Η εσκεμμένη προσπάθεια να εμφανιστεί η οποιαδήποτε αλλαγή ως διωγμός της θρησκευτικής πίστης των πολιτών συγχέει επίτηδες τον θεσμό της Εκκλησίας με την πίστη. Η συνταγματική αναθεώρηση σε αυτό το συγκεκριμένο θέμα δεν έχει καμία αναφορά στις θρησκευτικές αντιλήψεις των πολιτών ούτε επιχειρεί να περιορίσει το δικαίωμά μας να πιστεύουμε σε οποιοδήποτε θρησκευτικό δόγμα. Επιχειρεί όμως να διαχωρίσει ρόλους και θέσεις ανάμεσα στην Εκκλησία και στην Πολιτεία έτσι ώστε να υπάρξει αυτοτέλεια ανάμεσα στις δύο πλευρές, να μην παρεμβαίνει το κράτος στις θρησκευτικές υποθέσεις και το αντίστροφο, να δώσει την ευκαιρία και στις δύο πλευρές να εκπληρώνουν τους σκοπούς για τους οποίους δημιουργήθηκαν χωρίς επικαλύψεις.
Σε κάθε περίπτωση, οι θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι ένα ανθρώπινο δικαίωμα, όπως όμως είναι ανθρώπινο και το δικαίωμα της άρνησης της θρησκευτικής πίστης, και υπερασπίζεται ως τέτοιο από το σύνταγμα και τους νόμους της χώρας. Η συνταγματική αναθεώρηση βάζει ένα λιθαράκι προς τη μεγαλύτερη εκκοσμίκευση του κράτους, προς τον απεγκλωβισμό της Εκκλησίας από τον κρατικό εναγκαλισμό και προς την ελεύθερη επιλογή του καθενός και της καθεμιάς μας να πιστεύουμε, ή όχι, σε όποιον θεό θέλουμε, χωρίς να μας υποδεικνύει καμία κρατική οντότητα την οποιαδήποτε θρησκευτική επιλογή.
