντηρητική αντεπίθεση απέναντι στις κατακτήσεις των τελευταίων χρόνων θα είναι σκληρή και θα αφορά συνολικά τον χώρο των ανθρώπινων και πολιτικών δικαιωμάτων όλων μας, συμπεριλαμβανομένων των ΛΟΑΤΚΙ+ συμπολιτών μας. Παρά τον ήπιο τόνο των τελευταίων δημόσιων εμφανίσεων της ηγεσίας της ΝΔ, τα δείγματα γραφής έχουν κατατεθεί γι’ αυτό και δεν επιτρέπονται αυταπάτες. Χωρίς καμία διάθεση κινδυνολογίας, η επερχόμενη εκλογική αναμέτρηση δεν θα κρίνει μόνο αν το κτίριο του κοινοβουλίου θα είναι φωτισμένο στα χρώματα του Ουράνιου Τόξου την ημέρα του Pride, αλλά το πόσο έδαφος θα ξανακερδίσουν η ρητορική μίσους, ο κακοποιητικός λόγος και τα στερεότυπα, σε μια κοινωνία που παλεύει να σπάσει τα πατριαρχικά δεσμά της.
06
06

Αννέτα Καββαδία: Η απουσία συναίνεσης συνιστά βιασμό (βίντεο)

Το θύμα βιασμού είναι θύμα βιασμού σε κάθε περίπτωση, είτε τετελεσμένης πράξης βίας είτε απειλής παράνομης πράξης (...) Όπως και να έχει, η απουσία συναίνεσης συνιστά βιασμό και σε αυτό, φαντάζομαι, δεν διαφωνεί κανείς και καμιά μας. Βιασμός, δηλαδή, που δεν μπορεί να αποδειχθεί δεν είναι βιασμός;