Οταν μπαίνω στη θέση του παιδιού που μας βλέπει απέξω, αυτού που έκανε βάρδια στο διπλανό καφέ 12 με 7 το πρωί ή του ντιλίβερι που δεν έχει ούτε κράνος, δεν τολμώ να έχω καμιά απάντηση. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε απέναντι σ’ αυτή την αίσθηση του πολίτη για τον ρόλο των διοικούντων, είναι να δουλεύουμε πολύ, είτε αυτό αφορά τις συναντήσεις με τα σωματεία και κυρίως με τους εργαζόμενους, πρακτικά θέματα που απαιτούν λύσεις με τους νομικούς μας, είτε αφορά τη συγγραφή διατάξεων, τις αιτιολογικές εκθέσεις για τους νόμους, την ανάλυση γραμμή γραμμή του προϋπολογισμού, τη διαπραγμάτευση, τις τεκμηριώσεις. Η δουλειά πια είναι διπλάσια, σαν να υπάρχουν δύο γραφεία υπουργού ταυτόχρονα – εκείνο που ασχολείται με τα τρέχοντα κι εκείνο που ασχολείται με τη διαπραγμάτευση.
