Χαράλαμπος Γεωργούλας

Δεν ήταν, λοιπόν, μια άτυχη στιγμή της κυβερνητικής πολιτικής ή μια επικερδής πολιτική εκμετάλλευσή της από την πλευρά της αξιωματικής αντιπολίτευσης, που ανέδειξαν αυτό το δευτερεύον ζήτημα σε πολιτικά πρωτεύον στη χρονική αυτή συγκυρία. Ήταν το γεγονός ότι, σε ένα ζήτημα που άγγιζε κατά διάφορους και πρόσφορους τρόπους μεγάλο αριθμό πολιτών, συμπυκνωνόταν μερικά βασικά αρνητικά χαρακτηριστικά της κυβερνητικής πολιτικής, που την καθιστούν προβληματική στα μάτια ακόμη και εκείνων που δεν βρίσκονται εκ των προτέρων σε αντίθεση μ’ αυτή. Η σωστή αποτίμηση του επεισοδίου θα ήταν λάθος να τιτλοφορηθεί με το γνωστό «πολύ κακό για το τίποτα». Το αρχαίο «εξ όνυχος τον λέοντα» ταιριάζει πιο πολύ για την περίπτωση.

Μήπως είναι προτιμότερο, αντί να περιμένουμε τη μεσολάβηση του Τραμπ, να προτείνουμε στην Άγκυρα, στο πλαίσιο των μέτρων οικοδόμησης εμπιστοσύνης, την απαγόρευση των εξορύξεων στο Αιγαίο, όπου ο «γαλάζιος χρυσός» του τουρισμού είναι άπειρα πιο πολύτιμος από το «μαύρο χρυσό»; Μήπως ήρθε η ώρα τώρα να δοκιμάσουμε τις διαθέσεις της Άγκυρας απέναντι σε μια τέτοια πρόσκληση επιταχύνοντας και ξεκινώντας άμεσα έναν νέο και τελικό κύκλο διαπραγματεύσεων για την επίλυση του κυπριακού και την απαλλαγή τού νησιού από τον κίνδυνο της ντε φάκτο διχοτόμησης; Μήπως ήρθε η ώρα, αντί της μονομερώς προσανατολισμένης στην αναζήτηση στήριξης από τον Τραμπ πολιτικής, να γίνει ξανά πράξη η αναζήτηση συμμάχων και συμπαικτών σε πρωτεύουσες που έχουν παραμεληθεί, όπως η Μόσχα, ή οι πρωτεύουσες του (πρώην και νυν) Τρίτου Κόσμου; Μήπως ήρθε η ώρα να πιέσει η Ελλάδα, όχι μόνο σαν κυβέρνηση αλλά στο πλαίσιο μιας πανευρωπαϊκής διακομματικής (της ευρύτερης δυνατής) συνεργασίας, ώστε να αφυπνιστεί η ΕΕ, να αναλάβει το ρόλο που της αναλογεί όχι μόνο στη ΝΑ, αλλά σε ολόκληρη τη Μεσόγειο; Αυτά τα στοιχεία, με τον αναγκαίο εμπλουτισμό από τους ειδικούς, μπορούν να αποτελέσουν όχι μόνο ένα σύνολο ad hoc προτάσεων, συμπληρωματικών σε μια τρέχουσα αντιπολιτευτική πρακτική, αλλά και την απαρχή μιας συνολικής αντιπρότασης, μιας νέας στρατηγικής που θα εμπνέει την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Ορθά ο Αλ. Τσίπρας στο προαναφερόμενο άρθρο του στην «Α» δηλώνει ότι «ο ΣΥΡΙΖΑ δεν πρόκειται να προχωρήσει στον ολισθηρό δρόμο της αντιπολιτευόμενης πατριδοκαπηλείας που άνοιξε η ΝΔ». Είναι υποχρέωση αρχής για την αριστερά. Όμως χρειάζεται κάτι παραπάνω. Χρειάζεται να δοθεί μάχη τόσο στο πολιτικό επίπεδο, ώστε να αποκρουστούν πισωγυρίσματα ή επικοινωνιακές χρήσεις των ορθών διακηρύξεων, όσο και στο πεδίο της κοινωνίας, ώστε να απομονωθούν οι δυνάμεις εκείνες που ωθούν προς την αντίθετη κατεύθυνση, να μειωθεί στο ελάχιστο η επιρροή τους, που ενισχύθηκε με την ανεύθυνη και πατριδοκάπηλη τακτική της ΝΔ από τη θέση της αντιπολίτευσης, και η υπεράσπιση της συμφωνίας των Πρεσπών και του πνεύματος της να επικρατήσει τηρουμένων των αναλογιών σε όλα τα μεγάλα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Κι αυτό δεν χρειάζεται μόνο αποκλεισμό ολισθηρών δρόμων, απαιτεί επίμονη πολιτική και ιδεολογική προσπάθεια για τη διάνοιξη νέας στρατηγικής με στόχο την επίτευξη πολυμερούς συμφωνίας με βάση το διεθνές δίκαιο και με το κύρος διεθνών δικαιοδοτικών οργάνων, όπως το Διεθνές Δικαστήριο.

Με τόσα και τέτοια προβλήματα ανοιχτά και ερωτήματα αναπάντητα, δεν το λες και μήνα του μέλιτος αυτό το πρώτο εξάμηνο της κυβέρνησης της ΝΔ. Ωστόσο, καμία κυβέρνηση δεν κινδύνεψε και δεν έπεσε αποκλειστικά από τα δικά της λάθη, κενά ή αδυναμίες. Οι κυβερνήσεις συνήθως απειλούνται σοβαρά, όταν ο πολιτικός αντίπαλός τους ή αντίπαλοί τους είναι σε θέση να διατυπώσουν τις δικές τους πειστικές και αποδεκτές από την πλειονότητα απαντήσεις για τα νέα προβλήματα, που προκύπτουν καθημερινά και ζητούν λύσεις. Προβλήματα που αφορούν κυρίως κοινωνικές ομάδες, για τις οποίες η προσδοκία μιας ανθρώπινης ζωής βρίσκεται στον αντίποδα της ζωής που τους ετοιμάζουν οι κυρίαρχοι του παρόντος τους και υποθηκευτές του μέλλοντός τους. Οι λέξεις-κλειδί είναι ακριβώς αυτές: η προδιαγραφή του μέλλοντός μας. Σ΄ αυτό το πεδίο κρίνεται η μάχη, ιδίως όσον αφορά τις ηλικίες που θα βιώσουν το μέλλον. Το γεγονός ότι στον ΣΥΡΙΖΑ δεν ασχολούνται ακριβώς με αυτά, δεν πρέπει να καθησυχάζει την ηγεσία της ΝΔ. Πολύ περισσότερο την ηγεσία του ίδιου του ΣΥΡΙΖΑ, που με δική της επιλογή, την επομένη μιας εκλογικής ήττας με πολύ ενδιαφέροντα στοιχεία, ασχολείται – ακολουθώντας ένα πρωθύστερο σχήμα– με τη διεύρυνσή του, έχοντας στραμμένο το βλέμμα στο παρελθόν, σε πρόσωπα και πράγματα που το σηματοδοτούν. Και όχι με τη διερεύνηση της πολιτικής του μέλλοντός μας. Ο λόγος του ακόμα διατυπώνεται στον υπερσυντέλικο και τον τετελεσμένο μέλλοντα -τι δεν πρόλαβε να κάνει, τι είχε υποσχεθεί και δεν μπόρεσε να πράξει, τι θα είχε κάνει αν δεν είχε κερδίσει τις εκλογές η ΝΔ… Δεν έχει πεισθεί ακόμα ότι η ορθή χρήση του μέλλοντα δίνει τη δυναμική της νίκης. Γιατί αυτή ενισχύει την ελπίδα και καταστέλλει το φόβο εκείνων, που δυσπιστούν αντικρίζοντας τον κόσμο που οι άλλοι τους ετοιμάζουν.

Η λογική των άστοχων δογμάτων στην εξωτερική πολιτική της Ελλάδας μπορεί να έχει δεχτεί πλήγματα με τη συμφωνία των Πρεσπών, αλλά και με τα εμφανή πια αρνητικά αποτελέσματα που είχε στην πράξη, έχει αφήσει ωστόσο τα σημάδια της στη διαμόρφωση της εξωτερικής πολιτικής. Ένα νέο δόγμα μοιάζει να καλλιεργείται: το δόγμα της διατήρησης των διαύλων επικοινωνίας με την Τουρκία στη βάση της συμφωνίας ότι διαφωνούμε. Εκ πρώτης όψεως μοιάζει βολικό για όλους, αλλά στην πραγματικότητα εκβάλλει στο ίδιο αδιέξοδο: η ελληνική και η κυπριακή πλευρά μένουν με την εντύπωση ότι έτσι αποφεύγουν τις χειρότερες λύσεις ή τις μη επιθυμητές, ενώ στην πράξη η Τουρκία επωφελείται από την ουσιαστική απραξία τους και προβαίνει στις δικές της κινήσεις, που προωθούν τους δικούς της σχεδιασμούς και τονίζουν ακόμα περισσότερο την έλλειψη πολιτικού σχεδίου από την άλλη μεριά.