Tony Barber: H πολιτική ζωή της Γερμανίας πρασινίζει με απρόβλεπτες συνέπειες
Στην πράξη, οι Πράσινοι επικρίνουν την περίοδο παραμονής του CDU στην εξουσία για δύο βασικά πράγματα. Πρώτον, το κόμμα της Μέρκελ απέφυγε τις σοβαρές οικονομικές μεταρρυθμίσεις αρκούμενο στην ευημερία που δημιούργησε το κράτος πρόνοιας και οι πρωτοβουλίες στην αγορά εργασίας που έλαβε η συγκυβέρνηση SPD - Πρασίνων από το 1998 ώς το 2005. Δεύτερον, η γερμανική πολιτική απέναντι στην Κίνα και τη Ρωσία έγινε υπερβολικά εξαρτημένη από οικονομικά συμφέροντα, με αποτέλεσμα να φανεί νωθρή απέναντι στις γεωπολιτικές προκλήσεις που θέτουν για την Ευρώπη και την υπερατλαντική συμμαχία διάφορες αυταρχικές δυνάμεις.
Το αν θα επηρεάσουν την πολιτική ζωή της χώρας θα εξαρτηθεί από το εκλογικό αποτέλεσμα και τους συμμάχους που θα επιλέξουν προκειμένου να ανέβουν στην εξουσία. Το Nord Stream 2, το θέμα του χρέους και η περισσότερο ανεκτική πολιτική τους απέναντι στη μετανάστευση είναι τρία πιθανά εμπόδια σε μια συνεργασία CDU - Πρασίνων.
Σημασία έχουν και οι απόψεις των μικρότερων κομμάτων. Οι φιλελεύθεροι Ελεύθεροι Δημοκράτες αντιπαθούν τo “πάθος” των Πρασίνων για “περισσότερο χρέος και υψηλότερους φόρους”. Ένας συνασπισμός που θα απαρτίζεται μόνο από κόμματα της Αριστεράς μοιάζει ακόμη πιο δύσκολος. Ούτε οι Πράσινοι ούτε το SPD συμμερίζονται την αντι-ΝΑΤΟϊκή στάση του Die Linke, ενός αριστερού κόμματος με ρίζες στην πρώην κομμουνιστική Ανατολική Γερμανία.
Οι Πράσινοι έχουν ωριμάσει πολύ από την ίδρυσή τους ως κίνημα διαμαρτυρίας κατά του κατεστημένου έπειτα από το 1968. Βλέπουν τους εαυτούς τους ως εγγυητές της ενωμένης Ευρώπης, υπερασπιστές των φιλελεύθερων αξιών και πιστούς στην Ατλαντική συμμαχία.
Παρ' όλα αυτά, οι κυβερνήσεις στη Γερμανία αποτελούνται από συνασπισμούς κομμάτων. Για να συμμετάσχουν στην κυβέρνηση, οι Πράσινοι θα πρέπει να κάνουν συμβιβασμούς. Οι σύμμαχοι της Γερμανίας θα παρακολουθούν στενά το πόσο διατεθειμένοι είναι να βάλουν νερό στο κρασί τους προκειμένου να επιστρέψουν στην εξουσία.