Κωστής Γιούργος

Χρειάστηκε να επιστρατεύσουν όλη την περιφρόνησή τους στη νοημοσύνη του κοινού που τους διαβάζει, να…

Το βράδυ της Τετάρτης η ροή των πραγμάτων διεθνώς άλλαξε δραματικά. Ένα νέο κεφάλαιο άνοιξε…

Στα φιλοκυβερνητικά μέσα προβλήθηκε με έμφαση ως «η είδηση της ημέρας» στις 19 Μαΐου, λίγο…

Ο Κώστας Μπακογιάννης δεν είναι δισεκατομμυριούχος για να αντέξει το έξοδο μιας κάρτας, ας πούμε, των 6.759 δολαρίων ανά ώρα πτήσης, ώστε να μπορεί να μετακινείται πριβέ με ιδιωτικά τζετ, είναι όμως αρκετά πλούσιος για να μπορεί να αντέξει να περιμένει την ημέρα που, ως πρωθυπουργός, θα έχει στη διάθεσή του ένα κρατικό τζετ ανά πάσα στιγμή. Αρκετά πλούσιος, και από τα σπάργανα γαλουχημένος με την ιδέα ότι προορίζεται για εξουσιαστής, για να γνωρίζει ότι η επιδεικτική αλαζονεία του πλούτου –215 χιλιάρικα δημόσιο χρήμα, πεταμένα λεφτά για να κάνει εκείνος το κομμάτι του σε ένα πόπολο περίτρομο από την πανδημία και την ένδεια– «πουλάει» επειδή είναι πολλοί οι γαλουχημένοι από τα σπάργανα με την ιδέα ότι προορίζονται για υποτελείς.

Οι κυβερνώντες το γνωρίζουν. Και καταφεύγουν ξανά στην πάγια τακτική τους να αποποιούνται των ευθυνών τους ρίχνοντας τον ψόγο σε άλλους. Στους ανεμβολίαστους αυτή τη φορά. Ο Άδωνις Γεωργιάδης ήταν σαφής αναφορικά με τις επιλογές της κυβέρνησης στο δίπολο υγεία-οικονομία. «Η οικονομία», τόνισε ο υπουργός Ανάπτυξης μιλώντας τη Δευτέρα στον ΣΚΑΙ, «δεν θα κλείσει, είναι δεδομένο. Ούτε θα σταματήσουμε οι υπόλοιποι της ζωή μας. Είναι δυνατόν όσοι δεν εμβολιάζονται να εμποδίζουν τις ζωές των άλλων που εμβολιάζονται;». Λίγες μέρες νωρίτερα, υπερβαίνοντας εαυτόν σε γραφικότητα και κυνισμό, είχε δηλώσει, μιλώντας στον ΚΟΝΤΡΑ: «Δεν θέλεις, κύριε, να εμβολιαστείς; Μη σώσεις! Τέρμα, πάμε παρακάτω, η ζωή συνεχίζεται, όποιος εμβολιαστεί. Δεν υπάρχει κάτι παραπάνω να κάνει το κράτος σε αυτό το θέμα, τα έχει κάνει όλα. Από δω και μπρος ο καθένας έχει ατομική ευθύνη». Ξανά η πεπατημένη της ατομικής ευθύνης. Αλλά την ευθύνη για τη νόσηση του 40% που δεν έχει εμβολιαστεί επαρκώς ή και καθόλου, όχι με δική του υπαιτιότητα αλλά εξαιτίας της αποτυχημένης διαχείρισης των εμβολιασμών από την κυβέρνηση, ποιος θα την αναλάβει; Και, εν τέλει, ποιος ευθύνεται για το ανησυχητικά μεγάλο ποσοστό των αρνητών του εμβολιασμού, αν όχι η κυβέρνηση και οι επαναλαμβανόμενες διαβεβαιώσεις της, δια στόματος του ίδιου του πρωθυπουργού συχνά, ότι η ζωή στη χώρα επιστρέφει οσονούπω στην κανονικότητα; Διότι εδώ υπάρχει ανοιχτό ένα θέμα που ίσως ακούγεται υπερβολικό αλλά που πρέπει και αυτό να αξιολογηθεί, στο βαθμό που συνέβαλε στον εκτροχιασμό: Πόσο οι θριαμβολογίες της κυβέρνησης περί επικείμενης επιστροφής στην κανονικότητα συνέβαλαν ώστε ένα σημαντικό κομμάτι των απρόθυμων να εμβολιαστούν να χαλαρώσει, να υποτιμήσει τραγικά τον κίνδυνο, ατομικό και συλλογικό; Να αψηφήσει την πραγματικότητα και να επαναπαυθεί στην προσδοκία της γης της επαγγελίας του Μωυσέως πρωθυπουργού; Αισθανόμενο, επί πλέον, υπέρτερο έναντι των… αφελών της «αγέλης των εμβολιασμένων».